ป่าขนหลับใหล

ฉันอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่สะอาดมากขึ้น และดูกลมกลืน คล้ายคลึงกับคนโลกนี้มากขึ้น ฉันเดินออกมายืน ตรงระเบียง มองดูหมู่บ้านที่สวยงามจากบ้านในโพรงที่สูงที่สุด ฉันพยายามที่จะคิดถึงโลกของฉัน แต่ทุกอย่างมันว่างเปล่า ไม่รู้ว่าจะคิดถึงอะไรดี จะเศร้าดีหรือจะตื่นเต้นดี แม้แต่ตัวฉันเองนิสัยอย่างไรชอบอะไร ฉันก็จำไม่ได้เลย ที่จำได้ดีในตอนนี้ ก็คือเพื่อนที่ช่วยฉันไว้ในคืนนั้น เพื่อนที่รูปงามจนประทับใจยากจะลืม…เรเว่น เราจะได้พบกันอีกไหมนะ ฉันยังไม่ได้พูดว่าขอบใจเลย

" พร้อมรึยัง เธียร์ "

" อืม…ไปเลยก็ได้ค่ะ"

อัลเลนนี่ เข้ามาขัดอารมณ์สุนทรีของฉันจริงๆ กำลังอยากมีอารมณ์โรมานซ์อยู่เชียว แต่รีบๆไปก็ดี เหมือนกัน รู้สึกขายหน้าจากเรื่องเมื่อคืน จนไม่อยากเจอใครในหมู่บ้านอยู่แล้ว....

ฉันและอัลเลน เดินออกมาจนถึงบริเวณลานกว้าง ซึ่งเป็นทางออกของหมู่บ้าน โอ้มายก๊อต..มีคนมากมายยืนรออยู่เลย ฉันหลบหน้าหลบตาแทบไม่อยากมองคนอื่นเลย

" ท่านเธียร์ มาเยี่ยมเราบ่อยๆนะครับ"

" ท่านเธียร์ มาสอนเราเต้นสนุกๆอีกนะคะ ข้าจำได้ทุกท่าที่ท่านสอนเลย"

ฉันรู้สึกแปลกใจกับคำพูดเหล่านี้ ฉันจึงเงยหน้ามองพวกเค้า ใบหน้าของพวกเค้าช่างยิ้มแย้ม ไม่มีทีท่าว่าฉันเพิ่งทำเรื่องบ้าๆมา

" ท่านเธียร์ครับ แล้วมาดวลเหล้ากับพวกเราอีกนะครับ "

ทหารค่อนข้างดูมีอายุคนหนึ่งพูดกับฉัน ห๊า..ฉันไม่ได้อาละวาดหรอกหรือ หรืออาละวาด…งงนะ แต่ก็ดีแล้วหละ นึกว่าจะย่อยยับที่นี่ซะแล้ว ฉันยิ้มและโบกมือลาคนในหมู่บ้าน แล้วก็เดินจากมากับอัลเลน พร้อมกับคนติดตามอีกสิบคน

" ท่านเธียร์ครับ..เปลี่ยนใจแล้วกลับมากับท่านชายอัลเลนนะครับ..."

เสียงตะโกนของคนในหมู่บ้านลอยตามหลังมา ฉันหันกลับไปโบกมือ แล้วหันกลับมามองอัลเลนอย่างช้าๆ เค้าก็หันสายตาที่เย็นชามองกลับมาที่ฉัน อึ้ย!! กับอัลเลนเนี่ยนะ อ้ารีบกลับบ้านดีกว่า ฉันรีบเดินจ้ำอยากไปถึงประตูเร็วๆ

" ท่านเธียร์ ทางนี้ค่ะ ท่านเดินผิดทางอยู่ค่ะ"

ฉันเลี้ยวกลับมาอีกทางทันที พร้อมทั้ง เช๊อะ!! เดินเชิดหน้า รีบจ้ำผ่านอัลเลนไป

" ท่านเธียร์ ข้าชื่อลิน ขอข้าเดินไปใกล้ๆกับท่านนะคะ"

" เออ…ได้สิดีเลย ทุกคนเป็นผู้ชายหมด ก็เลยเกรงๆ"

" เรียกข้าว่า ลินก็ได้ค่ะ "

ลิน…เป็นคนสวยตอนนี้เป็นช่วงกลางวันก็เลยไม่เรืองแสง ลินมีผมสั้นที่ตรงสลวยสีฟ้าน้ำทะเลเป็นมัน กับดวงตาสีฟ้าอมเขียว ยิ่งดูชวนฝัน ผิวสีชมพูอ่อนๆ เวลาโดนแสงแดดจะเป็นมันเปล่งประกาย ฉันช่างดูธรรมดาเหลือเกินเมื่อเทียบกับทุกคนที่นี่

