ส้งสัยต่อไปเหอะ

"หวี้ว"สายลมอันเย็นสบายพัดมาหาผมกลิ่นหอมผืนดินหลังฝนตกมันช่างหอมทำให้ผมชื่นใจเป็นพิเศษเลยละ

วินรา:เฮ้นินิงาละ

นิงาละ:อะไรหรอ?

วินรา:เราจะออกเดินทางกันแล้ว

นิงาละ:อืม

ผมกับเพื่อนเริ่มเดินทางกันไม่ต้องสังสัยว่าเราจะไปไหนใช้ฮะเรามาเดินป่ากันเป็นอะไรที่น่าสุกใช้ไหมละแต่สำหนับผมต่อไปนี้มันจะสนุกกว่านี้อีกละถ้าจะถามว่าทำไหมอะหรอผมจะขอไม่บอกแล้วกันครับลุ้นกันเอานะครับผมขอเดินทางต่อละ

???:ชะ...ช่วยด้วย

นิงาละ:หืม

วิมรา:อะไรหรอนิงาละ

นิงาละ:ฉันได้ยินเสียงคนร้องขอความช่วยเหลืออะ

วิมรา:นายคิดไปเองฉันไม่เห็นได้ยินเลย

นิงาละ:แต่ฉันได้ยินจริงๆนะ

วิมรา:ช่างเถอะน่า

นิงาละ:อืม

แต่พอกลางดึผมกลับไดยินเสียงนี้อีกแล้วหรอผมต้องหาต้นเสียงให้ได้แต่เพื่อนผมยังไม่หลับเลยผมจะไปยังไงเนื่ยเอาจริงผมไม่อยากให้เพื่อนเป็นห่วงหรอกนะแต่ก็นะถ้ามันตื่นมากลางดึกแล้วไม่เห็นผมมันต้องเป็นห่วงแน่ๆเลยละ

นิงาละ:กูไปเดินสูดอากาศแปปนะ

วิมรา:อืมได้

นิงาละ:กูไปละ

???:ช่วยด้วย

นิงาละ:ใครอะ

ผมถามไปแต่ไม่มีเสียงตอบลับผมตามเสียงไปเรื่ยงๆจนพบกับมังกรหรอ?เหลือจะเชื่อดูเหมือนจะเป็นมังกรไฟสีดำแดงมันช่างงดงามมากเลยละ

มังกร:เจ้าคือเป็นมนุษย์หรือ

นิงาละ:ชะ...ใช้ทะทำไมหรอ

มังกร:เจ้ามาทำอะไรที่นี้.

ยามราตรีที่เงียบสงัดนี้ผมกําลังยืนและพูดคุยกับสัตว์เทพหรอรู้สึกกังวลจังว่ะมังกรถามคำถามเดิมกลับ...

นิงาละ:ผะ..ผมได้ยินเสียงขอความช่วยเหลือผมเลยมาตามเสียงครับ

มังกร:หะ!