เห้ยที่นี่ที่ไหน!!!

'เอ๊ะ...ที่นี่ที่ไหนกัน?'ผมค่อยๆพึมพัมพร้อมกับลืมตา

ผมจำได้ว่าก่อนหน้านี้ผมกำลังเดินไปซื้อทาโกะยากิอยู่แท้ๆ แล้วหลังจากนั้น...เอ๊ะ!?ผมก็ถูกรถชน!!! ผมตายแล้วงั้นหรอ!?...

"องค์ชายตื่นแล้วเพคะ!"

"ลูกของเราตื่นแล้วรึ"

"ไบรอันลูกแม่ตื่นแล้วรึ!?"

เอ...องค์ชาย?

ผมค่อยหันไปมองทางคนที่อยู่ข้างเตียง ทำไมหน้าตาคุ้นๆนะ

"เฮ้ย! นายเป็นใคร!? โอ๊ย!"พอผมลืมตาตื่นได้เท่านั้นแหละก็รีบตะโกนพร้อมลุกขึ้นนั่งก่อนจะรู้สึกเจ็บที่หัว

"เป็นอะไรมั้ยลูก นี่พ่อเอง"

"สงสัยน่าจะเกิดการกระทบกระเทือนที่หัวความทรงจำเลยหายไปบางส่วนเพคะ"

"พวกคุณเป็นใครกันครับ?"

"พ่อชื่อ แอล ซีเมนต์ตรา เป็นพ่อของลูกเอง"เอ...ทำไมมันเริ่มคุ้นๆ ดะ...เดี๋ยวนะ ซีเมนต์ตรางั้นหรอ!?

"นี่คือท่านพ่อ ส่วนนี้คือ..."

"จ่ะ แม่ชื่อ เทียร์น่า ซีเมนต์ตรา เป็นแม่ของลูกเอง"นั่นไงชัดเจน!! นี่ผมหลุดเข้ามาในเกม of u on love ที่เคยเล่นในโลกก่อนนี่!?

แถมสองคนนี้ยังเป็นพ่อกับแม่ของนางเอกถ้างั้นเราก็เป็น....

"ท่านพ่อท่านแม่ค่ะ น้องฟื้นแล้วหรอคะ!"

"!?"งั้นเราก็เป็นน้องชายของ เบลล่า ซีเมนต์ตรา!?

เอ๊ะ?

ความทรงจำเจ้าของร่างเดิมเริ่มกลับมาแล้วแฮะ...ก่อนที่เราจะมาที่นี่ เกิดเหตุการณ์ที่ไบรอันคนก่อนดันซุ่มซ่ามตกบันไดหัวกระแทกพื้นแล้วนอนสลบไป 5 วันเต็มๆ

เอ๊ะ...เดี๋ยวนะ น้องชายนางเอก...

เ*ี้ย!? หยาบนิดๆ

งั้นแสดงว่าผมก็ต้องตายตอนที่เข้าไปรับลูกธนูแทนนางเอกอ่ะดิ!?

ว่าแต่ในเนื้อเรื่องของทุกรูทผมก็ต้องตายเพราะไปรับสิ่งของต่างๆที่พุ่งเข้ามาหานางเอก

เช่นในรูท องค์ชาย ภาคิน คาลิส ในเนื้อเรื่องผมต้องไปรับดาบแทน....

