แนะนำตัวละคร+ตอนที่1

แนะนำตัวละคร

ชื่อ ริว

อายุ 18

ชื่อ เรย์

อายุ 18

เริ่มเรื่อง

เช้าอันแสนสดใส ภายในห้องเรียนสุดแสนจะวุ่นวาย วันนี้เป็นวันเปิดเทอมแรกของพวกเขา ทั้งที่ โรงเรียนชินะ และที่ โรงเรียนฮาโตะ ทั้งสองโรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนชื่อดังที่ติดท็อบของโรงเรียนชื่อดังมากทีสุด เพราะชินะล์นั้น เป็นโรงเรียนชั่นนำชื่อดังที่ มีแต่ผู้หญิง หรือเรียกง่ายๆว่า โรงเรียนหญิงล้วน อาโตะก็เช่นกัน เป็นโรงเรียนชายล้วนที่สาวๆอยากได้มาควงมากกที่สุด เพราะค่าเทอมของโรงเรียนนี้แพงมาก

"เอ้านักเรียน นั่งที่ได้แล้ว"

เสียงของอาจารย์พร้อมกับเดินเข้ามาในห้อง พร้อมพูดกับพวกเด็กแสบทั้งหลายในห้อง

"วันนี้เป็นวันเปิดเทอมแรกของอาโตะ ไฮสคูล ครูเป็นครูประจำชั้นของพวกเธอ ชื่อไม่ต้องรู้ก็ได้ มันวุ่นวาย เอ้า นี่พวกเราก็อยู่ม.5แล้วนะ คงจะชินกับกฎระเบียบของโรงเรียนกันแล้ว ก็ขอให้ทำตัวดีๆกันหน่อยแล้วกัน อย่าไปก่อเรื่องเสียๆหายๆให้โรงเรียนเข้าใจมั้ย"

"...."

"เข้าใจมั้ย!"

"เข้าใจครับ!"

"อ้อ! ม.5/1 วันนี้มีเพื่อนใหม่ย้ายมาจากโรงเรียนอื่นเค้าจะย้ายมาเรียนกับเราที่นี่ อยากให้พวกเธอดูแลเพื่อนหน่อยนะ"

"ทำไมถึงย้ายมาตอนม.5วะ!" ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆ แต่มีคนดันหูดีมาได้ยิน

"กูว่านะย้ายมาแบบเนี้ย! โดนไล่ออกมา ชัวร์" เจกระซิบกับผมเบาๆ

"จะบ้าหรอ คงไม่หรอกมั้ง ถ้าโดนไล่ออกเค้าคงไม่รับเข้ามาหรอก"

ทำไมรู้สึกเหมือนจะเจออะไรไม่ดีซักอย่าง..

"เอ้า เธอนะ.. เข้ามาได้"

"ใครจะรู้มันอาจจะไปมีเรื่องแล้วโดนไล่ออกมาก็ได้นะเว้ย! แบบว่า..." เจยังพูดไม่ทันจบก็โดนขัดขึ้นมาซะก่อน

"สวัสดีผม เรย์ บัสเตอร์"

"เออ! กูเชื่อมัน ต้องโดนไล่ออกมาชัวร์100%เลย"

เมื่อเห็นเด็กใหม่เข้ามาผมก็ถึงกับเห็นด้วยกับเจมันทันที ทำไมพอเกลียดถอะไรถึงเจอสิ่งนั้นว่ะ..

"แล้วอีกอย่างฉันก็ไม่ได้โดนไล่ออก.. แค่เบื่อโรงเรียนเก่านะ!" มันพูดพร้อมจ้องหน้าผมด้วยสายตาเย็นชา ซึ่งผมเองก็จ้องหน้ามันกลับไปเช่นกัน

"เอ้าๆๆ รู้จักเพื่อนแล้วนะ ถ้างั้นก็แยกย้าย วันนี้แค่มาดูห้องเฉยๆ จนกว่าจะถึงเที่ยงห้ามออกโรงเรียนเด็ดขาดนะ ตอนนี้สิบโมงกว่าๆ เอาเป็นว่านั่งอยู่ในนี้ไปก่อนแล้วกัน ห้ามออกไปเดินนอกห้องนะ!"

