ความผิดของข้าไม่ใช่นาง

แคว้นโจวส่งเสียงดีใจกันลั่นเมืองที่กองทัพนั้นกลับมาพร้อมชัยชนะชาวมายืนรอรับกองทัพที่หน้าประตูเมืองอย่างหนาแน่

วังมังกร "ฮ่องเต้ผู้ปกครองแผ่นดิน"

"กองทัพแห่งแคว้นได้รับชัยชนะแล้วพ่ะะย่ะค่ะ" แม่ทัพใหญ่คุกเข่าแล้วรายงานชัยชนะให้กับผู้ที่เป็นใหญ่ในเเผ่นได้ฟัง

"ดีเจ้าทำดีมากแม่ทัพและพวกทหารพวกเจ้าได้ทำคุณงามความดีครั้งนี้ไว้ ข้าดีใจเป็นอย่างมากที่มีทหารกล้าเช่นพวกเจ้า กงกงให้รางวัล"

"ขอบคุณพ่ะย่ะค่ะ"

"แล้วไป่อู๋เฉิงล่ะ"

"เรียนฮ่องเต้ ตอนนายน้อยไป่ออกทัพได้รับบาดเจ็บตอนนี้ร่างกายยังไม่ค่อยดี แต่นายน้อยไปมากล่าวว่าจะมาเข้าเฝ่าตอนงานเลี้ยงพ่ะย่ะค่ะ"

"อืม งั้นเลิกประชุมวันนี้เถิดพวกเจ้าเหนื่อยมามากกลับไปพักกันเถอะแล้ว ยามโหย่วเราฉล งให้กลับกองทัพกัน"

"ขอฮ่องเต้อายุยืนนาน"เมื่อฮ่องเต้สั่งเลิกประชุมเสียงอวยพรดังขึ้นกองท้องพระโรง

สำนักไป่

"หรงเอ๋อร์ เจ้าอยู่ไหนตัวน้อยของแม่ หนูไหนน้า"เสียงหวานร้องเรียกหาลูกสาวตัวน้อยวันหัดเดิน

"อ๊ะจับได้แล้ว555ไหนแม่ดูสิแก้มเจ้าเลอะแล้ว" ฮูหยินไป่หรือเหมยลี่อุ้มลูกสาวของตนขึ้น

"ไหนเจ้าเรียกแม่สิ ท่านแม่เจ้าลองพูดสิจ๊ะ"

"ท่าน~แม่~ ท่านแม่"หนูน้อยพูดก่อนยิ้มตาหยี่

"มาอาบน้ำแต่งตัวสวยๆเข้าวังกันดีกว่า เจ้าตัวน้อยของแม่วันนี้เจ้าจะได้เจอท่านอาของเจ้าด้วยนะ" เหมยลี่ผู้ก่อนจะอุ้มลูกน้อยเข้าเรือน

"หึ อยากเจอข้างั้นหรอ ได้เจ้าจะได้เจอข้า"

อู๋เฉิงยิ้มร้ายก่อนจะหายวับไป"

ยามโหย่ว ท้องพระโรงครึกครื้นมีเหล่าขุนนางต่างๆมาร่วมยินดีกับกองทัพ เหล่านารีก็เริงระบำต่อหน้าพระพักตร์ คนจากจระกูลไป่ก็ได้เพราะเสด็น้าของเฉิงมู๋เป็นพระสนม

"คุณชายไป่5555ครอบครัวท่านอบอุ่นซะจริง"

"ขอบคุณท่านเก๋า ขอคารวะหนึ่งจอก"

"ง่ำๆ ท่านแม่ อร่อย" แก้มของเด็กสาวที่นั่งกินขนมอยู่นั้นกลมน่ากัดนัก ใครเห็นนางก็เอ่ยปากชมถึงความน่ารักน่าเอ็นดู

"หรงเอ๋อร์ของพ่อเจ้าเรียกแต่แม่ของเจ้าแล้วท่านพ่อล่ะหืม" เฉิงมู๋พูดก่อนหอแก้มลูกสาวอันเป็นที่รัก

ฮ่องเต้เสด๊จ.....

"ไม่ต้องมากพิธีเริ่มงานต่อเถอะ"

"ข้าไป่เฉิงมู่และภรรยาขอคารวะฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ"

"อืมน้องชายเจ้าบาดเจ็บเพราะการศึกครั้งนี้ ข้าก็พลอยเป็นกังวล"

"อู๋เฉินบาดเจ็บรึขอรับ"

"เจ้าเด็กนั้นไม่ได้กลับจวนรึไง"

"หม่อมฉันยังไม่พบเข้าเลยขอรับ" เฉิงมู่พูดก่อนขมวดคิ้ว

"หึ ท่านอยากพบข้ารึขอรับพี่ชาย"

อู๋เฉินปากดีกายปรากฏกายกลางท้องพระโรง

"อู๋เฉิน" เหมยลี่ถึงกับตะลึง ร่างกายของอู๋เฉินเปลี่ยนไปมากไม่เหมือนแต่ก่อนที่ค่างกายบอบบางผอมแห้ง แต่ตอนนี้เข้ากลับร่างกายกำยำสูงโปร่ง แต่ที่ผิดไปคือสีหน้าที่เย็นชา

"ฮูหยินไป่ ชีวิตเจ้ากับพี่ใหญ่ดูมีความสุขดีนิ

คงสบายน่าดูเลยนะ555555"

อู๋เฉิงพูดก่อนหัวเราะออกมาดังลั่น ไอมารของเค้าแพร่ออกมาจนทำให้ท้องพระโรงเงียบสงัด ก่อนที่ดวงตาจะเปลี่ยนเป็นสีแดง

"นะ นะนี้มันพลังมารเข้าเป็นมาร"เสนาท่านหนึ่งพูดก่อนนะรีบวิ่งหนี ผู้คนต่างพากันกลัว

"ดูสิวันนี้ข้าพาใครมาด้วย" เค้าพูดพร้อมโยนร่างของหญิงชราที่สลบอยู่ลงพื้น

"ท่านแม่" เฉิงมู่รีบวิ่งมาดูร่างของฮูหยินใหญ่

"อู๋เฉิงเจ้าทำอะไร เจ้าทำอะไรแม่ข้า"

"ก็ทำเหมือนที่แม่เจ้าเคยทำกับแม่ข้าและตัวข้าไงล่ะท่านพี่ มันถึงเวลาของนางและเจ้าต้องชดใช้" อู๋เฉินพูดจบก่อนใช้พลังมารบีบคอผู้เป็นพี่ชายลอยขึ้นจากพื้น

"อู๋เฉิง อย่าเจ้าอย่าทำเข้า ฮือออปล่อยเจ้าเถอะ"เหมยลี่พูดห้าม

------------------------------+---------------------------

เครติด:รูปต่างๆเเอดนำมาจากพินนะคะ

ขออนุญาตและขอบคุณเจ้าของรูปค่ะ🙏✨