What about Emma.. [ Norray ]

"ทุกคนนนน!!! เรามาเล่นวิ่งไล่จับกันเถอะ" เด็กสาวผมสีส้มหนวดแมลงเอ่ยเรียกทุกคนให้มาเล่นเกมกัน

"ได้ค่าาา / เอาค้าบบ" เด็กเล็กๆในเฮ้าส์พูดขานตอบอย่างที่คาดการณ์เอาไว้แล้ว

"พี่เอ็มม่า ผมอยากลองเล่นวิ่งไล่จับเป็นคู่คับ!" ฟิลเด็กน้อยไม่กี่ปีพูดขึ้นกับการเล่นวิธีใหม่

"อื้ม! ได้เลย น่าสนใจดีเหมือนกัน นอร์แมน!! มาเล่นกัน เรย์ด้วย!!" เอ็มม่าเรียกพี่โตอีกสองคนให้มาเล่นด้วย โดยเฉพาะเรย์

"ได้ครับ" นอร์แมนเด็กชายหน้าตาอบอุ่นใจดี ผมสีขาวเอ่ยบอกว่าตนเล่นได้

"ฉันไม่เล่นนะ" เรย์เด็กชายพี่โตสุดเหมือนกับอีกสองคน ผมสีดำยาวจนปิดตาข้างนึง พูดว่าตัวเองไม่อยากเล่นแล้วก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือในมือต่อ

"โธ่เรย์!! เล่นเถอะหน่าาาาาา!" เอ็มม่าตื้ออีกหน่อยเผื่อเรย์จะอยากเล่นขึ้นมา

"ไม่เอา! แค่เป็นคนดูเวลาให้ก็กินเวลาฉันอ่านหนังสือหมดแล้ว" เรย์พูดมองหน้าคนที่พูดด้วย

"หน่าๆ เอ็มม่าไปเล่นกันเถอะน่ะ เรย์เค้าจะอ่านหนังสือ" นอร์แมนพูดบอกให้เอ็มม่าไปเล่น

"ก็ได้ ไว้คราวหน้าจะชวนให้ได้เลย คอยดูสิ้!!" เอ็มม่าพูดแล้วเดินไปเล่นกับน้องๆ

.

.

.

"เอาล่ะทุกคนจับคู่กันนะ!!" เอ็มม่าพูดบอกให้ทุกคนจับคู่กัน

"แล้วคนหาล่ะครับ พี่เอ็มม่าใครจะเป็นคนหา???" ฟิลเด็กน้อยคนเดิมเดินเข้ามาถาม

"งั้นเดี๋ยวพี่เป็นให้ก็ได้ครับ" นอร์แมนพูดอาสาตัวเอง

"เอาล่ะ! ตามนี้นะ นอร์แมนเป็นคนหา... " เด็กสาวพูดร่ายยาวถึงคู่แต่ละคู่และกฎที่ถ้าเจอใครคนนึงในคู่จะถือว่าแพ้ทั้งคู่

"เอาล่ะ เริ่มได้!!" ทุกคนวิ่งเข้าป่า ปล่อยให้นอร์แมนผู้เป็นคนหา กับเรย์ที่เป็นคนดูเวลาอยู่ใต้ต้นไม้รอเวลา

"..." เรย์ที่ตั้งหน้าตั้งใจอ่านอยู่ แล้วคอยดูเวลาไปเรื่อย..

"ทำไมไม่เล่นกับเอ็มม่าด้วยกันล่ะ.." อีกฝ่ายไม่ปล่อยให้เงียบ จนเรย์ต้องเงยหน้าขึ้นมอง ก็พบว่าหน้าของอีกคนอยู่ใกล้จนแทบเฉียดกัน

"ก็ฉันจะอ่านหนังสือ แล้วก็นี่ถึงเวลาแล้ว ไปไล่จับทุกคนไป" เรย์พูดพลางนิ่งๆ แล้วก้มอ่านหนังสือต่อ ทั้งที่ตอนนี้อกข้างซ้ายเต้นไม่เป็นระส่ำ เพราะคนที่แอบชอบมาหลายปีหน้าใกล้ขนาดนี้ใครจะไปทนได้

"..."

