คนของฉัน

คุณคิดว่าการมีแฟนเป็นเรื่องที่ง่ายไหมแต่สำหรับผมมันไม่ง่ายเลยสักนิดผมชื่อฮันนี่เป็นน้องคนกลางของบ้านนี้มีพี่สาวชื่อแพนที่มาจากแพนเค้กและน้องชายชื่อวาฟที่มาจากวาฟเฟิลครอบครัวของหวานละมั่ง

และในทุกๆวันปัญหาที่ผมต้องพบเจอก็คือพีชสาวสวยของคณะผมไม่รู้ว่าผมไปทำอะไรทำให้เธอมาสนใจผมเข้าย้อนไปเมื่อสัปดาห์ที่แล้วเธอยังบอกว่าผมเป็นแค่ผู้ชายจืดชืดอยู่เลยแต่ตอนนี้เธอตามตื้อผมไม่เลิก

ถามว่าทำไมผมถึงไม่รับรักเธอก็คงเพราะ ผมไม่ได้ชอบเธอนี้นาถึงเธอจะสวยก็เถอะแต่ไม่ใช่สเปคผมสักนิดอีกอย่างคือผมไม่ชอบคนที่มันเสียงดังหรืออะไรที่มันดูน่ารำคาญเช่นคนแบบพีชเป็นต้นเลย

“ตอนนี้เลิกคิดเรื่องพีชก่อนแล้วกันไปหาอะไรทำให้หัวสมองโล่งดีกว่า” ผมใส่ชุดนักศึกษาพึ่งออกมาจากตึกคณะพูดพึมพำออกไปแล้วเดินไปยังร้านคาเฟ่เมื่อถึงร้านก็เดินไปที่เคาเตอร์เพื่อจะสั่งของ

“รับอะไรดีครับ” ชายหนุ่มร่างสูงดูดีผมดำผิวเหลืองอมส้มปากมันวาวรูปร่างหน้าตาดีใส่ชุดพนักงานถามคำถามกับผม

“.....” ผมยืนเหม่อสักพักก่อนจะมีเสียงเรียกจากชายหนุ่มคนนั้น

“นี้นายจะเอาอะไรก็รีบๆสั่งสิคนอื่นเขารอเห็นไหม” ชายร่างสูงยื่นหน้ามาใกล้ผมและทำหน้าไม่พอใจนิดๆ

“หะ...ห๋านายพูดกับลูกค้าดีๆไม่เป็นรึไงห้ะฉันเป็นลูกค้านะ” ผมตอบชายร่างสูงไปแบบนี้เพราะเริ่มเคืองนิดๆแต่ก็ยังคุมอารมณ์ได้อยู่

“ก็ชักช้าเองไม่ใช่รึไงตกลงจะเอาอะไร”ชายร่างสูงถามคำถามด้วยใบหน้าเย็นชาเหมือนจะกวนกัน

“ถามดีๆก่อนสินา-” ผมที่กำลังชี้หน้าเถียงเขากลับไปก็ได้มีคนพูดแทรกคำพูดผมก่อนก่อน

ผู้หญิงผมยาวสูงขาวแต่งหน้าอ่อนๆใส่ชุดนักศึกษาเดินเข้ามาในร้านพร้อมตะโกนเรียกชื่อผม

“ฮันนี่ของพีชพีชมาหาแล้ว” พีชเดินเข้ามาในร้านแล้วตะโกนเรียกผม

“อุ๊ปส์..555ฮันนี่ของพีชงั้นหรอนี้” ชายร่างสูงคนนั้นหัวเราะคิกคักและพูดแบบเบา

“พ...พีชมาทำอะไรที่นี้หรอ” ผมหันหลังไปตอบด้วยสีหน้ายิ้มแบบฝื้นๆ

“พีชก็มาหาฮันนี่ไง ฮันนี่คิดถึงพีชไหมพีชคิดถึงฮันนี่มากเลยนะ” หญิงสาวเดินเขามาเกาะแขนผมแล้วยิ้มพร้อมกับพูดตรงหน้าเคาเตอร์ของร้าน

