Ep.4 เป็นห่วง

เนื้อหามีคำหยาบคายเเละความรุนแรง

~(โปรดใช้วิจารณญานในการอ่าน)​~

เนมส์ที่เห็นข้าวต้มร้อนๆก็รีบหยิบมาโซ้ยทันทีเพราะความหิวหลังจากทั้ง2ออกไป

"นายน้อยคะต้องการอะไรใหมคะดิฉันจะเอามาให้คะ"

เเม่บ้านพูดพร้อมก้มหัวรับคำสั่ง

"ไม่เป็นไรคับไม่ต้องก้มขนาดนั้นก็ได้คับผมไม่ใช่คุณชายของพวกคุณทำตัวตามสบายคับ"เนมส์ตอบพร้อมกับการโซ้ยข้าวต้มต่อ

"ค่ะถ้านายน้อยต้องการอะไรอีกเรียกดิฉันได้เลยนะคะอาาาเเล้วก็คุณชาย4ให้นำยามาให้นายน้อยด้วยค่ะ"เเม่บ้านกล่าวเเละยื่นยาให้

"คับ"เนมส์พูดเเละยื่นชามข้าวต้มที่กินเส็จให้เเม่บ้านเเล้วก็เอายามากิน

...----------------...

...เช้าถัดมา...

"อาาาาาไม่มีไรทำเลยยยน่าเบื่ออออออ"เนมส์กล่าวออกมาเพราะนอนก็นอนไม่หลับโทรศัพท์พี่ครามก็สั่งไม่ให้เล่น

"......"เนมส์นอนมองเพดานก่อนที่จะคิดสนุกอะไรบางอยาก

"เเม่บ้านนนนน"เนมส์ตะโกนหาเเม่บ้านเสียงดัง

"มีอะไรคะนายน้อย!!!?" ตึงงงงงง เเม่บ้านวิ่งมาเปิดประตูห้องอย่างรวดเร็ว

"ม...ม...มีเเมลงสาบงาาา"เนมส์ทำเสียงสั่นบ่งบอกว่ากำลังกลัวสิ่งนั้น

"อืมใหนนนคะ"เเม่บ้านถามก่อนที่จะหยิบยาฆ่าเเมลงมา

"มันเข้าไปใหนห้องน้ำอะคับ"เนมส์ชี้เเละทำหน้าจะร้องไห้

"อาเดี๋ยวดิฉันดูให้นะคะ"เเม่บ้านกล่าวเเละเดินเข้าไปในห้องน้ำ

ตึงงง ล็อค*

"ว้ายยยตายเเล้วนายน้อยทำอะไรคะ!!!"เเม่บ้านตะโกนถามหลังจากรู้ว่าตนโดนหลอกซะเเล้ว

ทันใดนั้นเนมส์ก็วิ่งออกจากห้องโดยที่มีพ่อบ้านกำลังเดินมาดูต้นตอของเสียงดักทางไว้

"จะไปใหนครับนายน้อย"พ่อบ้านดักทางเนมส์ไว้ก่อนที่เนมส์จะวิ่งลงบันได

"เอาไงหละทีนี้!รู้เเล้ว!! "เนมส์คิดในใจเเละใช้วิธีวิ่งรอดเเขนพ่อบ้านไปเเละวิ่งลงบันได้โดยไม่สนห่าสนเหวอะไรเลยที่เเน่ๆคือต้องได้ออกจากที่นี่!!

"นายน้อย!! ตรงนั้นพื้นเปียกนะครับ!!" พ่อบ้านที่วิ่งตามลงมา

"อะ::...."ตึงงงงงงงง เนมส์หน้าทิ่มลงอย่างเเรงเเละหัวไปโดนกำเเพง

ทำให้เนมส์มึนหัวเเละภายใน10วินาทีนั้นเลือดก็พุ่งออกมา

"!!!!นายน้อยย"พ่อบ้านเห็นเลือดพุ่งออกมาก็รีบเอาผ้ามาปิดทับบนหัวของเนมส์

"........อือ.."เนมส์นั่งมึนอยู่ซักพักก่อนที่หน้าจะมืดล้มลงไป

...----------------...

...2วันต่อมาในเวลา03:27ของวันที่3...

