꧁father mafia༒-4

꧁father mafia༒

วันนี้เป็นวันที่อากาศดีแต่ไม่มีใครคิดที่จะลุกออกไปเล่นกันเลยแม้แต่จะซักคนเดียวเหตุผลของผู้ใหญ่คือทำงานไม่ว่างที่จะเล่นด้วย

ส่วนเด็กๆบางคนก็ไม่มีอะไรจะเล่นจะเล่นกันแบบวิ่งจนเสียเหงื่อก็ไม่มีใครจะเล่นจะเล่นของเล่นที่เหล่าคุณพ่อจำเป็นทั้งที่ซื้อมาให้ใหม่และของเล่นเก่าของจีและพรีโม่ให้มาเล่นแก้เบื่อกันตามประสาเด็กก็เหมือนจะเริ่มเบื่อแล้ว

น่าเบื่อ!!!

"คุณแรมโบ้เบื่อเเล้วหาอะไรเล่นกันเถอะ"

แรมโบ้ที่นั่งเล่นอยู่บนพื้นจู่ๆก็บอกเบื่อแล้วพูดเสียงหน่ายๆ คล้ายจะหลับให้ได้

"แค่เล่นซ่อนหาเมื่อวานก็เหนื่อยมากแล้วนะ"

เล่นซ่อนหาที่เหมือนจะไม่ใช่

เหนื่อยแบบเหนื่อยสุดๆ

สึนะตอบกลับแล้ววางคางไว้กับโต๊ะ

"งั้นวันนี้เล่นไล่จับกัน"

ยามาโมโตะเสนอ

ขอถอนคำพูดตะกี้แล้วกัน

"ยิ่งเหนื่อยเข้าไปใหญ่!!!"

สึนะแหวกลับใส่ แต่ยามาโมโตะกลับหัวเราะ ฮะฮะทำหน้ายิ้มแย้มเบิกบานใส่สึนะ

ชิวจังเลยนะพ่อคุณ

"คุฟุฟุฟุแต่น่าสนุกดีนะครับ"

มุคุโร่หัวเราะแล้วเสนอความคิดที่อยากจะเล่นไล่จับ

"แต่ว่าปกติไม่เห็นนายจะอยากเล่นอะไรแบบนี้เลยะมุคุโร่ อะไรเจ้าสิงนายเนี่ย"

สึนะถามทั้งยังทำหน้าแหยๆ

หาเรื่องเหนื่อยเพิ่มกันอีกแล้วนะ!!!

"เเต่ว่าเมื่อวานก็มีคนเจ็บไปแล้วนะยังจะเล่นอีกหรอ"

โกคุเดระเองก็พูดน้ำเสียงคัดค้าน

คนเจ็บที่ว่าก็แรมโบ้นั่นแหละ แรมโบ้วิ่งแล้วหกล้มหน้าทิ่มต้องให้เเรมโพโอ๋ซะพักใหญ่เลยกว่าจะหยุด

ที่จริงก็อยากเล่นแหละแต่ถ้าสึนะไม่เล่นเขาก็ไม่เล่น

"จะไม่ลองหน่อยเหรอครับ วันนี้เองอากาศก็ไม่ร้อน เมื่อวานอากาศอบอ้าวกว่านี้ยังเล่นเลยนะ"

มุคุโร่ที่วันนี้ดูอยากจะเล่นเป็นพิเศษ

"ไปชวนพวกผู้ใหญ่กันเองเถอะน้า~~วันนี้ขอบายละกัน" สึนะพูดเเล้วก็ถไลส่วนศีรษะของตนบนโต๊ะเหมือนน้ำที่กำลังไหลลงจากโต๊ะ

เขาวิ่งจนขาชาไปหมดวันนี้ก็ยังไม่หายเลยชาเลยนะ

แต่คนที่คึกคักส่วนใหญ่ก็แกล้งด้วยวิธีที่ไม่ต้องวิ่งให้เหนื่อยนัก

"เชอะะ! สึนะขี้งก"

เอ๊า!

