ตอนที่1

ป่าลึกมีงานแต่งตั้งผู้ครองตำแหน่งเจ้าป่าคนใหม่ ผู้คนมากมายต่างแต่งกายสวยงามเพื่อเป็นเกียรติและสักขีพยานแด่เจ้าป่าคนใหม่ สาวใช้ต่างยกอาหารทั้งคาวหวานให้ผู้มาร่วมงานได้กินในระหว่างรอ ในห้องๆหนึ่งมีหญิงชรากำลังจัดเสื้อผ้าหน้าผมให้หญิงสาวที่อยู่หน้ากระจก นางมีเรือนผมสีดำเงางามนัยน์ตาสีแดงเลือดสดที่ดูน่ากลัวแต่กลับฉายประกายสนุกสนานอยู่เป็นนิจ คิ้วโค้งได้รูปจมูกโด่งปากเป็นกระจับสีชมพูรูปร่างอรชร มาในชุดสีแดงเปิดไหล่กระโปรงยาวลากดินแต่ดูท่าเจ้าตัวคงจะไม่พอใจซักเท่าไหร่

“แม่…หนูไม่ชอบใส่อะไรแบบนี้เลย…ให้หนูใส่เสื้อผ้าธรรมดาไม่ได้เหรอ” หญิงสาวออดอ้อนผู้เป็นแม่และทำท่าทางเหมือนเด็กจนโดนผู้เป็นแม่ดุเข้าให้

“รส!อย่าทำตัวเป็นเด็กสิ ลูกก็โตเป็นสาวแล้วแถมยังเอาชนะคู่แข่งของลูกจนได้เป็นเจ้าป่าอีกทำตัวเป็นเด็กๆแล้วใครจะนับถือลูกหึ!” โห..โดนแม่ดุซะยาวเชียวแต่ทำไงได้ก็ฉันไม่ชอบใส่อะไรแบบนี้นี่หน่า อีกอย่างฉันก็เป็นสายแมนๆสายหวานๆเอาไปไกลๆไม่ใช่แนว

“ก็ได้ๆ หนูจะทำตัวเป็นผู้ใหญ่วันนี้วันเดียวพอ อีกอย่างแล้วหนูยังอายุแค่15ไม่ใช้ผู้ใหญ่หนูมีสิทธิ์ที่จะทำตัวเป็นเด็กจริงไหมแม่

“ปากดีจริงๆแม่เด็กคนนี้” แม่ฉันลุกขึ้นแล้วสำรวจว่ามีอะไรขาดหายหรือต้องเติมอะไรเพิ่มหรือปล่าว

“แม่..พอแล้วแค่นี้ก็สวยแล้ว”

“งั้นก็รีบไปด้านนอกแขกรอนานละ” ฉันพยักหน้าแล้วเดินนำหน้าแม่ออกไป ฉันเผลอไปเหยียบกับชุดเจ้ากรรมที่ยาวลากดินจนหน้าเกือบคะมำลงกับพื้น โชคดีมีคนมาช่วยฉันได้ทัน เขามีรูปร่างสูงโปร่งนัยน์ตาสีฟ้าทะเลดูมีสเน่ห์มากถึงมากที่สุด ฉันรีบออกจากอ้อมกอดของเขาโดยทันที

“ขอบใจนะกรถ้าไม่ได้นายช่วยฉันคงหน้าคว่ำกับพื้น” ฉันหัวเราะออกมาเขายิ้มตอบ

“ระวังตัวดีๆสิ หน้าไม่สวยแล้วถ้าฟันเฉาะกับพื้นขึ้นมาหน้าเธอก็ไม่ต่างจากปลาดุกชนเขื่อนนะ” เขาหัวเราะคิกคักทำเอาฉันหูออกควันอยากตะบันหน้าเขาซะตอนนี้

“ผมล้อเล่นเฉยๆ ไม่ต้องคิดมากรีบเข้าห้องโถงเถอะ คนเขารอจนรากขึ้นแล้ว”

“ได้” ฉันพูดสั้นๆก่อนจะรีบสาวเท้าไปข้างหน้าโดยที่ไม่หันไปมองเขา จนไม่รู้ว่าเขากำลังยิ้มให้ฉันจากท่างด้านหลัง

ฉันเดินเข้าห้องโถงด้วยท่าทางที่สง่างามสายตาหลายคู่จับจ้องมาที่ฉัน ฉันหยุดอยู่ตรงหน้าผู้คนในห้อง มือข้างหนึ่งถือดาบสีดำนิลฝังด้วยเพชรสีสายรุ้งตรงด้ามดาบส่วนอีกข้างถือลูกแก้วคริสตัล

