บทที่ 2 วัยเด็ก

“อูแว อูแว อูแว อูแว”

???:เด็กผู้ชายค่ะคุณหญิงเจ้าค่ะ เด็กชายค่ะ

???:เอาเขามาให้ฉัน นี้ลูกแม่ในเมือเป็นผู้ชาย เขาจะมีชื่อว่า อาคาด “อาคาด เนียร์ เฟอร์กรีฟ”

และแล้วหญิงผู้นั้นได้อุ้มลูกของเธอในอ้อมกอดด้วยความรักของแม่ที่มีต่อลูก

.

.

.

และแล้วเวลาก็ได้ผ่านไปจน อาคาด เฟอร์กรีฟ ณ.อายุ 3 ขวบ

ในตอนอายุ 3 ขวบผมเริ่มต้นที่จะคึกษาภาษาการอ่าน เขียนและก็พูด หลังจากที่ผมเริ่มพูดชัดเจนมันก็ผ่านมาจนอายุ 5 ขวบ พ่อเริ่มหาครูมาสอนผมในเรื่องของขุนนาง การปกครอง

คิดคำนวณ การค้าขาย การดูแลเมือง การทหาร และอื่นๆอีกเยอะ หนึ่งในนั้นมีสิ่งที่ผมไม่ชอบที่สุดคือ การเต้น เป็นอะไรที่สุดของความจะยากเลยล่ะน่ะ รองลงมาก็มารยาท พวกที่พ่อเอามาสอนน่ะมันก็จำเป็นและที่ดูเหมือนพ่อที่เอาวิชาเหล่านี้มาให้เรียนคงหวังที่จะให้มาแทนตำแหน่งขุนนางของพ่อล่ะมั้งดูเหมือ่นว่าพ่อจะไม่หวังอะไรกับพี่ทั้งสองคนที่ส่งไปที่เมืองหลวงเลย ผมก็ไม่รู้ว่าหลอกว่าพี่ทั้งสองไปทำเรื่องอะไรไว้จึงทำให้พ่อปวดหัวมาก พวกงิวิชาที่ที่เรียนมันก็ง่ายทุกวิชาเลยก็เคยเรียนมาก่อนบางวิชาก็คล้ายกันกับการเรียนตอนที่ยังไม่ตายล่ะน่ะง่ายๆ

ในตอนอายุ 6 ขวบ หลังจากผ่านเหล่าครูที่พ่อหามาสอนกับการเรียนต่างๆมาในตอนอายุ 5 ขวบ มาไม่มีวิชาให้เรียนไม่มีครูแต่ใช้ว่าจะไม่มีอะไรเลย พ่อได้พาผมออกมาดูเมืองในเขตการปกครองของท่าน ท่านได้อธิบายสิ่งต่างๆในเมืองนี้ ซึ่งผมทำเป็นเข้าในสิ่งที่พ่อพูดมาแต่ในใจผมกำลังคิดว่าแม่งโครตล้าหลังแบบสุดๆ ถ้าเทียบที่ๆผมเคยอยู่ก็เถอะน่ะแต่มันก็เหมาะสมกับยุกแบบนี้และแต่ดูไปดูมาแม่งโครตสวยในแบบยุคกลาง หลังที่พ่อพาผมออกไปข้างนอกท่านก็ได้พาไปหลายๆที่ ในเมืองนี้ที่ใกล้คฤหาดและนอกเมืองที่สุดแล้วเราก็ได้กับคฤหาดพอหลังจากที่ท่านพ่อได้พาออกไปข้างนอกผมก็มีหลายๆความคิดที่อยู่ในหัวซึ่งมันเยอะมากแล้วผมก็ได้นำปล่อยว่างไว้ตรงนั้นก่อนแล้วก็พักผ่อน ในวันว่างที่ผมไม่รู้จะทำอะไรผมก็ลองเข้าไปในห้องสมุดในคฤหาดที่เข้าไปไม่ใช้หรอกอยากรู้อะไรเพิ่มเติ่มแต่อยากหาอะไรอ่านเล่นเช่นตำนาน เทพนิยายหรือ อะไรก็ได้ มันค่อนข้างหน้าเบื่อเพราะไม่รู้จะทำอะไรและผมก็ได้เข้ามาในห้องสมุดนี้เป็นครั้งแรกเลยที่ได้เข้ามา