เมื่อครูพูดจบก็เดินออกไปทันที มาเพื่อพูดอย่างเดียวหรอฟร๊ะนั้น!!

"ทำไมเด็กใหม่ถึงเป็นเรย์วะ! รู้มั้ยวะริว"

"จะไปรู้หรอ อยากรู้ก็ไปถามมันเองดิ"

"เออๆๆ กูลืมไป"

ครืน ครืน

โทรศัพท์ของผมสั่นเป็นจังหวะ เมื่อหยิบขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นแฟนผมนั่นเองที่โทร. มา

"ฮัลโหลครับ"

"แหมๆๆ มีคนโทร. หาแต่เช้าเลยนะครับ ไอ้คุณริว"

[ฮัลโหลเธอเป็นไงมั่ง ห้องดีป่าว?]

"ก็ดีครับอยู่ห้องเดียวกับเพื่อนทุกคนเลย แต่ก็ไม่ได้ดีเสมอไปนะ"

[เป็นอะไรรึปล่าว?]

"ไว้เจอกันแล้วเดี๋ยวเล่าไห้ฟังนะ แล้วนี่ห้องดีป่าว?"

[โอเคๆ ห้องก็ดีนะ.. อยู่ห้องเดียวกะเพื่อนเหมือนกัน]

"ครับ ดีแล้ว"

[ค่ะ งั้นไม่มีอะไรแล้วเดี๋ยวเราไปก่อนนะ]

"โอเคครับ ไว้เจอกันนะครับ"

จบการสนทนา

"เออ เจ เมื่อวานนี้มึงไม่ได้มากะพวกเรานี่หว่า"

"เออจริงด้วย" เสียงของทุกคนดังขึ้นมาเหมือน รอผมพูดอยู่กันเลยทีเดียว

"อะไรกันวะ"

"ไปไหนมาว่ะ!" เสียงของพวกเราประสานกันสร้างแรงกดดันให้เจสูงขึ้นอีก

"ไม่ได้ไปไหน อยู่บ้านนะ"

"เออ.. โทร. ไปก็ไม่รับ ไลน์ไปก็ไม่ตอบ แถมยัยเอลยังบอกว่ามาไม่ได้อีก นี่มันยังไงบอกพวกเรามาเดี๋ยวนี้" ซิกพูดด้วยน้ำเสียงคาดคั้น

"ที่ไปไม่ได้ก็เพราะว่า อาหารเป็นพิษนอนท้องเสียอยู่ที่บ้านเนี้ย"

"โอ๊ะ!! นึกว่าเหตุผลมันจะดูวาบหวิวกว่านี้ซะอีก!"

"อะไรครับคุณริวจะสื่อถึงอะไรกันครับ"

"ป๊าววววว ไม่ได้คิดอะไร๊ ไม่คิดจริงๆนะ!!"

"แหม.. เสียงต่ำเชียว"

"เออ วันนี้ว่างทั้งวันเลยอ่ะไปไหนกันดี"

"ไปห้องน้ำ"

"ไปทำห่านอะไรครับคุณริว"

"ป่าว ตอนเนี้ยกูจะไปห้องน้ำ มีใครจะไปด้วยปะ"

"ไม่ไป.. เสียวสันหลัง"

"เรื่องของพวกมึงเถอะ!"

เมื่อพูดเสร็จผมก็วิ่งออกมาจากห้องทันที ไม่ใช่ว่าปวดอะไรขนาดนั้นนะ ก็แค่อยากรีบไปรีบกลับ..

