สาวน้อยผู้เป็นHikikomori

...!!!คำเตือน!!!​...

...​​​​​เนื้อหามีความรุนเเรง เรท ดราม่าเเต่ไม่เปียกปอน ตลกโปกฮา มุขไม่ฮาพาคนอ่านเครียด รักร่วมเพศ BDSM Yuri Yaoi ใครรับไม่ได้หรือต่อต้านเเนวนี้รบกวนกดปุ่มออกด้วยนะคะ!!! โปรดใช้จักรยานในการรับชมผู้ชมที่มีอายุน้อยกว่า2ปีควรได้รับการเเนะเเนว!!! เเต่ใครที่ชอบเเเนวนี้ก็รบกวนกดติดตามเเละกดหัวใจให้นักเขียนด้วยนะคะขอบคุณมากๆค่ะ!!!!❤️✨...

...บทนำ...

...ชีวิตประจำวันของเด็กสาวที่หนีออกสังคมเปลี่ยนไปหลังจากที่มีอัลฟ่าสาวเข้ามาวุ่นวาย ...

...ฮวังชานซอง เเบซาง (มีดุ้น)...

...อัลฟ่าสาวที่เก่งไปทุกๆด้าน ไม่ว่าจะเป็นกีฬาหรือการใช้สมอง การใช้กำลัง เธอมักสอบได้คะเเนนเยอะสุดของม.6เสมอ หน้าตาก็ดี ฐานะก็รวยระดับพันล้านล้าน ครอบครัวมีเเบรนสินค้าเป็นของตัวเอง ลูกสาวคนกลางของบริษัทผลิตเเบรนด์สินค้าของฮวางชานซอง พ่อเเม่เป็นผู้ชายทั้งคู่ เเม่เป็นโอเมก้าหนุ่มเจ้าของบริษัทผลิตเสื้อผ้า พ่อเป็นอัลฟ่าเป็นลูกชายคนกลางของเจ้าพ่อมาเฟียหนุ่มหน้าตาดีจากเกาหลีเเละญี่ปุ่น เเละทางบ้านทำเเบรนน้ำหอมเบต้าเป็นบริษัทใหญ่โต มีพี่สาวอยู่2คนเเละน้องชาย2คน น้องชายคนรองจากเธอชื่อ ฮวางชานซอง  ฮเเยบิน เป็นอัลฟ่า น้องชายเล็กสุดคนถัดไปชื่อ ฮวางชานซอง ฮยองวา เป็นโอเมก้า มีหน้าตาที่น่ารักน่าเอ็นดูตามโอเมก้าทั่วไป ข้อมูลของพี่สาวทั้งสองไม่ปรากฏ...

...ยู หวาง มิน (มีดุ้น)...

...สาวน้อยที่เป็นโรคกลัวสังคม(Hikikomori Syndrome)ตั้งเเต่สมัยม.3 พ่อเเม่เธอหายสาบสูญไปจากญี่ปุ่นตั้งเเต่สมัยเด็กๆ เธอจึงคิดว่าพ่อเเละเเม่เสียชีวิตไปเเล้ว ตอนม.4เธออาศัยอยู่กับคุณย่าของเธอเเต่คุณย่าเธอได้เสียชีวิตไปหลังจากเดือนที่เปิดเทอมได้วันเเรกจึงทำให้เธออยู่คนเดียว เเละทำงานพาร์ทไทม์คนเดียวมาตลอด เธอเป็นคนไม่ชอบออกจากบ้านหรือเข้าสังคมรร.มากๆจึงอยู่บ้านตลอดเเละให้คุณครูหรือเพื่อนเอางานมาให้เเทน ครูของเธอเป็นห่วงเธอมากจึงให้เด็กที่เรียนเก่งสุดในม.6 ไปเกลี้ยกล่อมให้เธอมาเรียนก่อนเธอจะจบม.6...

ก่อนเริ่มเนื้อเรื่องกันนะคะทุกคน เรามาทำความรู้จักเกี่ยวกับโรคที่มีชื่อว่าHikikomori Syndromeกันก่อนเลยค่ะ!!

