ตอนที่ 3

ในเมืองแห่งหนึ่งที่สงบสุข ที่ใจกลางของเมืองนั่นจะมีตึกตึกหนึ่งตั้งตะหง่าอยู่

ข้างนอกของตึกนั้นจะมีสีขาวตัดกับสีแดงส่วนด้านในจะใช้เป็นสีขาวนวลเวลามองทำให้รู้สึกสบายตาในตึกนั้นจะมีคนใส่เสื้อกลาวสีขาวบางก็อยู่ข้างนอกห้องบ้างก็อยู่ข้างในห้องและจะมีผู้หญิงที่ใส่ชุดกับกระโปรงสีขาวมีหมวกสีขาวและโรงเทาสีข้าวตึกตึกนั้นก็คือโรงพยาบาล

บนชั้นที่ 4 ของโรงพยาบาล จะมีอยู่ห้องหนึ่งที่มีเด็กชายคนหนึ่งกำลังนอนหลับตาอยู่บนเตียงคนไข้ข้างๆเด็นชายคนนั้นจะมีผู้ชายคนหนึ่งอายุประมาณ 36 ปี กำลังหลั่งน้ำตาออกมาพร้อมมองไปที่คนที่คลาดว่าน่าจะเป็นลูกชายของเขาอย่างเศร้าโศกที่ตอนนั้นตนไม่สามารถช่วยอะไรลูกชายได้เลยจากนั้นเขาก็ฟุบหน้าลงกับเตียงคนไข้แล้วเอามือของตนไปจับมือของลูกชายไว้แล้วก็ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก

"พ่อครับอย่าร้องไห้สิครับนอสไม่อย่าเห็นนะครับ"

แคลนลืมตาขึ้นมาก็เห็นชายคนหนึ่งกำลังร้องไห้แล้วจับมือของตนอยู่แคลนรู้สึกงงเป็นอย่างมากแต่อยู่ๆก็มีความสลงจำของคนคนหนึ่งเขามาในสมองของเขา เขาจึงได้รู้ว่าตนอยู่ในร่างของนอสแล้วชายที่ร้องไห้อยู่คือพ่อของเจ้าของร่างนี้มีชื่อว่าฮาส

"อือ นอสลูกเป็นไงบ้าง"

ฮานเมื่อเห็นนอสฟื้นขึ้นมาก็ดีใจมากเลยรีบเช็ดน้ำตาแล้วเอิ่ยถามไปด้ายความเป็นห่วง

"ผมไม่เป็นไรแล้วครับ"

"อืม ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ลูกต้องนอนโรงพยาบาลอีก 2 วันนะ"

"ครับ"

"ดีมากนอนเถอะ"

ฮาสพูดพร้อมนำมือไปลูบหัวนอสอย่างเบามือมันเลยทำให้นอสรู้สึกอบอุ่นเป็นอย่างมากไม่นานนอสก็กลับไป

2 วันผ่านไปเร็วเหมือนโกหก

ณ บ้านของฮาส

"วันนี้พี่แคลพี่ดาสพี่มาสและน้าคานจะย้ายมาใช้ไหมครับ"

"ใช้ ถ้าพ่อจำไม่ผิดหน้าจะมาถึงตอนบ่าย 2 นะ"

"โอเคครับผมไปเดินเล่นก่อนนะครับ"