ตอนที่1-ขายผลไม้

ในวันที่ตะวันลับฟ้า แสงแดดเริ่มอ่อนลง ความมืดเริ่มปกคลุมเข้ามาทุกที เพียงแต่ว่ามีชายคนนึงยังคงนั่งขายผลไม้ ท้องของเขานูนโตบ่งบอกว่ากำลังตั้งครรภ์อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ใบหน้าที่เศร้าสร้อยของเขาบอกว่ากำลังเป็นทุกข์

"บี้ ยังไม่เก็บของอีกหรอ" ประหนึ่งมีเสียงหญิงสาววัยกลางคนดังขึ้นในระหว่างที่คนนั้นกำลังเดินมาหาพ่อค้าขายผลไม้

"สวัสดีครับป้า เพ็ญ ป้ามาเก็บค่าเช่าแผงหรอครับ วันนี้ผมยังไม่มีเลยครับ ผมขายไม่ได้เลย" คนชื่อบี้บอกคนที่ชื่อเพ็ญ

ป้าเพ็ญคือเจ้าของที่เช่าแผงขายของ ในทุกๆวันเขาจะเก็บค่าเช่า

"ไม่เป็นไร บี้ก็กำลังท้องอยู่ไม่ใช่หรอ อย่ากังวลไปเลย เก็บเงินไว้เป็นค่าคลอดเถอะ ป้าไม่รีบ ไว้บี้มีเมื่อไหร่ค่อยคืนป้าก็ได้" เพ็ญปลอบใจบี้พร้อมกับเดินมาลูบหลังอย่างอ่อนโยน

มันเปรียบเสมือนแม่ปลอบลูกเลย

"แล้วหาตัวพ่อของเด็กเจอหรือยัง จะรอให้เขามาหาอย่างงั้นหรอ" ยังไม่ทันได้ให้คนท้องหายใจได้ทั่วท้องก็ต้องมาช็อกกับคำว่าพ่อของเด็ก

"ป้าเพ็ญครับ อย่าพูดเรื่องนี้เลย ไว้ผมพร้อมเมื่อไหร่ผมจะหาเขาเอง ป้าเพ็ญไม่ต้องห่วงหรอกครับ" บี้พูดและระบายยิ้มอ่อนให้คนข้างหน้า

"งั้นป้าช่วยเก็บของนะ" ว่าแล้วป้าเพ็ญก็เดินมาข้างหน้าและจัดเก็บผลไม้เข้าลังไม้สีน้ำตาลอ่อน

ผลไม้วางเต็มแผง ไม่มีท่าทีที่จะยุบตั้งแต่เช้าแล้ว สายตาของป้าเพ็ญอันเป็นห่วงทอดมองบี้ที่กำลังเก็บส้มใส่ลังไม้เช่นกัน ถ้าขืนเป็นแบบนี้มีหวังหมดอนาคตแน่นอน

หลังเก็บผลไม้เสร็จ ป้าเขาเลยเอาลังผลไม้ทั้งหมดใส่รถยนต์ตัวเองและเอากลับไปไว้ที่บ้านให้ เพื่อในวันพรุ่งนี้เช้าจะได้เบาแรงลง คนท้องยิ่งยกของหนักไม่ได้ซะด้วย

-ตอนเช้า-

ขณะนี้บี้กำลังวางผลไม้บนแผงขายของของตัวเองโดยมี ป้าเพ็ญและคนอื่นๆช่วยจัดของ บี้รู้สึกขอบคุณจนไม่รู้จะขอบคุณยังไงแล้ว แม้ว่าบี้จะอยู่ตัวคนเดียวไม่มีใครคอยอยู่ข้างๆก็จะผ่านมันไปให้ได้

"เหนื่อยหน่อยนะครับป้าเพ็ญ ผมขอบคุณจริงๆครับ ผมขอบคุณ..ฮึก..." น้ำตาหยดใสไหลอาบแก้มของร่างเล็ก

