ตอนที่ 3

ตอนที่ 3 นี่เป็นบ้านฉัน

ชวนีเงียบไปไม่ได้พูดอะไร มองดูขนคิ้วของคุณพ่อ แล้วก็ดูของลูกชาย ตรงไหนที่เหมือนกัน แต่ทว่าฉากนี้ทำให้มุมปากของเธออดไม่ได้ที่จะโค้งขึ้นมา

คุณพ่อชอบลูกชายเธอ นี่เป็นสิ่งที่เธอดีใจมากที่สุดแต่ด้านหน้าราวบันไดที่ชั้นสอง แม่ลูกคู่หนึ่งมองดูฉากนี้อยู่ สายตาเต็มไปด้วยความโกรธเกลียดและรำคาญใจ ชญาภาไม่พอใจที่สามีดูจะชอบเด็กนอกสมรสคนนี้

“โอ้ นี่กลับมาแล้วหรอ นึกว่าจะมาถึงตอนบ่ายซะอีก" ชญาภาลงมาจากด้านบนพร้อมกับแสร้งทำเป็นกระตือรือร้น

"คุณน้า" ชวนีทักขึ้นอย่างเฉยเมย ยังคงมองข้ามหน้าตมิสาต่อไป หางตาของเธอยิ่งดูเฉยเมย

"เด็กคนนี้น่ารักจริงเลย แถมดูรูปหล่ออีกด้วย" โดยปกติต่อหน้าสามีชญาภาจะไม่ ทำให้เสียท่าทางสง่างามของคุณผู้หญิง

ตอนที่เขานั่งลงแล้วยื่นมือไปคว้าเจ้าหนูน้อยใจของชวนีบีบคั้นขึ้นมาทันที นึกกลัวชญาภาจะทำอะไรลูกชายแน่นอนว่าแม่ลูกคู่นี้ไม่ชอบเธอมากแค่ไหน เธอรู้ดี

"พี่คะ" ตมิสายิ้มอย่างกระหยิ่งยิ้มย่องเดินมาข้างเธอ "ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ” "

ชวนีหันหน้าออกไม่อยากเห็นหน้าเธอห้าปีก่อนภาพของเธอกับว่าที่เจ้าบ่าวของเธอที่อยู่ด้วยกัน ยังคงที่มแทงหัวใจเธออยู่เป็นครั้งครา

ตั้งแต่เด็กเธอกับธนชาตเล่นด้วยกันมาตลอด ความรู้สึกที่ลึกซึ้ง เธอเกลียดธนชาตและเกลียด น้องสาวที่เป็นหนอนบ่อนไส้คนนี้

ความรู้สึกที่ยาวนาน ก็ยังทำลายเรื่องนี้ไม่ได้ปีนั้น เธอได้รับความเจ็บซ้ำสองอย่างความบริสุทธิ์ที่ถูกทำลาย ว่าที่เจ้าบ่าวที่ทรยศ เธอมองอย่างทะลุปรุโปร่งว่าโลกนี้ไม่มีผู้ชายที่ดีสักคน

"ชญาภา ไปเก็บห้องรับแขกหน่อย ให้ ชวนีกับลูกพักที่นี่"

"ไม่ต้องหรอกค่ะพ่อ หนูกะว่าจะพาธันวาไปอยู่บ้านเพื่อนสนิทหนูค่ะ"

"บ้านตัวเองมี ทำไมต้องไปรบกวนคนอื่น"

"เขาเป็นพี่น้องที่หนูสนิทมากที่สุดค่ะ

ชวนียืนยัน เพราะเธอไม่ไว้ใจให้ลูกชายอยู่บ้านนี้ แม่ลูกคู่นี้ก็ไม่ใช่ตะเกียงที่ขาดน้ำมันคุณพ่อชอบธันวาขนาดนี้ นี่แสดงให้เห็นว่าเขาได้กลายเป็นหนามในใจของพวกเธอเสียแล้ว

"คุณตาฮะ นั่นเป็นบ้านของแม่บุญธรรมผมฮะยา แล้วผมก็อยากเจอแม่บุญธรรมด้วยฮะ"

เจ้าหนูน้อยช่วยพูดแทนขบวนในแม่"ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจพวกเธอเถอะ"

ฌายินไม่ขัดแล้ว จากนั้นท่านก็ลุกขึ้นจูงมือเจ้าหนูน้อยพร้อมกล่าวว่า "ไปเดินเล่นในสวนดอกไม้เป็นเพื่อนตาหน่อย"

เจ้าหนูน้อยยิ้มขึ้นมาทันทีแล้วจูงมือท่าน ใจที่แข็งดั่งเหล็กมาตลอดของฌายินก็ถูกรอยยิ้มนั้นของเจ้าหนูน้อยทำให้อบอุ่นขึ้นมา

