ตอนที่2

vit~

ผ่านมา2เดือนเต็มๆ ผมก็ยังคิดเรื่องมันอยู่ไม่รู้ทำไม แต่ผมยังรู้สึกผิดกับเรื่องวันนั้นอยู่ ผมอยากเจอแต่ก็ไม่กล้าถามแม่ว่ามันอยู่ไหน อยากทักไปหาก็กลัวมันจะยังโกรธอยู่ อยากโทรก็กลัวมันไม่รับ แต่ผมมัวแต่คิดเรื่องมันที่เกิดขึ้นจนลืมไปว่ามันอยู่มหาลัยเดียวกับผม แต่คนละคณะ ผมตั้งใจว่าจะไม่เจอมันจนกว่าจะพร้อมกว่านี้ พยายามหลบมันให้ถึงที่สุดเลยคอยดู

มหาลัยSw

"หลังจากน้องรายงานตัวเสร็จเเล้วหาชมรมอยู่ด้วยนะครับ"

"กรี๊ดดด"

"พี่กันหล่อมากกก"

โอ้ยยยยยยแสบหูโว้ยยย ทำไมต้องมาเดินผ่านแถวนี้ด้วยวะ ว่าแต่ไอ้นี่น่าจะชื่อกันมั้ง เห็นพี่ภัทรมันเคยเล่ามาว่าตอนมันอยู่ปี4ใหม่ๆ มีเด็กคนนึงเข้ามาโคตรหล่อ ทำเอาสาวๆหลงทั้งมหาลัย พอเจอตัวจริงก็ไม่เท่าไหร่นี่หว่า

"น้องครับๆชมรมดนตรียังรับอยู่นะครับ สนใจกันมั้ยเอ่ย"

ผมได้ยินเสียงมาจากข้างหลังกำลังหาคนเข้าชมดนตรี ซึ่งเป็นชมรมที่ผมอยากเข้าพอดี เหตุผล....ก็เพราะอยากเล่นให้ไอ้กายฟังสักเพลง แทนคำขอโทษ สักพักก็มีคนคนหนึ่งเดินเข้ามาก่อนผม ซึ่งผมจำได้ดีว่าเป็นใคร

"เอ่อ...น้อง"

"ชื่ออะไรครับ"

"กายครับ"

"เชี่ยย!!" อุ๊บ!!

ไอ้กายมึงจะเข้าชมรมเดียวกับกูไม่ได้ หาที่แอบด่วนอะตรงนี้เลยละกัน เดี๋ยวแม่งมองเห็นเราอีก นี่อุสาห์จะไม่เจอมึงแล้วนะ กูยังไม่พร้อมเว้ยยย กูขอสำนึกผิดก่อน ดีนะที่ตรงนี้พอได้ยินบ้าง

"อยากเข้าชมรมไหนอะเรา"

ไอ้พี่นี่ก็ถามอีกเมื่อกี้บอกหาคนเข้าชมรมดนตรี พอมีคนมาจริงๆถามว่ามาเข้าชมรมไหน เห้อออ

"เข้าชมรมนี้แหละครับ"

"ป่ะ..เดี๋ยวพี่พาไปสมัคร"

"ไอ้วิทย์"

"เชี่ย!!บูท ตกใจหมด"

นี่ไอ้บูทนะครับเผื่อคนยังไม่รู้จัก เป็นอีกคนที่สอบเข้ามาติดมหาลัยเดียวกันกับผมกับกายผมก็ไม่รู้มันติดได้ไง แต่ที่รู้ๆไอ้นี่มันชอบหลีสาวมากกก

"ละมึงมาแอบมองอะไรแถวนีวะ"

"มองไอ้ ก...เปล่า"

เชี่ยยเกือบหลุดปากแล้วมั้ยหล่ะ

"เปล่าเชี่ยไร..กูเห็นมึงแอบมองอยู่เนี่ย สาวคนไหนหรอวะ ขาวป่ะ อ่าวนั่น ไอ้กายนี่หว่า ไอ้กาย!!