และไม่รอช้าที่ป้าเพ็ญที่จะรีบเข้ามาโอบกอดบี้เอาไว้

มือของเขาค่อยๆลูบหลังบี้อย่างอ่อนโยน

"คนเราเหนื่อยได้นะบี้ เหนื่อยได้ ร้องไห้ได้ แต่อย่าท้อเข้าใจมั้ยบี้ บี้ต้องสู้เพื่ออนาคตของลูกบี้และตัวเองสิ สัญญากับป้าได้มั้ย ป้าขอแค่นี้นะ" ป้าเพ็ญพูดพร้อมลูบหัวของบี้

"ฮึกๆสัญญาเลยครับป้าเพ็ญ..ผมสัญญา" บี้ได้ให้คำสัญญาแก่ผู้เบื้องหน้า

ป้าเพ็ญหยุดโอบกอดและหันมาจับไหล่ทั้งสองข้างของบี้ก่อนจะพูดปิดท้ายไว้ว่า

"สู้ๆนะ"

รอยยิ้มของป้าเพ็ญทำให้บี้ยิ้มตามไปตามๆกัน วันนี้ต้องเป็นวันที่ดี ชีวิตยังอีกยาวไกล ต้องผ่านมันไปให้ได้

"ขอบคุณครับ" หลังจากนั้นป้าเพ็ญและคนอื่นๆก็เดินจากไปทำหน้าที่ของตัวเอง

เหลือทิ้งไว้เพียงบี้ที่กำลังหย่อนตัวลงบนเก้าอี้โยกไม้ แต่ไม่ได้ทันที่จะนั่งก็มีลูกค้ามาหนึ่งราย ลูกค้าคนนี้ดูรวยไม่เบา ใส่แว่นสีดำและหมวกแก๊ปสีดำปิดหน้าตัวเองไว้อีกต่างหาก

"ส้มหวานๆมั้ยครับ โลละสามสิบบาทเองครับ" บี้ค่อยๆนำตัวเองขึ้นจากเก้าอี้โยก มือน้อยก็ค้ำโต๊ะไว้

"งั้นเอาสองโลครับ" ชายหนุ่มเบื้องหน้าถอดหมวกแก๊ปนั้นออก

พอถอดออกแล้วมันทำให้บี้ที่จะอดสงสัยไม่ได้เลย ใบหน้าของเขาดูละม้ายคล้ายคลึงกับพี่ชายข้างบ้านของเขามาก(คนที่ทำท้อง)

"หน้าผมมีอะไรติดอยู่หรอครับ" ชายคนนั้นมองบี้ด้วยความสงสัยเต็มไปหมด

"ขะ..ขอโทษครับ ผมเผลอจ้องนานไปหน่อย นี่ครับส้มสองโล" ว่าแล้วบี้ก็ยื่นถุงส้มให้ชายข้างหน้าด้วยอาการเขินอายอย่างบอกไม่ถูก

"เท่าไหร่ครับ"

"หกสิบบาทครับ"

ชายคนนั้นยื่นแบงค์สีแดงให้กับมือของบี้ และยังบอกอีกด้วยว่าไม่ต้องทอน น้ำตาของบี้เริ่มเอ่อล้นออกมาอีกครั้งด้วยความดีใจ นานๆทีจะมีคนมาซื้อส้มของเขา แล้วมาบอกว่าไม่ต้องทอนอีก มันรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

"เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?" ชายคนนั้นจ้องมองมาที่บี้ที่กำลังร้องไห้ฟูมฟายต่อหน้า

"ผะ..ผมไม่เป็นไรครับ ผมขอบคุณจริงๆครับที่มาอุดหนุนส้มของผม" บี้ยกมือขึ้นไหว้คนข้างหน้าอย่างไม่ลังเล

"อะ..เอ่อไม่ต้องไหว้ผมครับ เงินแค่นี้เอง อย่าไหว้กันเลย" มีหรือที่ชายคนนี้จะไม่ยกมือไหว้กลับ สีหน้าของเขาดูกังวลกับการกระทำของพ่อค้า

"งั้นผมไปนะครับ ขอให้ขายได้นะครับ" ชายคนนั้นก็เดินจากไป

หวังว่าวันนี้จะเป็นวันที่ดีของเขา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***