ขอ"ออกจวน"

เห๋อหยางแต่งตัวงดงามผมสลวยหอมหวาน เห๋อหยางเข้าพบท่านพ่อ

"เห๋อหยางทำความเคารพท่านพ่อค่ะ" เห๋อหยางพูดอย่างมั่นใจแววตาเยือกเย็น

"ว่ายังไง"ท่านพ่อพูดเสียงแข็ง

"ลูกจะขอออกไปใช้ขีวิตนอกจวนค่ะ"

"ทำไม!"ท่านพ่อตกใจที่ได้ยินแบบนั้น

"ลูกไม่อยากอยู่จวนนี้แล้ว ฝากบอกองค์ชาย3ด้วยว่าข้าไปแล้วไม่เป็นตัวน่ารำคาญแล้ว"

"ได้ถ้าเจ้าต้องการก็ไป ถ้าต้องการเงินทองก็ไปหาเองด้วย!" ท่านพ่อพูดอย่างแข็งทื่อ

"ขอบพระคุณเจ้าค่ะ"

ท่านพ่อคิดในใจว่า เรียกร้องความสนใจไปทำไม เดี๋ยวก็กลับมาจวน

แต่เห๋อหยางตั้งใจว่าจะออกไปใช้ชีวิตด้วยตัวเอง

เห๋อหยางกลับมาจวนตนเอง และเก็บของ ยังดีที่เห๋อหยางมีเงินมากมายที่สามารถใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย ที่เห๋อหยางร่างก่อนหาเงินได้เพราะเธอนั้นมีธุรกิจขายยาสมุนไหรแต่ดันไปหลงรักองชายค์3ทำให้ธุรกิจไม่เป็นอันทำต่อ ฉัน!จะทำธุรกิจนี้ขึ้นมาอีกครั้งชาติก่อนฉันก็เคยเรียนยาสมุนไพรมามากเหมือนกัน!

เล่อเล่อมาเห็นตกใจคิดว่าเห๋อหยางโดนไล่ออกจากจวน เธอนั่นรีบเข้าไปปลอบโยนเห๋อหยาง

"ไม่เป็นไรนะเจ้าคะ เล่อเล่อจะคอยอยู่เคียงข้างนายหญิง"

"ห๊ะ เข้าใจอะไรผิดหรือเล่อเล่อ ข้าไม่ได้น่าสงสารนะข้าขอออกไปใช้ชีวิตนอกจวน"เห๋อหยางพูดอย่างยิ้มแย้ม

"เจ้าคะ?"เล่อเล่องงที่นายหญิงถึงออกจากจวน

"เล่อเล่อเจ้าไม่ต้องงงหรอกว่าแต่เจ้าไม่ต้องเรียกข้าว่านายหญิงเลยมันดูแก่อ่ะเจ้าเรียกข้าว่า พี่หยางๆ ได้นะไม่ต้องกลัวข้าอนุญาต"

"เจ้าค่ะ ให้เล่อเล่อไปด้วยได้มั้ยคะ พะ..พี่หยางๆ"

"ได้สิ เห็นมั้ยพูดชื่อข้าได้แล้ว"เห๋อหยางพูดอย่างขำขันเป็นกันเองจนท่าทีที่เล่อเล่อหวาดกลัวตอนแรกหายไปแล้ว

"ฉันขอเก็บของก่อนนะ เธอก็ไปเก็บด้วยสิ"เห๋อหยางพูด

"เจ้าค่ะ!"เล่อเล่อขานรับอย่างดีใจ

เวลาผ่านไป 1 ชั่วยาม

"เล่อเล่อไปกันเถอะ!"เห๋อหยางพูดอย่างตื่นเต้น

"เจ้าค่ะ"