" ลิน.. ฉันมีเรื่องสงสัยเยอะเลย ฉันถามกับลินได้ไหม "

" ได้สิ ข้าจะบอกท่านทุกเรื่องเลย ท่านอยากรู้อะไร ถามมาได้เลยค่ะ"

" ลิน รู้จักเรเว่นไหม"

" รู้จักค่ะ ท่านเรเว่นเองก็รู้จักท่านชาย มาตั้งแต่เด็กๆ แล้วค่ะ"

เป็นเพื่อนกันเหรอ มิน่าถึงพูดถึงเรเว่นเหมือนคนรู้จักกันตั้งแต่ตอนแรก ก็คงสบายใจได้ว่าเรเว่นจะไม่เป็นไรจริงๆ

" แล้วลินรู้ไหมว่า ตอนนี้เรเว่นเค้าเป็นยังไงบ้างตอนนี้ เค้าบาดเจ็บหรือว่าเค้าอยู่ที่ไหน "

" ท่านเธียร์ ชอบท่านเรเว่นแล้วเหรอคะ"

" เอ่อ…คือมันไม่ใช่อย่างนั้น คือว่าตอนคืนแรกที่มาอยู่ที่นี่ ตอนนั้นฉันกลัวมากเลย จำอะไรก็ไม่ได้ ได้เรเว่นคอยอยู่ข้างๆในคืนนั้น ฉันรู้สึกขอบคุณเรเว่นมาก อย่างน้อยฉันก็อยากพูดขอบคุณเค้าก่อนไปก็ยังดี”

" แค่พูดขอบคุณเรเว่นใช่ไหม เดี๋ยวข้าให้คนไปบอกให้เอง ทุกคนตอนนี้เรากำลังเข้าเขต ป่าขนหลับใหลแล้ว อย่ามัวแต่คุยกัน ระแวดระวังตัวเข้าไว้ อย่าให้มนุษย์ผู้อ่อนแอมีภัยได้"

"ครับ!!...คะ!!"

แหม!! อัลเลน คนใจโหด จะคุยกันนิดหน่อยก็ไม่ได้ จะให้ทุกคนขมวดคิ้ว เหมือนคุณตลอดเลยรึไงกัน แถมมีแขวะว่าฉันอ่อนแอ ยังค้อนสะบัดหน้าหนีอีก เริ่มจะไม่ค่อยชอบหน้าแล้วนะ ถึงหน้าจะหล่อมากก็เหอะ แด่ดุเกินไปไหม

" ลิน…ป่าขนหลับใหลคืออะไรเหรอ "

" ป่านี้ ที่จริงเป็นภูตตัวตุ่นเพียงตัวเดียว แต่มีอายุอยู่นานมากแล้ว ก็เลยตัวใหญ่มาก และเพราะว่าตัวใหญ่มาก ก็เลยขุดดินไปลึกๆไม่ไหว ทำได้แค่ขุดเอาหน้ามุดดินแล้วก็นอนเท่านั้น ดังนั้นบนหลังของภูตตุ่นที่ไม่ขยับนานๆ ก็เลยมีสิ่งมีชีวิตมาอาศัยอยู่อีกที เพราะเวลาหน้าหนาว ขนตุ่นอุ่นมากเป็นที่พักอาศัยได้สบายเลยค่ะ"

" แล้วอะไรที่อันตรายหละ ลิน"

" ผู้อาศัยนี่แหละค่ะ เราไม่รู้ว่ามีใครหรืออะไรบ้าง"

" เราบินไป หรือเดินหลบไปไม่ได้เหรอ..ลิน"

" พวกเราไม่ใช่เรเว่น และถ้าจะไปประตูต้องเริ่มผ่านที่ทางนี้เท่านั้น"

หืม.. อีกแล้ว คุณอัลเลน คุณจะต้องมาว่ากระแทกใส่ฉันเสมอเลย จริงๆเถอะน่า

ฉันมองไปด้านหน้า มันเป็นป่าที่แปลกจริงๆ ต้นไม้ทุกต้นไม่มีกิ่ง สูงตรงชะรูดอย่างเดียว ทุกต้นเป็นสีเทาน้ำตาล ก็คือขนตุ่นตัวใหญ่ จนขนเหมือนป่านั่นแหละ และไม่มีพื้นที่วางให้เดินได้เลย

