หายไป

คืนวันนั้น................

แบงค์ได้คิดหาแผนการเพื่อเข้าไปยังห้องของมิมิว

มิสิวกำลังนอนเล่นอยู่บนเตียง คิดเรื่องขอเทอกับแบงค์อยูว่าเทอจะทำยังไงต่อไปดี

มิมิว:เรารักเขาไม่ได้นะมิว เขาเป็นพี่ชายเทอ

มิวตบหน้าตัวเองเบาๆเรียกสติ ทันใดนั้นแบงค์ได้เข้ามากอดมิมิวจากด้านหลัง มิวตกใจ

มิมิว:ว๊ายยยย/////////พี่แบงค์ อย่าทำแบบนี้นะค่ะ

แบงค์:ทำแบบไหน

แบงค์กดมิมิวลงเตียงแล้วคร่อมมิวไว้

มิมิว:พี่แบงค์มิวขอร้องนะค่ะ บ่อยมิวไปเถอะค่ะ เดี่ยวคุณน้ารู้จะเป็นเรื่องใหญ่นะค่ะ

มิวร้องไห้😭😭😭

แบงค์มองมิว

แบงค์:ได้ขอคืนนี้คืนเดี่ยวแล้วฉันจะหายไปจากเทอ

ไม่รอช้า แบงค์ได้จูบมิวจากนั้นทั้งคู่ก็ได้ .........กัน

เช้าวันรุ่งขึ้น

มิวตื่นขึ้นมา พบว่าแบงค์ไม่ได้อยู่ในห้องแล้ว มีแต่ความว่างปล่าว มิวนั่งคิดทบทวนอยู่ในใจ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ดีแน่ เทอต้องหาทางออกจากบ้าน เพราะสมบัติที่พ่อแม่เทอทิ้งไว้ให้ก็มากมาย

น้านา:มิวจะดีหรอไปอยู่คนเดียวน้าเป็นห่วงนะ

มิมิว:ไม่เป็นไรค่ะน้านา หนูคิดถึงบ้านนะค่ะ

น้านา:งั้นไปพุ่งนี้นะจ้า เย็นนี้ช่วยน้าทำกับข้าวหน่อยนะจ้าน้าเชิญคุณมนตรีมาทางข้าวที่บ้านนะจ้า

มิมิว:ได้ค่ะคุณน้า

เย็นวันนั้น...................

น้านา:สวัสดีค่ะคุณมนตรี หนูนานา

มนตรี:สวัสดีครับคุณนา

นานา:สวัสดีค่ะคุณน้า แล้วแบงค์ทำไรอยู่ค่ะ

น้านา:หนูนานาขึ้นไปเรียกตาแบงค์ให้น้าหน่อยได้ไหมจ้า

นานาแกล้งทำเป็นอาย แต่รีบเดินไปยังห้องแบงค์

แบงค์:นี้เทอเข้ามาทำไหม

นานา:ก็คุณน้าให้เข้ามาตามแบงค์ไงค่ะ