มันคงเป็นเพราะฉัน ที่มิอาจจะรักคุณ มันคงเป็นเพราะฉัน ที่มิอาจจะรักคุณ

มันคงเป็นเพราะฉัน ที่มิอาจจะรักคุณ

เดือนธันวาคม ปี2020 เวลา 5.00am

"นอนก็น้อย ยังต้องเข้ากะเช้ามืดอีก เห้อ"

อริสาที่ต้องเข้ามาช่วยงานแผนกอื่นๆเปลี่ยนป้ายราคาบ่นอุบ ปกติเธอเป็นพนักงานที่คอยช่วยเหลือลูกค้าแนว one stop service ประจำห้างขายส่งที่ขายดี๊ดี แถมมีคนมาเยือนจากกระทรวงต่างบ่อยมากในเขตนนทบุรี การที่เธอต้องคอยจัดการอะไรต่อมิอะไรให้เรียบร้อย เป็นเรื่องที่เธอคุ้นชิน .... ที่เธอไม่ชินก็คงมีอยู่อย่างเดียวคือต้องแหกตาตื่นตีสามกว่าเพื่อเข้ากะเช้าสุดทุกวันเปลี่ยนโปรโมชั่นนี่แหละ

"สา ลุงปริ้นใบโปรโมชั่นละนะ ไปเอามาแปะๆที วันนี้อยู่คนเดียวเลยเนี่ย จัดตารางกันยังไงไม่รู้วุ้ย"

ลุงธิปที่เป็นซุปฯแผนกฝั่งอาหารแห้งบ่นอุบ ก่อนจะเดินมาขอแบ่งป้ายราคาไปใส่ และเดินหายวับไปอย่างรวดเร็ว ริสาถอนหายใจแล้วรีบเช็คราคาสินค้าแล้วเอาป้ายไปเปลี่ยน

"พี่พลอย อันนี้ของแบรนด์พี่นะ ฝากทีค่า"

อริสายื่นป้ายราคาของสินค้าแบรนด์ดังต่างๆที่มีคนเชียร์ขายอยู่แล้ว เพื่อลดภาระและแบ่งงานให้ทันก่อนห้างเปิด

เธอเดินวนไปทั่ว แทบจะทั้งห้างแล้วมั้ง เพื่อที่จะเคลียร์ป้ายราคาให้เสร็จ และเดินขึ้นไปปริ้นใบโปรโมชั่นสีๆที่ชวนให้ซื้อ

"มาปริ้นโปรโมชั่นค่า"

ริสาเดินเข้าไปในห้องที่ใช้สำหรับขอเอกสารต่างๆโดยเฉพาะ และกดรหัสพิมพ์เอกสาร ทันใดนั้นเสียงทุ้มๆที่ได้ยินแล้วขนลุกก็ดังขึ้นด้านหลัง

"ขอเบิกตัวเช็คราคาหน่อย จะเอาไปเช็คราคาไข่"

"เขียนเบิกก่อนเลยพี่รัน น้องข้างหลังพี่เขาก็จะมาเบิกเหมือนกัน ใช่มั้ยริสา"

หัวหน้าแผนกบัญชีที่เธอสนิทสนมด้วยถามขึ้นมา ทำให้เธอหันไปยิ้มให้

"ใช่ค่ะพี่อ้อม"

"เนี่ยเอาไปให้น้องด้วยเลยสิ"

เขาหยิบอันนึงขึ้นมาแล้วส่งให้เธอ ริสาเงยหน้าขึ้นมองเขาเป็นครั้งแรก

'สูงชะมัด แต่แววตาทำไมดุขนาดนี้เนี่ย'

"ขอบคุณค่ะ"

ริสาไหว้และรับมา

"ไม่ต้องไหว้ขนาดนั้น เห็นพี่อายุเท่าไหร่เนี่ย"

เขาบ่นขึ้นมาเบาๆก่อนจะผลักประตูเดินออกไป

"ริสาไม่รู้จักพี่รันเหรอ เขาอยู่แผนกของแช่แข็งนู่นแหน่ะ อายุก็เพิ่ง45เอง"