"....นอร์แมน นายจะยืนนิ่งทำไมไป-- วะ...เหว๋อ!! หะ..เห้ย!! เดี๋ยวก่อน!!!!" เรย์สงสัยอีกคนทั้งที่ถึงเวลาแต่กลับยืนนิ่งไม่ไปหาคนที่รอให้จับ แต่พอเงยหน้าไปถาม อีกคนกลับฉุดมือเค้าแล้ววิ่งเข้าเฮ้าส์ไปทันที ปล่อยให้นาฬิกาแล้วหนังสือตกอยู่ใต้ต้นไม้ที่ชอบมากันประจำ

"นอร์แมน!! นายจะพาฉันไปไหน!!!! แล้วเอ็มม่ากับพวกที่เล่นพวกนั้นล่ะ!!" นอร์แมนลากเรย์เข้าเฮ้าส์แล้วเดินไปเข้าห้องพยาบาล เผื่อว่าใครจะมาเจอในห้องนอนจึงไม่เลือกที่จะเข้าไป จึงมาห้องพยาบาลแทน

.

ปึง!...

.

แกร๊ก!

.

เสียงปิดประตูห้องพยาบาลปิดลง ตามด้วยเสียงล็อคของกลอนประตู นอร์แมนปล่อยมือเรย์ เรย์จับที่ข้อมือตัวเองแล้วมอง ก็เห็นว่ามีขึ้นรอยแดงเล็กๆ เพราะนอร์แมนกำข้อมือเค้าแน่นมาก แต่ไม่ถึงมากขนาดนั้น..

"ลากฉันมาทำไม..." เรย์หายใจเข้า แล้วพูดถามด้วยความใจเย็น

"..." อีกคนที่หันหลังในตอนแรกหันกลับมายิ้มด้วยรอยยิ้มที่ใครๆต่างมองว่าทำให้เค้าดูอบอุ่น แต่ในสถานการณ์ตอนนี้กับกลับกัน มันทำให้นอร์แมนดูแปลกไป แอบน่ากลัวเล็กๆ จนเรย์ต้องเดินถอยหลังไปก้าว

"ลากฉันมาทำไม รีบพูดจะได้รีบไป.." เรย์ยังคงพูดคำถามที่ตัวเองต้องการคำตอบ

"ก็ไม่มีอะไรนิ่ แค่อยากรู้ว่าตอนผมเอาหน้าเข้าไปใกล้ๆทำไมหัวใจนายถึงเต้นแรงขนาดนั้น แล้วก็อย่าคิดว่าไม่เห็น... หูนายน่ะ แดงมากเลยนะตอนนี้.." นอร์แมนพูดแล้วเดินเข้ามาใกล้ขึ้น

"..!!" เรย์เอามือขึ้นปิดหูตัวเอง แล้วพึมพำว่าได้ยินเสียงหัวใจด้วยหรอในตอนนั้น มันดังขนาดนั้นเลยรึไง.. แต่ด้วยความที่ในห้องนี้มีแค่สองคน..

"อืม... ดัง... มาก... เลยล่ะ..." นอร์แมนเดินเข้ามาทำเอาหน้าเฉียดผ่านจมูกกันไปแล้วกระซิบข้างหูตามคำที่พูด ทำเอาคนฟังหน้าแดงขึ้นมาจากที่แดงแค่หู

"...อะ..ออกไปได้แล้ว ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ!!" เรย์เอามือที่ปิดหูออก แล้วผลักคนที่อยู่ด้านหน้าให้ออกไป...

"..." แต่คนตรงหน้ากลับเอามือมาจับไหล่เรย์ไว้สองข้างแล้วสวมเข้ากอด

"ดะ..เดี๋ยว.. ถอยไปเลย" เรย์ตกใจที่อยู่ๆนอร์แมนสวมกอดเค้าอย่างแนบชิด จนต้องดันไปถอยออกไป

"ขออยู่แบบนี้ก่อนได้มั้ย..." อีกฝ่ายพูดเสียงเบาๆข้างหู

"อะ..อืม.." เรย์ดูงงกับนอร์แมนนิดหน่อย แต่ก็ปล่อยมือที่ดันอีกฝ่ายลง แล้วสวมเข้ากอดอีกฝ่ายแทน

.

.

.

.

.

"....ชอบ...นะ..." จู่ๆเรย์ก็พูดออกมาไม่ทันตั้งตัว เหมือนกับว่าบรรยากาศมันพาไปยังไงอย่างงั้น

"...!!" นอร์แมนถอยตัวออกมามองหน้าของอีกคนชัดๆ

"หะ..ห้ะ! ปะ..ป่าวไม่มีไรทั้งนั้น" เรย์ที่ร้อนรนไปเองกับคำพูดของตัวเองเมื่อกี้ ทำเอามือปัดป่ายไปทั่วจนเกือบโดนหน้าอีกคน

"พูด..." นอร์แมนจับแขนเรย์ให้อยู่นิ่งๆ

"ห้ะ!..."