"โกคุเดระคุงจะไปเล่นกับเขาก็ได้นะ"

สึนะหันไปพูดกับโกคุเดระที่กำลังทะเลาะกับแรมโบ้อยู่

"อ๊ะ! ไม่ดีกว่าครับ"

ตอบด้วยที่ยังกำคอเสื้อแรมโบ้อยู่

"แล้วคุณฮิบาริล่ะ"

สึนะถามเพื่อนๆ คุณพี่ท่านออกไปตั้งแต่ตอนไหนกัน

"ถ้าเป็นหมอนั่นยังไม่กลับมาซะหน่อยลืมแล้วหรอ"

เรียวเฮตอบแทนเพื่อนๆ

"อ่า ครับ"

สึนะพอได้ยินคำตอบก็รู้สึกว่าวันนี้ไม่ใช่แค่ร่างกายอ่อนเพลียเขายังเบลอด้วยลืมแม้กระทั่งว่าใครไปไหนบ้าง

"เฮ้อ ใครจะไปชวนผู้ใหญ่ก็รีบไปกันดีกว่าครับเดี๋ยวอากาศคงจะเริ่มร้อนแล้ว"

มุคุโร่ถอดถอนหายใจแล้วเดินออกจากห้องไป และคนอื่นๆที่ยกเว้นสึนะและโกคุเดระก็เดินออกตามไป

ห้องทำงานเดม่อน

"นี่ เดม่่อนครับ "

ชายหนุ่มเจ้าของชื่อที่กำลังง่วนอยู่กับงานก็ต้องสะดุ้งเมื่อเด็กชายในปกครองเปิดประตูพรวดพราดเข้ามา อีกแล้ว

กำลังนับเลขอยู่ลืมเลยเห็นมั้ย!!!

และแน่นอนมุคุโร่มาด้วยร้อยยิ้มใส่ซื่อ แต่หารู้ไม่ว่าเดม่อนนั้นเส้นเลือดขมับกำลังปูด และกำกระดาษแผ่นบางในมือเเน่นจนยับ

"ไม่ไปครับ"

เขารีบพูดตัดบททันที ถ้าไม่ใช่ชวนเล่นพิเรนทร์แล้วล่ะก็ฟ้าคงถล่ม

"น่า นะ วันนี้เล่นไล่จับนะครับไม่มีใครแกล้งใครแน่นอน"

มุคุโร่พูดแล้วยิ้มให้อีก ไม่รู้ว่ายิ้มซื่อๆจริงๆหรือเป็นยิ้มเคลือบยาพิษไว้

แต่พอได้ยินคำว่า'แกล้ง' ชายหนุ่มก็เริ่มคิดจะเปลี่ยนใจ

เมื่อวานทำเขาซะแสบเชียวหัวใจแทบวายตาย

"ไปสิครับไล่จับใช่มั้ย" ว่าแล้วก็แสยะยิ้มน้อยๆ

"คะ ครับ"

อยู่ๆก็รู้สึกขนลุกขึ้นมาเลย

ห้องทำงานอุเกทสึ

อุเกทสึเองก็นั่งนับเลขเช่นกัน นั่งนับไปทำตัวงกๆเงินๆเหมือนคนแก่มาแต่เช้าแล้วด้วย

"ขออนุญาตครับอุเกทสึ"

เสียงยามาโมโตะที่อยู่หน้าห้องอุเกทสึ

"อ่า ทาเคชิ เองหรือขอรับมีอะไรรึเปล่า"

ชายหนุ่มพูดภาษาญี่ปุ่นกับเด็กชายเขาเบลอขนาดไม่มีกะจิตกะใจจะมานึกภาษาอิตาลีหรอกอีกอย่างทาเคชิเองก็เป็นคยญี่ปุ่นอยู่แล้วไม่มีปัญหาหรอก

"ไปเล่นไล่จับกันมั้ย"

เด็กชายบอกสิ่งที่ตนเองอยากจะทำให้กับชายหนุ่มฟัง

แต่พอพูดออกไปแล้วชายหนุ่มก็ไม่ตอบ "คงจะไม่ว่างสินะไม่เป็นไรอะ-"

จู่ๆอุเกทสึก็เปิิดประตูพรวดออกมาแล้วพูดว่า

"ไปกันเถอะขอรับวันนี้อากาศดีมากเหมาะกับการเล่นมากๆเลย"

ว่าแล้วก็ยิ้มเหมือนคนนอนหลับเต็มอิ่มทั้งๆที่ไม่ได้นอนมาแล้วตั้งแต่เมื่อวานเย็นเพราะเทงานมาทำหน้าที่พ่อจนโดนพ่อบ้านอวุโสบ่นเล็กบ่นน้อยใส่ แน่นอนคนอื่นๆก็ด้วย

