EP5 แนะนำตัว

ห้อง425

“งั้นเรามาทำข้อตกลงการอยู่ร่วมกันดีกว่า”พ่อเทพบุตรของฉันพูดขึ้น ฉันถึงกับทำหน้างง เพราะฉันคิดว่ามันมีอยู่แต่ในละครเท่านั้น

“คุณว่ามาสิคะ ว่าต้องออกกฎอะไรบ้าง”ฉันพูดพร้อมกับยกมือขึ้นมากอดอกและยืนพิงผนังห้องรับแขก

“แต่เรามาทำความรู้จักกันก่อนดีกว่านะ”พ่อเทพบุตรของฉันพูดขึ้น ซึ่งฉันถึงกับทำหน้าตกใจ เพราะคิดมาตลอดว่าเขาคงไม่ชอบยุ่งเกี่ยวกับใครเหมือนกับฉันตั้งแต่ขึ้นเครื่อง

“คุณเอาจริงหรอคะ ฉันคิดว่าคุณไม่อยากรู้จักใครเสียอีก”ฉันพูดขึ้นพร้อมกับกำลังจะหย่อนตูดลงเพื่อจะนั่งโซฟาตัวเดียวกับเขา แต่โดนสายตาของพ่อเทพบุตรเลือดเย็นของฉันมองมา เพื่อสื่อว่าห้ามนั่งโซฟาตัวนี้ ดูแล้วน่าจะแพง ฉันจึงไม่นั่งและได้นั่งพื้นแทน ฉันถึงกับทำท่าทางฟึดฟัด เหวี่ยงๆ ไม่พอใจ หน้าบูดหน้าบึ้ง จนพ่อเทพบุตรเลือดเย็นมองหน้า แถมกระเป๋าฉันก็ยังไม่ได้จัดเข้าที่ ต้องมานั่งเสวนากับพ่อเทพบุตรเลือดเย็นก่อนเพื่อทำข้อตกลงการอยู่ร่วมกันกับเขา

“ข้อแรกคุณห้ามกลับบ้านเกิน22:00น.”ฉันถึงกับอ้าปากค้างกับข้อแรกก็ไม่บ่งบอกถึงฉันว่าคงอยู่แบบอิสระไม่ได้ต้องมีผู้ปกครองคอยดูแลตลอดเวลาพร้อมกับทำหน้าตาอึ้งว่ากล้าสั่งมาได้ ฉันควรเป็นอิสระในการอยู่ที่นี่สิ แต่นี่กลับไม่เลยฉันอยากจะร้องไห้

“ข้อสองห้ามก้าวก่ายพื้นที่ส่วนตัวของฉัน”

“ฉันขอพู-----....”ฉันกำลังจะพูดขึ้นแต่โดนเขามองเพื่อบ่งบอกถึงว่ารอให้เขาพูดจบก่อน

“ข้อสามห้ามยุ่งกับของของฉัน” (อยากยุ่งตายแหละ มีอะไรน่าจับบ้างมิทราบ)ฉันคิดในใจ

“ข้อสี่ห้ามรบกวนฉันเวลาที่ฉันทำงาน”

“แล้วคุณทำงานเวลาไหนบ้างล่ะคะ คงจะไม่ทั้งวันหรอกนะคะ”ฉันรีบถามก่อนที่เขาจะมองตาฉัน ได้แต่ตอบสายตาเขาในใจว่า (ก็อยากรู้หนิ)

“ไม่ทั้งวันหรอก ก็ตั้งแต่10:00-19:00น. บางวันฉันจะไปบริษัทบ้าง”พ่อเทพบุตรตอบ

“คุณเป็นพนักงานบริษัทหรอคะ? แล้วคุณทำงานที่บริษัทไหนหรอคะ?”ฉันรีบถาม แต่ก็โดนสายตาดุมาอีกครั้ง ฉันคิดว่าสายตาของฉันเวลาที่ฉันดุคมกริบกว่ามีด และดูดุกว่าคนอื่นๆ แต่ฉันผิดมาตลอด เขามีสายตาที่คมกว่าฉันยิ่งกว่ามีดหลายด้ามเสียอีก

“ไม่ต้องรู้สักเรื่องก็ดีนะ”โอ้โห พอเขาพูดแบบนี้แล้วฉันรู้สึกเจ็บแปล๊ปๆที่หัวใจ เพราะเขาหลอกด่าหาว่าฉันส.ใส่เผือก เจ็บจี๊ดถึงทรวงอกเลยล่ะ