"พูดอีกรอบ.. ได้มั้ย" อีกฝ่ายจ้องหน้าเรย์ชัดๆแล้วเค้นคำพูดเมื่อกี้ให้ออกมาจากปากอีกฝ่ายโดยตรง

"มะ..ไม่!! ไม่มีทางเด็ดขาด ไปได้แล้ว!! เอ็มม่ารออยู่นะ!!" เรย์แอบตกใจเล็กๆกับคำพูดอีกฝ่ายแล้วตอบปฏิเสธไป และผลักอีกคนไปทางประตูเพื่อไปหาทุกคนที่กำลังเล่นเกมกันอยู่ตอนนี้ แต่คนหากลับหนีมาห้องพยาบาล

"เรย์..." นอร์แมนที่แรงเยอะกว่าเรย์ ไม่ถอยไปด้วยแรงน้อยนิดของอีกคน แต่กลับเอื้อมมือข้างนึงไปลูบที่หูของอีกฝ่ายแทน

"อะ..." เรย์ตกใจที่อยู่ๆนอร์แมนมาลูบที่จุดอ่อนไหวของตัวเอง

"ช่วย...พูดอีกครั้ง...ได้มั้ย.." นอร์แมนคะยั้นคะยอให้อีกคนพูดคำเมื่อกี้ให้ได้ จึงเขยิบหน้าเข้าไปใกล้ขึ้นเพื่อให้เรย์เริ่มเสียสมาธิกับความอดทนไป

"หะ....อะ...เอ่อ... ถะ..ถอยไปก่อน..." ถึงเรย์จะพูดไปอย่างงั้นแต่นอร์แมนกลับเขยิบหน้าเข้ามาใกล้ขึ้นจนเรย์เริ่มถอยหลังแต่ทรงตัวไม่ค่อยอยู่จึงล้มลงไป ทำเอานอร์แมนที่ลูบหูอยู่ล้มตามลงไปด้วย

ตึง!!

"เจ็บ... ถอยออกไปเลย นอร์แมน!!!" เรย์ที่โดนความเจ็บกลับมามีสติอีกครั้งหลังจากโดนรุกไปเมื่อกี้

"...ไม่...จนกว่าเรย์จะพูดคำเมื่อกี้อีกครั้ง" นอร์แมนยังยืนหยัดที่จะให้เรย์พูดคำนั้นออกมา

"แล้วถ้าไม่ล่ะ!!" เรย์เริ่มเก็บความใจเย็นไม่อยู่จึงโพล่งออกไป

"ก็จะ...."

"!!!!" นอร์แมนไม่พูดให้จบประโยคก็ประกบจูบอีกฝ่ายทันทีโดยไม่ให้สัญญาณอะไรทั้งสิ้น

"..." นอร์แมนยังคงตั้งหน้าตั้งตาจูบต่อ

"อื้อออออ!" เรย์ดิ้นพล่าน หน้าเห่อร้อนแดงก่ำไปหมดเพราะคนที่ชอบจูบมาทั้งๆที่ตนไม่ได้ตั้งตัวสักนิด

".... จะพูดได้ยังครับ ว่าเมื่อกี้พูดว่าอะไร" นอร์แมนถอนจูบออกมา แล้วพูดเค้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอบอุ่นนั่นอีกครั้ง

"...อะ...อืม....." เรย์ไม่กล้าเงยหน้ามองอีกคนหลังจากจูบเมื่อกี้ได้จบลง

"ว่าไงครับ.." นอร์แมนรอฟังคำพูดอีกคน

"..ชะ...ชอบ...ชอบนาย..." เรย์พูดออกไป..

"ผม.." นอร์แมนที่กำลังจะพูดต่อ

"ไม่ต้องตอบหรอก!!! ฉันรู้อยู่แล้วน่ะ!!! ว่า...มันคง..เป็นไปไม่ได้.. เอ็มม่า.. นาย.. ชอบเอ็มม่าสินะ ฉันรู้ดีน่ะ เข้าใจ...ดี.." เรย์พูดออกไปเสียงดัง แต่ก็ค่อยๆแผ่วลงเมื่อรู้ดีว่าอีกฝ่ายชอบเพื่อนอีกคนแน่ๆ เลยเงยหน้าแล้วยิ้มให้พร้อมน้ำตา เรย์เริ่มลุกขึ้นจากที่นั่งอยู่ที่พื้น

ตุบ!!