ห้องทำงานของแรมโพ

เจ้าของห้องนั้นนอนอยู่บนพื้นกำลังหลับเพลินเพราะอู้งานอยู่ งานของเขาเองก็มีน้อยกว่าผู้พิทักษ์คนอื่นๆมากแต่เจ้าตัวดันขี้เกียจซะงั้น

"แรมโพ!!!ไปเล่นไล่จับกัน" แรมโบ้โผล่พรวดเข้ามาแล้วตรงดิ่งเข้าแรมโพที่นอนอยู่บนพื้นทันที

"ขี้เกียจอ่ะนะ" ตอบเสียงเนือยๆแบบคนพึ่งตื่น

"ไปเถอะนะคนอื่นๆก็เล่น"

แล้วเเรมโบ้พยายามชักชวนแรมโพ อยู่นาน นานชนิดที่ว่าจนแรมโพเริ่มรำคาญ

เลยยอมออกไปเล่นด้วย

ห้องของนัคเคิ้ล

"นัคเคิ้ลไปเล่นกันเถอะ!!!!เล่นไล่จับแบบสุดขั้ว!!!"

เด็กชายแห่งอรุณเมื่อเดินมาถึงหน้าห้องทำงานของผู้ปกครองของตนก็ตะโกนชวนซะลั่นเลย

"ไม่ไปดีกว่านะวันนี้งานเยอะน่ะ" เสียงของนัคเคิ้ลดังออกมาจากห้องทำงาน

"แต่ว่านะแค่วันนี้เองชดเชยเรื่องมวยไปอีกวันด้วย!!!!"

เมื่อเด็กชายพูดคำว่ามวยนัคเคิ้ลก็เริ่มคิดทั้งคู่ก็สัญญากันมาตัเงแต่วันเเรกที่เจอกันแล้วขะซ้อมมวยด้วยกันแต่ก็ไม่เคยได้ทำสักที เทงานอีกซักวันจะเป็นไรไป

"เอาสิเล่นแบบสุดขีดไปเลย!!"

ในห้องนั่งเล่น

"นี่โกคุเดระคุงไม่เบื่อหรอที่ต้องมานั่งเฉยๆแบบนี้" สึนะถาม

"ก็เบื่ออยู่ครับแต่ในเมื่อมีรุ่นที่สิบอยู่ด้วยผมก็ไม่คิดจะเบื่อหรอกครับ"

โกคุเดระตอบ

"งั้นหรอ"

"อ้าว ทำไมเหลือแค่พวกแกสองคนล่ะ"

จีที่เดินผ่านมาเห็นพอดีก็เอ่ยปากถาม

"คนอื่นไปเล่นไล่จับกันน่ะครับ" สึนะตอบจี

"แล้วพวกแกไม่เล่นรึไง"

"ไม่ครับผมยังปวดขาจากเมื่อวานยังไม่หายเลย "

ที่จริงก็ขี้เกียจด้วยแหละ

"ส่วนชั้นก็ไม่อยากเล่น"

"เหรอ งั้นไปละ"

มาแป๊บเดียวเองนะ

สึนะคิดในใจ

ในห้องทำงานของพรีโม่

"เสียงเอะอะอะไรกัน" บอสแห่งวองโกเล่บ่นแล้วชะเง้อหน้าออกไปดูที่หน้าต่าง

เขาก็เห็นเด็กๆ ผู้พิทักษ์ และลูกน้องในแก็งวิ่งไล่จับกันอยู่

ทำไมไม่ชวนเขากันนะ!!!!น่าน้อยใจจริงๆ ขณะที่บ่นอุบอิบอยู่ริมหน้าต่างคนเดียวเขาก็สังเกตุเห็นว่าไม่มีสึนะหรือว่าสึนะไม่เล่นกัน

"แกทำอะไรอยู่น่ะ"

จีเดินเปิดประตูเข้ามาก็เห็นว่าเพื่อนที่พ่วงตำแหน่งของตนยืนเกาะขอบหน้าต่างมองไปข้างล่าง

"ทำไม"

พรีโม่ที่ยังคงหันหลังให้ตอบด้วยน้ำเสียงสั่นๆมือบีบขอบหน้าต่างจนแน่นมือที่ไม่ใส่ถุงมือที่เป็นอาวุธมีเส้นเลือดปูดออกมา