ถะ...ถ้าอย่างงั้นผมต้องคิดว่าวิธีทำลายธงหายนะของตนเองให้ได้

"ใช่แล้วจ่ะ"ท่านแม่ตอบท่านพี่ก่อนที่จะหยิบผ้ามาเช็ดน้ำตา

"พี่เป็นห่วงน้องมากเลยนะ รู้มั้ย ฮึก ตอนที่น้องเดินตกบันไดลงมาน่ะ ฮึก"ท่านพี่ร้องไห้ออกมาก่อนจะพุ่งมากอดผม

"ผมไม่เป็นไรแล้วครับท่านพี่"แต่รูปร่างของท่านพี่เบลล่า สวยงามดั่งนางฟ้าที่จุติลงมาเพื่อให้พรก็คงไม่แปลกที่จะมีตัวเอกหลายคนมาชื่นชอบ

ดวงตาที่เป็นสีฟ้าดั่งท้องฟ้า ปากออกสีเชอร์รี่ ใบหน้างดงามเหมือนท่านแม่ ผมสีน้ำเงินแซมดำเหมือนท่านพ่อก็ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมไบรอันอีกร่างจึงเข้าไปรับของมีคมต่างๆในแต่ละรูทให้พี่ตนเอง

"ฮึก จริงหรอ?"ท่านพี่ถอนกอดจากผมก่อนจะมองหน้าผม

"ครับ ร้องให้บ่อยจะไม่สวยเอานะครับ"ผมตอบก่อนจะใช้นิ้วมือเล็กๆเกลี่ยน้ำตาของท่านพี่

"เบลล่า ปล่อยให้ไบรอันพักผ่อนก่อนเถอะ ไบรอันยังไม่หายดีจากบาดแผล"

"ค่ะ ท่านพ่อ"ท่านพี่พูดพร้อมเช็ดน้ำตาก่อนจะเดินออกจากห้องพร้อมกับท่านพ่อและท่านแม่

ผมหันไปมองตนเองที่กระจกพร้อมใช้มือจับใบหน้า

ร่างนี้มีรูปร่างผอมแต่ไม่ผอมแห้งจนเกินไป หน้าอกนูนเล็กน้อยไม่ได้ใหญ่โตเหมือนผู้หญิงแต่ก็ไม่ได้แบนราบเหมือนผู้ชาย พร้อมกับที่ร่างนี้มีเอว

มีผมที่เป็นสีขาวที่ได้มาจากท่านแม่ ดวงตาสีแดงที่ได้มาจากท่านพ่อ ริมฝีปากออกสีลูกพีช ดวงตาจิ้มลิ้มน่ารักที่ได้จากท่านแม่

ดูรวมๆแล้วถ้าดูเผินๆร่างนี้สวยจนคลั้บคล้ายคลั้บครากับผู้หญิงแต่ถ้าดูดีๆจะเป็นเพียงแค่เด็กผู้ชายหน้าหวานแค่นั้น

"เห้อ~ ยังไงซะวันนี้ก็นอนก่อนแล้วกัน จะได้รีบหายและรีบไปสำรวจปราสาทซักทีเพื่อจะได้ไม่หลงทางในปราสาทในภายภาคหน้า"

เวลาผ่านไป 2 อาทิตย์

ตอนนี้แผลของผมได้หายเจ็บและหายปวดแล้ว และในระหว่างที่ผมยังไม่หายจากอาการบาดเจ็บท่านพี่ก็มาเยี่ยมผมในทุกๆวัน แต่ท่านพ่อค่อนข้างมีงานเยอะท่านเลยไม่ได้มาเยี่ยมผม เช่นเดียวกับท่านแม่ที่งานยุ่งกับการทำงานช่วยท่านพ่อ

แต่ในตอนนี้ผมหายดีแล้ว และพอจะได้รู้อะไรเกี่ยวกับโลกนี้อีกมากมาย

และบางครั้งถูกท่านพี่ลากไปเดินทั่วๆปราสาทบ่อยๆ จนตอนนี้ผมรู้ทุกซอกทุกมุมของปราสาทเลยล่ะ ก็นับว่าเป็นเรื่องที่ดีเพราะผมจะได้ไม่หลงทางในปราสาทตนเอง

"องค์ชายอยากได้อะไรอีกมั้ยเพคะ"มาริหัวหน้าสาวใช้ถามผมคงเพราะเห็นผมทำหน้าเบื่อหน่าย