พอถึงห้องน้ำผมก็รีบทำธุระของตัวเองทันที พอทำธุระเสร็จผมก็ตรงไปยังอ่างล้างมือ แล้วก็พบกับคนที่ยืนล้างมืออยู่ก่อนแล้ว อ่างล้างมือมีสามอ่างและมันล้างอ่างตรงกลาง ทำให้ผมต้องไปล้างอ่างข้างๆมันอย่างช่วยไม่ได้

"หึ! พักนี้เราเจอกันบ่อยเนอะ" เดี๋ยวนะ.. เสียงแบบเนี้ย

"นี่มึงเองหรอ!!"

"ทำไม! ตกใจมากหรอที่เห็นกุนะน่ะ ทำไมโดนแฟนห้ามไม่ให้มีเรื่องหรอ.. งั้นเราสองคนไม่ต้องมีเรื่องชกต่อยกันก็ได้นะ.. เรามีเรื่องอย่างอื่นกันก็ได้!" มันพูดพร้อมเอามือของตัวเองมาล็อคเอวผมเอาไว้และลูบว้นอยู่ที่เอวของผม

"ทำบ้าอะไรของมึงวะ!"

"หึ! ไม่ดีใจที่กุกลับมาบ้างรึไง ริว" มันกระซิบที่ข้างหูของผมเบาๆ

"ชั้นไม่ดีใจหรอก ตอนนี้ถ้าลินไม่ได้ห้ามไว้ว่าอย่ามีเรื่อง แต่ถ้าลินอนุญาติให้กุมีเรื่อง กุอาจจะดีใจที่แกกลับมาก็ได้!เรย์"

"นั่นสินะ!" มันพูดพร้อมเดินออกไปจากห้องน้ำ

ผมได้แต่คิดไว้ในใจว่า จะไม่เจอมันอีก แต่อยู่ห้องเดียวกันยังไงก็ต้องเจอกันอยู่แล้ว

ผมเดินขึ้นมาบนห้องอย่างไม่รีบร้อนนัก นี่ก็สิบเอ็ดโมงกว่าแล้วนี่เนอะเดี๋ยวก็ได้กลับแล้วแหละ

"ทำไมมาช้าจังวะ ไปขี้มาหรอ"

"พ่อ-งง"

"เออ พวกกูว่าจะไปเดอะมอลล์กัน มึงจะไปด้วยกันป้ะ"

"อืม เบื่อๆว่ะ"

"เบื่อนี่จะไปไม่ไปวะ"

"ไปดิ จะเที่ยงแล้วเนี่ย ลงไปเลยดีกว่าม้างงง"

แล้วพวกมันก็นั่งคุยกันตามปกติ เมื่อผมหันกลับมา ก็เจอกับเรย์ที่นั่งห่างจากผมไปสองโต๊ะกำลังคุยกับพวกกิวแมนอยู่ด้วย อะไรมันจะดวงซวยขนาดนี้วะเนี่ย ยิ่งเกลียดยิ่งเจอจริงๆ!!

ตืด! ตืด!

"ฮัลโหล"

[ฮัลโหลเธออยู่ไหนอ่ะ]

"เราอยู่บนห้องเนี่ย เเล้วเธออ่ะ"

[เราอยู่หน้าโรงเรียน]

"หน้าโรงเรียนไหนทำไมมีแต่เสียงผู้ชาย?"

"ก็นั่นแหละ.. หน้าโรงเรียนเธอไง"

"อะไรนะ!!!" เสียงของผมคงจะดังมากถึงกับทำให้คนทั้งห้องหันมามองไม่เว้นแม้แต่เรย์ "เดี๋ยวๆ เธออยู่กับใคร"

[อยู่คนเดียวออกมาหาหน่อยสิ (คนสวยชื่อไรอ่ะ มารอใครหรอ) มารอริว (ริวไหนวะ โอ๊ะเลิกยุ่งเหอะมีแฟนแล้ว) เธอออกมาหาเราหน่อยสิ]

"เอ่อ.. ได้ๆๆ เดี๋ยวเรารีบไป รออยู่ตรงนั้นนะอย่าไปไหนนะ"

[จ้า]

ติ้ด!