พี่อ้อมพูดอย่างขำๆเมื่อเห็นริสายืนงงอยู่

"45 เหรอคะ นึกว่า50"

"ว้าย อย่าพูดไปเชียว เดี๋ยวลุงแกจะงอแงเอานะ"

ริสาหัวเราะขึ้นมาน้อยๆและเดินออกจากห้องไป ทุกอย่างมันก็ปกติดีอยู่หรอก จนกระทั่ง

"เจอกันอีกแล้วเหรอ... เธอ"

"อะไรคะพี่รัน ชื่อริสาค่ะ"

"อ๋อ ริสา หวานใจไอ้พัตน่ะนะ"

เขายิ้มเจ้าเล่ห์ แล้วเดินเข้ามาหา ริสาที่รู้ถึงความอันตรายก็เดินถอยหลังไปจนชนกับพาเลทที่วางอยู่

"พี่พัตเป็นแค่รุ่นพี่ค่ะ ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้นนะคะ"

ริสาพยายามข่มใจไม่ให้ใจเต้นแรงผิดจังหวะ ทั้งที่ตอนนี้... หน้าเขาห่างจากเธอแค่ไม่กี่เซนติเมตร รัศมีความสูงวัยนี่มัน.... ดาเมจแรงชะมัด

"ถ้าเป็นแค่นั้นจริง พี่คงต้องจองเธอไว้ก่อนแล้วล่ะมั้ง ไม่งั้นโดนคาบไปกินแน่"

เขาผละตัวออกแล้วเดินไปให้รปภ.ประตูพนักงานตรวจแบบคร่าวๆแล้วเดินไปที่ไหนซักแห่ง ปล่อยให้ริสายืนเอามือกุมหน้าอกไว้แน่นเพราะหัวใจเต้นแรงเกินพิกัดไปแล้ว

'แกต้องใจเย็นนะริสา เขาอายุต่างจากแกตั้งหลายปีนะ ....'

ริสาเกิดมาท่ามกลางความอบอุ่นของญาติผู้ใหญ่ นั่นแหละ มันเลยเป็นเรื่องปกติไปซะแล้ว ที่เธอจะไม่ชอบการคบหากับคนที่อายุไม่ต่างจากเธอมาก และพยายามไขว่คว้าหาคนรักที่อายุมากกว่าเกินห้าปีมาตลอด .... แต่ ประเด็นคือตอนนี้ริสาอายุ 27 และเขาอายุ44แถมจะ45 ในเดือนหน้าแล้วด้วย .... บ้าน่ะ ห่างตั้ง18ปี จะเป็นพ่อได้แล้วนะ

.......

เวลาล่วงเลยไป นานพอสมควร ริสาก็ทำงานเป็นลูปตามปกติ เขาก็จะเข้ามาคุย มาป่วนเธอแทบจะทุกเช้ามืดวันพุธ จะมีแค่วันเสาร์เท่านั้นที่เธอจะรู้สึกสงบ และไม่มีใครมาวุ่นวาย นอกจากลูกค้าที่น่ารักจะมาขอความช่วยเหลือบ่อยๆ ไรเดอร์บางคนก็จองตัวไว้รีวิวสินค้าทีละอย่างที่ลูกค้าลิสต์มา

ริสา คุยกับเพื่อนที่มาเชียร์ขายพร้อมกับคีย์ข้อมูลลงในเครื่องสำหรับบันทึกสินค้าเข้า และรอให้รถตักขึ้นไปวางเป็นสต็อกด้านบนชั้นสูงๆ แล้วเดินกลับไปที่จุดชั่งสินค้าประเภทเนื้อสัตว์เพื่อช่วยแพ็คถุงใส่หมูเพราะลูกค้าต่อคิวยาวเหยียดจนคนชั่งตอนนี้ไม่สามารถทำได้ทัน

"คุณพี่วางถุงด้านนี้เลยค่า"