" เอาหละทุกคน เราจะเริ่มเดินทางที่จุดมาร์คจุกแรกนี้ สองคนเดินข้างหน้าแหวกทางให้พวกเราเดิน สองคนเดินหลังปิดร่องรอย สี่คนแบ่งขนาบข้างซ้ายขวา คู่หน้าระวังข้าง คู่หลังระวังบนฟ้า หนึ่งคนเดินระวังหลังเธียร์ ลินดูให้เธียร์อยู่ใกล้ข้าไว้ ส่วนข้าจะอยู่ข้างหน้าเธียร์ ไปให้เงียบและไว ถ้ามีอะไรผิดปกติ ให้นั่งลงเงียบๆ รอข้าสั่ง"

"ครับ!!..ค่ะ"

ฉันเริ่มเครียดอีกแล้ว ทุกคนดูจริงจังจนฉันสั่น มันอันตรายมากขนาดไหนกันนะ พวกเค้ากลัวอะไรที่อยู่ในนี้กัน ทุกคนเดินกันเร็วจนฉันเหมือนจะตามไม่ทัน ลินคอยประคองฉันอยู่ แต่ฉันรู้สึกเหมือนโดนหิ้วไปมากกว่า ฉันพยายามเดินเร็วขึ้นเพื่อไม่ให้เป็นภาระของใคร แค่อยากจะช่วยแม้จะแค่เล็กๆน้อยๆก็ตาม เดินมาได้สักพักทุกคนก็ชะงักและหยุดนิ่งพร้อมทั้งนั่งลง

" เสียงเหมือนแมลงบินอยู่ใกล้ๆเราครับท่านชาย"

" ค่อยๆดึงต้นไม้ลงมาห่อปิดพวกเราไว้"

" ครับ"

ภูตติดตามชาย ค่อยๆโน้มต้นไม้ ที่สูงชะรูดลงมา เพื่อปิดอะไรบางอย่าง จากฟ้าไม่ให้เห็นพวกเรา ฉันได้ยินเสียงลมพัดแรง จากปีกที่ขยับบินดังเข้ามาเรื่อยๆๆ...ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมองด้วยความสงสัย กับหัวใจที่เต้นรัวๆ โอ้พระเจ้า!!! ตัวมันเป็นเหมือนหนู แต่ใบหูมันใหญ่ยาวออกมาเป็นปีกบิน คล้ายๆปีกของค้างคาว หางมันยาวสะบัดเหมือนหางวัว ตามันแดง ฟันยาวโง้งแหลมคม โอ้ย!! ฉันจะเป็นลม แค่หนูเป็นธรรมดาก็น่ากลัวอยู่แล้ว แต่นี่มันหนูประหลาดยักษ์ แถมบินได้อีก นึกว่าโลกนี้จะมีแต่ของสวยๆงามซะอีก...กลัว..พวกเราจะรอดใช่ไหม ทันใดนั้นมือที่สวยงามของลิน ก็เอือมมากุมไหล่ของฉันไว้ เหมือนรู้ว่าฉันกำลังกลัว ฉันสบตาลิน ก็พอจะรู้ว่าลินน่าจะอยากพูดว่าไม่เป็นไร ฉันหันไปมองอัลเลนก็ต้องตกใจ เค้าเข้ามาอยู่ใกล้ฉันมาก และเหมือนสายตาเค้าก็กำลังมองฉันอยู่ พอเค้าเห็นฉันมองเค้า เค้าก็หลบตาฉันไป แล้วไปจับจ้องที่หนูยักษ์แทน ฉันก็กลับไปสนใจเจ้าหนูยักษ์อีกครั้ง

" เอายังไงดีครับท่านชาย มันบินวนเวียนอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหนเลย!!"

" มันหาเราอยู่ แต่แค่ยังหาไม่เจอ"

อันเลนตอบภูตรับใช้ไป และเค้าก็ขมวดคิ้วมากกว่าเดิม สีหน้าเค้ากำลังคิดอะไรสักอย่างอยู่ ทุกคนก็รับรู้ได้ พวกเค้าเงียบ และตั้งใจฟัง ว่าอันเลนจะพูดอะไรต่อไป

" มันน่าจะมีทั้งหมดหกตัว พวกเราล่อมันไปทางอื่นคนละตัวได้ แต่อย่าฆ่าพวกมัน ห้าคนที่เหลือพาเธียร์เดินไปข้างหน้าก่อนอย่าหยุด เสร็จทางนี้แล้ว จะรีบตามไป"