ว้าว…..หนังสือเยอะแยะเต็มไปหมดเลยเยอะ(แบบในชั้นว่างมีที่เก็บไม่พอจนต้องว่างไว้บนพื้นแบบเยอะเลยและ)

และแล้วผมก็ได้เดินวนรอบๆ เพื่อหาหนังสือที่น่าสนใจมาอ่าน โอ้เล่มนี้หน้าสนใจ นี้ นี้ก็ด้วย นี้อีก โห้ หึการสัมพัทธ์ของเวทเอามาด้วยล่ะกัน การใช้พลังเอามา การใช้เอามา

เออรวมๆเราเอามมาก็เยอะอยู่น่ะแต่ยังไงก็จะอ่านอยู่ดี

.

.

.

เวลาได้ผ่านจนเกือบมืด

เมด:นายน้อยค่ะถึงเวลากินข้าวเย็นกับนายท่านแล้วค่ะ

อาคาด:…..

เมด:นายน้อยค่ะ

อาคาด:นี้คุณเมดช่วยนำหนังสือทั้ง 7 เล่มนี้ไปที่ห้องของผมด้วยหน่อยน่ะครับ

เมด:ได้ค่ะนายน้อย นายน้อยค่ะถึงเวลากินเย็นกับนายท่านแล้วค่ะ

อาคาด:ขอบคุณครับผมกำลังไปทานข้าวเย็นแล้ว

หลังจากที่ได้กินข้าวและอาบน้ำเสร็จผมก็ได้เตรียมตัวเข้านอนก่อนที่จะนอนผมได้หยิบหนังสือเล่มหนึ่งมา การสัมพัทธ์พลังเวทมา (มันยังไม่ได้มึดมากเวลาแบบท้องฟ้าเหลือง)

ลองอ่านและทำความเข้าใจดีกว่า

พื้นฐานของการสัมพัทธ์พลังเวทที่อยู่รอบตัว อย่างแรกท่านควรรู้เวทคือสิ่งที่อยู่ทุกๆที่แล้วแต่ความหน่าแน่นของแต่ล่ะพื้นที่ที่มีผลึกเวทหน่าแน่นมากเท่าไหลก็ยิ่งจะมีความหน่าแน่นของเวทมากขึ้นเท่านั้นและผลึกเวทก็เกิดจากการหลั่งไหลของกระแสเวทที่ไหลขึ้นมาจากพื้นดินและเวลาผ่านไปได้ประมาณ 1\-2สัปดาห์จึงกระแสเวทจึงจะหยุดนิ่งของการและได้เริ่มการรวมตัวกันแล้วพอรวมตัวกันมากจึงเกิดการตกผลึกขึ้นและเมื่อเวลาผ่านไปเลื่อยๆผลึกจะเกิดการรวมตัวต่อไปเลื่อยๆผลึกจะขยายตัวเลือยๆ พักเรื่องของเวทไว้ก่อนเราสู่เนื้อหาหลักของเรากันจากข้างต้นท่านจะรู้ว่าเวทจะเหมื่อนสะสารที่เหมือนลอยบนอากาศและเวทจะอยู่ทุกๆที่บนโลกแห่งนี้การสัมพัทธ์เวทจะให้ความรู้สึกเหมือนจับได้จับได้แต่ก็มันไม่สามารถจับได้โดยตรงและที่กระจายอยู่รอบตัวท่านลองรวบรวมด้วยการจดจ่อกลับการตั้งสมาธิท่านจจะรู้สึกกับพลังเวทที่อยู่รอบตัวท่านพอท่านรู้สึกหรือสัมพัสได้ว่าพลังเวทอยู่รอบตัวให้ท่านทำการยืนมือออกไปทั้งสองข้างของท่านเลยและลองทำมือเหมือนกับจับถ้วยอยู่เต็มมือเอาล่ะให้ทำการดึงดูดเวทที่อยู่รอบตัวท่านมาอยู่ไว้ที่ระหว่างกลางของฝามือทั้งสองข้างที่ได้ยืนออกไปหลังจากที่ท่านรวบแล้วมันจะรู้สึกว่าเหมือนมีอะไรบ้างอย่างอยู่ระหว่างมือทั้งสองหรือมีอะไรบางอย่างที่กำลังหมุ่นรอบมือของท่านเอง ขั้นตอนต่อไปจะเป็นการใช้พลังอย่างง่ายเพื่อเป็นได้ลองใช้พลังที่ได้รวบมาให้ท่านก็ลองจินตนาการถึงแสงหรืออะไรที่มันสว่าง ขั้นตอนต่อมาให้ท่านลืมตาดูผลลัพธ์ที่ท่านได้ทำขึ้นมา พอทำได้ให้ฝึกทำบ่อยๆจะได้ขุ้นชินกับการรวบรวมพลังเวทรอบข้าง เอาล่ะถึงบทสรูปบทเรียนแรกแล้วอย่าพึงดีใจไปนี้แค่การฝึกสอนขั้นเริ่มต้นของนักเวทเท่านนั้น

