IV

หลังจากออลไมท์ส่งเด็กหนุ่มกลับบ้านแล้วเด็กหนุ่มก็ขังตัวเองอยู่ในห้องเพื่ออ่านหนังสือ โดยเฉพาะภาษา ถึงเขาจะพูดได้แบบปกติแต่นั่นก็เพราะความเคยชินของร่างกาย เขาไม่ได้รู้ภาษามนุษย์ ถึงจะเห็นบางภาษาที่มันคล้ายกับเเดนเทพก็เถอะ

ยังไงก็ตาม ภาษาพวกนี้สำหรับเขาแล้วนั้นถือว่าง่ายพอตัวเลย คนละขั้นกับให้ไปนั่งวาดค่ายกลเสียอีก อีกอย่างที่ไม่ควรพลาดคือ หนังสือเกี่ยวเทคโนโลยีพื้นฐาน เขาเห็นโค้ดมากมายมันเหมือนกับอักขระที่เขาต้องเรียนรู้และทำความเข้าใจอยู่เสมอจึงไม่ยากเท่าไหร่

และแล้ว

เช้าวันต่อมา

เด็กหนุ่มยืนมองชุดยูนิฟอร์มของโรงเรียนที่เขาต้องไปนิ่ง

"เสื้อผ้าพวกนี้...มันใส่ยังไง..."

เด็กหนุ่มเหลือบตามองไปที่ตู้หนังสืออันใหญ่ที่เขาพึ่งได้มา

"จริงสิ มีหนังสือการใช้ชีวิตประจำวันพื้นฐานนี่นา หวังว่าจะมีวิธีใส่เสื้อผ้านะ.."

ว่าแล้วมือเรียวก็ได้หยิบหนังสือออกมา1เล่ม เป็นหนังสือที่ค่อนข้างหนาพอตัว มีทั้งหมดเกือบ400หน้ากระดาษ

ใช้เวลาอยู่เกือบ10นาทีในการใส่เสื้อผ้า แต่เขาก็ยังไม่รู้ว่าไอ้เศษผ้าสีแดงๆ(เนคไท)มันใส่ยังไง

"มีตารางเรียนแต่ละวันด้วยสินะ นั่นม่าม๊าจัดไว้ให้แล้ว ดีจัง"

เนคไทที่เด็กหนุ่มยังไม่รู้ว่าต้องใส่ยังไงถูกพาดไว้บนไหล่ กระเป๋าสีเทาที่ซื้อมาใหม่ถูกสะพายไว้ที่ไหล่ข้างเดียว

เด็กหนุ่มเดินลงมาด้านล่างก็เจอกับมิโดริยะ อิงโกที่กำลังวางจานกับข้าวบนโต๊ะพอดี

"อ้าว อิสึคุ มากินข้าวก่อนสิลูก"

เด็กหนุ่มก้าวเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ หยิบช้อนกับซ่อมขึ้นมาแทนการใช้ตะเกียบ และลงมือกินทันที

"จะทานแล้วนะครับ.."

หญิงสาวมองลูกชายของเธอที่กินจนแก้มป่องแล้วยิ้มอ่อน

เมื่อทานข้าวเสร็จแล้ว เด็กหนุ่มรอให้หญิงสาวเก็บจานไปล้างในครัวแล้วลุกขึ้นเก้าเดินเข้าไปหา มือเรียวหยิบเนคไทขึ้นมา

"ม่าม๊า ใส่ให้หน่อย..ครับ"

หญิงสาวงุนงงเล็กน้อยแต่ก็ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน รับเนคไทจากมือเด็กหนุ่มเก้าเดินเข้าไปใกล้ๆแล้วลงมือผูกให้ทันที

"ไปดีมาดีนะจ้ะ"

"ครับ!" เด็กหนุ่มเปิดประตูออกไป

ระหว่างที่เดินไปโรงเรียนเด็กหนุ่มก้มหน้าก้มตาดูแผนที่ในโทรศัพท์ที่เขาพึ่งหัดใช้เมื่อเย็นวาน ถึงไม่มองทางข้างหน้าแต่เขากลับไม่เดินชนหรือสะดุดเลยสักครั้ง

เมื่อถึงหน้าโรงเรียนนิ้วเรียวกดเปิดดูแผนผังของโรงเรียนที่ออลไมท์ส่งมาให้ก่อนจะเดินเข้าไป เขาก็ยังเดินก้มหน้าดูแต่ในจอโทรศัพท์

