พบเห็น,ได้ยิน

ตำรวจสอบปากคำนานจนเวลาล่วงเลยผ่านไปจนถึง ตี2 จึงสอบปากคำพนักงานหญิงเกือบหมด

พนักงานชายยิ่งต้องสอบสวนอีกเยอะเพราะว่า ผู้ตายเป็นผู้หญิงที่ถูกข่มขืนแล้วถูกฆ่าตายในห้องล็อกเกอร์

หลังจากตำรวจสอบปากคำเสร็จจึงปล่อยให้พนักงานหญิงกลับบ้านเหลือแต่หนักงานชายที่ถูกสอบปากคำ จนถึง 6 โมงเช้า

บอล แฟนหนุ่มของรดาพอสอบปากคำเสร็จตำรวจจึงปล่อยกลับบ้านตอนเวลา6โมงตรง

ระหว่างทางเดินกลับบ้าน บอลก็บ่นตลอดทาง

" กลับบ้านไปแม่ต้องบ่นอีกตามเคย "

บ่นไป..หาวนอนไป จนเดินมาพบกับปรางเพื่อนบ้านของบอลจึงได้ยืนคุยกัน

" สวัสดีครับพี่ปราง " บอลผู้อายุน้อยกว่าจึงพูดพร้อมยกมือไหว้ปราง

" อ่าวเลิกงานแล้วหรอ บอลทำไมวันนี้กลับซะเช้าเลยหละ " ปรางถามบอลที่ยืนหาวนอนอยู่

แล้วบอลก็เริ่มเล่าเรื่องให้ปรางฟัง

" ผมง่วงมาเลยครับขอตัวกลับไปนอนพักก่อนนะครับพี่ปราง " บอลพูดพร้อมกับหาวหวอดๆ

" จ้า..." ปรางตอบก่อนทั้งสองจะเดินกลับบ้านของตน

" ไอบอลไปไหนมาทำไมพึ่งกลับรีบไปส่งข้าวกล่องบนตึกให้ห้อง 107 กับ 189 เลย ป่านนี้คงหิวไส้ขาดแล้ว " ยังไม่ทันที่บอลจะได้พูดอะไรก็โดนแม่ใช้เสียแล้ว

" คราบ....แม่ ห้อง 107 กับ 189 ใช่มั้ย ได้เดี๋ยวจะรีบไปส่งให้ " บอลตอบอย่างกวนๆก่อนจะเดินไปส่งข้าวกล่อง

ระหว่างทางเดินไปที่ห้อง189 บอลก็ร้องรำทำเพลงไปตามประสา แต่บอลก็ได้ยินเสียง คนเดินตามมา บอลคิดว่าเป็นคนที่อยู่ห้องแถวๆนี้เลยหันไปทักทาย

" สะ..... " ยังไม่ทันได้ทักทาย แต่ พอบอลหันไปก็ไม่พบใคร จึงหันมาเดินไปส่งอาหารให้ห้อง189ต่อ

" ก๊อก...ก๊อก ๆ " เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น

" อาหารมาส่งแล้วครับ... " บอลเคาะประตูเรียกก่อนที่ประตูจะเปิดออก

" ขอบคุณที่สั่งอาหาร...." ยังพูดไม่ทันจบเจ้าของห้องก็ปิดประตูใส่เสียก่อน

" คนสมัยนี้....ไม่มีมารยาทเอาซะเลย " บอลเดินไปบ่นไป จนลืมไปว่ามีเงาของใครเดินตามหลังมา

บอลยังไม่ทันที่จะได้ก้าวขาลงบันไดไฟก็เริ่มกระพิบ ติดๆ ดับๆ แล้วมีเสียงของใครคนนึงดังขึ้นมาจากด้านหลัง

"บอล....บอล..ช่วยฉันทีฉันทรมานเหลือเกิน"

เสียงโหยหวนร้องเรียกมากมาจากทางด้านหลังทำให้บอลเสียวสันหลังวูบ

บอลรวบรวมความกล้าแล้วหันไปสิ่งที่บอลเห็นทำให้เขาถึงกับตกใจจนตาค้าง

ภาพที่น่าสยดสยองของ เมย์ ที่ยืนอยู่ด้านหน้าของเขา ทั้งหนูที่เขียว ปากและตามีเลือดไหลออกมาไม่หยุด แล้วจู่ๆ เมย์ ก็พุ่งมาทางมาร์ค

ทำให้เค้าสดุ้งตื่น ใช่มันเป็นเพียงฝัน

เสียงนาฬิกาดัง เตือนว่าตินนี้เป็นเวลา เที่ยงตรงแล้วได้เวลาทำงาน

ระหว่างทางเค้าก็ยังได้ยินเสียงแว่วๆอยู่ในหูตลอด หรือว่านั่นไม่ใช่ฝัน

บอลเหม่อลอยในขณะที่เดินเข้าไปทำงานที่โรงหนัง จนเดินชนรดา แฟนสาวของเขาเข้าจนทั้งสองล้มลง จมูกแตะกันเลยทีเดียวทั้งสองเริ่มจ้องตากันแล้วหน้าก็ค่อยขยับเข้าเรื่อยๆ

แต่ทันใดนั้น ภาพใบหน้าที่บอลมองเห็นกับไม่ใช่รดาแต่กลับเป็น เมย์ ที่หน้าเขียวช้ำ ลิ้นจุปาก ตาค้างมองบน ร่างกายบิดเบี้ยวมือหงิกงอน่าสยดสยอง

ภาพๆนั้นทำให้บอลถึงกับชงักแล้วรีบลุกขึ้นวิ่งหนีไปทิ้งให้รดานอนอยู่ที่พื้น

รดาลุกขึ้นพร้อมกับเดินไปที่แผนกที่เขาทำงานอยู่ พร้อมกับยืนคิด อยู่จน ขวัญ เพื่อนขาเม้าท์ของรดาเดินมาหยิกแก้มรดา ทำให้รดาสดุ้ง

" มีไร....ยัยขวัญตกใจหมด " รดาเริ่มอารมณ์เสียใส่

" ก็ฉันเห็นแกยืนเหม่อลอยอยู่ เลยเดินมาดู ฉันมีเรื่องมาเม้าท์ให้ฟัง เรื่องของยัยเมย์นี่หละ " ขวัญพูดขึ้น

" อย่าเอาเรื่องของคนตายมาพูดเล่นแบบนี้นะยัยขวัญเดี๋ยวยัย เมย์ก็มาหักคอแกหรอก " รดาพูดขึ้นทำให้ขวัญถึงกับหยุดนิ่งเลยทีเดียว

เสียงเคาะโต๊ะดังขึ้น " ก๊อกๆ "

คนนั้นไม่ใช่ใครนั่นคือ เมเนเจอร์ทิน นั้นเอง

" มีอะไรให้ช่วยคะ เมเนเจอน์ทิน " ขวัญพูดขึ้นด้วยความตกใจ

แต่หันไปก็ไม่พบใครขวัญจึงวิ่งมาหลบหลังรดา

ก่อนจะมีเสียงแว่วๆดังขึ้นในหูของขวัญ

" แก...ยัยขวัญ "