อั้ยเอั้ยอิดอึงอ่อยอู(โอ้เชี่ยวิทย์มึงปล่อยกู)

ไอ้กายไม่ได้ยินผมเลยพยายามเอามือมาอุดปากไอ้บูทไม่ให้มันตะโกนอีกรอบ

"ละที่มึงแอบมองเนี่ย..อย่าบอกนะว่ามึงแอบมองไอ้กาย"

มึงนี้ก็แสนรู้เหมือนกันนี่หว่า แต่กูไม่บอกมึงหรอก

"เปล่า...ก..กูนั่งเล่นโทรศัพท์เฉยๆ"

"เหรออ...เชื่อตายแหละ มึงยังไม่ไปหามันอีกหรอวะ "

"กูกลัวมันโกรธกูอยู่อะเลยไม่กล้าไป"

"อ๋อ...เรื่องที่มึงกับมัน...." [ทำหน้ากวนตีน]

"เออ..เรื่องนั้นแหละ นี่กูยังไม่ได้เคลียกับมึงเลยนะ"

"เรื่อง?"

"ก็มึงเอายาไปใส่ให้มันทำไม"

ไอ้กายมันก็แปลกนะครับ โตเป็นควายยังจะชอบซื้อลูกอมที่มันอัดเม็ดเป็นเเพงๆเหมือนยามากิน วันนั้นเลยโดนยาไปเต็มๆ ละมันก็ไม่เอะใจอะไรนอกจาหบอกลูกอมจืด เห้อออ

"น่า....วิทย์กูขอโทษ กูแค่แกล้งมึงเล่นเฉยๆ"

"ขอโทษเชี่ยอะไรมันไม่ทันแล้ว"

"แต่มึงเป็นคนทำมึงผิดกูไม่เกี่ยว"

"เหรอ!!"

"เออดิ!!"

ไม่ผิดห่าไรถ้ามึงไม่ใส่กูก็คงห้ามใจอยู่เหมือนทุกครั้ง แต่นี่ใครจะปล่อยให้มันนอนร้อนนอนทรมานอยู่แบบนั้นวะ

"พวกมึงแม่งเหมือนกันจริงๆ"

"มึงหมายความว่าไง"

"เห้ยยยตรงนั้นสาวสวยหวะ กูไปก่อนนะ เจอกันที่คณะพรุ่งนี้ บ๊ายยย"

เอ้าไอ่นี่มาทำให้อยาก(รู้)แล้วก็จากไป

ว่าแต่ไอ้กายไปไหนแล้ววะ มัวแต่เสียเวลาคุยกับไอ้บูทนานไปหน่อย ไม่รู้ว่ามันกับพี่เดินไปทางไหนเลย ห้องชมรมดนตรีอยู่ไหนวะ นั่นไง ไอ้พี่คนนั้นมาแล้วไปถามมันดีกว่า

"พี่ครับ ชมรมดนตรีไปทางไหน"

"อ่าว!!..วิทย์"

รู้จักเราหรอวะ เคยเจอที่ไหน อะไร งง

"ทำไมทำหน้างั้นอะ พี่ชื่อม่อนไง"

"ม่อน...ม่อนน้องรหัสพี่ภัทรป่ะ"

"อะ..แปลว่าจำได้ล่ะ...นี่มาทำไรเนี่ย"

"ก็ว่าจะเข้าชมรมดนตรี"

"พี่ต้องพิจารณาหน่อยหวะ เมื่อก่อนได้ยินพี่ภัทรบอกมาว่ามึงเล่นดนตรีห่วยมากกกก แถมยังร้องเพลงแหกปากดังลั่นบ้านจนพี่ภัทรมันทำงานไม่เสร็จละมาลงกับพี่เนี่ย"

"555"

"หัวเราะไรมึง"

ก็หัวเราะที่พี่ภัทรมันเอาไปลงกับพี่ไงสายนั้นชอบใช้ความรุนแรงควบคุมอารมณ์ยากอยู่ด้วยน่าสงสารแทน

"เปล๊า....ว่าแต่ไอ้พี่ภัทรมันเผาผมให้พี่ฟังอ่อ"

"ก็ประมาณนั้นแหละ ....แต่นี่มึงหล่อขึ้นเยอะน่าจะดึงสาวให้มาสนใจชมรมเราบ้างน่าจะได้ งั้นกูให้มึงเข้าก็ได้"

เอะ!! มันแปลกๆทำไมสาวถึงไม่ชอบชมรมดนตรี

"อะ...งงอะดิ้ งั้นมึงมองนู่น"

พี่ม่อนชี้มือไปตรงทางที่ผมเพิ่งเดินผ่านมาตอนแรก

"เวทีดึงสาวหรอพี่...โอ้ยยย"

"สมควร... เวทีที่ไหนดึงสาว ก็ไอ้กันนั่นไงดึงสาวไปหมด บอกชมรมมันดีอย่างนู้นดีอย่างนี้ กูหล่ะเบื่อ เต็มทนละ"