จนกระทั่งมาหยุดอยู่หน้าประตูบานใหญ่ที่เขียนว่า 1-A

เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้น เก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าเสื้อ มือเรียวเอื้อมเปิดประตู

หลายคนในห้องหันมองมาที่เขาและต้องตกใจตาค้าง

เด็กหนุ่มกวาดตามองรอบห้อง ขาเรียวเก้าเดินไปยังโต๊ะที่นั่งเยื้องถัดจากชายหนุ่มผมสีฟางท่าทางไม่สบอารมณ์ โดยไม่สนใจสายตาหลายคู่ที่มองตามเขาจนกระทั่งนั่งลงที่โต๊ะ อีกสิ่งที่ดึงดูดพวกเขาก็คือเนคไทที่เจ้าตัวผูกมาแบบปกติไม่เหมือนทุกที

เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้น กวาดตามองเหล่าคนที่มองเขาอยู่พร้อมเอียงคออย่างสงสัยแต่เขาไม่คิดจะถามหรอกนะ เด็กหนุ่มละความสนใจออกไปที่หนังสือภาษาคอมพิวเตอร์ที่เขานำมาด้วย

หารู้ไม่ว่ายามที่ผู้คนที่ได้สบตาสีมรกตของเขานั้นได้ตกอยู่ในภวังค์จนโงไม่ขึ้น

อ่า ยกเว้นไว้คนนึง บาคุโก คัตสึกิ เจ้าตัวนั้นไม่ได้มองเด็กหนุ่มเลยตั้งแต่แรกที่เปิดประตู

"ฟังทางนี้! ถึงชั่วโมงโฮมรูมแล้วไปนั่งที่ซะ!" เสียงตะโกนจากหน้าห้องเรียกความสนใจทุกคนไปไม่เว้นแม้แต่ตัวเด็กหนุ่มเอง

"พวกเรานั่งกันหมดแล้วเหลือแต่นายนั่นแหละที่ยังไม่นั่ง" ชายหนุ่มผมดำที่มีฟันเหมือนอสูรทะเลในสายตาเด็กหนุ่มกล่าวขึ้น

ประตูถูกเปิดเข้ามาพร้อมร่างชายผมดำยาวประบ่าดูรุงรัง

"อรุณสวัสดิ์..." ชายผมดำที่ผิวหนังเหมือนปีศาจมัมมี่ในสายตาเด็กหนุ่มกล่าวขึ้น

"อาจารย์ไอซาวะกลับมาแล้วเรอะ!!?"

"อาจารย์ไม่เป็นไรนะครับ!?" ชายหนุ่มสวมแว่นที่เหมือนเผ่าโกเลมศิลาในสายตาเด็กหนุ่มยกมือถาม

"นายคิดว่าเขาไม่เป็นไรจริงหรอ!?" หญิงสาวผมสีน้ำตาลเอ่ย

ชายผมดำที่เด็กหนุ่มคิดว่าน่าจะเป็นอาจารย์ที่นี่เหมือนออลไมท์ได้เดินมาที่โต๊ะหน้าห้อง

เขาละความสนใจมาที่หนังสือที่ยังอ่านค้างไว้

"ไม่ต้องเป็นห่วงฉัน ศึกมันยังไม่จบหรอกนะ"

ด้วยคำว่าศึกนั้นดึงดูดเขามาก มือเรียวล้วงหยิบที่คั่นหนังสือสีดำรูปกระบี่ขึ้นมาแล้วปิดหนังสือ เงยหน้าขึ้นฟังอย่างตั้งใจ

เสียงจากโต๊ะด้านหลังเด็กหนุ่มตะโกนขึ้นแต่เขาไม่ได้สนใจ

ไอซาวะ โชตะเหลือบตามองเด็กหนุ่มพลันร่างกายเกร็งขึ้นอย่างสังเกตได้ชัด แต่ไม่นานเขาก็ละออกไป

"งานกีฬาของUAใกล้เข้ามาแล้ว"

"งานกีฬา!!"

"ลืมเลยว่านี่มันโรงเรียนนี่หว่า!"

"เดี๋ยวก่อน! คงไม่มีวิลเลินรอบโจมตีอีกนะ!?"

