บทที่5 หายตัวไป

ขณะที่ร่างเล็กกำลังเดินเข้าร้านนั่นเอง

ตุบ!

เธอกลับเดินชนกับใครสักคนเข้าอย่างจัง

“โอะ! ขอโทษค่ะ”

“ฟาริน!” ชายเมื่อสักครู่ที่เดินชนเธอเอยขึ้นมา ทำเอาเจ้าตัวคนเมาเอียงคอด้วยควาสงสัย

“หื้ม? รู้จักชื่อฉันด้วยหรอคะ”

“…” เขายืนนิ่งเงียบน้ำตาคลอเบ้าไม่พูดอะไร เอาแต่จ้องไปที่หน้าสาวข้างหน้า ที่แม้แต่ยืนยังจะไม่ไหว

“ร้องไห้มาหรอคะ แฟนทิ้งหรอ”

“เปล่าหรอก กลับกันเสียอีกฉันเป็นคนทิ้งเขามาต่างหาก” สุดท้ายน้ำตาที่กลั้นไว้ก็หยดล่วงหล่นลงมาอาบแก้มชายตรงหน้าฟาริน

“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะ ถ้าเลือกที่จะทิ้งแล้วก็อย่าเสียใจเอาทีหลังสิ” ฟารินเอามือลูบเช็ดหยดน้ำตาของผู้ชายตรงหน้าออก พร้อมกับคำปลอบโยนแต่ดูเหมือนจะไม่ได้ช่วยอะไร

“เธอชอบตุ๊ดหรือเปล่า?”

“ชอบสิ!” ฟารินตอบอย่างไวแบบไม่ต้องคิด

“งั้นอยู่เป็นเพื่อนฉันได้ไหมคืนนี้” ตาส่องประกายแวววาวด้วยความอ้อนวอนและโหยไปที่ฟาริน มือทั้งสองถูกเอื้อมคล้องคอผู้หญิงตรงหน้า ด้วยความที่หล่อนเป็นนักบาสเก่าทำให้ตัวสูงกว่า และผู้ชายตรงหน้าดูเตี้ยไปเลย

“ได้สิ ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอเอง”

ว่าแล้วชายตัวเล็กจึงเดินนำฟารินตรงมายังรถเก๋งสีเทาของเขา ไม่นานรถเก๋งสีเทาก็แล่นออกไปจากลานจอดรถของผับ

หน้าห้องน้ำ

จุ๋มกับต้นเดินออกเจอกับที่หน้าห้องน้ำ

“ต้น ฉันบอกให้แกเฝ้ายัยฟารินไว้ไม่ใช่หรอ”

“ก็คนมันปวดท้องอะแกจะให้ทำไง”

“เอ่อๆ ช่างมันเถอะ ว่าแต่แกได้ล็อครถไว้ปะ?”

“เฮ้ย!!!!” ต้นสะดุ้งสุดตัว ตาโตเป็นไข่หาน อีกฝ่ายรับรู้ได้ถึงสัญญาณทันที ทั้งคู่จึงรีบกลับไปดูที่รถด้วยความเร็วแสง

ภายในรถ

“ไม่มีอะ!”

“ทางนี้ก็ไม่มีเหมือนกัน” จุ๋มกับต้นช่วยกันตามหาตัวฟารินจนทั่วรถ แต่ก็ไม่มีวี่แววของเจ้าตัวคนเมาเลย

“ทำไงดีอกอีจุ๋มจะแตกแล้วเนี่ย” จุ๋มรู้สึกกระวนกระวายใจอย่างหนัก