"งั้นแปลว่าชมรมพี่ไม่มีผู้หญิงเลยอะดิ"

"ก็ไม่เชิง เพราะมีหลงมาอยู่2คน"

ดีล่ะไอ้วิทย์จะได้ปลอดภัยจากสาว..แต่เดี๋ยวมันหน้าหวานต้องปลอดภัยจากหนุ่มดิ้ เอ้ยยยต้องตาดูตลอดล่ะ ไม่ได้ มันต้องเป็นของกูคนเดียวเว้ยยย

"ยืนบ่นอะไรของมึงอยู่คนเดียว ไปได้ล่ะ"

ผมก็เดินตามพี่มันจนถึงหน้าห้องชมรม ที่ตรงหน้าของผมตอนนี้เป็นห้องกว้างๆรายล้อมไปด้วยเครื่องดนตรีต่างๆ จัดไว้เป็นระเบียบเรียบร้อยเป็นสัดส่วน

"น้องมาสมัครชมรมดนตรีใช่ไหมคะอุ้ยหล่อด้วย..เชิญค่ะๆ"

"แหม...ทำตัวเนาะมึงอีบิว"

"มึงก็สายตาดีนี่หว่า ไปทำยังไงให้เด็กหน้าตาน่ารักแถมยังหล่อมาเข้าชมรมได้สองคนติดกัน แค่นี้ก็มองเห็นอนาคตชมรมแล้ว"

"ตกต่ำใช่มั้ยพี่"

"ใช่ต้ำเตี้ยเลี่ยดินเลย..เอ้ยยยไม่ใช่ต้องดีขึ้นสิ่...น้องก็มีอารมณ์ขันเหมือนกันนะเนี่ย"

"น้องมันเป็นคนไม่ใช่ไก่จะให้ขันไง"

คนอื่นๆในชมรมพากันหัวเราะชอบใจกันใหญ่ที่ประธานชมรมอย่างพี่ม่อนกับรองประธานชมรมอย่างพี่บิวกำลังเถียงกันไปเถียงกันมา แทบจะตบจะตีกัน ระหว่างนั้นผมก็เลยเดินไปที่โต๊ะ กรองใบสมัครเสร็จพวกพี่เค้าก็ยังไม่หยุดทะเลาะกันอีกจนผมพูดขึ้นมา

"พี่ม่อน!! ผมกลับก่อนนะเดี๋ยวพี่ภัทรรอนาน"

"เออ..ฝากบอกพี่ภัทรมันด้วยคิดถึง555"

ประธานชมรมพูดจบก็เอามือมาขยี้หัวผมจนผมยุ่งไม่เป็นทรงด้วยความเอ็นดูผมเลยเอามือจัดทรงผมให้กลับเป็นเหมือนเดิมแล้วเดินออกนอกประตูไป หลังจากผมเดินออกมาก็ยังได้ยินเสียงประธานชมรมกับรองประธานตีกันยังไม่เลิก ผมว่าชมรมนี้น่าจะวุ่นวายพอสมควรเลย

"พี่ภัทร..ผมมาล่ะ"

"ขึ้นมาเดี๋ยวพาไปหอ"

รถสีขาวค่อยๆเคลื่อนตัวออกจากลานจอดรถของมหาลัย

"เอ้า...พ่อซื้อให้ผมหรอ"

"หึ..เปล่า"

"ไหนพ่อบอกจะซื้อให้ถ้าสอบเข้ามหาลัยอะไรก็ได้ในกรุงเทพได้จะซื้อคอนโดให้อยู่แทนหอไง"

"ก็พ่อห่วงกลัวแกจะไปเที่ยวพับไหน ทำสาวไหนท้อง เลยบอกให้อยู่หอกับบัดดี้คนนึงจนกว่าพ่อจะสบายใจว่าจะไม่ไปเที่ยว"

"แล้วบัดดี้คนนี้มันจะกลัวผมไหม"

"ไม่น่ากลัวเพราะแกก็รู้จักดี"

ใครวะพี่ภัทรพูดเหมือนพี่ภัทรรู้จักมานานงั้นแหละ

ไม่นานรถคันสีขาวก็ค่อยๆเลี้ยวเข้าหอๆหนึ่ง

"อะนี่กุญแจ...ของขนขึ้นให้แล้ว"

"ขอบคุณครับ"

วิทย์ กดลิฟท์ขึ้นไปบนชั้น3เดินไล่ห้องมาจนหยุดอยู่หน้าห้องหมายเลข404 กุญแจเมื่อกี้ที่พี่ให้เข้ามาไข เปิดห้องเข้าไปพบว่า มีคนตัวเล็กหน้าคุ้นๆ กำลังจัดของอยู่

"วิทย์!!!!"

