บทที่ 1

ภายในห้องมืดมุมหนึ่ง มีเด็กชายผมดำที่กำลังกดคีบอร์ดด้วยท่าทางอารมณ์ร้อนเหมือนกำลังพิมพ์ส่งข้อความบอกใคร

          «โทษนะครับคุณนักเขียน แต่ทำไมถึงให้ตัวร้ายเป็นแบบนั้นครับ ผมเข้าใจนะครับว่าตัวร้ายก็ต้องร้าย แต่แบบนี้มันไม่เกินไปหน่อยหรอครับ มันร้ายซะจนผมสงสาร จะยังไงก็ตามนะครับ ผมขอชื่นชมนิยายที่คุณแต่งคุณแต่งได้ยอดเยี่ยมมากครับ "เชนซีรา"»

มือบางปิดโน๊ตบุ๊คทันทีก่อนจะยกแขนขึ้นปิดตาเหมือนทำงานมาเหนื่อย ตามจริงเขาก็ทำงานแหละนะ แต่โดนไล่ออกนี่สิ ไม่รู้เพราะอะไรแต่บอกเลยว่าเหตุผลที่โดนไล่ออกนี่แทบจะทำให้เชนซีราเป็นบ้า

         “เฮ้อ ถึงจะร้ายแต่ก็มีจิตใจ...”

ก็เข้าใจหรอกนะว่าเป็นตัวร้าย แต่ทำไมต้องแต่งให้มันร้ายซะน่าเกลียดด้วย ทั้งที่ตัวละครตัวนั้นน่าสงสารสุดๆและจุดจบของตัวร้ายนั้นก็โดนองค์ฟาโรห์แห่งอาณาจักรมอสเวนที่ได้ฉายาว่าเป็นผู้โหดเหี้ยมเลือดเย็นและรักในสงครามฆ่าตาย

          “ยังไงก็นะ ดีกว่าจบแบบไม่แฮปปี้แล้วกัน”

อย่างน้อยนิยายเรื่องนี้ที่เชนซีราชอบก็จบแฮปปี้ แต่มันก็รู้สึกเจ็บจุกในอกอยู่เช่นกัน เพราะเชนซีราดันหลงรักตัวละครอย่างองค์ฟาโรห์ผู้นั้นเข้า ไม่รู้เพราะอะไรเชนซีราก็ยังหาคำตอบไม่ได้ว่าทำไมถึงได้มาหลงรักคนในนิยายและยังเป็นชายอีก ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว คงต้องพักสักหน่อยแล้ว เปลือกตาบางค่อยๆปิดลงช้าๆจนในที่สุดเสียงลมหายใจก็เท่ากัน

          "เจ้าจะได้สมหวังในสิ่งที่เจ้าต้องการ...ขอให้เจ้าอดทน มั่นคงในรักและผ่านอุปสรรคต่างๆไปให้ได้ ขอเทพคานุมคุ้มครอง.."

[Khnum (คานุม) เทพเจ้าผู้มอบชีวิตใหม่ให้แก่เทพเจ้าและมนุษย์ทั้งหลาย]

จากนั้นเสียงนั้นก็เริ่มจางหายไปพร้อมกับแสงสว่างปรากฏก่อนจะหายไปในพริบตาพร้อมกับร่างที่นอนอยู่

.......

.......

.......

ณ อาณาจักรมอสเวนผู้คนภายในวังต่างวิ่งกันวุ่นวายเตรียมสำรับอาหารเพื่อต้อนรับการกลับมาขององค์ฟาโรห์โมเสสหลังจากปราบกบฏสำเร็จ แม้พระองค์จะได้ฉายาว่าเป็นผู้โหดเหี้ยมเลือดเย็นและรักในสงครามก็ตามแต่พระองค์ก็หาได้เก็บมาใส่ใจเพราะประชาชนทุกคนต่างเคารพและรักพระองค์ พระองค์ทรงปกครองอาณาจักรมอสเวนเป็นอย่างดีเศรษฐกิจก็ดีไม่มีอะไรขาดตกบกพร่อง อีกไม่นานองค์ฟาโรห์ก็จะอภิเษกสมรส พระองค์ทรงมีพระชายาเพียงหนึ่งเดียว...หนึ่งฟาโรห์ผู้รักเดียว อีกหนึ่งฟาโรห์หญิงผู้เลอโฉม

          “พวกเจ้ากลับไปพักเถอะ ต่อจากนี้ก็ขอให้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข”

เสียงทุ่มต่ำเยือกเย็นและหนักแน่นเอ่ยบอกเหล่าทหารทั้งหลายที่คอยสู้รบเคียงบ่าเคียงไหล่กับตนมาตลอด

          “ขอบพระทัยพะยะค่ะฝ่าบาท”

ทหารหลายนายต่างคุกเข่าพร้อมเอ่ยเสียงดังหนักแน่น ก่อนร่างสูงที่มีผมสีดำดวงตาสีเหลืองอำพันมีผิวคล้ำและรูปร่างที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามจะเดินเข้าพระราชวัง

.......

