ตอนที่3ปากอย่างใจอย่าง

มือพยายามผลักอกคนตรงหน้าสุดแรงแต่ก็สู้เขาไม่ได้เลยเพียงไม่นานข้อมือถูกจับแน่นตรึงกับผนังยิ่งดิ้นมือที่เสียดสีกับผนังยิ่งเจ็บอาจจะถลอกนิดๆด้วยซอกคอที่เขาประทับรอยเจ็บๆแสบๆเขาคิดว่าผมจะยอมอีกครั้งเหรอ ไม่ยอมหรอกนะ

"นายยิ่งดิ้น ฉันยิ่งสนุก"คำพูดด้้วยน้ำเสียงของคนสะใจคิดว่าจะยอมแพ้ง่ายๆรึไง

"หน้าด้านว่ะ!คนเขาดิ้นต่อต้านเพราะเกลียดและไม่สมยอมขนาดนี้ฝืนใจทำลงได้ไง"ผมพูดด้วยอารมณ์โมโหก่อนจ้องหน้าเจ้าหนี้ด้วยสายตาเกรี้ยวกราด คนตรงหน้ายิ้มเบาๆก่อนปล่อยมือผม

"หน้าด้านอะไรเหรอ นายกับฉันก็เคยๆกันมาแล้วอีกอย่างนะ ครั้งแรกนายก็ไม่ปฏิเสธนี่แถมยังจูบตอบ"

"พูดเรื่องพรรคนั้นมาได้ฉันจะอ้วกเพราะครั้งแรกฉันเมานายเลยรังแกไงล่ะ มันจะไม่มีแบบนี้ครั้งที่สองและต่อๆไป นายก็รู้ว่าฉันเกลียดนาย คนชอบเอาเปรียบคนอื่น"

"แล้วถ้าคนที่ทำเรื่องบนเตียงกับนายไม่ใช่ฉันล่ะอาจเป็นพี่ชายฉัน นายจะยอมมั้ยล่ะนายไม่ได้เกลียดเขานี่"นั่นปากเหรอที่พูดออกมาจะกวนโมโหให้ได้เลยล่ะสิ

"ใช่ ฉันยอมให้พี่คีตะหรือคนอื่นดีกว่าให้นายซะอีก ถือซะว่าที่ผ่านมาฉันทำทานให้นายแล้วกัน^^"

"งั้นเหรอ~ฉันไม่ยอมให้นายไปหา'คนอื่น'หรอก"คนอื่นที่ว่าคือใครหมายถึงใครพี่คีตะน่ะเหรอ??

แควก!มือตรงเข้ากระชากเสื้อนักศึกษาผมกระดุมหลัดกระเด็นกระดอนเสื้อนักศึกษาถูกฉีกผมจะรีบหนีออกจากตรงนี้แต่เขาคว้าตัวได้ทันก่อนเหวี่ยงผมลงไปที่พื้นอย่างแรงรอบนี้เจ็บไปทั้งตัวพยายามจะลุกร่างสูงรีบมาคร่อมตัวผมไว้ก่อนเศษเสื้อที่ขาดมามัดมือผมไว้แน่น ใบหน้าที่ยิ้มอ่อนๆสะใจคิดว่าตัวเองเป็นผู้ชนะ ก่อนโน้มหน้าลงมาใกล้จนจะสิงร่างจะรวมร่างเป็นยอดมนุษย์รึไง

"ดิ้นให้เต็มที่เลยนะ ร้องดังๆนะครับทาส เจ้าหนี้อยากได้ยิน"

เขาพูดจบก็ลงบรรจงฝากรอยแดงไปที่หน้าอกของผมกัดเม้มแรงจนน้ำตาผมไหลมันเจ็บแสบความป่าเถื่อนนี้จะเกิดขึ้นกับผมจริงๆเหรอเราจะมีครั้งที่สองกับคนที่เกลียดกับคนที่ขึ้นชื่อว่าเจ้าหนี้เหรอ ริมฝีปากอุ่นร้อนวนเวียนใกล้หูเลือดที่สูบฉีดอย่างหนักพร้อมหัวใจที่เต้นรัวจนแทบหลุดออกมาเต้นสามช่า 

"บอกแล้วไงว่าไม่ยอม ปล่อยเดี๋ยวนี้นะไม่งั้นจะร้องให้คนช่วย"

"ร้องดังๆเลยนะ^^ร้องฟัง"สายตากับรอยยิ้มที่ท้าทายรอฟังผมร้องอยู่ยิ่งทำให้ผมโกรธ

"ช่วยดะ...อ้วน(ด้วย)"