อันเลนสั่งอย่างหนักแน่น และทุกคน ก็ไม่มีแม้แต่คำถาม หรือข้อสงสัยจากเหล่าผู้ติดตามแม้แต่คนเดียว ลินและคนที่เหลือ ประกบตัวฉันทุกด้านและพาฉันเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ฉันได้ยินเสียงเหมือนฟ้าผ่าเล็กๆที่จุดที่ออกมา เลยหันหน้าไปมอง ฉันเห็นอันเลนและเหล่าภูต กระโดดเข้า ฟาดฟัน สู้รัดฟัดเหวี่ยงกันอย่างอุตลุด จึงหยุดชะงักเพื่อดู ลินและทุกคนหันมองตามฉันไปแค่เพียงแว๊บเดียว ก็รีบพาฉันเดินต่อ ตอนนี้ฉันเริ่มเป็นห่วงพวกเค้า ไม่อยากให้บาดเจ็บและเป็นอะไร แต่ฉันทำอะไรไม่ได้เลย ทำได้แต่เงียบและเดินตามลินไปเท่านั้น...

ฉันเดินทางมาจากจุดนั้นก็คิดว่าไกลมากแล้ว จนแสงตะวันเป็นสีแดงแล้ว

" ลิน..เอาไงดีจะค่ำแล้ว ท่านเธียร์ก็ดูเหนื่อยล้ามากแล้วนะ"

ภูตชายคนหนึ่งถามลินขึ้นมา

"ยังหยุดไม่ได้ จนกว่าท่านชายจะมา ท่านชายสั่งไว้แบบนี้"

" ท่านเธียร์ เดี๋ยวข้าจะประครองท่านเอง อดทนหน่อยนะคะ รอท่านชาย"

ฉันเหนื่อยมากที่ต้องเดินกึ่งวิ่งมาครึ่งค่อนวันแบบไม่ได้พัก แต่ดูเหมือนพวกลิน จะไม่เหนื่อยกันเลย แต่ฉันก็กัดฟันพยักหน้าไปต่อ เพราะเข้าใจความลำบากของพวกเขา ที่ต้องมาส่งฉัน พวกเราไปต่อได้อีกสักพัก ฉันเริ่มเวียนหัว สมองลางเลือนด้วยความเหนื่อย สายตาพร่ามัว ตรงหน้าปรากฏเป็นไอหมอกและเห็นอันเลนวิ่งเข้ามาหาฉันอย่างช้าๆ และก็รู้สึกโลกมันหมุนแล้วก็หลับไป...

หอม..หอมมาก อุ่นๆด้วย ฉันลืมตาขึ้นมา แต่ไม่ได้เจอท้องฟ้า แต่กลับเจอหลังคาต้นไม้หนาๆแทน

" ท่านเธียร์ พื้นแล้วเหรอครับ...ผมชื่อ มาเล่ย์ครับ"

มาเลย์ เรืองแสงเป็นสีแดง ฉันเอามือไปอังใกล้ๆตัวเค้ามันรู้สึกอุ่น นอกจากแสงของมาเลย์จะเป็นสีแดงแล้ว ผม ดวงตา ของเค้าก็เป็นสีแดงด้วย ยกเว้นผิวเค้าที่เป็นสีชมพูอ่อนแต่ก็มีจุดเล็กเหมือนกากเพชรสีแดงทั่วตัว ลินรีบลุกเดินเข้ามาหาฉันทันที

" ท่านเธียร์ดื่มน้ำ และทานอะไรสักหน่อยนะคะ "

" หนาวไหมครับ ให้ผมเข้าไปใกล้กว่านี้ไหมครับ" มาเล่ย์พูดขึ้น ฉันยังไม่ทันได้ตอบ

" แค่ตรงนั้นแหละ มาเลย์ อย่าเข้าไปใกล้มากกว่านี้ เดี๋ยวจะเคยตัว"

เสียงของอันเลนพูดขัดขึ้นมา พร้อมทั้งมุดออกไปนอกกระโจมขนตุ่น กับภูตติดตามผู้ชายทั้งหมด

ว่าฉันด้วยสายตาที่เย็นชาเหมือนเดิม ฉันเริ่มเสียความรู้สึกกับอันเลนขึ้นมาแบบจริงจัง ถ้าไม่ชอบฉันขนาดนั้น แล้วชิงตัวฉันมาจากเรเว่นทำไม ฉันอยู่กับเรเว่นก็ดีอยู่แล้ว อยากจะร้องไห้ขึ้นมาจริงๆ

" ท่านเธียร์...อย่าคิดมากกับคำพูดท่านชายเลยค่ะ" ลินพูด

" ทำไมเค้า..ดูเหมือนจะไม่ชอบฉันเอาซะเลยหละลิน ฉันทำอะไรให้เค้าไม่พอใจมากงั้นเหรอ"

" ท่านเธียร์ ความจริงแล้ว มันอาจจะไม่ใช่อย่างที่ท่านเห็นก็ได้ค่ะ"