ฮิกิโกโมริ (ญี่ปุ่น: ひきこもり หรือ 引き籠もり โรมาจิ: Hikikomori หมายถึง "ดึงออกห่าง หรือถูกกักกัน" กล่าวคือ "การถอนตัวจากสังคมอย่างปัจจุบัน") เป็นคำภาษาญี่ปุ่น ใช้เรียกปรากฏการณ์ที่บุคคลผู้รักษาสันโดษเลือกแยกตัวออกมาจากสังคม เพื่อแสวงหาความโดดเดี่ยวและกักตัวเองอย่างสุดโต่ง มีเหตุมีปัจจัยมาจากเรื่องราวส่วนบุคคลและเรื่องราวทางสังคมที่บุคคลนั้น ๆ ประสบมา เช่น ความผิดปรกติทางบุคลิกภาพแบบหลีกเลี่ยง หรือความอับอายอย่างแรง, อาการกลัวการเข้าสังคม, อาการกลัวที่โล่งหรือที่ชุมชน, อาการกลัวความล้มเหลว เป็นต้น

ขอบคุณข้อมูลจากWikipediaนะคะ~

.

.

สาวอัลฟ่าทำหน้าเซงหลังจากโดนครูของเธอขอร้องให้ไปเกลี้ยกล่อมสาวน้อยคนนึงเพื่อมารร. มันติดตรงที่จะปฏิเสธก็ไม่ได้อีกนะสิ! ครูทำหน้าขอร้องอ้อนวอนซะขนาดนั้น ทำให้อัลฟ่าสาวต้องตอบรับไปทันทีก่อนครูจะยื่นกุญเเจเข้าบ้านของเด็กสาวคนนั้นมาให้

ทำไมต้องเป็นฉันด้วยย่ะ เธอจะจบไม่จบมันก็เรื่องของเธอไม่ใช่เหรอ!? 

อัลฟ่าสาวทำหน้าบึ้งพร้อมออกจากห้องพักครูเพื่อไปเรียนต่อคาบต่อไป ก่อนจะบ่นในใจว่าทำไมต้องเป็นเธอด้วย

.

.

สาวน้อยหน้าใสผู้เป็นเพื่อนสนิทของเธอเข้ามาทักทายอีกครั้งก่อนจะถามถึงปัญหาของเธอว่าทำไมเธอถึงต้องหงุดหงิดขนาดนี้

"เเบเป็นไรเหรอ?ทำไมทำหน้าเครียดจังวะ5555"

"คุณครูประจำชั้นของเราไง ขอร้องให้ฉันไปตามยัยเด็กที่ขาดเรียนตั้งเเต่เปิดเทอมมานะสิ! เเถมให้กุญเเจสำรองเเละเเผนที่บ้านเด็กนั้นมาด้วยนะ!!"

"ก็นะ เเกเรียนเก่งไง ครูถึงขอไรขนาดนี้"

"ทำไมต้องเป็นฉันด้วย! คนอื่นกะมีตั้งเยอะตั้งเเยะ"

"หูยยย...! ความผิดหัวสมองเเกตังหาก5555"

"คนฉลาดก็ภาระเยอะจริงๆเลยนะเนี้ย...เอาไงเอากันละวะ"

 "ฉันจะไปตามลากคอยัยนั้นออกบ้านให้ได้เลย!!!"

.

.

"งั้นตอนเลิกเเกช่วยไปเอาประวัติยัยนั้นมาให้หน่อยนะ ฉันจะรออยู่หน้าโรงเรียน"

​​​​​"เคร ไม่มีปัญหาอยู่ละ~ ปะไปเรียนคาบต่อไปเหอะ อยากเจอคนที่ตัวเองชอบเเล้ววุ้ย!!! เรียนคาบใกล้กันด้วยนะ!!!!"

"เอ่อ...เอาที่สบายใจเอ็งเหอะ-_-"

.

.

.

เวลาผ่านไปเรื่อยๆจนเลิกเรียน ทำให้เพื่อนของเธอเเอบไปเอาใบประวัติของยัยเด็กนั้นมาได้เเล้วนำมาให้คุณอัลฟ่าที่หน้ารร.

"เเกฉันมาล่ะ..."

"เร็วดีนิ"

"เร็วอยู่เเล้วเเต่เกือบโดนครูจับได้ล่ะวุ้ย..."

"เอ่อเเกฉันเเอบอ่านประวัติของยัยเด็กนี่ไปนิดหน่อยเเล้ว..."

"อื้อเเล้วยัยนั่นเป็นเบต้าเหรอ"

"เบต้า...? เบต้ากะเหี้ยล่ะ!!!!"

"ห๊า...?!"

"ยัยเด็กนั้นมันเป็นโอเมก้าเว้ย!!! มันมีไอนั่น(ดุ้นx)เหมือนเเกไง!!!!"

