เกลียดเพราะผมเป็นโอเมก้า

ปฏิเสธ

" พี่จีน ผมชอบพี่ครับ " เสียงหวานของโอเมก้าหนุ่ม ตัดสินใจรวบรวมความกล้าสารภาพความในใจกับรุ่นพี่ที่เขาเเอบชอบ

" ............. "

อีกฝ่ายไม่ได้ตอบอะไร ร่างสูงใหญ่มองคนตัวเล็กตรงหน้าด้วยใบหน้าที่ไร้ความรู้สึก สายตาเย็นชาจ้องไปที่โอเมก้าตัวน้อย ส่งพลังกดดัน จนคนตัวเล็กอึดอัด โอเมก้าก้มหน้าค่อยๆเงยหน้ามองคนตัวใหญ่ ตอนนี้เขากลัวจนฉี่จะราดอยู่เเล้ว

คนตัวใหญ่สะเเยะยิ้มด้วยความสมเพช รอยยิ้มหน้ากลัวพุดขึ้นบนใบหน้าได้รูป

" โอเมก้านี่มันหน้าสมเพชจริงๆ " พูดจบอัลฟ่าหนุ่มก็เดินออกไป ปล่อยให้โอเมก้าตัวน้อย ที่เจ็บใจจน อยากจะร้องไห้

" หน้าสมเพช " โอเมก้าพึมพำเบาๆ " ใช่ซี้ ผมมันโอเมก้านิ หน้าสมเพชก็ไม่เเปลก ไม่ชอบก็บอกไม่จะต้องด่ากันเลย ไอ้อัลฟ่าขี้เก๊ก เหอะ!

" เขาพูดด่าหลังที่อัลฟ่าเดินออกไปไกลเเล้ว เขาเองก็ควรเดินกลับไปหาเพื่อนเหมือนกัน

ระหว่างที่เดินไปหาเพื่อนรักในคาเฟ่ที่นัดกันไว้ เขาพรางคิดถึงคำพูดของจีนอัลฟ่าหนุ่ม หน้าสมเพช หน้าสมเพช หน้าสมเพช มันวนอยู่ในหัวของเขาตลอด

โอเมก้าหน้าสมเพช

"ก็ไม่ได้อยากเกิดเป็นโอเมก้านักหรอก เเต่เป็นไปเเล้วจะให้ตายเเล้วเกิดใหม่ก็ไม่ได้ "

เขาอายุเเค่22 ได้เกิดมาทั้งทีมันต้องใช้ชีวิตให้คุมหน่อย

เดินคิดไปคิดมาเขาก็หยุดอยู่หน้าคาเฟ่ที่นัดไว้ ขาเรียวเล็กกาวเข้าไปในร้านกวาดตามองรอบๆร้านเพื่อหาโต๊ะที่เพื่อนของเขานั้งอยู่

" วีวอร์..อยู่นี้ ทางนี้ " เสียงที่คุ้นหูดังขึ้นเเต่ไม่ลั่นร้าน

" อาร์ติน " โอเมก้าน้อยรีบเร่งฝีเท้าไปทางโต๊ะที่เพื่อนนั้ง

" มานานยังอ่ะ สั่งขนมยัง " โอเมก้าเอ่ยปากถามเพื่อน