ลินพูดปลอบใจฉันด้วยรอยยิ้มที่งดงาม

" ฉันเข้าใจอะไรผิดเหรอลิน "

" จริงๆแล้วข้าไม่อยากพูดนะคะ เพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัวของท่านชายและท่าน แต่ข้าก็ไม่อยากให้ท่านเข้าใจท่านชายผิด ท่านชายอันเลน เป็นห่วงท่านเธียร์มากนะคะ"

ลินพูดด้วยสีหน้าที่เป็นห่วงจริงๆ

" เพียงแต่ ท่านชายแสดงออกไม่เก่ง เพราะท่านชายโตมากับท่านพ่อ และอยู่เพียงลำพังเพียงคนเดียวมานาน อีกทั้งยังถูกจับจ้องมาตลอดชีวิตว่าจะเป็นท่านชายแบบไหน บุคลิกของท่านชายเลยดูเงียบขรึม แต่ท่านชายเป็นคนใจดีมากนะคะ"

ลินพูดด้วยสายตาปลื้มปริ่ม ฉันมองลินอยู่และคิดว่า ลินไม่ได้โกหกแน่นอน ทำไมภูตติดตามถึงได้ปลาบปลื้มอัลเลนขนาดนี้ ทั้งๆที่จากที่ฉันได้รู้จัก เค้าดุและเย็นชากับฉันมากเลย แต่บอกว่าเป็นห่วงฉันเหรอ เฮ้ย..ช่างมันเถอะฉันไม่อยากจะสนใจท่านชายอัลเลนนี่แล้ว เจอประตูแล้วก็กลับบ้านดีกว่า แต่สงสารภูตติดตามที่ต้องมาดูแลฉันนี่แหละ เฮ้ย..!!

" เออ..ว่าแต่เราเดินมาดีๆ แล้วเกิดอะไรขึ้น ฉันว่าฉันเห็นหมอกแล้วก็หลับไป"

แว๊บๆเหมือนเห็นอันเลนวิ่งมาด้วย นอกนั้นก็จำอะไรไม่ได้เลย สงสัยจะเหนื่อยมากไปหน่อย

" ใช่คะ เราวิ่งมาจนท่านเธียร์เป็นลมไปค่ะ พอดีท่านชายกลับมาพอดี และ...อุ้ม..ท่านมาจนถึงตรงนี้คะ"

" ห๊า!!…เค้าเนี่ยนะ อุ้มฉันมา ถ้าโยนฉันทิ้งน่าเชื่อกว่านะ "

"55.. ท่านเธียร์ ท่านไม่รู้เหรอคะ ว่าท่านชายอุ้มท่านมาตั้งหลายครั้งแล้ว แต่ไม่มีครั้งไหนโยนท่านทิ้งสักที มีแต่ค่อยๆวางท่านลงกลัวท่านตื่นนะคะ..555 "

" ห๊า!!!!!!!..หลายครั้งด้วย!!! ลินบอกฉันมา ตอนไหนบ้างทำไมฉันไม่รู้"

" แหม..ท่านเธียร์ ข้าก็อายๆนะถ้าจะเล่า "

จากอาการขำจนน้ำตาเล็ด แปลเปลี่ยนมาเป็นเอียงอายในทันที

" บอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะลิน!!!"

" ก็ตอนแรกที่ข้าเห็น ก็ที่หมู่บ้าน ท่านชายเป็นคนอุ้มท่านมา จนถึงหมู่บ้าน และนั่งเฝ้าท่านจนฟื้น ครั้งที่สองที่ข้าเห็นคือ ตอนที่ท่านดวลเหล้ากับพวกทหารแล้วไปสอนคนในหมู่บ้านเต้นกัน อยู่ๆท่านก็เดินไปหาท่านชาย ท่านบอกว่าท่านเมาแล้วและเหนื่อยด้วย ช่วยพาท่านไปนอนหน่อย พวกเราที่ได้ยินทั้งดีใจ ทั้งเขินไปด้วย พวกท่านเหมือนคู่แต่งงานใหม่เลย แต่คนที่น่าจะเขินที่สุดคือท่านชาย หน้าท่านชายหน้าแดงมากเลย ทั้งๆที่ตัวเป็นสีฟ้า ท่านชายรีบอุ้มท่านกลับทันที"

" ห๊า!!…!ห๊า!!!....ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย น่าอายกว่าเป็นยัยขี้เมาซะอีก ลินฉันอยากกลับบ้านเดี๋ยวนี้ ตอนนี้เลยได้ไหม ช่วยเรียกประตูมาให้ฉันที..ฮือๆๆ "