“ข้อห้าห้องครัวมีห้องเดียว ใช้ได้แต่อย่าทำพังก็พอ”โอ้โห พูดอย่างกับฉันทำอาหารไม่เป็น แต่ก็ยอมรับแหละว่า ทำเป็นแค่บางเมนู

“รหัสประตูคุณคงรู้แล้วเนาะ”

“**ค่ะ ฉันทราบแล้วค่ะ”

“ดี คุณมีความเห็นเพิ่มไหม”

“มีค่ะ คุณก็ต้องห้ามยุ่งของของฉันเหมือนกัน”

“ได้ อ่อผมมีอีกอย่างจะบอกคุณ พรุ่งนี้เช้าทำอาหารให้ผมด้วย**”ห๊ะ!! ว่าไงนะเขาหันมาบอกฉันก่อนจะนั่งจิ้มโทรศัพท์เพื่อโทรหาใครสักคน พอพูดกับอีกสายเสร็จก็ถามฉันว่า

“คุณทำเป็นหรือเปล่า”เขาหันมาถามฉันอีกครั้ง

“ได้บางเมนูนะคะ ว่าแต่ปกติตอนเช้าคุณชอบทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าคะ?”ฉันหันไปถามเขา ก่อนจะลุกขึ้น เพราะเริ่มรู้สึกปวดขา

“ก็ง่ายๆนะ แซนวิชพร้อมนม”ง่ายจริงแต่ไม่รู้จะรอดหรือเปล่า เพราะฉันกลัวน้ำมันกระเด็นใส่ตอนทอดไข่ดาวใส่แซนวิชนี่สิ

“โอเคค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว”ฉันตอบพร้อมกับทำสีหน้าที่ลำบากใจ

“คุณมีอะไรจะถามผมไหม?”เขาหันหน้ามาถามฉันพร้อมกับลุกขึ้นยืน ตอนที่เขาลุกขึ้นยืนนั้นฉันสูงเท่าหน้าอกเขาเองอ่ะ ไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือเสียใจดีที่เจอผู้ชายที่สูงกว่า ถ้าดีใจก็ดีใจที่ดูตัวเล็กลง ถ้าเสียใจก็คงเป็นเพราะว่าเวลาอยากจุ๊บเขามันต้องเขย่งเท้าจุ๊บ แถมยังเป็นผู้ชายในสเปกของฉันอีก

“มีค่ะ แล้วมันจะมีใบข้อตกลงการอยู่ร่วมกันไหมคะ?”

ฉันถามลองดูเผื่อฉันจะลืมกฎ เพราะฉันรู้อยู่แล้วว่าฉันเป็นคนที่ลืมง่าย จำง่าย

“อ๋อ เรื่องนั้นหรอคุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ผมจะเอามาให้คุณพรุ่งนี้”เขาตอบฉันก่อนจะเดินเข้าห้องเขาไป แต่ฉันถามเขาก่อนว่า

“ฉันยังไม่รู้จักชื่อคุณเลยนะคะ”ฉันรีบถามก่อนที่เขาจะสาวขาก้าวยาวๆของเขาไปถึงห้องก่อน

“ผมชื่อ หลี่หานปิง เรียกฉันว่าหลงก็ได้นะ แล้วเธอล่ะ”เขาหันหน้ามาถามฉัน

“ฉันชื่อ หวังอี้หลิน เรียกฉันว่าปลายฝนก็ได้ เรียกอยากไปไหม”ฉันถามเขาเพราะกลัวว่ามันอาจจะเรียกอยากสำหรับคนจีน

“นิดนึง งั้นฉันตั้งให้เธอใหม่ก็แล้วกัน ได้ไหม”

เขาถามความเห็นจากฉันก่อนจะนึกชื่อให้ฉัน

“มีมี่ ได้ไหมเธอชอบไหม”เขาถามฉันและฉันจึงตอบว่า

“ชอบ ฉันชอบมาก ว่าแต่มันแปลว่าอะไรหรอคะ”ฉันถามด้วยความสงสัย

“มันแปลว่า น้ำผึ้ง”เขาตอบ

“แล้วฉันถามคุณได้ไหม ว่าคุณอายุเท่าไหร่”ฉันหันหน้าไปถามเขา