"เรย์...หยุดตัดสินไปเองได้แล้ว!" อีกคนดึงเรย์ให้กลับมานั่ง นอร์แมนที่ปกติไม่เคยพูดเสียงดังกับใคร กลับพูดตะคอกใส่เรย์ จนเรย์ต้องเงยหน้ามองด้วยใบหน้าที่ดูตกใจมากพร้อมกับน้ำตาที่ไหลไม่หยุด

"มะ...หมายความว่าไง.." เรย์ไม่เข้าใจที่นอร์แมนพูดสักนิด

"ผมชอบเรย์ ชอบเรย์ตั้งนานแล้ว... แต่ไม่กล้าพูดน่ะ.." นอร์แมนพูดให้ชัดเจนแล้วหันหน้าหนี กับสีแดงๆที่เริ่มขึ้นที่หูเล็กๆ

"อะ..เอ็มม่าล่ะ.." เรย์ถามสิ่งที่ค้างคาใจ

"ผมแค่อยู่กับเอ็มม่าเพราะเวลาอยู่ใกล้เรย์มัน... ใจเต้น...ไม่หยุดเลย.. ขอโทษนะที่ทำให้เข้าใจผิดน่ะ..."

"อะ...อืม..." เรย์ก้มหน้าเขินนิดๆที่ตนเผลอตัดสินเพื่อนเร็วไป

"งั้นเรามา...เป็นคู่รัก... กันมั้ย..." นอร์แมนหาคำที่ดูพอจะเข้าใจว่า 'เป็นเจ้าของคนคนนี้' จากในหัวของเค้า เพราะที่เฮ้าส์ถูกตัดขาดจากโลกกว้างจึงไม่รู้ถึงคำอื่น อย่างคำว่า ผัวเมีย... (เห้ย ไม่สิ แฟนๆ)

"...อะ... มัน..เอ่อ..." เรย์ไม่กล้าพูดตอบเท่าไหร่

"จะ...ไม่ตอบตกลงจริงๆหรอ.." นอร์แมนส่งสายตาเศร้าๆราวกับลูกหมาตัวสีขาวที่โดนทิ้งกลางสายฝน

"มะ...ไม่ใช่อย่างงั้นแต่.. อืม.. ตะ..ตกลง" เรย์พูดแล้วหันหน้าหนี

"อ๊ะ!! ผมเคยเจอหนังสือที่แอบอยู่ในมุมๆห้องสมุดด้วยล่ะ มันบอกเรื่องการผสมพันธุ์ของมนุษย์ด้วย ลองทำกันมั้ยครับ??!!" นอร์แมนพูดถึงหนังสือที่เคยเจอ แล้วหันมายิ้มด้วยแววตาจะกลืนกินอีกคน

"ถ้าบอกว่าไม่ล่ะ..." เรย์มองอีกคนด้วยสายตากลัวอีกฝ่าย เพราะรู้สึกเหมือนตัวเองจะโดนกินไปทั้งตัว

"ผมก็จะลองทำอยู่ดี!" ไม่พูดพร่ำทำเพลงนอร์แมนพุ่งจู่โจมใส่เรย์ และลองทำตามที่หนังสือเคยบอก..

.

.

.

.

.

.

"พี่เอ็มม่าครับ ทำไมผมไม่เห็นพี่นอร์แมนเลยล่ะ หรือพี่เค้าหาไม่เจอ?" ฟิลที่จับคู่กับเอ็มม่าถามถึงคนหาของเกมนี้

"นั่นสิ พี่ว่ามีอะไรแปลกๆแล้วล่ะ ปกตินอร์แมนต้องเจอเราแล้วสิ" เอ็มม่าก็สงสัยตามที่เด็กน้อยอีกคนบอก

"พี่ว่าเราลองไปเรียกทุกคน แล้วหานอร์แมนกันมั้ย" เอ็มม่าเสนอความคิดแทนที่จะให้นอร์แมนเป็นคนหา กลับกลายเป็นทุกคนต้องมาช่วยกันตามหานอร์แมนแทน

"ครับ!" ฟิลตอบรับคำพูดอีกฝ่าย แล้วเรียกทุกคนที่ซ่อนอยู่ช่วยตามหานอร์แมน

.