" 555... ใจเย็นๆก่อนเถอะค่ะท่านเธียร์ มันไม่ได้ร้ายแรงอะไรขนาดนั้น พวกเราว่าท่านน่ารักดีนะค่ะ..อย่าคิดมากเลย...555"

ลินปลอบฉันด้วยเสียงที่ร่าเริง แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ฉันใจเย็นลงได้เลย โอ้ย…ไม่น่ารู้เลย นี่ฉันเมาแล้วไปอ่อยผู้ชายเหรอเนี่ย แถมเป็นอัลเลนอีก โอ้ย…โอ้ย…อับอาย

…ด้านนอกกระโจมขนตุ่น…

มาเล่ย์ " เดี๋ยวผมไปบอก ให้ลดเสียงลงหน่อยดีกว่าครับ อาจมีตัวอะไรตามเสียงมาได้"

อัลเลน " ปล่อยไปเถอะมาเล่ย์ ถ้าตัวอะไรกล้าเข้ามาทำร้ายกระโจม คราวนี้ข้าจะฆ่ามันจริงๆ ไม่ให้เหลือ"

มาเล่ย์ " รับทราบครับท่านชาย"

มาเล่ย์กับบรรดาภูติติดตาม ต่างแอบอมยิ้มกันเล็กน้อย เหมือนรู้ความอะไรในใจของอัลเลนโดยพร้อมเพรียงกันสักพัก…ลินเดินออกมาจากกระโจมหลังน้อย เดินตรงเข้ามาหาอัลเลน

ลิน " ท่านชาย ข้าใช้เวทมนต์ทำให้หลับไปแล้วค่ะ"

อัลเลน " ล้อมกระโจมไว้ จับคู่กัน ระวังหลังให้กันดีๆ ถ้าเป็นพวกสัตว์พันปีไล่ไปก็พอ แต่ถ้าเป็นพวกชิงตัว…ฆ่าได้เลย"

เหล่าภูตติดตาม " ครับ..ค่ะ"

เมื่อดวงจันทร์ล่องลอยขึ้นสูง บนฟากฟ้า เสียงเหล่าสัตว์ประหลาด ที่ออกหากินตอนกลางคืน ต่างคำรามใส่กันกึกก้องไปทั่วบริเวณ อัลเลนถือดาบพร้อมกับพึมพำร่ายเวทมนตร์ แสงสีฟ้าเรืองรองสีสดใส เปล่งประกายลุกโชติช่วงสว่างไสวยิ่งกว่าเดิม พร้อมทั้งก้าวขายืนให้มั่น พร้อมรับอันตรายทุกรูปแบบที่จะถาโถมเข้ามา เมื่อบรรดาเหล่าผู้ติดตามเห็นผู้เป็นนาย เตรียมพร้อมตั้งรับเช่นนั้น ทุกคนต่างพากันฮึกเหิม ร่ายเวทย์ ตรึงอาวุธให้มั่นอยู่ในมือ แววตามองไปด้านหน้า เสียงสัตย์พันปีต่างๆ ที่ดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆๆ…ณ… ทันใดนั้น ก็ปรากฏ กวางตัวใหญ่เดินสองขา เขาโง้งเป็นกอ เหมือนแก้วคริสตัลแวววับ ตาเรืองแสงแดงส้ม ลิ้นที่น่าขยะแขย่ง แลบลิ้น พาดผ่านฟันแก้วแหลมคมออกมา หางยาวเป็นแก้วมีสามหางสะบัดเหมือนแส้ว่องไว โผล่กระโจนทางด้านฝั่งของลิน พร้อมเสียงร้องที่น่าหวาดกลัว แต่เสียงนั้นทำอะไรลินไม่ได้ ลินกระโดดขึ้นไปสูงเหนือหัว และใช้ศอกเตรียมพุ่งลงใส่กลางหัวระหว่างเขา

คอร์น " ลิน ข้าจะใช้เวทย์เพิ่มแรงและความเร็วให้เจ้า"

ลิน " จัดมาเลย จะได้รีบจัดการตัวนี้ให้เสร็จๆ"

คอร์น ร่ายเวทมนตร์ด้วยลูกแก้วสีเขียวเรืองแสง คอร์นโยนลูกแก้วขึ้นกลางอากาศ แสงสีเขียวจากลูกแก้ว ก็เปล่งประกายครอบคลุม บริเวณที่ลินและคอร์นยืนอยู่ บรรดาสัตว์ประหลาดตัวเล็กๆน้อยๆไม่ได้ดุร้ายมาก เมื่อเข้ามาบริเวณแสงเขียวก็สลบล่วงหล่น บนพื้นเป็นเบือ คอร์นใช้มือเหมือนประคองลูกแก้ว ให้ลอยไว้อย่างมั่นคง ปากก็พึมพำตลอดเวลา เมื่อลินจัดการกับเจ้ากวางสองข้าจนมันสลบไป ก็หันมาจัดการตัวใหญ่ที่รอดแสงเขียวเข้ามาได้ อย่างรวดเร็วและว่องไว