"เชี้ยล่ะ...ฉันไม่ได้เจอพวกโอเมก้ามาสัปดาห์นึงล่ะ"

"เเล้วถามจริงครูให้อัลฟ่าเเบบเเกไปเนี้ยนะ!!!!"

"ครูลืมอ่านประวัติยัยนั้นหรอวะ....???!!!!!"

"ครูเห็นเมิงเป็นคนที่เรียนที่เก่งสุดในคราสไงยัยบ้า!!!! หัวสมองเเกนี่เเม่ง เเส่หาเรื่องจังวะ!!!!"

เพื่อนของยัยอัลฟ่ายืนเอ๋ออยู่นิดหน่อยก่อนจะเข้าไปกระชากหัวเพื่อนเธอเเล้วค่อยๆเอามือตีไปหลายที

"เจ็บโว้ยอีผี!!!! เลิกดึงหัวกูได้เเล้ว!!!!"

"ไม่โว้ยยย!!!! เเกทำไมไม่เเกล้งโง่บ้างวะ!!!! นี่เเนะๆ!!!"

"พรมลิขิตลายตัวเหี้ยหรอวะเนี้ย!!!! ครูไม่กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นเลยหรอย่ะ!! ที่ให้อัลฟ่าที่เรียนเก่งที่สุดมาลากยัยนั้นที่เป็นโอเมก้ามารร.เนี้ย!!! ว่าเเต่เมิงเลิกกระชากหัวกูได้เเล้ว!!!!"

"เลิกกะได้วะ!!! นี่!!เอานี่ไปใช้"

เพื่อนของเเบยื่นน้ำหอมกลบกลิ่นอัลฟ่าให้ก่อนที่เธอจะทำหน้าตาเเอบยิ้ม เเละยื่นยาป้องกันฮีทของทั้งสองสายพันธ์ุเเละก็...!? ถุงยาง!?!?!?!?!

"เองจะยื่นถุงยางมาให้ทำฝอยอะไรวะ!!! มันเกี่ยวไหมเนี้ย"

"อีโง่เเบ!! เมิงคิดดูนี่กลางเดือนเเล้วนะเว้ย เเล้วถ้ายัยนั้นเป็นฮีทขึ้นมาละ ได้เอายันเช้าเเน่อีห่าราก!!"

"เอ่อก็จริงเเหะ;-;...!!!! ก็ได้วะ ฉันจะระวังการปล่อยฟีโรโมนของตัวเองไว้"

เเบยื่นมือไปหยิบพวกของก่อนจะเอาใส่กระเป๋ากระโปรงของเธอ 

"ระวังตัวไว้นะเมิง;-;!!!"

"เอ่อ!!! "

สาวอัลฟ่าต่างทำหน้าเซงก่อนที่จะเดินออกจากหน้าประตูรร.เเละต่างคนก็ต่างเเยกย้ายกันกลับ

.

.

.

เเบค่อยๆเดินตามที่เเผนที่บอกก่อนจะไปเจอหอพักสุดหรูที่สูงเหนือฟ้า ที่ยัยเด็กนั้นอยู่

ยัยนั่นมันไปเอาเงินจากไหนมาซื้อหอพักหรูๆเเบบนี้วะ ครอบครัวรวยเหรอ คงเป็นไปไม่ได้เเหละ เธอเป็นเด็กกำพร้านี่..?

เเบพูดในใจก่อนที่เธอจะขึ้นลิฟไปห้องพักที่เด็กนั่นพักอยู่ 

ห้อง603ซินะ..

เเบเดินออกจากลิฟก่อนที่เธอจะไปหยุดอยู่หน้าห้องของเด็กสาวคนนั้นสักพัก ก่อนจะค่อยๆง้างมือไปเคาะประตูบานใหญ่ของเธอ

!!!

​​​​​​เเบเคาะประตูไปหลายครั้งก่อนที่จะถือวิสาสะขออนุญาต(บุก)เข้าไป

ฉันมีกุญเเจคงไม่ได้เรียกว่าบุกหรอก(มั้ง)

เจ้าตัวอัลฟ่าค่อยไปเปิดประตูเข้าไปพร้อมกับมองรอบๆห้องพักเเสนกว้างของเด็กสาวที่สุดรกรุงรังพร้อมกับกลิ่นอะไรก็ไม่รู้เเปลกๆ เเต่กลับไม่เห็นล่องรอยของเจ้าของบ้านเลย

ยัยนั่นไม่อยู่บ้านหรอหรือว่านอนอยู่ในห้องนอน?