.......

.......

อีกฟากหนึ่งเชนซีราสลึมสลือตื่นขึ้นมาก็เห็นว่าตนเองอยู่ในกระท่อมแห่งหนึ่งและเชนซีรารู้สึกว่าสถานที่แห่งนี้มันดูคุ้นๆยังไงไม่รู้ก่อนจะลุกขึ้นนั่งกุมขมับพร้อมส่ายหัวนิด

          “มันที่ไหนวะเนี่ย โอ๊ย ซี๊ดดดด เจ็บชิบหายเลย”

ร่างบางรีบสำรวจสถานที่ทันทีก่อนจะต้องตกใจ

          “!!! บะ...บ้าน่าเป็นไปไม่ได้...”

นี่มันคือที่ๆเขาเจอมากจากในนิยายที่เขาอ่านนิ! แล้วทำไมถึงได้มาอยู่ตรงนี้ เชนซีรามองออกไปข้างนอกก็เห็นผู้คนมากมายเดินไปมาแถมยังแต่งตัวเหมือนคนอียิปต์โบราณอีก นี่มันอะไรกันวะเนี่ย!? เชนซีราคิดว่าตนเองต้องอ่าน นิยายเรื่องนี้มากไปจนเก็บมาฝันแน่ ร่างบางหยิกเข้าที่แขนทันทีก่อนจะร้องออกมาด้วยความเจ็บ

          “โอ๊ย!...ไม่ใช่ฝันหรอ? งั้นถ้าไม่ใช่ฝัน..ก็คือเรื่องจริง”

เชนซีราอึ้งไปพักใหญ่ สักพักก็มีคนสะกิดไหล่ทำให้เชนซีราสะดุ้งตกใจหลุดออกจากภวังค์ทันที

          “เจ้าเป็นผู้ใดกัน เหตุใดถึงได้มีผิวขาวนวลเยี่ยงสตรีนัก”

หญิงชราผู้หนึ่งเอ่ยทักพร้อมชม(?)ร่างบางตรงหน้า เชนซีราขมวดคิ้วสงสัยว่าทำไมยายชราคนนี้ถึงได้พูดแบบนั้น เพราะเท่าที่จำได้ชาวบ้านคนนี้มีบทน้อยก็จริง แต่ก็ถือว่าเป็นตัวที่มีบทในช่วงกลางๆเท่านั้น นักเขียนจึงได้อธิบายรูปร่างลักษณะและใช่...มันผิดตั้งแต่บรรทัดแรกเลย

          “เอ่อ...โทษนะครับคุณยาย ผิวขาวอะไรครับ คุณยายล้อเล่นรึป่าว ผมเป็นผู้ชายนะครับ”

เชนซีราถึงจะงงก็ตามแต่เขามั่นใจว่าจำบทไม่ผิดแน่นอน

          “เจ้าลองไปส่องกระจกดูแล้วกัน แต่ระวังพวกผู้ชายแถวนี้ไว้ด้วยนะ รูปร่างเจ้าดูบอบบางนัก”

เมื่อได้ยินแบบนั้นก็รีบกวาดสายตามองไปรอบๆทันที เชนซีราพึ่งสังเกตว่าแถวนี้มันเปลี่ยวและมีแต่ผู้ชายมัดกล้ามเต็มไปหมด

          “คุณยายพอจะมีที่ให้ผมอาศัยชั่วคราวไหมครับ ผม...กลัว”

ยายชรายิ้มมุมปากก่อนจะบอกสถานที่ๆอยู่อาศัยให้ร่างบางตรงหน้ารู้

          “มีสิ เจ้าจงไปยังพระราชวัง แล้วบอกว่าเจ้าขออาศัยอยู่ชั่วคราว เขาจะให้เจ้าเข้าไป”

ร่างบางมองตามที่ยายชราชี้ไปก็เห็นบ้านใหญ่โตตรงหน้า เชนซีราตาตะลึงเขาพึ่งเคยเห็นอะไรแบบนี้ใกล้ๆ(?)ว่าแต่ยายพูดว่าวังอะไรนะ

“ขอบคุณมากนะครับคุณยาย”

ร่างบางยิ้มขอบคุณคุณยายที่ช่วยแนะนำสถานที่ให้กับตนทั้งที่พึ่งรู้จักกันแท้ๆ

          “ไม่ต้องขอบคุณข้าหรอก ชะตาลิขิตให้เจ้าไปอยู่แล้ว”

ยายชราพูดประโยคหลังเบาๆทำให้ร่างบางที่ฟังอยู่ไม่ได้ยิน

          “อะไรนะครับคุณยาย”

เชนซีราคิดว่าตนคงจะสมองกระทบกระเทือนเป็นแน่ แต่แล้วยายชราก็คว้ามือข้างหนึ่งพร้อมกับให้บางสิ่งกับเขา

          “มันคือ...อะไรครับคุณยาย”

          “สร้อยเส้นนี้เจ้าจงเก็บไว้ให้ดี เมื่อถึงแล้วจงนำไปมอบให้ผู้ที่มีนามว่าโมเสส”

เชนซีราที่กำลังประมวลผลอยู่สักพักก่อนจะเลิกสนใจแต่แล้วเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่ายายชราคนนั้นได้หายไปแล้ว

          “ช่างเถอะเราต้องรีบไปที่นั่นก่อนไม่งั้นคงได้ตายอยู่ที่นี่แน่ๆ”

.......

