ฟ้าผ่ามาตัวฉันไป

"อือ...นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย...?"

ฉันลืมตาขึ้นมาพลางพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งแล้วมองไปรอบๆก็พบว่าตนเองนั้นไม่ได้อยู่ที่บ้านแต่มาอยู่ที่ไหนสักแห่ง

ฉันชื่อหลิน

เป็นโอตาคุและสาววายตัวแม่...ตอนนี้ฉันอยู่ชั้นม.4แล้วและนอกจากนั้นยังเป็นนักกระบี่ที่เก่งที่สุดในประเทศฉันน่ะชอบทั้งวิชากระบี่ชอบทั้งวายชอบทั้งอนิเม!!แต่ว่านะ...

"ที่นี่มัน...ที่ไหนกันล่ะเนี่ยยยยย!!!!"

เอาล่ะ...ใจเย็นๆนะยัยหลินเธอต้องใจเย็นๆ...ก่อนอื่น...ลองสำรวจรอบห้องดูก่อนก็แล้วกัน

ฉันเดินไปรอบๆห้องจนมาหยุดอยู่ที่กระจกก็พบว่าร่างที่ฉันอยู่นั้นเป็นร่างของผู้ชายผมสั้นหน้าตาหล่อเหลาและดูจากหน้าตาอายุก็น่าจะสักประมาณ16ปี

"โห...หล่อจังเลยนะ...แต่เดี๋ยวนะ....ถ้าเป็นผู้ชายก็ต้องมี..."

ฉันเปอดกางเกงพลางก้มลงมองด้วยท่าทีกล้าๆกลัวๆและเมื่อก้มลงไปมองก็พบว่า...

"ปิ๊กาจู๊!!!!!!!!!!!!!!!!"

หน้าของฉันแดงจัดไปพักหนึ่งจนได้ยินเสียงของใครบางคนที่เดินมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูของห้องที่ฉันอยู่

น...นั่นใครน่ะ??เดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องด้วยหรือว่าแค่เดินผ่านมากันนะ??อึ๋ย!!?ไม่น่าจะแค่เดินผ่านมาแล้วล่ะ!!เคาะประตูด้วย...เอาไงดีล่ะ??ดูเหมือนจะเคาะไม่หยุดเลยด้วย

"ไม่เป็นไรเดี๋ยวข้าจัดการเอง" 

จ...จัดการ...จัดการอะไรอะ??แล้วเขาเป็นใครกัน...

"วั่งหลิน...เจ้าไม่เป็นไรใช่หรือไม่"

วั่งหลิน?ชื่อใครน่ะ?ข...เข้ามาแล้ว!!??

"ค...คุณเป็นใครน่ะ!!อย่าเข้ามานะ!!"

ฉันแหกปากสุดเสียงแต่ดูเหมือนเขาจะไม่สะทกสะท้านอะไรเลยแล้วก็...หน้าตาคุ้นๆนะ?เหมือนเคยเห็นที่ไหน... 

"เป็นอะไรไปเล่า??ข้าพี่ซี...พี่ชายของเจ้าไง"

"ชื่ออะไรนะ??" 

"หลานซีเฉินไงที่เจ้าชอบเรียกข้าว่าพี่ซีไม่ก็พี่ใหญ่ไง...จำข้าไม่ได้หรือ??"

"ไม่ได้อะ..."

"ความจำเสื่อมเช่นนั้นหรือ"

'ใครจะไปจำได้^^;'

เดี๋ยวนะ...หลานซีเฉิน!!??หรือว่า...ฉันหลุดเข้ามาในเรื่องปรมาจารย์!?ตายแล้ว....หลานซีเฉินมาอยู่ตรงหน้าแบบนี้แถมยังเป็นพี่เราอีก...ทำอะไรไม่ถูกเลยแงงงงั้นแบบนี้...จะรับมือยังไงดีล่ะเนี่ยยย\=A\="'

"​หน้าแดงแจ๋เลย...เป็นอะไรหรือเปล่า??หรือว่าไม่สบาย?"

หลานซีเฉินนำมือมาอังหน้าผากของฉันแล้วก็ทำหน้าตกใจ

"ตัวร้อนจี๋เลยนี่นา...งั้นวันนี้เจ้านอนพักไปก่อนก็แล้วกันเดี๋ยวข้าจะให้คนชงยามาให้"

ย...ยางั้นเหรอ!!??ม...ไม่เอาเด็ดขาดเลย!!ฉันเกลียดการกินยาที่สุด!!ไม่ว่ายังไง!!ฉันจะไม่ยอมกินยาเด็ดขาด!!ทั้งเหม็นเขียวแล้วก็ขมสุดกู่!!ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาจับฉันกินยาเด็ดขาด!!

"ด...เดี๋ยว!!"

เขาหันกลับมามองฉันแล้วทำหน้าประมาณ​ว่ามีอะไรเหรอ? 

" หน--เอ๊ย!ข...ข้าหายแล้ว...ไม่ต้องกินยาก็ได้..."

แต่ถึงพูดไปเจ้าตัวก็ทำหน้าแบบไม่เชื่อ...ทำไมเชื่อยากแบบนี้เนี่ยยย

"จริงๆนะขอรับ!!ข้าหายแล้ว!!ข้าไม่เป็นไร!!ดูสิข้ากระโดดได้เชียวนะ!!"

ว่าไปพลางก็กระโดดไปพลางหวังว่าจะรอดนะ;-;

"ข้าเชื่อก็ได้ๆงั้นก็แต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วไปที่สนามฝึกจะได้เรียนพร้อมๆกัน..."