.

"เอ็มม่าา! เรย์ก็หายไป มันเกิดเรื่องไรขึ้นรึป่าว!" กิลด้าน้องที่ต่างกัน 1 ปี แต่เอ็มม่าให้เธอเรียกอย่างสนิทสนมถามถึงเพื่อนอีกคนที่ปกติต้องนั่งอยู่ใต้ต้นไม้จนกว่าจะหมดเวลาวิ่งเล่น

"แต่มีนาฬิกากับหนังสือที่เรย์อ่านอยู่นะ" ดอนที่เดินตามกิลด้ามาติดๆ ถือของสองสิ่งที่พูดถึงแล้วชูให้เอ็มม่าดู

"อืม.. งั้นลองไปถามหม่าม้าดูมั้ย เผื่อหม่าม้าจะรู้" เอ็มม่าเสนอความคิดใหม่ เพราะคิดว่าถ้าให้หานานกว่านี้คงไม่มีทางเจอแน่ เอ็มม่าจึงรีบวิ่งไปหาหม่าม้าที่อยู่ในเฮ้าส์เพราะเธอขอจัดของบางส่วนนิดหน่อย

.

.

.

"หม่าม้าค้าาาาา!!! เรย์กับนอร์แมนเค้าหายไปค่าาา!!" เอ็มม่าพูดแล้วรีบวิ่งมา

"ระวังล้ม เอ็มม่า!" หม่าม้า หรือ อิซาเบลล่า ผู้เป็นแม่ของเฮ้าส์หลังนี้ บอกลูกของเธอให้ระวัง

"อ้ะ! เกือบแล้วๆ นอร์แมนกับเรย์หายไปไหนไม่รู้ค่ะ!" เอ็มม่าที่เกือบสะดุดล้มกลับมาตั้งตัวได้ แล้วพูดถึงสองคนที่ตามหา

"หม่าม้าเห็นว่านอร์แมนเค้าจูงมือเรย์ไปที่ห้องพยาบาลน่ะ ไม่รู้ว่ามีอะไรรึป่าว" หม่าม้าพูดตามที่ตนเห็น

"!! งั้นเดี๋ยวหนูไปดูนะคะ" เอ็มม่าพูดแล้วรีบวิ่งไป

.

.

.

ปึง!

"แฮ่กๆ... มีใครเป็นไรรึป่าว!! นอร์แมน เรย์!!" เอ็มม่ารีบพูดขึ้นทั้งๆที่ตนหอบเพราะการวิ่งมา

"ป่าว ไม่มีอะไรหรอกเอ็มม่า พอดีเรย์อยู่ๆก็ตัวร้อนขึ้น ขอโทษที่ออกเกมมาก่อนนะ" นอร์แมนพูดแล้วค่อยๆดันเอ็มม่าออกจากห้องพยาบาลไป

"ละ..แล้วเรย์ล่ะ ขอไปดูก่อน" เอ็มม่าโดนดันให้ออกไป

"เรย์เค้าดีขึ้นแล้ว ไม่ต้องห่วงไปหรอก ไปเถอะๆ" นอร์แมนพูดไล่อีกคน

"อะ...อื้ม!" เอ็มม่าเชื่อนอร์แมนแล้วยอมเดินออกไปดีๆ

"เห้อ เกือบไปแล้ว..." นอร์แมนพูดถอนหายใจ

"แม่ง.. ไอบ้านอร์แมน!!!" เรย์ตะโกนออกมาจากห้อง ไม่สามารถเดินออกมาได้เพราะตนทรุดอยู่ที่กำแพงห้อง พร้อมน้ำสีขาวขุ่นไหลเลอะเต็มขาไปหมด

"^-^" นอร์แมนหันกลับเข้าประตู แล้วปิดด้วยเสียงที่เบาที่สุด...

.

.

.

.

.

.

.

.

________________________________________________________

...เรื่องนี้ตอนเดียวจบนะคะ >^<...

...ที่ไรท์ไม่ทำตอนเพิ่มเพราะนี่ก็ไม่ไหวแล้ว แห่ะๆ 8000 กว่าคำเชียวนะ! อื้ม!!! อยากให้คนที่ชอบ Norray มาอ่านกันเยอะๆนะงับ บั้ยฮะ!...

ไม่อัพรอบที่ 1

ไม่อัพรอบที่ 2

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***