"อะไร?ทำไมอะไร? "เขาละงงกับบอสคนนี้จริงๆ

"ทำมพวกเขาไม่ชวนชั้นเล่นด้วยล่ะ เเง้งงงง"

พอหันหน้ามาหาก็พบว่าบอสของตัวเองร้องไห้ฟูมฟายเป็นเด็ก งอแงเหมือนเด็กอยากได้ของเล่นใหม่

"ชั้นก็เบื่องานนะ!!! อยากเล่นๆๆๆๆๆขนาดลูกน้องยังได้เล่นเลยทำไมชั้นที่เป็นบอสไม่ได้เล่นล่ะ สึนะล่ะ!!"

ผีอะไรเข้าสิงแกวะใครมาเห็นต้องไม่เชื่อแน่ๆว่านี่คือบอสของวองโกเล่

น่าอายสิ้นดี!!!

"ก็ไม่ได้ไปเล่นซะหมดนี่เจ้าสึนะมันบอกว่าไม่เล่น"

จีตอบเพื่อนตัวดีที่ทำท่าชักดิ้นชักงออยู่กับพื้น

"แล้วสึนะอยู่ไหน!!"

เมื่อได้ยินคำว่าไม่เล่นก็ลุกพรวดพุ่งเข้าไปหาจีแล้วหาสึนะ

"ห้องนั่งเล่นแนะ"

"อยู่กับใคร"

มันจะถามทำไมวะ!!!

"เจ้าฮายาโตะ"

"งั้นไปกัน"

"ไปไหน!!งานยังไม่เสร็จเลยนะ!!!"

"เอาไว้ก่อนคนอื่นๆยังเล่นได้เลย"

"แกเป็นเด็กรึไง!!"

ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ก็ยอมให้ลากไปจนถึงห้องนั่งเล่นที่เด็กชายทั้งสองอยู่

ใช้เวลานานเลยกว่าสึนะยอมไปเล่นส่วนโกคุเดระเแงก็ไปด้วยเพราะไม่อยากอยู่ห่างสึนะ

เมื่อไปถึงที่ลานกว้างเด็กๆก็ตั้งวงหาคนที่จะได้จับใหม่

เดม่่อนที่เห็นจีลงมาด้วยจึงกระซิบบอกชายหนุ่มหน้ารอยสักสีสวยว่าจะทำอะไร

เมื่อจีได้ฟังก็นึกขึ้นได้ว่าเขายังไม่ได้สะสางสิ่งที่เด็กชายวายุทำกับเขาเลย

ส่วนเดม่อนเองถึงจะเล่นกันนานมากเล่นแต่ก็ยังไม่เริ่มแผนการ

โดยแผนการที่วางไว้กับจีคือเอาคืนโดยการทำแบบเดียวกันกับที่เด็กๆทั้งสองทำกับเขาแค่จะน่ากลัวกว่าก็เท่านั้นเอง

เมื่อตกลงกันได้ทั้งสองก็ขออาสาเป็นคนไล่จับเอง โดยลูกน้องที่เล่นด้วยกันก่อนหน้านี้ก็ยังคงเล่นอยู่แต่บางคนก็ขอบายเพราะปวดขาก็นายน้อยของพวกเขาเอาแรงมาจากไหนก็ไม่รู้เล่นไม่รู้จักเหนื่อยกัยเลย

ทางฝั่งเด็กชายทั้งสองก็รู้สึกทะแม่งๆเลยคิดระวังตัวเองแจ

ผ่านไปแล้วเกือบชั่วโมงในการวิ่งไล่จับโดยส่วนใหญ่คนที่โดนไล่จับคือมุคุโร่กับโกคุเดระโดยโดนไล่จับแบบแทบไม่หยุดวิ่งเลยเหมือนจะเป็นการแก้แค้นที่ไร้สาระแต่ก็เหนื่อยเอาการวิ่งไปหลบเพื่อพักที่ไหนก็โดนเจอตลอดจะเก่งเกินไปแล้วบางทีก็โดนภาพมายาของเดม่อนไปด้วยบ้างล่ะ

ส่วนผู้ใหญ่บางคนที่เล่นได้แค่แป๊ปเดียวก็คิดไปไล่จับเด็กในปกครองของตนเองแทน

ไม่คิดจะพักกันเลยรึไง !!!!