จากการอ่านคล่าวๆแล้ว ลองหน่อยดีกว่า

ในขขณะที่อาคาดกำลังลุกออกจากโต็ะที่อ่านหนังสือของเขาเพื่อที่จะลองฝึกเวทในขณะที่กำลังรวบรวมพลังเวทที่อยู่รอบข้าง

ตั้งสมาธิยืนมือออกไป หึ

อยู่ดีๆก็มีการเสียงเหมือนการแจ้งเตือนที่อยู่ในหัวหัวของอาคาด

!!! หึเสียงอะไรน่ะ นี้เรากำลังรวบพลังเวทเอง

อาคาดได้พยายามมองไปรอบๆเพื่อที่จะหาต้นตอของเสียงที่ได้เกิดขึ้น ซึ่งก็ไม่เจจออะไรผิดแปลกจากในห้องของเขาเอง

ผ่านไปไม่นานจากนั้นก็ได้เกิดเสียงอีก

ความสามารถจิตรนึกคิดของผู้ฝึกตนได้เติบโตได้ถูกเปิดการใช้งาน

อะไร เสียงอะไรน่ะโครพูดอะไร

สกิล:สวัสดีเราคือจิตรนึกคิดเสริมของนายท่านเราเป็นส่วนหนึ่งในความสามารถที่ติดตัวท่านและก็จะติดตัวของท่านตลอดไปด้วย

อาคาด:…ความสามารถติดตัวหรอ จิตรนึกคิดเสริมหรอ? เออไอ้ความสามารถที่ได้จากการไปจำไผ่เสี่ยงโชคนี้เอง

สกิล:ใช้แล้ว นับตั้งแต่ที่ท่านได้รวบรวมพลังที่อยู่ในบริเวณรอบๆเขามาในตัวท่านพลังเหล่านั้นก็ได้เขามาในตัวท่านจึงทำการและได้ทำการเข้าสู่จุดส่วนรวมพลังจึงทำให้เป็นการปลุกความสามาถที่อยู่ในตัวของท่านเองและถ้าขาดพลังหรือถ้าไม่มีพลังมาล่อเลี้ยงจุดศูนกลางพลังงานความสามารถนี้ก็จะดับลงไปหรือปิดการใช้งาน

อาคาด:ช่วยบอกได้ไหมว่าความสาามารถในตัวฉันเนี้ยสามารถพัฒได้อย่างไร

สกิล:ความสามารถจิตรนึกคิดเสริมได้รับค่าประสบการก็ต่อเมื่อได้เพิ่มเติมความรู้ ประสบการ เติมเข้ามาเป็นการเรียนรู้ซึ่งทักษะต้องการเรียนรู้เพื่อนำมาพัฒความสามารถจิตรนึกคิดเสริมของตัวเอง

อาคาด:แล้วความรู้ที่ฉันมีอยู่นี้ในตอนนี้สามารถนำไปพัฒนาความสามารถได้ไหม

สกิล:สามารถนำไปทำการคึกษาเพื่อทำการพัฒนาความสามรถได้แต่ต้องได้รับคำอนุญาตจากนายท่านก่อน

อาคาด:อนุญาต

สกิล:ในระหว่างที่ทำการคึกษาความทรงจำของนายท่านอาจใช้เวลานานในการคึกษาและตรวจสอบอาจใช้เวลาทั้งคืนเพื่อตรวจสอบความสามารถอาจจะไม่มีการตอบสนองอะไรใดๆในช่วงเวลานี้

อาคาด:ok เรามาลองฝึกการสัมพัทธ์เวทต่อแล้วค่อยนอนดีกว่า

หลังจากนี้อาคาดได้ฝึกการใช้เวทแล้วก็นอน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***