เมื่อได้ยินว่าศึกนั้นคืองานกีฬา ตัวเด็กหนุ่มนั้นพอเข้าใจบ้างว่าหมายถึงอะไรและเป็นยังไงจากที่ออลไมท์เล่าให้ฟัง จึงละความสนใจไปในที่สุด

ไอซาวะอธิบายบางอย่างเกี่ยวกับโอลิมปิคที่กลายมาเป็นงานกีฬาของUA การจับตามองของเหล่าฮีโร่และโปรฮีโร่

"งานนี้จะมีปีละครั้ง... ซึ่งรวมกันทั้งหมด3ครั้ง ถ้าเธอเล็งที่จะเป็นฮีโร่อีเว้นท์นี้ก็ไม่ควรที่จะมองข้าม"

พักกลางวัน

เด็กหนุ่มนั่งนิ่งฟังคนในห้องพูดคุยกันเกี่ยวกับงานกีฬาและอื่นๆ มีศัพท์ที่เขาไม่เข้าใจมากมายจนสมองแทบรวน

ชายหนุ่มโกเลมศิลา(อีดะ)เดินเข้ามาหาเขา เด็กหนุ่มเงยหน้ามองอย่างสงสัย อีดะ เทนยะ เมื่อสบเข้ากับดวงตาสีมรกตและใบหน้าหวานต่างไปจากทุกทีพลันร่างกายแข็งเกร็งขึ้นมา

ไม่นานเมื่อเด็กหนุ่มละออกไปเขาก็กลับสภาพปกติ และเอ่ยถาม

"นายไม่รู้สึกรึไง? นายลงทะเบียนที่UAเพื่อเป็นฮีโร่มันก็ต้องฮึกเหิมเป็นธรรมดา!"

แล้วก็มีหญิงสาวผมสีน้ำตาลบอกว่าจะบดขยี้งานกีฬาพูดบางอย่างที่เด็กหนุ่มเข้าใจบางคำ

แล้วทั้ง2ก็เดินออกไป พวกเขาหันกลับมามองยังเด็กหนุ่มที่นั่งนิ่งแล้วเอ่ยถาม

"เดกุคุงไม่ไปกินข้าวหรอ?"

'เดกุ? ใครคือเดกุ? คุ้นเคยแปลกๆ แต่นางหันมาคุยกับข้าก็น่าจะเป็นข้าแหละ'

"ไป!" เด็กหนุ่มตอบรับเสียงใสพร้อมรอยยิ้มกว้าง

อา..เขารู้สึกเหมือนตัวเองจะยิ้มบ่อยขึ้นตั้งแต่มาที่โลกนี้นะ

หญิงสาวตัวสั่นอย่างห้ามไม่อยู่พร้อมใบหน้าที่แดงซ่าน ชายหนุ่มโกเลมข้างกายเกิดริ้วสีแดงบนใบหน้า อาการของคนในห้องเองก็ไม่ต่างกันนัก

อ่า 2คนที่ควรจะรับดาเมจเผอิญว่าออกจากห้องไปแล้ว

ระหว่างเดินไปโรงอาหารเด็กหนุ่มทำได้แค่ฟังที่พวกเขาคุยกันเองเท่านั้น เขาไม่รู้จัก2คนนี้ และไม่รู้ด้วยว่าเป็นอะไรกับร่างจุติของเขา นั่นรวมถึงคนอื่นๆด้วย

ทันไดนั้นร่างมัสเซิลฟอร์มของออลไมท์ก็ได้มาปรากฎต่อหน้าเขา

"โอ้วว! หนุ่มน้อยมิโดริยะ! อยู่ที่นี่เอง!"

ออลไมท์ได้ยกข้าวกล่องห่อผ้าขึ้นมาเอ่ยถาม "เธอสนใจจะ...ไปกินข้าวกล่องกับฉันไหม?"

"พูดอย่างกะเด็กผู้หญิงชวนไปกินข้าวเลย!"

"ไปครับ!" เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง วิ่งเตาะแตะไปรับกล่องข้าวจากออลไมท์มาถือและเดินตามไป ทิ้งให้2คนยืนงงอยู่ตรงนั้น

"ออลไมท์อยู่ในร่างมัสเซิลฟอร์มได้50นาที!?"

