รักต้องห้ามของผีสาว #Forbidden Love With The Ghost Girl
เเอบเอารถพ่อไปขับ
วันนี้เป็นวันสอบของฤดูร้อนปีสุดท้าย ผมเดินออกจากห้องสอบในสภาพเหนื่อยอ่อนหมดเรี่ยวแรงจากการทุ่มเทสมองจดจำและขบคิดหาคำตอบในแต่ละวิชา
ผมพึ่งยื่นข้อสอบส่งอาจารย์คุมสอบ ผมแอบภาวนาว่าผลลัพธ์ของมันจะออกมาดีทำให้ได้เกรดสวย ๆ เอาไปใช้ยื่นศึกษาต่อระดับมหาวิทยาลัย
นพ(เพื่อน)
"เฮ้ย เป็นไงบ้างวะ?"
ทันใดนั้นแขนหนาหนักของนพก็เอื่อมมาคล้องคอผมอย่างถือวิสาสะ รั้งตัวผมไม่ให้ขยับไปไหน ผมถอนหายใจพลางชายตามองใบหน้าเปื้อนยิ้มของเพื่อน
แต่เหมือนมันจะไม่รู้เลยว่าทำให้ผมนึกเหนื่อยใจ เพราะมันมัวคิดถึงเรื่องอื่นที่สำคัญกว่าสำหรับมัน
นพ(เพื่อน)
"สอบเสร็จแล้วจะไปไหนหรือเปล่า?"
ผมเลิกคิ้วมองหน้าแทนคำตอบ
นพ(เพื่อน)
"ถ้าไม่มีแผนจะไปไหนก็มาเที่ยวด้วยกันสิ "
นพ(เพื่อน)
" ไปสร้างความทรงจำด้วยกันหน่อย"
นพ(เพื่อน)
" อีกไม่นานก็จะแยกย้ายกันเข้ามหาวิทยาลัยกันแล้วนะเว้ย"
นพ(เพื่อน)
" ใช้ว่าจะมีโอกาสเจอกันบ่อย"
นั่นไงล่ะแผนของมัน นพชอบเป็นหัวโจกในการทำกิจกรรมเสมอ ไม่แปลกที่มันจะโต้โผใหญ่ในการวางแผนครั้งนี้
ริว(พระเอก)
"แล้วจะไปยังไง? ที่ไหน? ใครไปบ้าง?"
ก่อนจะตกลงยอมร่วมหัวจมท้ายไปกับมัน ผมยังไม่รู้อะไรเลยสักอย่าง จะเออออทั้งที่ไม่รู้เรื่องผมคงทำไม่ได้หรอก
เจน(เพื่อน)
"นพบอกว่าจะขับรถพากันไปอยุธยา"
เจน(เพื่อน)
"พอดีตอนนี้พ่อของนพไม่อยู่"
เจน(เพื่อน)
"ไปทำธุระที่ต่างประเทศน่ะ"
เสียงดังเจื้อยแจ้วของเจนแว่วมาตอบคำถามแทนคนต้นคิด เธอเดินยิ้มแป้นมาพร้อมกับเกรซเพื่อนสนิทอีกคนในกลุ่มของผม
ริว(พระเอก)
"เกรซก็ไปกับเขาด้วยหรอ?"
ผมแทบไม่อยากเชื่อว่าสาวน้อยแสนเรียบร้อยที่สุดในห้องจะยอมไปกับพวกเรายิ่งการไปเที่ยวครั้งนี้มันเริ่มต้นจากการแอบเอารถพ่อเพื่อนไปใช้
เกรซ(เพื่อน)
"...ก็...สองคนนี้เขาชวนเรา"
เกรซ(เพื่อน)
"แล้วมันก็เป็นการเที่ยวด้วยกันครั้งสุดท้ายแล้วด้วย"
เกรซขยับแว่นมองเจนและนพพรางตอบเสียงเบาหวิว ฟังดูน่าเชื่อถือชะมัดท่าทางคงโดนนพและเจนเกลี้ยกล่อมจนยอมใจอ่อนเสียมากกว่า
นพ(เพื่อน)
"ว่าไงครับ ตกลงจะไปมั้ยเนี่ย?"
นพ(เพื่อน)
"เพื่อนอุตส่าห์มาชวนไปเที่ยวทั้งทีนะเว้ย"
นพ(เพื่อน)
"ไปด้วยกันหน่อยสิ"
นพไม่เลิกล้มความตั้งใจ อาศัยความเป็นคนตัวสูงกว่าทำมาเป็นพูดเสียงเข้มเมื่อเห็นผมไม่ยอมตอบสักที
เจน(เพื่อน)
"ไปด้วยกันเถอะใกล้ๆแค่นี้เองเดี๋ยวก็กลับ"
เจนช่วยขยั้นขยออีกแรง ทำเอาพูดปฏิเสธไม่ออก ยิ่งเกรซส่งสายตาขอร้องให้ผมไปเที่ยวเป็นเพื่อน ผมมันเป็นคนใจอ่อน รักเพื่อนเสียด้วยสิ
ริว(พระเอก)
"เออ...ไปก็ไป "
ริว(พระเอก)
"เดินทางวันไหนก็บอกมาแล้วกันจะได้เตรียมจัดการกระเป๋าถูก"
เจน(เพื่อน)
"เย้ จะต้องเป็นทริปที่สนุกมากแน่ ๆ เลย"
นพ(เพื่อน)
"มันต้องอย่างงี้สิวะเพื่อน"
หลังจากตกลงว่าจะไปกับทุกคน เล่นเอาเจนถึงจะกระโดดโลดเต้นดีใจยกใหญ่ เมื่อสุดท้ายก็กล่อมให้คนไม่ชอบออกไปเที่ยวไหนอย่างผม ไปเที่ยวกับพวกเธอได้ในที่สุด
ผมยิ้มมองทั้งสามคนด้วยความใจอ่อน อันที่จริงผมรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ กับการเที่ยวคราวนี้แต่ไม่ใช่เพราะเรื่องที่นกจะเเอบเอารถพ่อไปขับหรอก
นั่นมันเรื่องส่วนตัวระหว่างมันกับพ่อที่ต้องเคลียร์กันเอง ส่วนตัวมันก็สอบได้ใบขับขี่แล้วคงไม่พาพวกเราไปแหกโค้งชนแผงกั้นทางที่ไหนหรอกมั้ง
สิ่งที่ผมกังวลเป็นเรื่องอื่นมากกว่า ไม่รู้ทำไมรู้สึกว่ามีบางสิ่งกวนใจเกี่ยวกับสถานที่นั้น
หรือเพราะที่นั่นคือบ้านเกิดซึ่งผมเคยอยู่ ก่อนจะย้ายตามพ่อแม่เข้ามาในกรุงเทพฯกันแน่นะผมเองก็หาคำตอบไม่ได้เหมือนกัน
นิยายเน้นเนื้อเรื่องมากกว่านะคะเลยไม่ค่อยตัวละครเอกคุยตัวละครจะออกช่วงหลังสะมากกว่า
Comments