ทางด้านฝั่งมาเลย์ เปิดศึกเข้ามาด้วยมังกรหัวเสือ มันมีหัวเป็นเสือ แต่ร่างกายเป็นมังกรแต่มันไม่มีปีกบิน มันค่อยๆเดินคำรามเข้ามา เยี่ยงชาติเสือ มันเดินวนเวียน จ้องตากับมาเลย์อยู่ครู่เดียว ก็กระโดดเข้าหา มาเลย์อย่างสุดแรง ธารา..ผู้เปล่งแสงสีทอง กระโดดเตะเข้าที่หัวด้านซ้ายเข้าอย่างจัง มังกรหัวเสือแค่เซไป แล้วสะพัดหัวและคำรามด้วยความโกรธ ใช้หางสะบัด ปัดมาทางธาราอย่างแรง ธารากะโดดหลบขึ้นไปอยู่บนหัวของมัน มันโมโหมาก ใช้หางตีธาราบนหัวเต็มแรงเกิด ธารากระโดดหลบ เจ้ามังกรหัวเสือก็หงายท้องตึงลงไปนอนกับพื้น

ธารา " 555 ...เจ้าโดนข้าหลอกแล้วเจ้าสัตว์พันปี 55.."

มาเล่ย์ " อย่ามัวแต่ประมาท ธารา มันยังมากันไม่หยุดนะ ถ้าว่างมาช่วยข้าหน่อย"

ธารา " ข้า…ขอโทษๆ.."

มาเล่ย์ ใช้ฝ่ามือปล่อยเปลวเพลิงออกมา ทั่วบริเวณนั่น พร้อมด้วยกระโดดทุบตี สัตว์ประหลาดตัวใหญ่ดุร้าย นอนสลบไสลไปหลายตัว ธาราก็คอยตีด้านหลังให้มาเลย์ ช่วยกันทุบช่วยกันตีอย่างบ้าคลั่ง

ด้านหน้ากระโจม อัลเลนยืนอยู่บริเวณนั้น อัลเลน เบี่ยงหน้ามาทางด้านซ้ายนิดหน่อย พร้อมจับดาบให้มั่นมือมากกว่าเดิม

อัลเลน " ออกมาข้ารู้เจ้าไม่ใช่สัตว์พันปี"

ฮายัน " ท่านช่างเก่งกาจไม่เปลี่ยนแปลง ท่านอัลเลน ว่าที่ราชาแห่งป่าศักดิ์สิทธิ์ ..หึๆๆ"

อัลเลน " เจ้าไล่ต้อน สัตว์พันปีพวกนี้มา ใช่ไหม"

ฮายัน " และท่านก็ยังคง เข้าใจอะไรง่ายเช่นเดิม"

อัลเลน " มันไม่ใช่เรื่องที่เข้าใจยาก สัตว์พันปีเหล่านั้น มาอาละวาดทุกด้านยกเว้นด้านนี้ด้านเดียว แสดงว่าไม่อยากให้เธียร์เป็นอันตราย แค่อยากชิงตัวอย่างเดียว สิ่งที่อยากให้ สัตว์พันปีฆ่า คือพวกข้าต่างหาก ไม่ใช่เธียร์"

ฮายัน " 555..ใช่แล้วหละราชาของข้า ว่าแต่นางมีชื่อแล้วเหรอ เสียดายจังเลยนะ ที่ท่านไม่ได้เป็นคนเรียกชื่อนางเป็นคนแรก ทั้งๆเป็นคนที่เตรียมชื่อนี้ไว้…555”

อัลเลน " เจ้ากลับไปซะ…ฮายัน เจ้าสู้ข้าไม่ได้หรอก "

ฮายัน " มันก็ไม่แน่นะ ข้าอาจจะฆ่าท่านไม่ได้ แต่ถ้าแค่หมดแรง หรือสลบก็อาจเป็นไปได้ และข้าไม่ได้มาชิงตัวนางเพื่อแต่งงาน แต่ข้ามาชิงตัวนางเพราะต้องการแก้แค้นเท่านั้น…ท่านอัลเลน หากข้าได้นางมาแล้ว ข้าจะบังคับนางให้แต่งกับนายข้าเสีย และเมื่อนางมีลูกครึ่งมนุษย์ให้นายข้าแล้ว ถ้าท่านอยากได้นางอยู่ ข้าก็จะยกให้ …55555"

อัลเลน " ไอ้คนชั่ว เจ้าต้องตายวันนี้ ที่กล้าคิดเตะต้องคู่หมั้นของข้า!!"