"กาย!!!!"

เราทั้งสองได้แต่ยืมอึ้งตกใจมากตาไม่กระพิบเหมือน stunt ไปทั้งคู่ ละกายก็ดึงมือผมเข้ามาแล้วปิดประตู

"สรุปคนที่แม่บอกจะมาอยู่ด้วยคือวิทย์หรอ"

"คงใช้..ก็ไม่ได้เข้าผิดห้องนี่

โอ้ยยยยพ่อ ทำไมต้องมาให้อยู่กับมันด้วยเนี่ยยอุสาห์พยายามหลบหน้ามันจากมหาลัยแต่ดันมาเจอมันอยู่ที่หอ สรุปกูจะหลบมันไม่พ้นเลยใช่มั้ยวะ เห้ออส่งสัยคงต้องเคลียกับมันให้จบจะได้ใช้ชีวิตแบบไม่อึดอัด

"เอ่อ...ก..กูขอโทษนะเรื่องวันนั้นอะ มึงอย่าโกรธกูเลยนะ กูไม่ได้ตั้งใจ จริงๆ กูแค่ไม่อยากเห็นมึงทรมาน"

"เออ..มึงไม่ได้ผิดนี่ ดีซะอีกที่มึงช่วยกูอะ" [ยิ้ม]

...มึงแปลกไป มึงเปลี่ยนไป ไอ้กายมันเปลี่ยนไป นี่ไม่ใช่มัน มันโกรธขนาดนั้น สายตานั้นผมจำได้ มันไม่ได้ให้อภัยใครง่ายๆแน่ เหมือนตอนนั้น

:~ ย้อน ~:

ต้องบอกก่อนว่า ผมยอมรับครับว่าผมอ่อนแอและไร้ที่เพิ่งมากมีแต่ไอ้กายที่คอยปกป้องผมตอนอยู่ที่โรงเรียน ผมไม่ค่อยยุ่งกับใคร แต่มีแต่คนเอาผมไปนินทาอย่างนู้นอย่างนี้บ้าง เสียๆหายๆ ซึ่งเหตุการณ์มันเริ่มจากไอ้นินจา บ้านมันถูกอาผมทวงหนี้บ่อย พอมันรู้ว่าผมอ่อนแอแกล้งง่าย มันเลยกุเรื่องต่างๆมากมายให้คนมันมานินทาผม เช่น บอกว่าถ้ายุ่งกับผมจะโดนยิงตายบ้างหล่ะ บอกว่าบ้านผมชอบฆ่าคนตาย บอกว่าผมเป็นฆาตกร บอกไม่ให้ใครมายุ่งกับผม

ทั้งๆที่เรื่องทั้งหมดมันคือผลงานอา แต่ผมยังโดนเอาไปเกี่ยว ส่วนมาก ผมเดินไปทางไหนก็ไม่มีคนพูดด้วย ทำอย่างกับผมไม่มีตัวตน เหมือนผมเป็นอากาศ แต่ที่วันนี้มันพิเศษจนผมหนีมาร้องไห้อยู่หลังโรงเรียนก็คือ ในห้องเกิดเรื่องมีคนเอาปืนมาโรงเรียนแล้วปืนมันลั่นไปโดนของบนโต๊ะครู ปั่ง!!

ทุกคนรีบหมอบลงอย่างไว

ครู: "เสียงอะไร!!"

เพื่อนๆเงียบกริบ ไม่มีใครตอบ พลางจ้องมามองผมที่อยู่หลังห้อง

ครู:"เสียงปืนใช่มั้ย ใครเอาปืนมาโรงเรียน"

แล้วครูก็มองมาที่ผมที่อยู่หลังห้อง

ครู:วิทยา เธอเอาปืนมาใช่มั้ย"

"ม...ไม่...ช..ใช่ครับ"

ผมพูดด้วยอาการตกใจกลัวจะเสียงสั่น มือไม้สั่นไปหมด ร่างกายแทบขยับไม่ได้

ครู:"ไม่ใช่เธอแล้วจะเป็นใคร ในเมื่อใครๆก็รู้ว่ามีแต่บ้านเธอเท่านั้นแหละที่พอจะหาปืนได้"

"ต..แต่ผมไม่เกี่ยวนะครับ"

ครู:"เธอมีพยานมั้ยว่าเธอไม่ได้ทำ"

