บทที่1 วิญญาณที่ถูกจองจำ

(...) พูดในใจ,คำพูดของตัวละคร

..."ดีครับทุกคน ผมมีเรื่องที่จะเล่าเป็นเรื่องที่ผมกลับบ้านช้าจนมืดค่ำ"...

ผมเป็นนักเรียนธรรมดามักจะมาโรงเรียนค่อนข้างสาย ผมมาเรียนตามปกติแต่เพราะร่างกายที่พักผ่อนไม่เพียงพอ

...ทำให้ผม รู้สึกง่วงอยู่ตลอดเวลารวมถึงเวลาเรียน วันนี้ผมต้องรีบทำงานให้เสร็จก่อนกลับบ้าน แต่เพราะร่างกายที่ไม่เอื้ออำนวย ทำให้ผมกลับไป เมื่อตื่นขึ้นมาอีกทีฟ้าก็มืดแล้ว ผมจึงคิดได้ว่าถ้าไม่กลับตอนนี้ คนในครอบครัวจะเป็นห่วง ถ้าอยากรู้ว่าทำไม ถึงไม่มีใครปลุกผม นั้นเพราะว่าผมอยู่ในห้องเรียนคนเดียว แล้วเป็นเวลาที่คนอื่นเลิกเรียนพอดี ในระหว่างที่ผมกำลังเดินอยู่ตรงทางเดิน ผมก็รู้สึกว่าทางเดินมันเริ่มยาวขึ้น แต่ผมก็ไม่คิดอะไรเพราะว่าโรงเรียนที่ผมเรียนมันค่อนข้างใหญ่ เมื่อผมเดินได้สักพักก็รู้สึกว่า ทางมันเปลี่ยนไป ก็เลยคิดจะหยิบโทรศัพท์มาดูแต่โชคไม่เข้าข้างผม โทรศัพท์ของผมแบตหมด ผมจึงเดินต่อไปเรื่อยๆ ทางที่ทั้งมืดทั้งเปรี่ยวไม่มีท่าทีว่า จะมีแสงสว่าง ก็มีเสียงแปลกๆดังขึ้น ผมคิดจะเดินตามเสียงไปเพราะถ้าผมอยู่อย่างนี้ ก็เหมือนกับเดินวนไปมา ผมตามเสียงนั้นไปเรื่อยๆ หัวใจของผมค่อยๆเต้นดังขึ้น ความกลัวค่อยๆคืบคลานเข้ามา จนสุดท้ายผมก็เจอเด็กผู้หญิงคนนึง ผมคิดว่าเธอคงเหมือนกับผมที่เดินหลงอยู่ในโรงเรียน ผมจึงเข้าไปทักเธอ เผื่อจะเดินไปด้วยกันได้...

..."คนที่อยู่ตรงนั้น! หลงทางเหมือนกับผมใช่รึเปล่าเดินไปกับผมมั้ย"...

...ทันทีที่ผมทักไปเธอก็ยืนนิ่ง แล้วหันหลังกลับมาหาผม เมื่อผมเห็นใบหน้าของเธอ ความกลัวก็คืบคลานเข้ามาหาผมทันที ใบหน้าของเธอเหมือนกับสากศพ ทั้งเละและเปลือยเน่า ผมที่เห็นอย่างงั้นจึงรีบวิ่ง ท่ามกลางความมืดมีเสียงกรีดร้องไม่หยุด จนสุดท้ายผมได้เห็นแสงสว่าง ซึ่งแสงนั้นคือลุงยามที่กำลังเดินตรวจโรงเรียน ผมรีบวิ่งไปหาเค้าทันที ตอนนั้นลุงยามมีสีหน้าที่ตกใจมาก แล้วพาผมไปที่ที่เข้าพักอยู่ เค้าเอาน้ำให้ผมแล้วถามผมว่าทำไมถึงมีสภาพแบบนั้น ก่อนที่ผมจะเราทุกอย่างไป สีหน้าของผมในสายตาลุงยามมันแย่มาก ร่างกายที่หอบจนหายใจแทบไม่ออก เสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิง ผมจึงเล่าทุกอย่างไป หลังจากที่ผมเล่าไป ลุงยามจึงรีบไปส่งผมกลับบ้าน แล้วบอกว่าเดี๋ยวจะเล่าให้ฟังตอนเช้า ผมกลับมาถึงบ้านตอนค่ำๆ ผมเหนื่อยมาก จึงหลับไปที่เตียงทันที และช่วงเช้าผมรีบแต่งตัวแล้วไปหาลุงยาม ลุงยามที่เห็นผมก็พาผมไปนั่ง แล้วเล่าทุกอย่างให้ผมฟังว่า ไม่กี่ปีก่อนเคยมีครูที่พาลูกมาโรงเรียนแล้วเหมือนเค้าจะยุ่งกับงานจนดึก จึงปล่อยให้ลูกของเค้าเล่นปกติ แล้วหลังจากนั้นครูคนนั้นก็หาลูกของเค้าไม่เจอ "ทำไมถึงหาไม่เจอล่ะครับ"...

...ผมถามไปเพราะความสงสัยจู่ๆ ก็มีมือมาจับไหล่ผมพร้อมกับเสียงที่พูดว่า "มาอยู่ด้วยกันมั้ย พี่ชาย"...

ผมที่ได้ยินก็รีบหันหลังไปแล้วเจอกับ เด็กผู้หญิงคนที่ผมเคยเจอ ผมที่เห็นก็รีบหันไปหาลุงยามเผื่อจะช่วยได้ แต่ว่าลุงยามก็เป็นผีเหมือนกัน ผมเห็นจึงรีบวิ่งหาทางออกสุดชีวิต แต่ทางก็มืดลงเรื่อยๆ สุดท้ายผมก็สลบไปตื่นขึ้นมาอีกที ผมก็อยู่โรงพยาบาลแล้ว ครูที่พาผมมาบอกว่าเจอผมที่อาคารต้องห้าม ผมสลบอยู่ที่นั่นนานสองวัน ครูบอกว่าถ้าไปช้ากว่านี้ ผมก็จะถูกวิญญาณพวกนั้นเอาตัวไปเหมือนเด็กนักเรียนคนอื่นๆ ครูได้เล่าให้ผมฟังว่ามีเด็กนักเรียนคนอื่น ที่อยู่ดึกแบบผมแล้วหลงเข้าไปอาคารต้องห้าม พอครูมาเจออีกทีก็เจอร่างไร้วิญญาณแล้ว ผมเป็นคนที่สองที่ครูช่วยได้ทัน ผมไม่รู้จะทำยังไงจึงเรียนต่อไปจนจบ แล้วผมก็ไม่เคยหลับในห้องเรียน หรืออยู่ในห้องเรียนหลังเลิกเรียนอีกเลย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***