“ขอให้ทุกคนในที่นี้เป็นสักขีพยานว่าท่านรสสุคลเป็นเจ้าแห่งป่านี้โดยสมบูรณ์ มีใครจะคัดค้านไหม”ผู้คนต่างเงียบเป็นความนัยว่าไม่มีใครคัดค้าน

“งั้นท่านรสสุคลคือเจ้าป่าคนใหม่” เสียงเฮลั่นและตบมือด้วยความดีใจทุกคนต่างพากันเฉลิมฉลองในโอกาสนี้อย่างมีความสุข

ภายในห้องที่มีแสงสว่างฉันกำลังเปลี่ยนชุดแล้วก็ล้างหน้าชุดที่ใส่ก็เปิดไหลกับขานิดหน่อยแต่ก็ไม่เป็นปัญหา จู่ๆแม่ก็เดินเข้ามาพร้อมดาบและลูกแก้วที่ถือไว้ในตอนนั้น

“นี้คืออาวุธประจำตัวลูก ถือไว้แล้วตั้งสมาธิดีๆ” พูดเสร็จแม่ก็ยื่นดาบและลูกแก้วมาให้ฉันทำตามที่แม่บอก จู่ๆก็มีแสงสีทองขึ้นมาที่สิ่งของทั้งสองอย่าง ดาบเปลี่ยนเป็นพัดสีดำนิลฝังเพชรสีรุ้งลายจิ้งจอกที่มีเก้าหาง และลูกแก้วก็กลายเป็นปิ่นปักผมแก้วตรงหัวของมันมีรูปร่างกลมเหมือนพระจันทร์

“แม่มันคืออะไร?” ฉันถามด้วยความงง

“มันคือของวิเศษมันจะเปลี่ยนรูปร่างให้เหมาะตามคนที่ใช้มัน” ฉันพยักหน้า

“นี้คือของขวัญวันเกิดแม่กะว่าจะให้ตอนวันเกิดจริงๆแต่ก็อดใจไม่ไหวอยากให้ลูกก่อน” แม่หยิบของออกจากกระเป๋าด้านข้าง มันคือกำไลสองวงสีทองสลักอักขระบางอย่างแล้วสลักลวดลายทับลงไปอีกทีถ้าไม่สังเกตดีๆก็คงไม่รู้ว่ามีอักขระอยู่ด้วย

“นี้คือกำไลของบรรพบุรุษของลูกมันจะปกป้องลูกจากอันตรายทั้งปวง” แม่จับมือฉันแล้วใส่ให้เรียบร้อยโดยทั้งสองวงอยู่ข้างขวา แม่กอดฉันไว้ ฉันรู้สึกถึงความอบอุ่นที่ไม่ได้สัมผัสมานาน แต่อยู่ๆก็มีเสียงระเบิดดังขึ้งทำเอาฉันหัวใจแทบวาย

“มีผู้บุกรุก!!” เสียงตะโกนดังลั่นเพื่อให้คนรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันรีบวิ่งออกไปข้างนอกก็เจอแต่ฝุ่นควันคละคลุ้งไปทั่ว ผู้คนในงานต่างหนีตายกันจ้าละหวั่น ฉันรีบไปช่วยคนที่บาดเจ็บให้ไปอยู่ในที่ปลอดภัย จู่ๆก็มีลูกไฟพุ่งมาจากด้านหลัง ฉันไหวตัวทันจึงหลบได้

“แก่เป็นใคร!ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย” ฉันตะโกนเสียงดังแต่สิ่งที่ได้ยินคือเสียงผู้หญิงหัวเราะด้วยความสะใจ ต้นเสียงออกมาจากกลุ่มควันแล้วยิ้มให้ฉันแปลกๆ ฉันช็อกมากเมื่อเห็นตัวการเรือนผมสีเขียวขี้ม้านัยน์ฟ้า

“ไม่จริงเป็นไปไม่ได้ ทำไมเธอถึงหน้าเหมือนฉันขนาดนี้” ฉันพูดกับตัวเองอย่างไม่เชื่อตัวเอง

“ว่าไงพี่สาวจำแฝดน้องคนนี้ได้อยู่ไหมเอ่ย..” ฉันงงกับสิ่งที่เธอคนนี้พูด แม่วิ่งออกมาดูฉันแล้วต้องตกใจกับสิ่งที่ตาเห็น

“ระ..ระ..ริน!” แม่พูดกะอึกกะอักและตัวสั่นเทา

“ว่าไงคะ…แม่! อย่างน้อยแม่ก็จำหนูได้ สงสัยว่าตอนนี้พี่ก็ยังจำอะไรไม่ได้อยู่ใช่ไหม” รินยิ้มออกมาอย่างน่ากลัว