ผมที่ไม่รู้จะทำยังไงผมอยากจะหนีออกไปจากสถานการณ์นี้แต่ทำไม่ได้เพราะถูกหญิงสาวเกาะแขนทำให้หนีออกไปไม่ได้ตอนนี้คำททั้งร้านเรื่อมมองกันแล้วด้วย

“นี้ ช่วยทีสิ..ขอร้อง”ผมส่งซิกให้ชายร่างสูงคนนั้นพร้อมกับหน้าตาอ้อนวอน

“ถ้าฉันช่วยแล้วฉันจะได้อะไร” ชายร่างสูงคนนั่นกระซิบตอบผมพร้อมกับยิ้ม

“ฉันยอมทุกอย่างขอร้อง” ผมหันหน้าไปพูดพร้อมกับพยายามแกะมือหญิงสาวออกแต่เธอก็มาเกาะใหม่

ผู้ชายร่างสูงค่อยๆเดินเข้ามาแล้วยิ้มแบบมีเลศนัยแล้วมากอดคอผมจากด้านหลังตอนนี้หน้าของเขาอยู่ตรงคอของผมตัวผมดูตัวเล็กลงไปเลยเวลาอยู่ใกล้เขา

“ช่วยเลิกยุ่งกับคนของผมด้วยนะครับ” เขาเงยหน้าขึ้นและมองหน้าหญิงสาวจากที่ซุกตรงคอผมแล้วพูด

“คนของนายงั้นหรอหมายความว่ายังไงกันฮันนี่” หญิงสาวตกใจจนเผลอบีบข้อมือผม

ชายร่างสูงเห็นดังนั้นได้ดึงคุณเข้ามาในอ้อมกอดร่างสูงยาวที่กำลังกอดร่างบางๆของคุณได้พูดขึ้นกลางร้านว่า “คนนี้คือแฟนของผมไม่ทราบว่ามีอะไรรึป่าวครับ” พร้อมส่งสายตาที่เย็นชาไปที่หญิงสาว

หญิงสาวเห็นดังนั้นจึงรีบเอยออกไปว่า “ไม่จริง มันไม่ใช่เรื่องจริง” ตะโกนออกมาด้วยใบหน้าที่ไม่พอใจ

“มันคือเรื่องจริงพีช” ผมตอบกลับไปเพราะมันเป็นทางเดียวที่จะรอดจากตรงนี้ได้พร้อมกับซุกไปที่อกของชายร่างสูง

“ยังไงพีชก็ไม่เชื่อฮันนี่ต้องโกหกพีชแน่ๆ” หญิงสาวได้ยื่นมือมาบีบข้อมือผมช้ำที่รอยเดิม

“อะ…” ผมร้องออกมาเพราะหญิงสาวบีบข้อมือของผมจนแรงทำให้เกิดรอยช้ำ

ชายร่างสูงเห็นรอยช้ำที่แขนจึงยื่นมือมาปัดมือหญิงสาวออกแล้วประคองมือของผมอย่างอ่อนโยน

“ช่วยออกไปจากร้านด้วยครับร้านนี้ไม่ต้อนรับคนที่หน้าด้านอย่างคุณหรอกนะครับเชิญครับ” ชายร่างสูงพูดพร้อมกับยิ้มให้พีชและทำมือเหมือนเชิญออกไป

“นายมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉันไม่ทราบ” หญิงสาวได้พูดออกมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“สำหรับผมน่ะมันไม่เป็นไรหรอกครับแต่ช่วยเห็นใจคนในร้านด้วยนี้ที่สาธาระณะนะครับ” ชายร่างสูงพูดตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ตอนนี้สายตาของผู้คนในร้านเริ่มไม่พอใจกับสิ่งที่หญิงสาวทำเพราะมันกำลังรบกวนพวกเขาจนมีชายคนหนึ่งใส่ชุดของนักเรียนม.6เดินมาตรงหน้าหญิงสาวพร้อมกับยกแก้วกาแฟราดลงบนหัวหญิงสาว

“ช่วยเลิกวุ่นวายกับพี่ชายผมสักทีสิ”วาฟน้องชายของผมพูดขึ้นหลังจากราดกาแฟลงบนหัวหญิงสาว