"โ..อ้ย......"เนมส์ลืมตาขึ้นมาก่อนที่จะรู้สึกเจ็บจี๊ดที่หัว

"เจ็บ......."เนมส์มองดูคนที่นอนฟุบอยู่ข้างๆ

"หิวน้ำเเฮะ.."เนมส์ลุกนั่งขึ้นมาเเละลงจากเตียง

"อะ......"ตึงง เมื่อขาเเตะถึงพื้นก็รู้สึกเวียนหัวจนจับทิศทางไม่ได้เเละทรุดลงไป

"เนมส์!!!!" พี่ครามที่นอนฟุบอยู่ข้างๆได้ยินเสียงรีบลุกมาพยุงคนบนพื้นขึ้นให้มานอนบนเตียง

"อือออ..."เนมส์ครางเสียงต่ำเเละอาการเวียนหัวก็หายไป

"ทำอะไรเนี่ยทำไมไม่ปลุกพี่"พี่ครามถามเเละไปหยิบเข็มฉีดยาซึ่งเป็นยาอะไรก็ไม่รู้

"ไม่เอาา"เนมส์พูดเสียงต่ำเเละหันหน้าไปตรงหน้าต่างเพราะพี่ครามไม่สนคำพูดของคนบนเตียงเลย

ทันใดนั้นอาการเวียนหัวก็กลับมาเเต่ไม่เเรงมากเเละไม่ทำให้รู้สึกอาเจียน

"อะไรเนี่ย....."เนมส์ถามก่อนที่จะเริ่มมีอาการง่วงขึึ้นมาซะงั้น

"ยานอนหลับ"พี่ครามตอบเสียงนิ่งเเละเดินไปเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้เนมส์

"ผมหิวน้ำ...."เนมส์กล่าวเสียงต่ำ

พี่ครามได้ยินก็หยิบเเก้วไปใส่น้ำร้อนข้างๆประตูเเละน้ำเย็นในตู้เย็นมาใส่รวมกันเเละพยุงคนบนเตียงให้ลุกขึ้นมาดื่ม

"ทำอะไรหัดคิดบ้างสิพ่อบ้านก็บอกอยู่ไม่ใช่หลอว่าพื้นเปียก เเล้วที่วิ่งไปจะวิ่งไปใหน"พี่ครามถามด้วยความอารมณ์เสียเเละเดินไปที่ระเบียง

"ผมเเค่หาไรทำ......." เนมส์ตอบเสียงรู้สึกผิดที่ทำให้พี่ครามไม่ได้ทำงานเเละต้องมาดูเเลตัวเอง

"เอาเถอะ...ไม่เป็นไรก็ดีเเล้วต้องหาฟอนิเจอร์นิ่มๆมาเเปะไว้ตรงทางลงบันไดซะเเล้ว ว่าใหม?"

"........"เนมส์เงียบ

"??เจ้าหนู"พี่ครามหันไปมองคนบนเตียงเเละรู้ว่าคนบนเตียงหลับไปเเล้ว

"อาา.....ยิ่งซุ่มซ่ามอยู่ซะด้วย"พี่ครามกล่าวก่อนที่จะลงไปทำข้าวต้มให้คนบนเตียงได้กิน

...06:52ของวันนี้...

"อืม...."เนมส์ตื่นขึ้นมาพบภายในห้องที่มีเเสงเเดดยามเช้าสอดเเทรกเข้ามาระหว่างผ้าม่าน

"~~........"เนมส์ลุกขึ้นนั่งหาวเเละมองไปรอบๆ

"...."เนมส์นั่งเหม่ออยู่สักพักคิดอะไรไปเรื่อยๆ

" ก๊อกๆๆๆๆ"เสียงใครบางคนเคาะประตูดังก่อนที่มีคนเปิดประตูเข้ามา

"อ้าวตื่นเเล้วหลอใหนพี่บอกว่ายังไม่ตื่นไงคะะะ"หญิงสาวกล่าวขึ้นนางถือน้ำกับชามข้าวต้มมาพร้อมกับพี่คราม

"ก็พี่ขึ้นมาเมื่อกี้เห็นยังนอนอยู่เลยนิ"พี่ครามตอบไปด้วยท่าทางนิ่งๆ

"เราเอาข้าวต้มมาให้กินใหม"หญิงสาวยื่นชามข้าวต้มมาให้พร้อมกับท่าทางน่ารักเเละใจดี

"อืม" เนมส์ตอบพร้อมหยิบชามข้าวต้มมาโซ้ยเเต่รู้สึกว่าข้าวต้มมื้อนี้มีรสขมนิดๆ

"ทำไม....รสชาติมันขมหละคับ" เนมส์กล่าวพร้อมหยุดกิน

" อ่อพี่ใส่ยาวิตามินไปหนะมันจะขมนิดๆก็เห็นว่าเจ้าหนูกลัวเข็มเเล้วเม็ดมันใหญ่เลยบดเเล้วใส่ในข้าวต้มหนะ" พี่ครามตอบเเละยิ้มให้คนบนเตียงอย่างห่วงใย

"พี่คร้าาาหนูหิวววง่ะะะหนูไปกินข้าวก่อนน้าา" หญิงสาวบอกด้วยท่าทางที่ดูมีเล่เหลี่ยม

" เดี๋ยวสิเเอนเดี๋ยวพี่ไปเอาให้ตัวเล็กเฝ้าเนมส์เเทนพี่ให้หน่อยนะพี่จะได้ไปทำงานเลย" พี่ครามตอบด้วยความอารมณ์​เสียเพราะพี่ครามก็ยุ่งจริงๆนั่นเเหละ

