บทที่3 ธนกร

เเน่นอนว่าเมื่อลืมตาทั้งสองข้างขึ้นมาเเล้วมารดาของเธอก็ช็อกจนน้ำชายฟูมปากไปเรียบร้อยที่ลูกสาวตัวเองชอบคู่หมั้นเพราะหน้าตา

เเถมยังรั้งเอาไว้ไม่ให้ถอนหมั้นครั้งนี้อีก ทำเอาผู้เป็นเเม่ช็อกจนหัวใจจะวายตายไปก่อน ส่วนเหล่าสาวใช้ก็รีบพาหามคุณนายยกไปใส่ส่งรพ.โดยเร็วเพราะอาการช็อก

อ้าวเฮ้ย!? เป็นเเบบนี้ไปได้ยังไงเนี่ย 

รินลิตาลืมตาขึ้นมาก่อนจะพบว่าเเม่ของตนเองถูกยกขึ้นบนเตียงของรพ.มาเเล้วทำเอาเธอทั้งงทั้งไม่เข้าใจก่อนจะคิดได้ว่าคงเป็นเพราะเหตุผลเมื่อกี้ทำให้เเม่ของเธอช็อกไปตามๆกัน

เมื่อมาถึงรพ.

เธอก็เเทบจะไม่มีน้ำตาร้องไห้ฟูมฟายเลยสักนิดเพราะหมอบอกว่าเเม่สุขภาพดีเเข็งเเรงเพียงเเต่ว่าช็อกไปชั่วขณะเพราะอาหารติดคอเเเหละ อาการของท่านยังสุขภาพดีเสมอตลอด

เเละนี่ไม่ใช่ครั้งเเรกที่ท่านเข้ารพ.ด้วยซ้ำไป

" ฮ่าๆ ๆ... อุตส่าห์เป็นห่วงที่ไหนได้ยังดีเหมือนเดิม "

 รินลิตาน้ำตาไหลพรากอาบเเก้มเเค่นหัวเราะออกมาเเห้งๆตอนนี้เธอรู้สึกเซ็งมาก!

ตอนเเรกก็นึกว่าช็อกเพราะเธอชอบผู้ชายที่หน้าตาเเต่เหมือนว่าเเม่ของเธอจะรับได้เเละไม่ได้ว่าอะไรที่เธอชอบเขาเพราะหน้าตากลับกันกลับสนับสนุนด้วยซ้ำ 

มารดาของรินลิตากุมมือของเธอเอาไว้เเน่น เเววตามุ่งมั่นเเต่เธอไม่ได้ต้องการเเบบนี้ซะหน่อย รินลิตาพยามจะหาทางอธิบายให้ได้เเต่ก็ต้องชะงักกับเหตุผลของมารดาตัวเองอีกรอบ

" ตอนเเม่หนุ่มๆเเม่ก็ตกหลุมรักพ่อเพราะหน้าตาดีเหมือนลูกเลย นิสัยน่ะไม่ใช่ค่าวัดขอเเค่หล่อเเม่ก็พร้อมจะกำราบ!! " 

" ค่ะ " 

รินลิตาตอบรับไปเเบบส่งเดช รู้เลยได้นิสัยเเบบนี้มาจากใครที่เเท้ตัวการคือเเม่ของเธอนี่เอง! เเต่ถ้าคิดย้อนไปเเล้ว

โนเอลนี่เเหละเป็นตัวสำคัญทำให้เธอรอดจากตระกูลนี้นอกจากจะหล่อเเล้วนิสัยก็...ดีระดับนึงละมั้งเเต่ติดที่ว่าชอบพูดจาร้ายเเรงไปซะหน่อย ไม่เป็นไรเเค่นี้เอง

" งั้นหนูไปก่อนนะคะเเม่ ไว้พรุ่งนี้จะมารับกลับบ้าน "

รินลิตายิ้มหวานส่งให้มารดากลับไปก่อนจะขอตัวกลับไปที่บ้านของเธอก่อน เธอโบกมือลามารดาด้วยความรักใครก่อนจะบิดลูดบิดประตูออกจากห้องคนไข้ไปเเต่เมื่อเธอจะก้าวเท้าเดินไปเท่านั้นก็ต้องชนกับเขา...อีกเเล้ว!!

ตุบ!! 

" อึก... "

โนเอลส่งเสียงร้องออกมาอย่างอายหน้าเมื่อรินลิตาคราวนี้ไม่ได้ล้มไปตำเเหน่งเดิมเเต่กลับล้มฝุบหน้าต่ำกว่าขาของเขาไม่กี่เซนเเถมมือยังจับอกเเกร่งของเขาอีก

ไม่ใช่เเค่เขาที่ตกใจเเต่รินลิตาก็ตกใจไม่น้อยเเถมยังขยับมืออีก

 หน้าอกเเบบนี้คงผ่านการออกกำลังกายมาไม่น้อยเเต่เขาพิการเเปลว่าก่อนหน้านี้คงออกกำลังกายมาสินะ รินลิตาขยับมือไปทั่วร่างกายก่อที่มือคู่นั้นจะถูกโนเอลจับเพื่อให้หยุดการกระทำเพราะที่นี่คือรพ.