ดูเหมือนว่าหลายปีที่ผ่านมาเขาขาดทุนจากลูกสาวและหลานชายคนนี้ซะแล้ว จะว่าไปแล้วร่างกายของเด็กคนนี้ก็มีเลือดของ ตระกูลนันทพิวัฒน์ของเขาอยู่

ชวนีไม่ได้ตามออกไปด้วย คุณพ่ออยากจะดื่มด่ำความสุขแห่งสายเลือดกับหลานชาย เธอไปด้วยก็คงไม่ดีเท่าไร

"พี่คะ ทำไมอยู่ดีๆ ถึงกลับมาล่ะไม่ใช่ว่าอยู่เมืองนอกพี่ก็สบายดีหรอ" เสียงของตมิสาดังขึ้นมา

"นี่เป็นบ้านของฉัน ทำไมฉันจะกลับมาไม่ได้ล่ะ"

ชวนีชายตามองเขาอย่างเย็นชาชญาภามองเด็กสาวที่เคยหนีออกจากบ้านอย่างตกใจสักพัก เวลาห้าปี ดูเหมือนว่าเธอจะเปลี่ยนไปมาก

ถึงแม้ใบหน้าของเธอนี้ยังคงงดงามเหมือนเดิมจนทำให้เขาอิจฉาแต่อุปนิสัยของเธอกลับยิ่งมีเสน่ห์เพิ่มขึ้น

พอมองดูลูกสาวตัวเอง ถึงแม้จะไม่ได้ต่างกัน แต่เมื่อเทียบกับชวนีที่ยืนอยู่ด้วยกันแล้วเหมือนจะมีอะไรสักอย่างที่ต่างกัน

"ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าทำไมเธอถึงไม่แต่งานกับธนชาต พอนับดูแล้ววันที่ลูกชายเธอเกิด เธอก็หักหลังเขามาก่อนแล้ว"

ตมิสาเยาะเย้ยขึ้นมา ทั้งที่ชวนีไม่พูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว

"ใช่ เธอชอบเขา งั้นฉันยกให้เธอละกัน"

"ก็เป็นแบบที่เธอต้องการจริงๆ ตอนนี้ฉันเป็นแฟนของธนชาตแล้ว เร็วๆ นี้พวกเราวางแผนว่าจะหมั้นแล้วด้วย" ตมิสาหัวเราะขึ้นมาอย่างกระหยิ่งยิ้มย่อง ชวนี้คิดว่าจะไม่เสียใจกับผู้ชายคนนี้อีก

แต่ว่าเวลานี้เธอรู้สึกหายใจลำบาก หัวใจเหมือนโดนบีบไว้แน่นเธอยังสนใจอยู่ เพราะผู้ชายคนนี้อยู่ในใจเธอมายาวนาน เคยรักมากขนาดนั้น เวลาห้าปียังไม่สามารถลบเลือนความรู้สึกที่มีต่อเขาไปได้

"เธอคงจะรู้ฐานะของตระกูลเจริญกิจะราตอนนี้นะ แต่นั้นก็เป็นสิ่งสูงส่งที่เธอได้แค่แหงนหน้ามองดู ส่วนฉันก็จะกลายเป็นคุณนายเจริญกิจะราที่คนต่างอิจฉา" ตมิสายิ้มอย่างโอหังยิ่งขึ้น

ส่วนทางชญาภาแสร้งมองลูกสาวอย่างโมโห “ลูกจะไปพูดอะไรกับเธอเยอะแยะทำไมกัน ตอนนี้ตระกูลเจริญกิจะรากับเธอก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันนานแล้ว ตระกูลเจริญกิจะรายังแค้นเคืองเรื่องที่เธอหนีงานแต่งตอนนั้นอยู่ด้วย"

ชวนีมองดูสองแม่ลูกที่เสแสร้งอยู่ทุกคำพูดมีแต่โอ้อวดความสัมพันธ์กับตระกูลเจริญกิจะรา ซึ่งตระกูลเจริญกิจะราถือว่าเป็นตระกูลที่ร่ำรวยติดอันดับแนวหน้าของประเทศจริง

แม้แต่ตระกูลนันทพิวัฒน์ก็ไม่สามารถสู้เขาได้แต่ว่าตระกูลเจริญกิจะรามีเงินแล้วยัง

ไง ก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอสักหน่อย

"สบายใจได้ ฉันไม่อิจฉาเธอหรอก เธอกับธนชาตแต่งงานกันตามสบาย ฉันขอให้พวกเธอมีความสุขแล้วกัน"