"เพื่อนในห้องไงครับ"

ครู:"ใครเห็นว่าวิทยาไม่ใช่คนเอาปืนมายกมือขึ้น"

เพื่อนๆไม่มีใครยกมือขึ้นพลางมองด้วยสายตาแค้น

ครู:"ไม่มีใครเห็นเลยหรอ"

เพื่อนๆเงียบอยู่เหมือนเดิม

ครู:"ครูตัดสินละว่า ครูจะเอาปืนไปตรวจดู ถ้าเธอผิดจริง ครูจะให้เธอออกจากโรงเรียนนี้ไปเลย โดนไม่สน อะไรทั้งสิ้น"

สักพักพอครูเดินออกจากห้อง เพื่อนๆก็เริ่มพูดกันว่า ที่บ้านผมทำธุรกิจอะไรแบบนี้ต้องเป็นผมแน่ๆนินทาเรื่องพวกนั้นต่างๆนาๆจนผมไม่อยากฟัง ผมเลยวิ่งออกมาจากห้องเพราะทนเสียงนินทาเสียๆหายๆแบบนี้ไม่ได้ ละไอ้กายก็ตามหาผมจนเจอผมร้องไหอยู่หลังอาคารวันนั้นหลังอาคารเรียน

"กายมึงไม่ต้องโกรธนะ เพื่อนมันแกล้งกู กูรู้ว่ามันวางแผนกันจะให้กูถูกไล่ออก กูเข้าใจ ขอแค่มึงยังอยู่เป็นเพื่อนกู อยู่ข้างกู กูก็พอใจแล้ว ฮือ~"

"กูเข้าใจ ว่ามึงไม่ค่อยมีเพื่อน เลยไม่มีใครเข้าข้างมึง เพื่อนเค้า กลัวมึงหมด มึงก็ควรเข้าไปคุย เข้าไปอธิบายให้เค้าเข้าใจ ไม่ใช่แอบมานั่งร้องไห้อยู่หลังอาคารคนเดียวมั้ย"

กายมันโกรธมากตามันแทบมีไฟลุกขึ้นมาเหมือนมันแทบจะไปฆ่าคนตายแทนผมทั้งโรงเรียนได้เลย มันเลยเดินมาห้องผมทั้งๆที่มันอยู่อีกห้อง ล่ะโวยวายใหญ่โตจนเพื่อนแทบจะมากราบขอโทษให้ผมให้อภัยแต่ไอ้กายมันก็ยังไม่หยุด บุกไปต่อยเรียงคน จนเพื่อนหยุดนินทาผม แล้วไปแก้ต่างว่าไอ้นินจาวางเเผนให้มันเป็นข่าวใหญ่จนครอบครัวผมโดนจับ เรื่องหนี้ที่อาทำจะได้ถูกเปิดโปง ครูก็เลยเรียกพ่อผมมาแล้วเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟัง พ่อเลยมาถาม

พ่อ: "ลูกจะย้ายห้องไหม พ่อรู้เรื่องนี้ลูกไม่ผิด แต่ลูกก็ควรมาบอกพ่อมั้ยว่าเข้ากับเพื่อนไม่ได้ งั้นเอางี้ไปอยู่ห้องหนึ่งกับเจ้ากาย แต่ลูกต้องพยายามเพิ่มขึ้นนะ"

"ครับ..เอางั้นเลยดีกว่าครับ ผมอยากอยู่กับกาย แล้วผมจะพยายามครับ"

ผมยังจำได้ดีว่าหลังจากเรื่องวันนั้นในเพื่อนห้องเก่าของผมแทบมาขอร้องผมทุกวันบอกให้ไปขอร้องให้ไอ้กายให้อภัยพวกมันได้แล้ว พวกมันไม่อยากเจออะไรแบบนี้อีกแล้ว พวกมันบอกว่าทรมานมากก ผมเลยไปขอร้องแทนเพื่อน

"กาย กูขอร้องนะ หยุดทำร้ายมันด้วยสายตาแบบนั้นได้แล้ว กูสัญญาต่อไปนี้กูจะเข้มเเข็ง กูจะไม่เสียน้ำตาให้ใครง่ายๆอีกแล้ว กูสัญญา"

หลังจากมันรับคำสัญญามันก็เลืกแค้น

:~จบภาพย้อน~:

เห้อออออออไหนเป็นงี้ไปได้หล่ะ กะจะไม่ดึงดร่ามาแล้วนะคะแต่อดไม่ได้จริงๆ555

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***