"อ่า...ผมอยากอ่านหนังสือเกี่ยวกับเวทมนตร์ครับ"ผมตอบหัวหน้าแม่บ้านไปก่อนที่เธอจะเดินออกจากห้องเพื่อไปหยิบหนังสือให้ผม

ส่วนผมก็จะคิดหาวิธีทำลายธงแห่งหายนะของผม

อืม...ถ้างั้นเราก็ไม่ต้องไปรับดาบแทนหรือหาวิธีทำให้ท่านพี่ไม่หลงรักไอ่พวกพระเอกนั่นก็พอแล้วนี่! เอ๊ะ? หรือเราควรปิดกั้นไม่ให้พวกพระเอกได้เจอท่านพี่ดีนะ

ถึงจะกลัวเนื้อเรื่องอาจจะเปลี่ยนไปหรืออาจเกิดทฤษฎีผีเสื้อขยับปีกกับเนื้อเรื่องก็เถอะ...แต่หวังว่ามันคงไม่กระทบอะไรกับเนื้อเรื่องมาก...รึป่าว

"องค์ชายเพคะ?"

"อ่ะ!?"

"องค์ชายเหม่ออะไรอยู่เพคะ?"

"ไม่มีอะไรหรอก"

"นี่หนังสือเพคะ หม่อมฉันไปค้นดูในหอสมุดเลยนะเพคะ!"

"ครับ วางไว้ตรงโต๊ะก่อนครับ เดี๋ยวผมลุกไปอ่าน---"

"ไบรอัน!!!!!"

"พี่เบลล่า?"

"ไปเดินเล่นด้านนอกกัน!"

"แต่..."ผมหันไปมองมาริ ก่อนที่เธอจะมองกลับมาแล้วยิ้มให้ผม

"ได้สิเพคะ หม่อมฉันจะไปทูลท่านชายให้นะเพคะ"

"เราจะไปด้วย!"

"ท่านแม่!?"

"แม่ก็อยากไปเดินด้วย"

"แต่ลูกไม่อยากเด่นนะครับท่านแม่"ผมพูดตอบกลับไปด้วยสีหน้าเศร้านิดๆ

"แต่..."

"ท่านหญิงเพคะ หม่อมฉันคิดว่าท่านหญิงไม่ควรไปด้วยนะเพคะ"มาริเห็นด้วยพวกผมพร้อมมองหน้าท่านแม่ด้วยสีหน้าจริงจัง"เพราะอาจทำให้ผู้คนนินทาลับหลังกับท่านได้นะเพคะ"

"แต่เรา..."

"นะครับ ท่านแม่"

"....ก็ได้"ท่านแม่ตอบตกลงพร้อมมองหน้าพวกผมด้วยสีหน้าที่เป็นห่วง"แต่พวกลูกจะต้องพาองครักษ์ไปด้วยนะ"

"ครับ/ค่ะ ท่านแม่!"

ในระหว่างที่ผมรอท่านพี่ ผมก็เลยเดินเล่นในสถานที่นั้นท่านพี่พาผมมาดูบ่อยๆ นั่นก็คือสนามฝึกของพวกองครักษ์ ในช่วงแวปหนึ่งในความคิด

'ถ้าเราฝึกวิชาดาบพร้อมฝึกเวทมนตร์ล่ะก็...เราอาจจะรอดจากธงหายนะก็ได้!'เมื่อผมฉุดคิดได้ดังนั้น

ไว้ผมค่อยลองไปขอท่านพ่อดูแล้วกัน...

"หืม..."เด็กคนนั้นเป็นใคร? กันนะ อายุ รุ่นราวคราวเดียวกันกับผม(ในร่างไบรอัน)เลย ลองไปทักดูดีมั้ยนะ ถ้าเป็นไบรอันอีกคนหนึ่งคงไม่เข้าไปทักหรอกนะ

"เอ่อ...หวัดดี"ผมเข้าไปทักผู้ชายคนนั้นด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก"นายชื่ออะไรหรอ?"