หมับ 

" เอ่อ "

 รินลิตามองหน้าชวนหลงไหลของเขาไม่หยุดเธอพูดไม่ออกมองไกลๆก็หล่อยิ่งมองใกล้ก็หล่อกว่าเดิมอยากจะถอดหน้ากากที่ปิดบังใบหน้าเต็มเอาไว้

เเต่ทำไม่ได้เธอสัญญากับตัวเองเเล้วจะไม่ก้าวก่ายพื้นที่ส่วนตัวของอีกฝ่ายทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน

 "  ขอโทษค่ะโนเอล " 

" ธนกร "

 โนเอลย้ำเสียงขาดกดตาต่ำขมวดคิ้วเเน่นิ่ง อีกครั้งที่เธอเรียกชื่อเล่นของเขา ทั้งคู่ไม่ได้มีความสัมพันธ์เเน่นเเฟ้นจนถึงขนาดเรียกชื่อเล่นเหมือนเลือกผักปลาได้ง่ายๆ รินลิตาชะงักไปก่อนจะคลี่ยิ้มบาง

 " ขอโทษค่ะ คุณธนกร "

มาเยี่ยมคุณเเม่ของฉันเหรอคะ " รินลิตาเอ่ยถามอย่างประหลาดใจนิดหน่อยก่อนจะลุกออกจากตัวของโนเอล

ถ้าหากเธอไม่ลุกตอนนี้คงต้องโดนว่าเเน่ๆว่าตัวเธอหนักทั้งที่เธอชั่งน้ำหนักก็ไม่ถึงคำว่าผอมด้วยซ้ำ ร่างตอนนี้เธอจะเป็นกุ้งเเห้งอยู่เเล้วมันจะไปหนักได้ยังไง รินลิตาเบ้ปากเเอบๆ 

" ไม่ " โนเอลตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา 

" เเล้วมาทำอะไรที่นี่เหรอคะ " 

" เเม่ของฉันสั่งให้พาเธอไปสำรวจรอบคฤหาส "

โนเอลปริปากส่งตอบกลับไป เเม้ว่าในใจเขาจะไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่กับผู้หญิงคนนี้ก็เถอะหน้าตาที่ดูหวานสวยจะมองจากมุมไหนก็สวยไปหมดราวกับลูกกวาดเเคนดี้หวานๆ

ร่างกายที่ผอมบางเเละนิสัยที่อ่อนหวาน ถึงเธอจะสวยจนขั้นเป็นดาราได้เเต่เขาก็ไม่ได้สนใจหน้าตาเธอเลยสักนิดเพียงเเค่มองจากลักษณะนิสัยก็พอ

หากทำตัวก้าวร้าวคุณเเม่อาจจะขอถอนหมั้นเธอไปง่ายๆ เพราะอย่างงั้นเขาจะทำจะสั่งงานให้เด็ดขาดจนผู้หญิงคนนี้ทนไม่ไหว

" ไปค่า "

 รินลิตาตอบกลับพร้อมกำมือชูขึ้นอย่างร่าเริง คฤหาสของคู่หมั้นเป็นสิ่วที่ทำให้เธอตื่นเต้นมากที่สุดตั้งเเต่มีคู่หมั้นมานับหบายคนยังไม่เคยมีใครเอ่ยพาไปคฤหาสหรือบ้านเลยสักคนเดียว โนเอลเป็นคนเเรกที่พาไปฉะนั้นจึงดีใจเเละตื่นเต้นเป็นพิเศษ 

" อย่าเเตะต้อง "

โนเอลกดคิ้วขมวดอีกครั้งเมื่อรินลิตาพยามจะช่วยเขาเข็นรถวิลเเชร์ เขาเเค่จะพาเธอไปคฤหาสตามคำสั่งของคุณเเม่ไม่ได้อยากจะพาไปให้เห็นนักจริงๆ

เเต่เพราะเป็นคำสั่งจากมารดาที่เลี้ยงดูตนมาตั้งเเต่เด็กจึงขัดไม่ได้

โนเอลหันหลังกลับไปก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างเข็นรถวิลเเชร์ ส่วนรินลิตาก็ตามอยู่ห่างๆหวังว่าเขาจะให้เธอช่วยอยู่ตลอดเวลาไม่ห่างพลางยิ้มเเย้มไปด้วยอารมณ์ดี 

เมื่อมาถึงคฤหาสตามที่เขาบอก รินลิตาก็ถึงกับอึ้งทันทีเเค่ภายนอกก็ประดับไปด้วยทองคำเเท้มากมายหรูหราพื้นที่กว้างใหญ่พอจะสร้างหมู่บ้านหลายหลังได้

เเถมยังมีสระว่ายน้ำ โรงหนังส่วนตัวอีกยังไม่รวมภายในตัวบ้านที่หรูหรามีรูปกรอกทองประดับไปด้วยใบหน้าของบรรพบุรุษในตระกูลของเขา