ผมแหกปากตะโกนร้องแต่ยังไม่จบมือเขาตรงมาปิดปากผมแน่นผมดิ้นแรงสุดชีวิตขณะที่อีกข้างของเขาพยายามดึงทึ้งกางเกงผมอยู่หน้าผมที่มีคราบน้ำตาไม่ทำให้เขาหยุดแต่เขาคงสะใจด้วยซ้ำที่ทรมานผมได้

ปิ๊งป่อง~(เสียงกริ่งหน้าประตู)

"ใครวะ"เขาสบถอย่างหัวเสีย

ปิ๊งป่อง~

"เออๆ"

แกร๊ก~(เสียงเปิดประตู)

ผู้ชายตรงหน้าที่เขามองที่ผมด้วยสีหน้าเรียบนิ่งก่อนมองไปที่เทมปาที่ยืนเกาะอกพิงหน้าประตูอยู่ พี่คีตะ!!!

"ว่าไงพี่ชายมีธุระอะไรไม่ทราบถ้าไม่ด่วนไว้คุยวันหลัง"

"ด่วนสิ^^เรื่องทาสของนาย"ตรงประเด็น

"มีอะไร"

"นายทำเกินไปแล้วนะเทมปาเกินคำว่าเจ้าหนี้"ใช่ครับผมเห็นด้วยแต่ไม่ได้พูดออกไป

"แล้วยังไงล่ะ^^มันสิทธิ์ของผม"

พี่คีตะเดินมาหาผมก่อนพยุงตัวผมขึ้นผมเสียใจและอายถ้าใครต่อใครเห็นผมสภาพนี้ สายที่ดูอบอุ่นห่วงใยของพี่คีตะมองบนผิวกายผมที่มีรอยแดงรอยเขียวไปทั่วกาย

"ฉันจะพาพีทไปพัก"พี่คีตะพูดก่อนจับมือผมดึงให้เดินตามเขาไป

"หึ!อย่าหวังว่าจะรอดตลอดนะ"เสียงเทมปาไล่หลังมาก่อนประตูห้องเขาจะปิดลง

ฝ่ามืออันอบอุ่นของพี่คีตะปล่อยจากมือผมก่อนเรามองหน้ากันนิดๆ

"พี่เข้ามาขัดจังหวะรึป่าว ถ้าขัดจังหวะขอโทษด้วยนะ"

"ไม่เลยครับ ต้องขอบคุณพี่มากๆครับ"

"ดีใจที่ได้ยินแบบนี้นะ"ดีใจที่ผมขอบคุณหรือดีใจที่ผมไม่ได้โดนเทมปากินกันล่ะ

ห้องพักพี่คีตะที่อยู่ถัดจากห้องเทมปาไปไม่มากห้องตกแต่งเรียบหรูหลังอาบน้ำเสร็จพี่คีตะให้ยืมเสื้อผ้ากับกางเกงเขาที่ตัวใหญ่กว่าผมนิดๆเขาก่อนขำเบาๆ เตียงสีขาวขนาดกว้างหรูหราน่านอนแอร์ที่เย็นฉ่ำ นี่มันสวรรค์แห่งการนอนชัดๆ

"นอนพักผ่อนซะนะ^^"

"เอ่อ...คือว่าผมไปนอนโซฟาก็ได้ครับ"

"นอนด้วยกันนี่แหละ"

"ห้ะ!"นอน?ด้วยกัน!!ผมกระพริบตาปริบๆก่อนส่ายหัวเบาๆนึกถึงนายเทมปาจนได้

"อย่าคืดว่าคนอื่นจะมือไวเหมือนเทมปาสิ"

"แล้วถ้าผมหลับล่ะ"

"ไม่แน่^^"

"พี่คีตะ!!!"

"ล้อเล่นน่านอนพักผ่อนได้แล้วนะพี่จะนอนเล่นเป็นเพื่อนเราหลับแล้วพี่จะไปนอนห้องเพื่อนก่อนเราจะได้สบายใจ"

"ขอบคุณนะครับพี่คีตะ"ผมพูดแล้วยิ้มให้ก่อนเอนตัวลงนอนตอนนี้มีเพียงเสียงหัวใจของเราสองคนที่เต้นตึกๆตักๆแปลกจังมำไมใจเต้นอีกแล้วสงสัยจะระแวงมากไปหน่อยนอนดีกว่า

"อื้อส์~พี่คีตะไหนบอกว่าจะไม่ทำแบบนี้ไงครับ"

หลับไม่ได้นานมือของพี่คีตะกอดจากทางด้านหลังผมแน่นลมหายใจที่เป่าท้ายทอยจมูกลากวนเวียน....!!!???O_oมือที่สอดเข้ามาในเสื้อผมลูบไล้ไปมาก่อนวนที่หน้าท้องเบาๆ

"นายเรียกชื่อผิดแล้วนะ "เทมปา!!!