"ข้า ชาร์ล คอนเนอร์ ขอรับ เป็นลูกชายของหัวหน้าองครักษ์"

"ห๊ะ!? ขะ...ข้าขอใหม่อีกรอบซิ"

"เดี๋ยวนี้พวกราชวงศ์หูหนวกกันหมดเลยรึป่าวเนี่ย...ข้า ชาร์ล คอนเนอร์ ขอรับ เป็นลูกชายของหัวหน้าองครักษ์"ชาร์ลกล่าวขึ้นมาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเล็กน้อย

ชะ....ชาร์ล คอนเนอร์ เห้ย!? พระรองของรูท องค์ชาย ภาคิน นี่หว่า!?

ใครจะไปนึกว่าตอนเด็กๆ ชาร์ล จะเคยอยู่ในปราสาทนี้ด้วย

เอ๊ะ....เอ่อ...ก็ไม่แปลกเพราะฉากเกมมันเริ่มตอนเข้าเรียนเลยนี่หว่า...

แต่จะว่าไป...ใครจะไปคิดล่ะว่าตอนเด็กจะกวนตีนขนาดนี้

เอ่อ...ก็ตอนเริ่มเรื่องมา ชาร์ล ออกจะเป็นคนที่ สุขุม เย็นชา นี่หว่า!! อาจจะเพราะพ่อของชาร์ลสอนให้ชาร์ลเข้มแข็งและฝึกหนักให้ชาร์ลเป็นแน่แท้

"จะมองหน้าข้าด้วยสีหน้าตกใจขนาดนั้นอีกนานมั้ยขอรับ"ชาร์ลพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ"แล้วท่าน คือ องค์ชาย ไบรอัน ซีเมนต์ตรา ใช่มั้ย?"

เรียกซะเต็มยศเลยนะชาร์ลเดี๋ยวจะโดนกูยันโครม

แต่เดี๋ยว....นี่เด็กอยู่ยังเตะไม่ได้ ถึงแม้ในร่างนี้จะยังเด็กและอายุเท่าชาร์ลอยู่ แต่จิตใจเขา 27 แล้วนะโว้ย มีสามปีก็ย่างเข้าอายุ 30 (ไรท์:น้องอายุ 30 30ทำไมยัง...ยังอะไรวะ)

"อ่ะ...เอ่อ..."

"ไบรอัน! เลือกองครักษ์ไปเดินกับเล่นกับพวกเราได้ยัง~"

"ท่านพี่?"

"หืม? เด็กคนนี้ใครหรอไบรอัน"

"เอ่อ...คนนี้ชื่อ ชาร์ล คอนเนอร์ เป็นลูกของหัวหน้าองครักษ์ ครับท่านพี่"

"อ๋อ~เจ้าจะไปเดินเล่นกับพวกข้ามั้ย"

"แต่ข้า---"

"ได้ขอรับองค์หญิง"ผู้ชายคนนี้ผมคิดว่าน่าจะเป็นพ่อของชาร์ลเพราะมีเข็มกลัดบอกยศของหัวหน้าองครักษ์ติดตรงอกซะขนาดนั้น

"จริงเหรอคะ!?"

"พ่ะย่ะค่ะ หากลูกชายกระหม่อมได้สนิทกับพระองค์ก็คงดีไม่น้อยพ่ะย่ะค่ะ"พ่อของชาร์ลพูดเสร็จก่อนจะหันไปบอกพวกองครักษ์บางส่วนให้ตามองค์ชายและองค์หญิงไปด้วยเพราะป้องกันคนคิดร้ายกับพวกเราทั้งคู่

"งั้นเราไปกันเถอะ!"ท่านพี่พูดจบก็ลากผมกับชาร์ลไปขึ้นรถม้า พร้อมกับพวกองครักษ์ที่วิ่งตามมา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***