บุุกเอ้ย!!ไม่ใช่ๆ ค่อยๆไปตามหาเจ้าของหอพักสุดกว้างห้องนี้เลยดีไหม

.

เเบไปหยุดที่ประตูห้องที่เขียนว่าห้องนอนอีกครั้ง ก่อนจะหันไปเจอกับห้องครัวที่ติดกับห้องรับเเขก ที่มีจานสุดสกปรกหลายๆใบเเละถ้วยมาม่าที่ไม่รู้ว่าทิ้งไว้กี่วันเเล้ว วางอยู่บนโต๊ะเเละในซิงล้างจานของเจ้าของหอพักห้อง603

ยัยนี่...ซกมกชะมัด ภายนอกห้องก็หรูจัด!!!เเต่ไม่รู้เลยว่าภายในห้องหอพักจะโครตของโครตรกขนาดนี้ 

เเบค่อยเเง้มประตูห้องนอนที่ไม่ได้ล็อกออกก่อนจะเปิดมาเจอห้องที่โครตของโครตของโครตรกกว่าห้องครัวที่ติดกับห้องรับเเขก 

เชี่ยไรวะเนี้ย...!?!?!???

เเบหันไปเห็นกองเสื้อผ้า ผ้าห่ม ชุดชั้นในเเละเสื้อผ้าทั่วไปกองหลายๆกองกองเผนินสูงกว่าหัวของเธอที่กองรกเต็มห้องเเละบนที่นอนขนาดใหญ่ 

ก่อนจะเหลือบไปเห็นถังขยะข้างเตียงขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยกองทิชชู่ที่กองล้นออกมาจากถังขยะ เเละยาหยุดฮีทของโอเมก้าหลายๆยี่ห้อ

เเบเหลือบไปเห็นขาอ่อนของใครบางคนโผล่ออกมาที่กองผ้าห่มกองโตๆที่อาจเป็นเจ้าของห้องหอพักสุดรกเอ้ย!!สุดหรูนี่ก็ได้!!!

"...เจ้าของหอพักคงโดนกองเสื้อผ้าทับตายเเล้วมั้งนะ"

เเบพูดบ่นพึมพำสักพักก่อนที่จะมีเสียงเล็กๆของใครก็ไม่รู้เเทรกเข้ามาพร้อมกับกองผ้าที่ค่อยๆหล่นออกมาพร้อมเจ้าของเสียงเล็กๆน้้น

"...ฉันยัง..ไม่ตาย"

กองผ้าที่ล้นออกมา หล่นลงบนพื้นสักครึ่งกองที่หล่นลง ก่อนจะปรากฏร่างตัวเล็กที่เปลือยกายท่อนบนออกมา พร้อมกับเด็กสาวที่ผมยาวสุดยุ่งเหยิงเเละสีหน้าใบเล็กๆของเจ้าของหอพักสุดโครตรกออกมา 

เจ้าของเสียงเล็กขยี้ตาสักพักก่อนที่จะถามไถ่ว่าตอนนี้กี่โมงเเล้ว

"กี่โมงเเล้วเหรอ?.."

เเบตกใจอยู่สักพักเพราะไม่เคยเห็นใครโครตจะซกมกเเละขาวขนาดนี้มาก่อนเลย 

เเละหยิบโทรศัพท์รุ่นสุดเเพงของตนขึ้นมาเปิดเวลาดู

" ทุ่มสี่สิบห้า..." 

เด็กสาวที่ท่อนบนเปลือยอยู่หันมามองคุณอัลฟ่าสุดเลิ่กลั่กสักพักก่อนจะพูดออกมา

"คนส่งของหรอ...? ฉันจำได้ว่าบอกให้เอามาไว้เเค่หน้าห้องนี่น่า...ไม่ได้บอกให้เข้ามา"

.

"...คนส่งของกับผีคุณสิ!!!!"

"...?"

"...เเล้วใครอ่ะ เธอบุกเข้าห้องฉันมาได้ไง...ฉันจำได้ว่าเคยเเค่ให้กุญเเจสำรองกับเเค่ครูประจำชั้นไม่ใช่หรอ..."