ริสากดรหัสชั่ง มัดถุง แล้วแปะราคาด้วยความคล่องแคล่วทั้งๆที่ไม่เคยเป็นพนักงานในแผนก ... หึ ใช่สิ ก็ที่ผ่านมาเธอต้องช่วยแผนกนี้ทุกปีใหม่ ตรุษจีน สารทจีน เลยนี่นา ช่วยจนหัวหน้าแผนกจะขอเข้าแผนกแล้วเนี่ย (ละตอนนี้หัวหน้าแผนกคนนั้นในชีวิตจริงก็ลาออกไปขายกับข้าวเรียบร้อยละฮะ ฮ่าๆๆ)

"น้อง คนนั้นเขามาทีหลังพี่นะเนี่ย"

ลูกค้าฝั่งตรงข้ามทักขึ้นมา

"แหม คุณลูกค้าคะ ก็เขามาต่อด้านนี้เลยได้เป็นคนแรกไง เดี๋ยวจะเร่งน้องให้เลยค่า เห้ย ไอ้นิว อย่ามัวแต่ดูใบรหัสสิ มาอยู่ตั้งครึ่งปียังจำไม่ได้อีก"

ริสารัวมือบนแป้นแล้ววางถุง แปะสติ๊กเกอร์ราคาให้ลูกค้า

"นี่เลยค่า ขอโทษด้วยนะคะที่ให้รอนาน พี่คะ พี่ๆ เดี๋ยวชั่งให้แล้วค่า ใจเย็นๆน้าาา"

นี่คือสิ่งที่ริสาทำทุกวัน ตั้งแต่ช่วง11โมงจนถึงห้าโมงครึ่งในวันปกติ และเที่ยงถึงบ่ายสองในวันพุธเว้นพุธ บางทีก็ยาวยันสี่โมง โอเวอร์ไทม์การกุศลล้วนๆ ไม่มีเงินผสม

"ริสาๆ ไปช่วยเจ้ถ่ายรูปส่งงานเฟรชเมเนทีสิ"

ซุปฯลฯแผนกเนื้อสัตว์เดินมาพร้อมกับรอยยิ้มพิมพ์ใจ... อาา ให้ตายเถอะ ลูกค้าต่อคิวยาวยันแผนกอาหารแห้งแล้วนะโว้ย

"เจ้ ลูกค้าเยอะ ไอ้นิวมันทำไม่ทันเนี่ย"

"อ้าว งั้นไม่เป็นไร เดี๋ยวเอาไว้ค่อยถ่ายละกัน มา เจ้ช่วย"

ทั้งสามคนปั่นงานชุลมุนจนลูกค้าเหลือแค่แถวสั้นๆ ริสาเลยเดินออกไปพร้อมพี่วา ที่มาขอให้ช่วยเมื่อครู่

"สา พี่ได้ข่าวว่าเธอกิ๊กกับพี่รันอยู่ จริงหรอ"

พี่วา ซุปฯแผนกเนื้อสัตว์กล่าวขึ้นและยิ้มให้

"เอ๊ะ ไม่ใช่นะคะ ใครบอกเนี่ย"

"ไม่ต้องมีใครบอกหรอก สายตาเขาเวลามองเธอ มันฟ้องว่าเขามีใจให้อยู่นะ"

"ขนาดนั้นเลย..."

ริสาคว้ามือถือแพรวาไปถ่ายรูปตามตู้เพื่อที่จะส่งความเรียบร้อย(แบบว่า ผักชีโรยหน้านิดหน่อย)ให้กับผู้จัดการแผนกอาหารสด ที่เขาลือกันว่าเฮี๊ยบสุดในสโตร์

"แต่พี่รันเขามีครอบครัวแล้วนี่ ได้ยินว่ามีลูกชายแล้วด้วยนะ"

ริสายืนนิ่งแล้วนึกอะไรบางอย่างอยู่ในใจ

"ก็ควรมีอยู่แล้วนะพี่วา อายุขนาดนี้ ไม่มีก็แปลกละค่ะ"