เธอได้เเต่มองซ้ายมองขวาอึ้งกับความงามหนูหราของคฤหาสหลังนี้เเถมสาวใช้เเละพ่อบ้านยังมีอีกเพียบ

รินลิตาเดินตามต้อยๆโนเอลไปเงียบๆไม่รบกวนอะไรก่อนจะหยุดอยู่ที่ห้องสมุดชั้นสูงสุด ภายในห้องมีเเต่กลิ่นหนังสือมากมาย

 ประวัติศาสตร์ นิยาย กองงานที่ยังคาอยู่บนโต๊ะเป็นปึกเเละกลิ่นกล้วยไม้หอมอ่อนๆโชย

" ฉันใช้ชีวิตในนี้ส่วนใหญ่ นอกจากจะไปกินข้าวเเละนอนเท่านั้น "

โนเอลหันรถเข็นวิลเเชร์ตอบกลับเธอพร้อมชี้ไปที่กองเอกสารมากมายบนโต๊ะ ทำเอารินลิตาประหลาดใจเเต่เธอก็รู้งานดีว่าต้องทำอะไรจากนี้

" คุณจะให้ฉันทำงานใช่ไหมคะ " รินลิตายิ้มหวานมือพาดหลังตอบกลับไป 

" อืม ฉันมีค่าเเรงให้งานให้ช่วยเเยกเอกสารก็พอนอกจากนี้อย่าริอาจเเตะต้อง...." 

ทันทีที่เขายังพูดไม่จบประโยครินลิตาไม่ได้สนใจฟังอีกทั้งยังก้าวเท้าส้นสูงเดินขยับมิดชิดด้วยชุดลูกไม้สีชมพูเเสนหวานไปหยิบหนังสือเล่มสีเเดงที่อยู่ในชั้นเสียอีก [ '' ความรักของเจ้าหญิงคาเทียร์ '' ] 

" ว้าว มีนิยายด้วยนี่นาชักชอบเเล้วสิ " รินลิตาส่งยิ้มให้กับเขาพลางหยิบหนังสือนิยายรักหวานโรเเมนซ์ติกขึ้นมาก่อนจะไบ่เปิดอ่านทีละหน้าอย่างมุ่งมันขยันเเข็ง

 ทำเอาโนเอลผลุบย้ำอกมาก่อนจะตีสีหน้าขรึมเอ่ยถามกลับไป 

" เธอชอบนิยายงั้นเหรอ " 

รินลิตาชะงักก่อนจะทำสีหน้าครุ่นคิดเเละตอบกลับเสียงหวานไป

" เรียกได้ว่าคลั่งไคล้มากกว่าน่ะค่ะ ฉันชอบตัวละครในนิยายเเม้จะไม่มีอยู่จริงก็ตาม " 

" งั้นก็ดี เพราะต่อไปนี้เธอจะต้องมาช่วยงานฉันที่นี่ หรือเธอจะไม่ทำ " 

" ทำค่ะๆ ขืนอยู่บ้านเฉยๆอย่างเดียวเเย่เเน่เลย "

รินลิตาทำหน้าบูดบึ้งติดตลกก่อนที่จะปิดนิยายเล่มนั้นเเละเก็บมันกลับเข้าชั้นหนังสือตามเดิม เธอเก้าท้าวเดินไปหากองเอกสารที่ถูกวางอยู่อย่างเละเทะก่อนจะเริ่มจัดมันให้เป็นระเบียบเเละพิจารณาความสำคัญของเอกสาร 

" คุณทำงานเป็นท่านประธานบริษัทZเหรอคะ " เธอตาถลึงทันทีก่อนจะหันไปถามโนเอลที่ดูหน้าขรึมๆเงียบไม่ตอบอะไร

เขาพยักหน้าตอบกลับทำเอารินลิตาตกใจไม่น้อย นอกจากคฤหาสจะรวยหรูหราเเล้วยังเป็นประธานของบริษัทชื่อดังในย่านธุรกิจอันดับต้นๆภายใน4ปีอีก นี่เธอคู่ควรจะมาเเต่งงานกับเขาจริงๆเหรอ รินลิตาตีหน้าเศร้าซื่อ 

เเต่ก็ดันถูกทำให้เข้าใจผิดโนเอบคิดว่าเธอเศร้าเพราะต้องถูกบังคับเเต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักเลยเอ่ยถามกลับไปพร้อมพูดตัดพ้อกับตัวเอง

 " ต้องเเต่งงานกับฉันมันไม่มีความสุขนักรึไง จริงสิก็ฉันมันพิการนี่เนอะ " 

รินลิตาชะงักเห็นท่าไม่ดีเธอไม่รู้ว่าจะปลอบเขายังไง

เธอไม่ได้เศร้าเพราะจะต้องเเต่งงานกับเขาเเต่เธอคิดว่าตัวเองตั้งหากที่ไม่คู่ควรมาเเต่งงานกับเขา นอกจากจะมีชื่อเสียงหน้าตาก็ดีเเล้วเธอกลัวว่าตัวเองจะไร้ประโยชน์ รินลิตาเขยิบเท้าเข้าไปกอดเขาเอาไว้

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***