"นี่ ....!!!อุ๊บส์"มือเขาปิดปากผมแน่น

"จำกันไม่ได้แบบนี้ ทำโทษแบบไหนดี บอกแล้วไงว่าอย่าหวังว่าจะรอดได้ตลอดน่ะ"

"อ๋อยอั๋น(ปล่อยฉัน)"

"ปล่อยก็โง่สิ"โง่บ้างก็ได้

เขาเริ่มซนขึ้นเรื่อยๆพี่คีตะไปไหนเนี่ย•\=•เพียงไม่นานอารมณ์ที่จากต่อต้านเขากลับนิ่งเฉยแถมกลับข่วนจิกแผ่นหลังและหน้าอกเขาตั้งใจให้เขาเจ็บแต่เป็นการเพิ่มความสนุกเพิ่มอรรถรสให้เขาเท่านั้น ไม่นานมือเขาปิดปากผมอีกครั้งแต่ครั้งนี้เขาพลิกผมนอนคว่ำก่อนมืออีกข้างจะดึงขอบกางเกงผม น้ำตาผมไหลอีกครั้ง เสียใจที่ปกป้องตัวเองจากเขาไม่ได้ ร่างกายมันกลับตรงกับใจที่บอกให้สนองทุกอย่าง เสียใจถ้าพี่คีตะรู้ขึ้นมานี่มันห้องของเขานะเขาช่วยผมออกมา แล้วกลับทำเรื่องแบบนี้บนเตียงเขาห้องเขาผมพยายามดิ้นอีกครั้ง ครั้งนี้มันเจ็บเจียนตายด้วยความไม่เต็มใจแต่ร่างกายทรยศกลับเลือกที่จะรับสัมผัสนั้น น้ำตาที่ไหลก็ไหลจนเป็นคราบแห้งไปเอง สายตาที่เทมปามองมาที่ผมไม่ได้ให้ทำเขาหยุดหรือสงสารแต่กลับมองด้วยสายตาดุดัน

เที่ยงคืน

ผมไม่รู้เลยว่าเขาทำเรื่องแบบนั้นไปกี่ครั้งแต่มันก็หนักหน่วงมากพอที่ทำให้ผมแทบจะหยุดหายใจและเจ็บท้้งกายและใจ ขณะที่เขาจุดบุหรี่สูบนั่งพิงที่หัวเตียง ผมที่นอนหันหลังน้ำตาไหลอีกครั้ง บ้าเอ๊ยยย!!

"เลิกงอแงได้แล้วน่าเดี๋ยวก็ชิน"ชินงั้นเหรอ!

"ชินงั้นเหรอ! โทษทีฉันไม่ได้สำส่อนเหมือนนายและเรื่องแบบนี้ไม่ได้ทำเหมือนเรื่องปกติเหมือนนาย ฉันจะมีเซ็กส์ก็กับคนที่ฉันรักที่ฉันชอบไม่ใช่คนที่เกลียดแบบนาย เชิญนายไปทำกับคนอื่นไม่ใช่กับฉัน!!"

"คนที่รัก?คนที่ชอบ?คนเดียวกันรึป่าวหรือคนละคนล่ะ"

"นายนี่มันไม่รู้จะด่าคำไหนแล้ว พอใจรึยังล่ะ ออกไปจากห้องนี้ซะ ฉันไม่อยากเห็นหน้านายอีก"

"หึ!ฉันไปก็ได้นอนให้เต็มที่พรุ่งนี้ค่อยคุยกัน"

"ฉันไม่อยากคุยกับคนอย่างนายอีกไม่มีอะไรจะคุย"

"พี่คีตะรู้รึป่าวว่านายกับฉันถึงขึ้นไหนแล้ว ถ้าเขารู้ยังจะปกป้องนายอยู่รึป่าวล่ะ"

"หยุดพูดเรื่องบ้าๆนี่ซักที ออกไป!!"

"ทำใจให้ได้แล้วกัน เรายังต้องเจอกันอีกแน่นอน"

ก่อนไปเขามือมาไล้แก้มผมเบาๆผมเอามือปัดออก ผมพยายามกลั้นน้ำตาแห่งความปวดเมื่อไหร่กันนะพี่คามินจะมาไถ่ผมออกไปซักที ร้องไห้ไม่นานผมก็เผลอหลับไปเพราะความเจ็บปวดไปทั้งตัวและเหนื่อยล้ากับเรื่องที่เจอ ผมรู้สึกผิดกับพี่คีจะมาก และโกรธตัวเองที่ร่างกายกับใจไม่ต่อต้านเทมปา ผมมันต่อต้านแต่ปาก ปากบอกไม่แค่ร่างกายกับใจต้องการ ทุกการสัมผัสของเทวดามันเหมือนมีมนต์สะกดให้ผมหลงและนึกถึงทั้งจูบทั้ง ...Zozzzzฝันดีครับ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***