แถเก่งก็อีมิ้น

"ไปเถอะมึง ขอบคุณมึงมากนะเว้ยไอสิง ไม่งั้นอีมิ้นได้ตายคาร้านแล้ว"เสียงอีส้ม เอ๊ะแต่ทำไมมันใช้สรรพนามแปลกๆวะ

"อีมิ้น มึงมาทำอะไรที่นี่หะ อีเด็กเวร" เสียงปริศนาที่ปนด้วยความเดือดดาลของร่างไม่สูงและไม่บางมาก ที่มาพร้อมกับทับพีในมือ

min talk

ทุกคนหยุดชะงัก เราเบิกตากว้างกับเสียงที่คุ้น "โอ๊ย กูตายแน่เลยทำไมวันนี้มันซวยจังเลยวะ"พูดเบาๆก็เจ็บเสียงของป้าหลิง

"กูถามมึงมึงมาทำอะไรที่นี่"ทัพพีในมือป้าสั่น พร้อมกับพูดเสียงดัง

"พอดีมิ้นมารับเพื่อนมันโทรมาบอกให้มารับหน่อย"แถไปก่อน

"มึงมารับเพื่อนแล้วทำไมแต่งตัวแบบนี้แหวกตรงนู้นทีแหวกตรงนั้นที"ป้าหลิงมองหน้าอย่างเอาเรื่อง

"แหม่ป้ามันแฟชั่นวัยรุ่นไหมเดี๋ยวนี้เขาก็ใส่กันเยอะแยะ"แถไป

"แล้วคนไหนเพื่อนมึง"ป้าหลิงมองหน้าพี่คนหล่อกับ ไอ้ส้ม

"ก็คนนี้ไงหนูไม่คบเพื่อนผู้ชายป่าวางใจได้เลย"ชี้ไปที่ไอส้ม

"แล้วทำไมมึงยืนเอียงๆแบบนั้นละ" ถามกูจังเลยนะป้า

"พอดีตะคิวกินขานะป้ายืนนานแล้วมิ้นง่วงแล้วมิ้นอยากนอน"แถต่อไป555

"แล้วไปมึงรีบกลับบ้านเลยนะแถวนี้มันอันตราย มีข่าวผู้หญิงโดนฉุดทุกเดือนมึงก็ระวังตัวเองดีๆด้วยหละ ลุงมึงเป็นห่วงมึงตายห่าแล้วมั้ง กูทำงานเสร็จแล้วจะรีบกลับไป"ทำหน้าดุแต่แอบเป็นห่วงกรุ๊บกริ๊บมากป้า

"ค่ะ"

singto talk

สุดท้ายผมก็ลืมให้เบอร์มันจนได้แต่ไม่เป็นไรวันจันทร์ค่อยให้มันในห้องเรียนก็ได้

วันจันทร์☉☉☉

ปกติผมมาโรงเรียนตอน 7:30 วันนี้ผมเปิดประตูมาก็เจอคนนั่งลอกการบ้านอยู่

min talk

"โอ๊ยไอส้ม ทำไมไม่บอกกูว่าเจ๊สมรศรีสั่งการบ้าน ดีที่มึงเตือนไม่งั้นกูได้กระโดดตบ500ทีแน่"ทุกวินาทีมีค่าต้องรีบแล้วจะเข้าแถวเเล้ว

"มึง มึง มึง"เสียงผู้ชายใครมาเรียกตอนนี้เดี๋ยวแม่จะตบให้หัวทิ่ม

"มีไร"ไม่ได้เงยหน้านะไม่ว่าง

"มึงขอเบอร์กูเมื่อวาน"กูไปขอเบอร์ใครวะไม่เห็นจะจำได้เลย เงยหน้ามองแม่งหน่อยมองในความมั่นหน้าว่ากูจะขอเบอร์

"..........."

#มาน้อยแต่มานะ