หญิงสาวเปียกและเละไปทั่วตัวเริ่มกรีดร้องออกมาเพราะอับอายและวิ่งหนีออกไปจากร้าน

“ไปสักทีนะ” ชายหนุ่มร่างสูงพูดพร้อมกับกอดผมอยู่ตามเดิมไม่ยอมปล่อย

“วาฟนายมาทำอะไรที่นี้”ผมหันไปถามวาฟคนนี้

“ผมมาร้านแบบนี้พี่คิดว่าผมมาปริ้นงานรึไง”วาฟได้ตอบพร้อมยักไหล่กวน “พี่นั้นละทำอะไรอยู่กอดกันไม่

ปล่อยเชี่ยวน้า”วาฟเรื่องแซวคุณที่อยู่ในอ้อมกอดของชายร่างสูง

“คือว่าช่วยปล่อยที่สิ”ผมเงยหน้าพูดกับชายหนุ่มเพราะส่วนสูงของผมเตี้ยกว่าเขามาก

“…..” ชายร่างสูงก้มลงมองหน้าผมและเหม่อไปสักพักผมจึงส่งเสียงเรียกเขาอีกรอบนึง

“นี่ปล่อยสักทีสิเป็นบ้าอะไรของนาย” ผมพูดพร้อมกับดันชายร่างสูงออกไป

“คนอุสาช่วยพูดดีๆหน่อยสิครับ” ชายร่างสูงพูดและปล่อยกอดผมและมองหน้าผมก่อนจะลากผมไปหลังร้าน

“เอ้าทิ้งน้องเฉย”วาฟพูดก่อนจะเดินเกาหัวและไปสั่งเครื่องดื่มอีกรอบ

“พามานี่ทำไมไม่ทราบ” ผมพูดพร้อมกับสะบัดแขนออกเบาๆ

ชายร่างสูงได้หาของบางอย่างก่อนที่จะโยนของสิ่งนั้นมาให้คุณมันคือยาทาแก้รอยช้ำ “เอาไปทาซะ”

“ขอบคุณ มีแค่นี้ใช่ไหมเรื่องที่จะพูดอะ” ผมพูดตอบกลับไปด้วยใบหน้ายิ้มพร้อมมองหน้าชายร่างสูง

ชายร่างสูงมองหน้าผมและเงียบไม่ตอบผมไปสักพักใหญ่ก่อนที่จู่ๆจะสะดุ้งนิดๆและก็ยกยิ้มขึ้นมาให้ผม

“จำได้ไหมว่าเรายังมีสัญญาอะไรกันอยู่” ชายร่างสูงยื่นหน้ามาใกล้ผมแล้วพูดขึ้น

“อือ..นายจะให้ฉันทำอะไร” ผมตอบกลับชายร่างสูงพร้อมทำหน้ากล้ากลัวๆเพราะไม่รู้ว่าเขาจะสั่งให้ผมทำอะไรพิเรนไหม

“นายน่ะมาเป็นแฟนให้ฉันหนึ่งเดือนสิ” ชายร่างสูงยื่นมือมารวมเอวผมแล้วพูด

“ด…เดี๋ยวนะนายจะทำอะไรน่ะใครมันจะไปอยากเป็นแฟนกับนาย” ผมรีบตอบละดันไม่ให้เอวโดนตัวเขา

“แต่นายต้องทำตามคำสั่งฉันนี้นา อีกอย่างผู้หญิงคนนั้นอาจจะเลิกยุ่งกับนายด้วยจริงไหม” ชายร่างสูงพูดพร้อมกับยื่นหน้ามาใกล้ผม

“ก็จริงแต่ ก็ได้ฉันตกลง” ผมรีบตอบพรางเอามือบังหน้าและเหตุผลที่ผมไม่ปฏิเสทเพราะว่าผมก็ได้ประโยชน์จากเขาเหมือนเป็นไม้กันหมา

“เยี่ยม งั้นฝากตัวด้วยนะครับคุณแฟน” ชายร่างสูงพูดพรางเอามือลูบผมของผมก่อนจะเริ่มเดินจากไป

“นี่กูมีแฟนแล้วหรอวะ” ผมพูดขึ้นพร้อมกับทำหน้างง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***