“งั้นน้องคนนี้จะรื้อความทรงจำให้เอง รินเป็นน้องสาวฝาแฝดของพี่ ตั้งแต่เด็กพี่ก็แย่งทุกอย่างของรินไป เอาไปทุกอย่างที่รินมี พี่รู้ไหมว่ารินเกลียดพี่มากแค่ไหน พี่รู้ไหม!!”ฉันสับสนไปหมดว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันมีน้องสาวตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมแม่ไม่เคยเล่าให้ฟังเลย

“วันนี้ถ้าพี่ไม่ตายรินคงจะนอนไม่หลับ แล้วตำแหน่งเจ้าป่าของพี่รินขอนะ” พูดจบรอยก็พุ่งตัวเข้าหาฉันดึงมีดออกมาจากต้นคอแล้วฟันใส่ฉัน แต่ฉันหลบทันจึงหยิบมีดแถวนั้นมาตอบโต้ดาบกระทบกันด้วยความรวดเร็วผลัดกันรุกผลัดกันรับ รินกระแทกดาบฉันจนหักเป็นเสี่ยงๆ

“รส! ใช้ใบพัด” แม่ตะโกนบอกฉัน ฉันจึงรีบหยิบใบพัดออกมาแล้วสะบัดไปทางริน เหล็กแหลมพุ่งออกจากใบพัดเป็นสิบกว่าแท่งและมีหลายแท่งที่โดนริน

“โห…สุดยอดมาก” ฉันเดินเข้าไปหารินเพราะในตอนนี้เหล็กแหลมปักเขาที่จุดสำคัญหลายที่

“พี่รส…รินยอมแล้วอย่าทำอะไรรินเลย”ฉันไม่แน่ใจกับคำพูดของริน แต่ก็เห็นใจจึงยื่นมือให้ข้างหนึ่ง รินยิ้มออกมาจับมือฉันแล้วลุกขึ้นช้าๆ รินแล้วใช้โอกาสนี้เอามีดพกแทงเข้ากลางอกของฉัน มันไม่ใช่มีดธรรมดาพอโดนแทงเข้าไปแล้วใบมีดด้านในก็แยกออกมาทำให้ไม่สามารถดึงออกได้ รอยยิ้มออกมาดั่งปีศาจ รินใช้มีดฟันลำตัวของฉันจนเลือดเต็มร่างกาย แม่ฉันวิ่งเขามากอดริน

“รส!หนีไป…..อย่าห่วงแม่หนีไป” แม่พูดขณะที่กอดรินอยู่

“ไม่!รสไม่ไป ตายก็ตายด้วยกันสิ รสจะไม่ทิ้งแม่ไปไหนทั้งนั้น”

“แม่!ปล่อยริน รินจะฆ่ามัน ปล่อย!!” รินสลัดตัวอย่างสุดกำลัง

“รส แม่สั่งให้ลูกหนีไป แม่จะยื้อไม่ไหวแล้ว หนีไปเถอะนะแม่ขอร้องถือว่าแม่ขอ” แม่พูดพร้อมน้ำตาที่อาบแก้ม ฉันจึงต้องจำใจหนีไปตามคำขอ ฉันวิ่งหนีไป

“แม่รักลูกนะรส”คำสุดท้ายที่ได้ยินทำให้น้ำตาฉันไหลดั่งสายน้ำ ฉันวิ่งไปเรื่อยๆด้วยความเจ็บปวดกายแต่เจ็บที่ใจเแล้วฉันไม่ไหว” ฉันสะดุดล้มลงไปกองกับพื้นฉันเจ็บแผลมาก ตาของฉันกำลังจะปิดลงแต่คำพูดสุดท้ายของแม่ก็ดังขึ้นทำให้ฉันต้องลุกขึ้นแล้ววิ่งไปต่อ

“มันอยู่ทางนี้ครับ”เสียงฝีเท้าของผู้คนหลายคนตรงมาทางฉัน ฉันวิ่งจนไปเจอกับแม่น้ำ

“เอาหว่ะ!ตายเป็นตาย” ฉันโดดลงน้ำทันทีและไหลไปตามสายน้ำที่เชี่ยวกราก

“มันโดดลงน้ำไปแล้วครับ” รินมาถึงแม่น้ำก็ทำท่าหัวเสีย

“ตามจับมันให้ได้!จะจับเป็นจับตายเอาตามที่พวกแก่สะดวกเลย”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***