"ใช่ นี่มันคือขีดจำกัดและมันก็สั้นลงมาก"

เด็กหนุ่มหงอยลงอย่างรู้สึกผิดซึ่งเขาไม่เคยรู้สึกอะไรแบบนี้มาก่อน

ออลไมท์ที่เห็นท่าทางกระต่ายหูลู่ตกก็รีบพูดปลอบ

"อา! ไม่ต้องขอโทษหรอก! ที่สำคัญมาคุยเรื่องงานกีฬาดีกว่า"

เด็กหนุ่มยืดตัวตรงอย่างตั้งใจฟังมากๆ

"เธอควบคุมพลังได้แล้วสินะ เป็นยังไงบ้าง?"

'ห้ะ พลัง...อ่า ข้าเอาแต่อ่านหนังสือจนลืมไปเลย'

"ก็..นิดหน่อย..ครับ"

"เธอก้าวหน้าขึ้นแล้ว ฉันดีใจที่ได้ยินอย่างนั้น"

"อ่า..ครับ"

'อ่า..นอกจากนี้ข้าก็สัมผัสได้ถึงจิต7ดวง ดูเหมือนจะเป็นจิตของผู้ครอบครองรุ่นก่อน..'

"พูดตามตรงฉันคงไม่มีเวลาเหลือมากนักที่จะยืนอยู่ในฐานะสัญลักษณ์แห่งสันติภาพ"

"แสดงให้พวกความชั่วร้ายได้เห็น พวกนั้นจับตามองงานนี้อยู่แน่นอน"

"เหตุผลที่ฉันให้พลังนี้แก่เธอก็เพราะว่าฉันคาดหวังให้เธอได้สืบทอดจากตัวฉัน งานกีฬาของUAเป็นอีเว้นท์ใหญ่ที่ผู้คนจากทั่วทั้งประเทศจับตามองอยู่ สิ่งที่ฉันจะพูดไม่มีอะไรอื่น ในฐานะออลไมท์รุ่นต่อไปผู้สืบทอดสัญลักษณ์แห่งสันติภาพ...มิโดริยะ อิสึคุ แสดงให้พวกเขาได้เห็น อยากให้เธอทำให้ทั้งโลกได้รับรู้เอาไว้"

เด็กหนุ่มฟังแล้วได้แต่นิ่งอึ้ง

'ขอโทษ..ออลไมท์ ตลอดมาข้าอยากจะเอาชนะพี่ๆกับท่านพ่อและขึ้นสู่จุดสูงสุดเท่านั้น'

'..ถึงข้าจะไม่เคยคิดจะฆ่าใครหรือใช้วิธีที่โหดร้ายแต่ฮีโร่คงไม่เหมาะกับข้า..ไม่สิออลไมท์เป็นคนแรกที่ทำให้ข้าได้มีความรู้สึกอย่างอื่น ต่อจากนั้นก็ม่าม๊า...ถ..ถ้าออลไมท์พูดเช่นนั้น งั้นข้าจะเป็นฮีโร่ก็ได้! ฮีโร่ที่จะช่วยผู้คนด้วยรอยยิ้ม!'

เด็กหนุ่มแย้มรอยยิ้มกว้างจนตาหยีตอบรับเสียงสดใสขั้นสุด ออลไมท์มองเห็นดอกไม้สีขาวเบ่งบานอย่างสวยงาม

อีกแล้ว!

ออลไมท์ขยี้ตามองอีกครั้ง

รอยยิ้มเด็กหนุ่มนั้นสว่างมากจนออลไมท์ได้แต่หรี่ตามองกลัวว่าตาจะบอด

หลังเลิกเรียน

เด็กหนุ่มเก็บกระเป๋าลุกขึ้นเตรียมที่จะกลับบ้านไปอ่านหนังสือและทำความเข้าใจอัตลักษณ์

"อะไรกันเนี่ย!!?"

หญิงสาวผมสีน้ำตาลเปิดประตูก็เจอกับเอ่อ...ญี่ปุ่นมุง? อยู่เต็มหน้าห้อง

"มากันเต็มทางออกเลย! มันอะไรกัน"

"มาสังเกตการณ์คนที่จะเข้าแข่งในไอ้โง่ คงจะอยากเห็นพวกที่จัดการวิลเลินได้สินะ คงมาเช็คพวกเราก่อนเจอกันในศึกใหญ่"

ชายหนุ่มผมฟางเดินไปแต่ถูกขวางทาง เขาหงุดหงิดเล็กน้อย(น้อยหรอ?)

"ไร้สาระกันจริงทำไมไม่ไล่ไอ้ญี่ปุ่นมุงออกไปวะ!"