"ไปอยู่ใกล้เขามาก ระวังเกิดความผูกพันธ์จนรักเขาเอาล่ะ เธอน่ะจะเสียใจเอานะ"

ริสาปล่อยให้ตัวเองทิ้งทุกอย่างไปแล้วจดจ่อกับงานตรงหน้า แน่ล่ะ เธอมีคนที่เธอรักมากๆอยู่แล้วนี่ จะไปรักคนอื่นอีกได้ไงกัน

"น้องมีคนคุยแล้วนะพี่วา ไม่ทำแบบนั้นหรอก"

"จะรอดูนะจ๊ะคนเก่ง หวังว่าจะไม่มีใครต้องเจ็บปวดจนต้องลาออกไปก็พอ"

แพรวารับโทรศัพท์กลับไปส่งรูป ปล่อยให้ริสาที่คิดสะระตะอยู่เดินไปพักแถวๆจุดชั่งเดิม

'รักแท้แพ้ใกล้ชิด มีจริงรึเปล่าก็ไม่รู้'

วันเวลาผ่านไปนานแสนนาน จาก4วันเป็น3เดือน ทั้งคู่คอยช่วยเหลือกันอยู่ตลอดเวลา ยิ่งการันต์ อายุมากขึ้นและป่วยบ่อยเท่าไหร่ ริสายิ่งต้องเข้าไปซัพพอร์ตเขาบ่อยขึ้นเท่านั้น ...

ไม่ว่าจะ

"พี่ปวดหัว ขอน้ำหน่อยสิ"

"พี่ไข้ขึ้น ไปเอายาให้ทีนะ"

จนวันนึง ริสาเองไม่ต้องรอให้เขาร้องขออีกต่อไป เธอคอยเฝ้าสังเกตทุกอย่าง ทั้งอาการป่วย ปวดหลัง หรือเกือบจะล้ม เธอคอยสังเกตดูแทบทุกย่างก้าวที่เธอและเขาเดินคู่กันไป

จากที่เคยไม่รู้สึก ก็รู้สึก เมื่อเขาอารมณ์เสียแล้วพาลใส่ จากที่ไม่แคร์ ก็น้ำตาไหลจนทุกคนรู้สึกได้ ว่าในที่สุด วันนี้ก็มาถึง วันที่เธอรักนายการัณห์อย่างหมดใจ จนลืมคนที่เคยคุยคนอื่นๆไปหมดสิ้น

แต่ไม่ว่าจะโดนทำให้ร้องไห้ซักกี่ครั้ง ริสาก็ยังเข้าไปช่วย เข้าไปดูแลอยู่ ..... คลั่งรักเหรอ เปล่าค่ะ ว่างงาน ฮ่าๆๆ วันเสาร์ที่ริสาเคยสบายอกสบายใจ ไม่มีใครแกล้ง ก็กลายเป็นวันที่เธอเหงา และไม่มีกำลังจิตกำลังใจจะทำงานขึ้นมาดื้อๆซะอย่างนั้น

'ก็รู้ตัวอยู่ว่าไม่มีทางเป็นไปได้ แต่ก็ยังอยากพยายามอยู่อย่างนั้น มันผิด ฉันรู้ มันก็สมควรแล้ว ที่จะทรมานใจอยู่คนเดียวแบบนี้'

จนกระทั่งวันหนึ่งที่มีป้ายรับสมัครพนักงานที่จะขึ้นตำแหน่งที่สาขาอื่น .....

ริสาลังเลเรื่องนี้มาตลอดจนใกล้วันสุดท้ายที่จะสมัครไป

'เอาวะ ลองดู'

ละสุดท้ายดันได้เฉยเลย ....

อ้าว??!

........ ไอ้ริสา แก!!!