อันเลนเกรี้ยวกราดใส่ฮายัน กระโดดฟันสุดชีวิต เสียงดังสะเทือนเลื่อนลั่นไปทั่วบริเวณ จากแสงสีฟ้าสดใสสว่าง แปลเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินมืดดูน่าหวาดกลัว บรรดาสัตว์พันปี ที่เข้าโจมตี เห็นดังนั้นต่างพากันหวาดกลัว วิ่งถอยกันไปไม่เป็นระส่ำ เหล่าภูติติดตาม ต่างยืนนิ่งเงียบรักษาหน้าที่อย่างเคร่งครัด เพราะรู้ว่านายกำลังพิโรธ ฮายันเมื่อได้เย้ยหยันอัลเลนให้โมโหได้ดังตั้งใจ ก็ล่อลวงหลบหลีก ให้อันเลนวิ่งไล่ฟันสุดกำลัง ให้ลี้หายห่างไกลจากกระโจม สุดท้ายต้องจนมุมหนีไม่ทัน ฮายันรีบถ่วงเวลา ด้วยการล่อหลอกให้พูดคุย

ฮายัน " นี่ก็ไกลจากกระโจมพอสมควร การชิงตัวเจ้าสาว ต้องชิงด้วยตัวคนเดียว ห้ามมีใครช่วย หากไกลขนาดนี้ ก็คงไม่ผิดกฎนะ…ท่านอัลเลน.."

อัลเลน ตั้งสติได้ เริ่มรู้ตัวว่าตัวเองบ้าคลั่งมากเกินไป ที่ทิ้งห่างจากกระโจมมา อัลเลนรีบหันวิ่งกลับไป แต่ทางฮายันเข้ามาดักขวางทางไว้ เฝ้าถอยเฝ้ารุกอยู่ตลอดทาง จนอัลเลนร้อนลน เปล่งแสงสีดำออกมารอบตัว มือจับดาบมั่นฟาดฟันไปยังฮายัน จนหมดสภาพทันที

ฮายัน "555 แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว ท่านเธียร์กลับไปอยู่กับราชาที่แท้จริง"

ฮายันยิ้ม และสิ้นลมหายใจจากไป อัลเลนรีบกลับไปที่กระโจมอย่างเร็วที่สุด และหวังว่าผู้ติดตามทั้งสิบคนของเค้าจะยังคงต้านบุคคลนี้ไว้ได้ แต่พอกลับไปถึง ภูตติดตามทุกคนบวดเจ็บปางตาย อัลเลนแปล๊บ…ขึ้นในใจ รีบเข้าไปในกระโจมก็ไม่พบเธียร์เสียแล้ว...

ลิน " ท่านชาย ขอ..อภัย พวกเราต้านไว้..ไม่..อยู่จริงๆ..ค่ะ"

ลินขาหักเลือดโซมกาย ลินเดินเข้ามารายงานด้วยใช้ไม้พยุงค้ำตัวเอาไว้ ยังมีเลือดหยดติ๋งๆอยู่ไม่หยุด

ลิน " ท่านชายรีบตามไปเถอะค่ะ"

อัลเลน " ข้าตามแน่ แต่จะต้องพาพวกเจ้าทุกคน กลับหมู่บ้านธารจันทร์ก่อน"

มาเล่ย์ " ถ้าทำอย่างนั้นอีกฝ่ายจะไปไกลนะครับ"

อัลเลน" ข้าเป็นนักรบ เมื่อมอบใจให้ใครแล้วย่อมไม่แปลผัน ถึงนางจะเป็นเช่นไรก็ตาม และนักรบจะไม่ยอมทิ้งพวกพ้องเพื่อความรู้สึกส่วนตัว พวกเจ้าต้องปลอดภัย และนางก็ต้องปลอดภัย ข้าทำได้ทั้งสองอย่างไม่จำเป็นต้องเลือก"

ภูตติดตามทุกคน ฝังแน่น …ซาบซึ้งตรึงจิต กับมิตรต่างศักดิ์สมัครสมาน ร่วมสึกร่วมรบเกิดสัมพันธ์ ไม่อาจทิ้งกันแล้วแยกไป คำพูดของผู้เป็นนาย ทำให้ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด ต่างพากันประคับประคอง เพื่อกลับหมู่บ้านธารจันทร์...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***