"ฉันมาดูว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือเปล่าแต่ไม่คิดว่าจะอวดดีอย่างนี้" ชายผมสีม่วงถูกเซ็ตขึ้นเดินแหวกฝูงชนออกมา จากนั้นเขาก็เริ่มพูดพล่ามบางอย่างเกี่ยวกับการโอนย้าย และประกาศสงคราม

จากนั้นเห็นคนผมสีเงินที่ประกาศตัวว่ามาจากห้องBบอกว่าอย่าทำขายหน้า

'มนุษย์เนี่ย ซับซ้อนจริง...ข้าอยากกลับบ้าน' เสียงในใจของจักรพรรดิน้อย

"เดี๋ยวก่อน! นายจะทำอะไร! ตอนนี้พวกเราถูกเกลียดเข้าไส้แล้วนะ!" ชายหนุ่มผมแดงกล่าวเสียงดังลั่น

"ช่างหัวมันสิ"

"หา!!?"

"ไม่ว่าจะเรื่องอะไรนายก็แค่ไปยังระดับท็อปให้ได้--" เสียงของเขาหยุดชะงักเมื่อเด็กหนุ่มผมเขียวเดินผ่านเขาไป

บาคุโก คัตสึกิอดจะต้องมองตามไม่ได้

เด็กหนุ่มได้เดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าห้อง มองเหล่าคนที่ขวางอยู่ ใบหน้าเล็กง้ำงอลงคล้ายจะร้องไห้

"ผมอยากกลับบ้าน..."

เสียงต่างๆนั้นเงียบไปตั้งแต่พวกเขาได้เห็นหน้าเด็กหนุ่มแล้ว เสียงเล็กทุ้มหวานคล้ายกระดิ่งกังวานถึงจะไม่ได้ดังแต่ทุกคนได้ยินอย่างชัดเจน พลันทุกอย่างที่เงียบอยู่แล้วยิ่งเงียบไปหลายวินาที พวกเขาไม่ว่าจะผู้หญิงหรือชายล้วนใบหน้าแดงก่ำก่อนจะได้สติก็รีบแหวกทางให้อย่างรวดเร็ว

เด็กหนุ่มมีสีหน้าดีขึ้น

"บ๊ายบาย" หันไปกล่าวลาเพื่อนในห้องเสียงใสก่อนจะวิ่งผ่านผู้คนมากมายที่แหวกทางให้เขาออกไป

คนในห้องที่ได้รับรอยยิ้มกระชากวิญญาณและการกล่าวลาอย่างน่ารักจากเด็กหนุ่มนั้นต่างนิ่งค้าง ใบหน้าแดงก่ำอย่างขวยเขิน เสียงในใจของทุกคนคิดขึ้นพร้อมกัน 'ไม่เคยสังเกตุเลยว่ามิโดริยะจะน่ารักขนาดนี้!'

อ่า ยกเว้นไว้คนนึงกับอีกคนที่เดินออกประตูหลังไปตั้งแต่ก่อนหน้านั้น

บาคุโกมองปฎิกิริยาทุกคนที่ค้างไปแล้วหันมองตามแผ่นหลังเด็กหนุ่มเพื่อนสมัยเด็กของเขาพร้อมใบหน้านิ่วคิ้วขมวดแทบเป็นปม

'เดกุ? ไม่ใช่ หรือว่าเปลี่ยนไปงั้นหรอ? ไอ้ความรู้สึกนี่มันอะไร? หวงหรอ? ฉันคนนี้เนี่ยนะ!? แต่ว่า...เมื่อกี้เจ้านั่นโครตน่ารักเลย'

ชายหนุ่มยกมือขึ้นปิดปากของตนพร้อมใบหน้าขึ้นสี

'บ้าเอ้ย!' บาคุโกกระแทกเท้าเดินออกไปอย่างหงุดหงิดแต่ใบหน้าของเขานั้นขึ้นสีแดงชัดเจน

ㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡ

โฮะๆๆ เจ้าหมาระเบิด เอาไปกินซะ! ความน่ารักของมิโดริยะที่ไม่ใช่เดกุของแกน่ะ!

อะแฮ่ม..ใส่อารมณ์ไปหน่อย

เม้นสิ

เม้นเยอะๆ

เราชอบอ่านเม้นนะ

มันให้กำลังใจได้ดีมาก