"คร้าาาา"เเอนยิ้มเเละทำหน้าน่ารักใส่พี่ครามที่เดินออกจากห้อง

"......."เเอนเงียบเเละหันมาดูเนมส์ที่พึ่งโซ้ยข้าวต้มเส็จ

"มีอะไร"เนมส์ถามพร้อมทำหน้ากวนประสาทใส่เเอนเเละเเอนที่ผมเห็นเมื่อกี้ก็เผยทาสเเท้ออกมา

"เฮงซวยกูต้องมาอยู่กับคนอย่างมึงเนี่ยนะ" เเอนบ่นอย่างอารมณ์เสียทั้งๆที่ตัวเองเป็นคนอาสามาดูเเลเองเเท้ๆ

"......."เนมส์มองคนที่ทำตัวหยิ่งยโสอยู่ข้างหน้าอย่างหมดความอดทนเพราะหลังจากที่พี่ครามออกไปเเอนก็บ่นไม่หยุด

"หุปปากได้เเล้วน่ารำคาญชิบหายบ่นอยู่นั่นเเหละ"เนมส์บอกเเอนที่ยืนบ่นอยู่อย่างอารมณ์เสีย​

"มึงว่ายังไงนะไอลูกไม่มีเเม่" เเอนด่าเนมส์เพื่อจะจี้ปมของเนมส์

"สมเพชว่ะเกาะผู้ชายกินทำตัวเป็นขยะไปวันๆEwww" เนมส์ด่าสวนไปเเบบเริศๆจนเเอนหงุดหงิดโวยวายด่าเนมส์สารพัด

"มึงมันเหี้ย มึงไม่น่ามาอยู่ที่นี่เลย ไอโง่ มึงเเย่งทุกอย่างไปจากกูพวกพี่ก็สนใจเเต่มึงพูดถึงเเต่มึง ไอขยะ มึงมันพ่อเเม่ไม่สั่งสอ-"เเอนที่ด่าเนมส์อยู่โดนตัดบทโดยที่ครามที่เอาอาหารมาให้เเอน

"หยุดดด!!!!!!" พี่ครามตะคอกใส่เเอนอย่างอารมณ์เสีย​

"ค... คือ... พี่คะมันด่าหนูก่อนมันด่าหนูว่าหนูน่าสมเพชทำตัวเป็นขยะอะคะ"เเอนทำหน้าคล้ายจะร้องไห้เเละชี้หน้าเนมส์คนที่เเอนใส่ร้ายนั่นเอง

"พี่ได้ยินทุกอย่างเเล้ว......พี่เห็นธาตุแท้ของเธอเเล้วเเอน...."พี่ครามตอบด้วยความรู้สึกเเย่

"เราเลิกกันเถอะ" พี่ครามพูดอย่างเย็นชาใส่เเอนเเละเดินไปหาเนมส์ที่อึ้งอยู่บนเตียง

" อะไร!!!?? หมายความว่าไง!!??? พี่ครามนี่ล้อเล่นหลอคะ55" เเอนถามเสียงสั่นเเล้วหน้าก็ซีดทันทีเมื่อรู้ว่าที่พี่ครามพูดไม่ได้ล้อเล่น

"ออกไปซะ ออกไป!!!!" พี่ครามตะคอกไล่เเอนที่กำลังทำท่าจะร้องไห้

"ให้โอกาสหนูนะคะพี่ฮือๆๆๆๆ" เเอนเดินมาจับมือพี่ครามเเละพี่ครามก็สะบัดมือออกอย่างไม่ใส่ใจ

"พี่ให้โอกาสมา6ครั้งเเล้วอย่าทำมาเป็นสำออย" พี่ครามพูดเสียงเย็นชาพร้อมมตาขวางใส่เเอน

เนมส์ก็อยากจะเเซวพี่ครามก็เห็นพี่ครามทำหน้าจิงจังเลยไม่ได้ยุ่งเรื่องนี้ด้วยเเละคิดว่าตัวเองทำให้เดือดร้อนสินะ

"ทำไมไม่ปรับตัวซะบ้หะ!!!!!!!!!" พี่ครามตะคอกใส่เเอนที่ร้องไห้อยู่

"พี่หยุดเถอะครับผมเองที่เป็นตัวปัญหาพอเถอะครับ!! " เนมส์ลุกออกจากเตียงเเละวิ่งไปจับเเขนคนที่กำลังจะง้างมือตบเเฟนตัวเอง

"อึกก!!!!....." เนมส์โดนผลักจนหงายหลังล้มลง

"อะ....เนมส์...พี่ขอโทษ"พี่ครามได้ยินเสียงร้องของชายหนุ่มจึงได้สติเเละหันไปขอโทษชายหนุ่ม

เเอนที่ร้องไห้เเละดูเหตุการณ์​อยู่ทั้งหมดจึง......

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***