เเบจ้องหน้าเด็กสาวด้วยความคิดในใจที่อยากจะหักคอเธอทิ้งเเทบบ้าคลั่งอยู่ซักพัก โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองเเอบปล่อยฟีโรโมนความโกรธออกมานิดหน่อย

เด็กสาวจะค่อยๆลุกออกมาจากกองผ้าที่กองทับเธอหลายๆผืน พร้อมกับร่างกายที่ผอมบางตัวเล็กที่ไม่ได้เปลือยเเค่ท่อนบนอย่างเดียว 

"นี่...เลิกมองฉันเเบบจะกินหัวฉันได้เเล้ว...ฉันกลัว..."

เเบตกใจที่ร่างกายผอมสุดบางพร้อมร่างที่เปลือยทุกส่วนของเด็กสาวเเละก็เหลือบไปเห็นสิ่งเดียวที่มีกับเธอเเต่เล็กกว่าเธออยู่กลางขา(ดุ้นงุงิๆ)

"เเล้วไหงเสื้อผ้าเธอไปไหนเนี้ย!!!!! เธอนอนเเล้วถอดทุกส่วนเเบบนี้เลยเหรอ!!!!!"

ฉันต้องมาเห็นอะไรวะเนี้ย!!!!!!วันนี้มันวันบ้าไรกัน!!!

เด็กสาวทำหน้าตกใจอีกครั้งเพราะเธอลืมตัวว่ามีคน(บุก)เข้ามาบ้านเธอโดยไม่ได้นัดหมาย

เด็กสาวค่อยๆลื้อกองเสื้อผ้าเพื่อหาเสื้อผ้ามาใส่ๆบนร่างกายที่เปลือยของเธอ

"...ขอโทษนะ!..."

เเบค่อยๆหันหลังเพื่อให้เด็กสาวใส่เสื้อผ้าเสร็จ

ก่อนที่เด็กสาวตัวเล็กค่อยๆเดินมาดึงที่ชายเสื้อของเธอ

เเบค่อยๆหันไปมองเด็กสาวตัวเล็กที่ส่วนสูงต่างกันสัก20เซน

"นี่...ขอโทษเรื่องเมื่อกี้นะ พอดีไม่ค่อยมีคนมาบ้านโดยไม่ได้นัดนะ..."

เเบเห็นเด็กสาวพร้อมเสื้อผ้าเเละเผ้าผมสุดยุ่งเหยิงค่อยๆเอามือเล็กๆมาดึงที่ชายเสื้อเชิ้ตของเธอ

"เเล้วทำไมหอพักเธอถึงรกเเบบนี้ล่ะ"

"เอ่อ...ฉันรู้ว่ามันรก555 เเต่เลิกปล่อยฟีโรโมนกลิ่นสุดฉุนของคุณหน่อยได้ไหม ฉันรู้เเล้วเเหละว่าคุณเป็นอัลฟ่า...;-;"

เเบตกใจอีกครั้งเพราะตัวเองเผลอปล่อยฟีโรโมนกลิ่นของเธอออกไป ก่อนจะค่อยๆรีบควบคุมมันอีกครั้ง

"โทษๆ!!! มันเผลอนะ!!!"

"อื้อ..ว่าเเต่ทำไมเธอถึงบุกเขามาบ้านฉันล่ะ"

"...ใครบุกไม่มี๊มมม ฉันเคาะประตูเเล้วเเต่ไม่มีใครมาเปิดนะ เลยถือวิสาสะใช้กุญเเจที่ครูประจำชั้นให้มา เปิดเข้ามานะ"

"..."

"ห้องนอนเธอรกขนาดนี้เก็บบ้างไหมเนี้ย เเถมขยะก็กองเต็มเลย"

"ขอโทษทีฉันจำสองวันก่อนได้ว่าฉันเก็บเเล้วเเต่เพราะฮีทฉันมันมานะมันเลยรกกว่าที่จำได้.......///"

เเบไม่สงสัยเเล้วเเหละว่าทำไมถังขยะที่ข้างเตียงของเธอถึงมีทิชชู่ที่เช็ดอะไรสักอย่าง พร้อมถุงยางที่ใช้เเล้วกับยาหยุดฮีทหลายยี่ห้อมากมายล้นออกมา พร้อมที่ข้างเตียงมีขวดเจลหล่อลื่นเลอะเทอะอยู่ราวสองสามขวด

​​​​​​ซกมกชะมัด!ขนลุกเลย!!!