"เฮ้ยเดี๋ยวกูรอหน้าโรงเรียนนะ เอากระเป๋ามาให้ด้วยนะ!!!"

"เออๆๆ รีบจังเลย"

ทางด้านลิน

"น่ารักจัง ขอเบอร์ได้ไหมครับ"

"เอาไปเลย38"

"โห่!! ใจร้ายอ้ะ"

"เห้ย!! ไปๆๆ ไปจะไปไหนก็ไปเลยไป"

"อ้าว! เพื่อนของริวนิ ชื่ออะไรแล้วนะ.."

"อ๋อเราสิน อยู่อาเบิดอ่ะ มาหาคุณริวหรอ เข้าไปรอข้างในดิ"

"เฮ้ย ไม่เอาเกรงใจ"

"ไปป่าวเดี๋ยวไปเป็นเพื่อน"

"ไม่เป็นไรเดี๋ยวริวก็มาแล้ว"

"อ่อ เคๆ งั้นเราไปนะ"

"อื้ม! บาย"

กลับมาทางริว

"ลิน!!! แฮกๆๆ"

"อุ้ย! เธอเป็นไงมั่ง อ่ะทิชชู่" ลินพูดพร้อมยื่นทิชชู่ให้กับผม

"ขอบใจ แฮกๆ แล้วนี่มาทำไมไม่บอกอ่ะ"

"โหย เธอก็อยากให้เซอร์ไพรซ์อ่ะ เป็นไงเซอร์ไพรซ์ป้ะ"

"เซอร์ไพรซ์มาก จะเป็นลม"

"จะเป็นลมเพราะวิ่งใช่มั้ยเนี่ย ฮ่าๆๆ แล้วนี่เธอจะไปไหนรึปล่าว" ลูซี่ถามผมพร้อมกับหัวเราะท่าทางของผมเหมือนเธอจงใจแกล้งผมด้วยความใสซื่อของเธอ

"เธออย่าเสียงดังดิเราอาย"

"หึ้ย! เราไม่อายๆ ฮ่ะๆ เธอก็อย่าอายสิ"

"เราว่าจะไปเดอะมอลล์กัน แล้วนี่เธอจะไปกับเราป้ะ"

"เดินกับริวหรอ.. ไปดิ"

"งั้นรอแป๊ป รอเพื่อนเราก่อน"

ระหว่างที่ผมกำลังยืนรอพวกเพื่อนๆตัวแสบอยู่เรย์ก็เดินออกมาพอดี

"อ้าวเรย์ กลับแล้วหรอ" เอาเข้าแล้วไง ลินค้าบ อย่าไปทักมันสิ

"ไม่อ่ะ เดี๋ยวไปที่อื่นต่อ"

"อ๋อ งั้นไม่กวนละ บาย อ้าวเธอลาเพื่อนหน่อยสิ"

"ไปลามันทำไม ลาไปมันก็ไม่ไปสู่สุขคติอยู่ดีนั่นแหละ"

"ชั้นเองก็ไม่ได้ต้องการคำลาจากผู้ชายเท่าไหร่ ฟังแล้วมันขนลุก" พอพูดเสร็จมันก็เดินออกไป ด่าแล้วหนีนี่หว่า

"ยังไม่ดีกันอีกหรอ"

"อืม แต่ก็ไม่ได้ไปมีเรื่องกันนะ"

"จ้า ถ้าไม่มีเรื่องก็ไม่มีเรื่องแต่จะดีกว่านี้ถ้าดีกันนะ"

"ช่างมันเหอะ เพื่อนมาละ ไปกันเถอะ"

"อ่ะริวนี่กระเป๋า"

"เค ขอบใจ ไปเลยป้ะ"

"ไปดิครับรอไรล่ะ"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***