สึนะน้ำตาตกใน

ทำไมวันนี้พรีโม่คึกจังเลย!!!!

ตกบ่าย ทั้งสองฝั่งเล่นกันจนลืมกินเข้าจนโดนป้าแม่บ่านดุว่าจะปวดท้องเอากินข้าวไปเป็นเวลาอันที่จริงก็พึ่งจะมากินข้าวไม่เป็นเวลาก็วันนี้เนี่ยเเหละเล่นเพลินไปหน่อย

"โอ้ยยยยขาชั้น!!!!!!"

เสียงสึนะบ่นกะปอดกะแปดเพราะปวดขา

วิ่งรอบปราสาทที่ใหญ่มากขนาดนั้นใครไม่เหนื่อยไม่ปวดเนื้อตัวเลยก็บ้าแล้ว

"แต่ชั้นไม่ปวดเลยะนะซาวาดะ!!!!!"

ยกเว้นเรียวเฮ

"โอ้วววผมก็ด้วยนะรุ่นพี่"

ยามาโมโตะก็อีกคนนึง

"พอกันที!!!!!เอายามาให้ชั้นทีเถอะปวดจะตายอยู่แล้ว!!!" พูดด้วยทั้งน้ำตาจะเเตกอยู่รอมร่อ

โกคุเดระก็พอๆกับสึนะวิ่งสับตีนแตกหนีจีจนหกล้มบ้างก็มี เขาจะไม่ไปกระตุกหนวดเสือของจีอีกหากไม่เป็นต้องทำ

"เฺฮ้อ เหนื่อยเป็นบ้า"

มุคุโร่บ่นขณะที่พ่อบ้านทำแผลจากการหกล้มให้อยู่ สาบานเลยว่าเขาจะไม่หาเรื่องแกลังเดม่อนอีกหากไม่จำเป็น

"แต่คุณแรมโบ้ชอบมากๆเลย!!!"

"ได้ข่าวว่าแก ล้มหน้าทิ่มจนร้องไห้เลยไม่ใช่รึไง"

โกคุเดระเเหวใส่ด้วยความหมั่นไส้

"อ๊ะ!! แต่ตอนนี้คุณแรมโบ้ไม่เจ็บแล้วเห็นมั้ยฮ่า ฮ่าๆๆๆๆๆ"

แรมโบ้ถึงกับสะดุ้งที่โกคุเดระแฉ

อิจฉามันวุ้ย

เสียงภายใจของสึนะที่ตอนนี้โดนพรีโม่อุ้มอยู่ด้านหลัง โดนบังคับแหละเพราะบอกว่าสึนะเดินไม่ไหวให้พ่อบ้านทำก็ได้นี่!!! เขาก็ไม่ได้ลำบากขนาดนั้นอุ้มซะเหมือนเด็กทารกที่ยังเดินไม่ได้เลย

ในช่วงบ่ายสอง ทั้งสองเมฆาก็กลับมาพอดี และแน่นอนว่าเพื่อนๆตกใจในสิ่งที่เห็น

อเลาดี้อุ้มเจ้าหนูฮิบาริกลับแถมเจ้าหนูเมฆาไม่มีท่าทีขัดเลยสัดนิด!!!

เมื่อเพื่อนถามผู้พิทักษ์เมฆาก็ตอบไปว่าเป็นเรื่องปกติเพราะตอนไปก็อุ้มไปไม่เห็นแปลก

แต่ที่เขาสนใจคือสภาพของเด็กๆต่างหากเหมือนคนไปรบมายังไงยังงั้นส่วนบอสของตนก็ทำหน้าเบิกบานฉากหลังเป็นดอกไม้อุ้มเจ้าหนูสึนะอยู่นั้นเขาก็ถามว่าทำไมถึงมีสภาพแบบนี้

บอสเลยบอกเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังว่าไปทำอะไรกันมา

นึกว่ากลับมาแล้วจะไม่มีเรื่องน่าปวดหัวที่ไหนได้ล่ะ น่าระอาใจเสียใจผู้ใหญ่อายุ23-24เเกล้งเด็ก7ขวบจนเอ็นขาแทบจะขาดแถบเดินไม่ได้

แต่ก็ดีไม่งั้นถ้าเขายังอยู่ที่นี่เขานีาเเหละเป็นคนไล่เอง

#วงวารผู้พิทักษ์เมฆา

#saveขาสึนะด้วย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***