"ฉันว่าไปคุยกันที่ห้องรับเเขกกันดีกว่านะ..;-;"

เด็กสาวตัวเล็กพูดออกมาก่อนที่จะเดินเปิดประตูเชิญคุณอัลฟ่าไปคุยกันที่โต๊ะรับเเขก

ห้องรับเเขกของยัยเด็กสาวก็ไม่ต่างจากห้องนอนเลยที่ทั้งรกเเละมีกลิ่นเเเปลกๆ เเละบางทีเเบคิดว่าเธออาจจะมีเพื่อนสนิทที่ชื่อปีเตอร์มุดอยู่เเถวไหนสักที่ก็เป็นได้

เเบนั่งลงพร้อมสีหน้าที่หน้าเบื่อกับภายในหอพักของเด็กสาว พร้อมกับเด็กสาวที่นั่งเกรงที่จะเริ่มสนทนา

เเบไม่รีรอเริ่มเป็นคนพูดเปิดสนทนาไปคนเเรกก่อนเลย

"นี่ เธอรู้ไหมว่าเธออยู่ม.6ห้องไหนเเล้ว เเต่เธอยังทำตัวเเบบนี้เธอจะเรียนไม่จบนะ"

"อื้อ...ฉันรู้ค่ะ คุณก็เคยได้ยินข่าวลือของฉันนิคะ? ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง จนทำให้ฉันต้องหนีสังคมเเละเก็บตัวมุดอยู่เเต่ในหอพัก"

"อ่า ฉันว่าเธอเลิกหนีปัญหาเเล้วกลับไปเรียนได้เเล้วนะ เธอจะไม่จบเอานะ"

"ฉันพยายามขอให้ครูหรือใครก็ได้เอางานมาให้ฉันเเล้วค่ะ เเต่ยังไงฉันก็ไม่ยอมกลับไปอยู่ดี"

สถานการณ์ในตอนนี้ตึงเครียดเเละอึดอัดมากเพราะคำตอบของเด็กสาว

"เเต่ครูประจำชั้นเขาเป็นห่วงเธอมากเลยนะ"

เเบเริ่มหงุดหงิดกับเด็กสาวอีกครั้งจึงมีบางทีเเอบขึ้นเสียงมา

เด็กสาวก็ไม่ต่างกับเธอไปเลย เธอทำหน้าเซงก่อนจะพยายามไล่ให้เเบออกจากหอพักของเธอไป

"ฉันว่าคุณรู้คำตอบเเล้วนะคะ งั้นเดี่ยวฉันจะไปส่งคุณหน้าประตูนะคะ..."

เด็กสาวไล่ให้เเบออกจากหอพักเธอไปก่อนจะเรียกยาม 

เเบก็ไม่ต่างจากเธอ เเบพยายามหาเหตุผลที่ควรไปเรียนของเด็กสาวให้เธอให้รับฟัง ก่อนที่จะถูกมือเล็กๆดันออกไปจากประตูหอพักของเด็กสาว

ทั้งคู่ฉุดกระชากลากถูอยู่หน้าประตูอยู่นานก่อนที่เด็กสาวจะใช้เเรงที่เยอะมากผลักยัยเจ้าตัวคนที่มาบุกออกไปอย่างเเรงจนทำให้อัลฟ่าสาวนอนลงไปคลุกที่หน้าประตูหอพักเธอเลย

ยัยเด็กนี่ไปเอาเเรงเยอะขนาดนี้มาจากไหนเนี้ย!! เธอเป็นโอเมก้าไม่ใช่หรอ!

"คุณรู้คำตอบเเล้วนี่คะ!!! ออกไปจากหอพักของฉันได้เเล้ว!!!"

ปัง!!!!

เสียงประตูปิดอย่างรุนเเรงอีกครั้งก่อนที่จะทำให้เจ้าตัวอัลฟ่าหน้าเหว๋อไปเลย...

เเบค่อยๆลุกจากพื้นก่อนที่จะทำหน้าสุดหงุดหงิดที่เเทบจะฆ่าคนเเถวนั้นได้เลย ก่อนจะเดินไปที่ลิฟต์เเละกลับบ้านของเธอ

ยัยเด็กบ้านั้น!!!!ชิ!!! ช่างเหอะ!!!

.

.

.

To be continued

สวัสดีค่ะไรท์เจ้าเดิมเองนะคะ หวังว่าเรื่องนี้จะสนุกนะคะ ถ้ามีปัญหาตรงไหนเม้นบอกกันได้นะคะ งั้นวันนี้ไรท์เเต่งให้ถึงเเค่นี้ก่อนนะคะ เจอกันวันพรุ่งนี้ค่ะ!!!!

​​​​​​

​

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***