"ด...เดี๋ยว!!...."

ป...ไปซะแล้ว...

เอาว่ะ...รีบๆแต่งตัวให้เสร็จก่อนแล้วค่อยหาทางไปที่สนามฝึกละกัน!

.

.

.

.

.

​​​​​​.

​​​​​​.

​​​​​​.

เมื่อแต่งตัวเสร็จฉันจึงเดินออกมา...ตามแผนที่สำนักตระกูลหลานที่เคยจำมา...จำได้ว่า...ไปทางนี้!!

เมื่อถึงสนามฝึกแล้วก็ได้พบกับที่ฝึกและได้เห็นศิษย์​ตระกูลหลานมากมายที่กำลังฝึกอยู่

"โหหสุดยอดไปเลยนะเนี่ย!!เรียนวิชากระบี่อยู่งั้นเหรอ?!สุโค่ยสุดๆ" 

หลังจากนั้นไม่นานก็มีลุงแก่ๆคนหนึ่งซึ่งเดาได้ว่าน่าจะเป็นอาจารย์​ที่สอนวิชานี้เดินมาหาฉัน

"มาสายนะขอรับคุณชายหลาน" 

จะตอบไงดีล่ะ...ตามน้ำไปแล้วกัน!

"ข...ขออภัยขอรับท่านอาจารย์​...พอดีเมื่อเช้าข้ารู้สึกไม่ค่อยสบายนิดหน่อย...อ้อ!แต่ตอนนี้หายดีแล้วล่ะขอรับ!"

"ข้าก็ยังมิได้ว่าอะไร...แต่เจ้าก็อย่าฝืนก็แล้วกัน"

"ข...ขอรับ..."

ให้ตายสิ...การพูดแบบคนโบราณนี่เรียบเรียงคำยากชะมัดเลย...

"ยังไงวันนี้ก็เป็นวันแรกของการเรียนวิชากระบี่ก่อนอื่นพวกเรากำลังจะไปตีกระบี่ดังนั้นเจ้าจะต้องไปเข้าแถวเพื่อให้เป็นระเบียบเรียบร้อย​ตอนนี้เจ้าไปต่อท้ายแถวได้เลย"

"ขอรับ"

ฉันเดินไปที่ท้ายแถวตามที่ลุงคนนั้นบอกหลังจากนั้นลุงคนนั้นก็เดินนำแถวไปแล้วพาผู้คนที่อยู่ในแถวไปขึ้นเรือที่ท่าน้ำ

"วั่งหลิน...หายดีแล้วรึ?เห็นเมื่อวานเจ้าโดนฟ้าผ่านึกว่าจะไม่รอดเสียแล้ว"

เด็กหนุ่มที่ไม่ได้คาดผ้าคาดหัวซึ่งเดาได้ว่าน่าจะเป็นศิษย์​จากตระกูลอื่นแต่ก็ไม่แน่ใจว่าอยู่ตระกูลใดหันมาพูดกับฉันด้วยสีหน้ากวนส้นteenพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา...แต่...อะไรของหมอนี่กัน...รู้สึก...ไม่สบอารมณ์​ชะมัด​เลย...

"เจ้าเป็นใครกัน?"

"ข้าหงเฟิง...จั๋วหงเฟิงไง...หรือว่าเจ้าความจำเสื่อม?อาจจะเป็นเพราะฟ้าผ่าเมื่อคืนกระมัง" 

จู่ๆผู้ชายที่ต่อแถวอยู่ข้างหน้าก็เหยียดยิ้มออกมาพลางหัวเราะเบาๆแล้วก็พูดแทรกขึ้นมาว่า

"บางที...ชื่อของเจ้าอาจจะไม่น่าจดจำกระมัง..."

ฉันก็ไม่รู้จักนายเหมือนกันนั่นแหละ😅😅

ฉันเหลือบไปมองที่ผ้าคาดเอวของชายผู้นั้นก็ได้เห็นป้ายอะไรสักอย่างซึ่งเขียนไว้ว่า'หลิวเฉิงจู่'​ห้อยอยู่ฉันจึงเดาว่านั่นคงจะเป็นชื่อของเขาจากนั้นก็ชี้ไปที่เขาแล้วก็ทำหน้างงๆเล็กน้อย

" เจ้า...หลิวเฉิงจู่?"

เมื่อฉันพูดชื่อนั้นออกมาเขาก็ปรบมือแล้วเหยียดยิ้มไปที่ผู้ชายที่ชื่อว่าจั๋วหงเฟิง

"เห็นไหม...เขายังจำชื่อข้าได้เลย"

สีหน้าไม่สบอารมณ์​ของชายตรงหน้าทำให้ฉันหลุดขำออกมาแล้วก็ชี้ไปที่ป้ายที่ห้อยอยู่ตรงผ้าคาดเอวของหลิวเฉิงจู่

"ข้าอ่านจากตรงนั้นต่างหากล่ะ"

คำพูดนี้ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกไม่สบอารมณ์​เป็นอย่างมากในขณะที่​จั๋วหงเฟิงหัวเราะออกมาด้วยความสะใจ

"ฮ่าๆๆเขาก็จำเจ้าไม่ได้เหมือนกันนั่นแหละฮ่าๆ" 

"จริงสิ...ที่บอกว่าข้าถูดฟ้าผ่าเมื่อคืน...เรื่องมันเป็นมาอย่างไรงั้นหรือ?"

"เจ้าคงจะจำไม่ได้งั้นข้าก็จะเล่าให้ฟังก็แล้วกัน...เรื่องมันมีอยู่ว่า..."

...to be continued....

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***