ชวนี้กล่าวประโยคนี้อย่างเย็นชา ทั้งหมดเหมือนกับน้ำเสียงที่สาปแช่ง ตมิสาได้ยินแบบนี้ก็โกรธจนสีหน้าเปลี่ยน

“ชวนี้ เธออย่าโอหังไปเลย รอถึงตอนที่ฉันแต่งเข้า ตระกูลเจริญกิจะราแล้วเธอก็จะได้รู้ว่าชีวิตฉันจะเป็นยังไง พอถึงตอนนั้นเธอก็คงได้แต่อิจฉาจนแอบไปร้องไห้

"ไม่มีทางมีวันนั้นหรอก" ชวนีเสียงเย็นชาที่ด้านหลังประตูห้องโถงมีภาพเด็กน้อยเห็นแต่ไกลๆ ที่โมโหจนกำหมัดน้อยไว้แน่น

เดิมที่จะไปเดินเล่นกับฌายิน แต่ว่าฌายินต้องรับโทรศัพท์ด่วน เขาจึงกลับมาอยู่เป็นเพื่อนแม่ จะไปรู้ได้ยังไงว่าจะมาเห็นหม่ามี๊ถูกผู้หญิงสองคนนี้รังแกอยู่

เจ้าหนูน้อยกัดริมฝีปากน้อยๆ ภายในหัวก็มีคนๆ หนึ่งปรากฏออกมา ผู้ชายที่เหมือนฮีโร่คนนั้นก็คือ แดดดี้ที่ไม่เคยปรากฏตัวเลย ใช่แล้ว ขอเพียงหาแดดดี้ให้เจอ

หลังจากนั้นหม่ามีก็จะไม่โดนใครมารังแกได้อีกต่อไปหมัดเล็กๆของเจ้าหนูน้อยกำไว้แน่น

เขาจำเป็นต้องรีบตามหาแดดดี้เพื่อมาป้องปกหม่ามีให้ได้พอทานอาหารกลางวันเสร็จ ชวนีก็รีบพาเจ้าหนูน้อยไปหาดาลิสเพื่อนสนิทเลยเพราะที่นี่มีสองแม่ลูกนี้อยู่ ยังไงเธอก็ไม่ไว้ใจความปลอดภัยของลูกชาย

ดาลิสเพื่อนสนิทของเธอนั้นไม่ใช่คนเดิมเมื่อห้าปีก่อนแล้ว แต่เป็นนักแสดงหญิงแถวหน้าคิวแน่นที่ต่อสู้ในวงการบันเทิงมาห้าปี คอนโดของเธอสวยงามมาก เมื่อชวนีมาถึง เธอพึ่งจะตื่น

"แม่บุญธรรม" เจ้าหนูน้อยเรียกเขาดาลิสรีบกอดเขาแน่นแล้วหอมไปที่หนึ่ง "ธันวาของแม่ แม่บุญธรรมคิดถึงหนูมากๆนะ"

"ดาลิส เธอเป็นดาราดังใช้ชีวิตยังไงกันเนี่ย ทำไมพึ่งจะตื่น?"

"เมื่อคืนจำบททั้งคืน ฉันแทบจะสลบแล้ว รีบเข้ามาเร็ว"

"แล้วนี่กินอะไรรึยัง?"

"ยังเลยสิ"

"ในบ้านมีของอะไรกินได้บ้าง?"

"มาม่า ขนมขบเคี้ยว...แล้วก็มีเกี้ยวแช่แข็ง"

ชวนีมองดูเขา แล้วส่ายหน้า "ฉันจะต้มเกี่ยวให้เธอละกัน กระเพาะเธอจะได้ไม่หิว"

ดาลิสอุ้มเจ้าหนูน้อยไปบนโซฟา ทั้ง หอมทั้งมอง แล้วหันไปพูดทางเธอ

"อาหารกลางวันฉันยกให้ เป็นหน้าที่เธอนะ ฉันจะ ดูแล ลูกชายแทนเธอเอง"

"เธอทำแบบนี้ไม่ไหวจริงๆ"

"ก็ฉันยังไม่มีลูกชายหนิ อาหารสามมื้อวันหนึ่งยังไงก็ได้ ถ้าเมื่อไรฉันมีลูกชายที่ทั้งหล่อทั้งน่ารักแบบนี้ ชีวิตฉันก็มีระเบียบเองแหละ เอ๋ๆ ชวนี เธอไปมีลูกชายรูปหล่อแบบนี้ที่ไหนกัน เทียบกับผู้ชายทั้งหมดที่ฉันเคยเจอมายังหล่อกว่ามากเลย อนาคตเตรียมเป็นฉนวนปัญหาได้เลย"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***