หาทำอีกแล้วโว้ยยยยยย

และตำแหน่งที่ได้คือ พนักงานจัดเรียงของแช่แข็ง... อะ อ้าว เวรแล้ว

"เห้ย จริงอ่ะ?! โฟรเซ่นอะนะ"

นิวโวยวายใหญ่หลังจากที่ริสาบอกว่าตัวเองขอไปอยู่คนละแผนกกับนาง ...(นิวมันเป็นผู้ชายนะ แต่ริสาติดเรียกว่านาง เพราะนิวเป็นรุ่นน้องที่มาทีหลัง เลยไม่ค่อยเรียกพี่ ทั้งๆที่อายุมากกว่า)

"แหน่ะ แผนสูงนะ จะให้พี่รันสอนงานก่อนไปล่ะสิ"

"เขาจะอยากสอนรึเปล่าก่อน ฉันจะทิ้งเขาไปไหนไม่รู้ และเขาก็คงจะขาดคนที่คอยช่วยนั่นนี่อีก น่าจะงอนมากกว่าด้วยซ้ำ"

ริสาพูดอย่างหงอยๆ เธอบอกเขาทันทีหลังจากวันที่รู้ว่าได้ย้ายไป แต่การันต์ก็หนีหน้า ไม่อยากเจอเธอมาเป็นอาทิตย์

"แม่เอม ลุงเขาไม่ยอมคุยกับสาเลยอ่ะ"

"ลองคุยตอนที่ว่างทั้งคู่สิ ลุงแกไม่คุยเวลาทำงาน เขาบอกไม่มีสมาธิ"

"อ๋อ ขอบคุณค่ะ"

.....

"พี่รัน"

ริสาเรียกชื่อเขาเบาๆ แล้วก้มหน้า ไม่ยอมสบตา

"มีอะไร พี่จะกลับบ้านแล้วเนี่ย"

"สา ... จะย้ายสาขาแล้วนะ ไปไกลเลย"

"ไปทำไม ไม่ลำบากเหรอ ถ้าคิดว่างานไม่ดีแค่เปลี่ยนงานก็ได้ ไปไกลขนาดนั้น... แล้วพี่ก็จะ--"

เขาหยุดไปเล็กน้อย ก่อนจะมองคนตรงหน้าที่พยายามอดสะอื้น แต่น้ำตาไหลเป็นสายเรียบร้อยแล้ว การันต์มองไปรอบๆแล้วพาริสาเข้าไปในห้องเก็บสต๊อกสินค้าแช่เย็น ก่อนจะเช็ดน้ำตาให้

"สาไม่ได้อยากไป ต่อให้ไปจากที่นี่ ก็รู้ตัวว่าคงจะเลิกรักพี่ไม่ได้อยู่ดี น้องไปโดยที่มีห่วงอยู่ข้างหลัง น้องคงไปอยู่ที่ไหนได้ไม่นานนักหรอกค่ะ"

"พี่ไม่เคยรู้เลย คิดแค่ว่าเธอคงเบื่อที่ต้องทำงานคนเดียวตลอด เลยมาช่วย จริงๆแล้ว"

"จริงๆแล้ว สาแค่อยากอยู่ใกล้พี่นานๆแค่นั้นเองค่ะ แม้จะรู้ตัวว่าความรู้สึกนี้มันผิดก็เถอะ"

"ไม่เคยมีใครพูดกับพี่แบบนี้เลย รู้รึเปล่า .... เลิกงอแงได้แล้ว พี่ใจเสียหมด"

"ขอโทษค่ะ"

เขากอดเธอไว้หลวมๆแล้วปล่อยเธอออกไปก่อนที่ใครจะมาเห็น

'มันไม่งาม'

เขาพูดแบบนั้น

.....

กุมภาพันธ์ 2022

ก่อนถึงวันกำหนดย้ายสาขาในไม่กี่วัน ริสาก็ได้งานใหม่ เป็นพนักงานบริษัทแถวๆนั้น เธอแจ้งยกเลิกการย้าย และปล่อยให้ผลของวันลาออกเป็นไปตามเวลาของมัน

"อ้าว ริสา เปลี่ยนงานแล้วเหรอ ไปเจอพี่รันรึยัง เขาเข้ากะบ่ายพอดีเลย"