.......

.......

แสงจันทร์ยามราตรีมันช่างสวยงาม ดูกี่คราก็ไม่เบื่อมีแต่จะหลงไหลเพิ่มทวีคูณ ทำไมกันนะเรื่องนี้สำหรับเขาก็ยังหาคำตอบไม่ได้สักที ร่างสูงสง่าแต่งองค์ทรงเครื่องที่เต็มไปด้วยทองคำแท้เพียงไม่กี่ชิ้นและเนื้อที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามมีนามว่าโมเสสยืนมองพระจัทร์ด้วยสายตาที่อ่านยากเกินจะคาดเดาได้

          “เหตุใด...ข้าถึงได้รู้สึกโหยหาและเฝ้ารอใครบางคนยิ่งนัก”

ตั้งแต่ยังเด็กเขารู้สึกว่าตนกำลังโหยหาและเฝ้ารอใครบางคนอยู่เวลาจ้องมองพระจันทร์และช่วงนี้มันก็หนักขึ้นเรื่อยๆจนเขาแทบจะบ้าตาย

          “ทรงเป็นอะไรหรือท่านโมเสส”

ร่างสูงหลุดออกจากภวังค์พร้อมกับหันหลังมองผู้ที่พูดกับตนทันทีเมื่อได้ยินเสียงแหลมไม่มากของผู้หญิง

          “เฮเก็ท”

          “ค่ำมากแล้วข้าจึงมาตามท่าน พอดีข้าเห็นท่านยืนมองพระจันทร์กำลังคิดอะไรอยู่จึงไม่กล้าเอ่ยทัก”

ผู้เป็นพระยาชาหรือฟาโรห์หญิงมีนามว่าเฮเก็ทเป็นพระราชธิดาของฟาโรห์แห่งอาณาจักรคาเล็ดซึ่งพระราชบิดาเขานั้นเป็นสหายสนิทกับทางนั้นพอดีจึงได้หมั้นหมายไว้และเมื่อเขาทรงมีพระชนมพรรษา 25 พรรษา ส่วนองค์หญิงเฮเก็ทก็ทรงมีพระชนมพรรษา 20 พรรษา ก็จะให้อภิเษกกันภายใน 3 เดือนนี้ เขานั้นก็ขัดไม่ได้จึงจำใจต้องอภิเษก ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเขาคิดกับเฮเก็ทเพียงแค่น้องสาวคนหนึ่งเท่านั้นหาได้หลงรักนางไม่ ถึงแม้จะนอนห้องเดียวกันหรือทำอะไรร่วมกันจนพวกบ่าวไพร่นินทาคิดไปไกลก็ตาม แต่ตนก็ไม่ได้ล้วงเกินนางเลยแม้แต่นิด จำได้ว่าเคยบอกนางไปแล้วแต่ก็ได้แต่ยอมเพราะนางดูเหมือนจะไม่ยอมฟังอะไร

          “อืม พรุ่งนี้ข้าจะออกไปตรวจภายในเมือง เจ้าไม่ต้องตามข้ามา เพราะข้าจะปลอมตัว”

ร่างสูงรีบพูดทันทีเมื่อนางกำลังจะอ้าปากพูด

          “แต่...ข้าเป็นห่วงท่าน”

          “ข้าหาได้อ่อนแอเยี่ยงสตรี เจ้าอยู่นี่ไปเถิด เป็นสตรีเกิดเจอพวกโจรเข้าจะบาดเจ็บเอา และหากเจ้ายังดื้อดึงข้าก็คงต้องใช้ไม้แข็ง”

ร่างสูงรู้สึกว่านี่เป็นครั้งแรกที่ตนพูดยาวขนาดนี้เพราะปกติต้องไม่เกินบรรทัด

          “ข้าเข้าใจแล้ว”

          “เจ้าไปนอนซะ คืนนี้ข้าจะอยู่ทำงานต่อ”

ร่างสูงพูดจบก็เดินออกไปทันที ปล่อยให้สตรีที่มีตำแหน่งเป็นพระชายายืนนิ่งอยู่อย่างนั้นแต่เมื่อร่างสูงลับตาไป

          “ท่านต้องเป็นของข้าแต่เพียงผู้เดียว...”

—————————————————————

#กุกมินฟาโรห์

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***