ตอนที่ 1.

ตอนที่ 1. ผู้มาเยือน

โรงเรียนมัธยมธราทิน.....

เสียงกึกก้องดังสนั่นเป็นเหมือนประจำทุกวันน่าแปลกใจที่นี่เป็นโรงเรียนประจำชายล้วนชื่อดังและที่น่าตื่นเต้นในทุกเช้าของที่นี่ก็เป็นเพราะมันมีโรงเรียนประจำหญิงล้วนอยู่ตรงข้ามน่ะสิถึงจะบอกว่าอยู่ตรงข้ามแต่ก็เป็นตรงข้ามของทะเลสาปอันใหญ่ที่ถ้าจะเดินทางทีต้องนั่งเอาเรือเท่านั้น

“อะไรวะมึง”

“มีนักเรียนย้ายเข้ามาใหม่น่ะสิ”

ผมชื่อ เรียวตะ เป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นส่วนหมอนี่ชื่อ ติน เป็นเพื่อนสนิทของผมเองเราย้ายเข้ามาที่นี่พร้อมกัน

“น่าตื่นเต้นตรงไหนวะ”

“เอาน่ามึงอย่างน้อยก็จะได้เห็นหน้าใหม่ๆบ้างไม่ใช่เห็นแต่หน้าเดิมๆจนเอือมระอาไปหมดแล้ว”

ไอ้ตินมันตบไล่ผมเบาๆก่อนจะเดินเข้าห้องเรียนไปพวกเราอยู่มอหกทับสามและอีโรงเรียนประจำที่นี่ก็มีตั้งปีสี่เห้อผมล่ะอยากจะหนีไปให้พ้นๆจากที่นี่ๆสักที

ในขณะที่ทุกคนกำลังชุลมุนกันอาจารย์ก็มาพาไอ้เด็กใหม่นั่นไปที่หอพักผมล่ะอยากเห็นหน้ามันซะจริงเป็นวีไอพีหรือยังไง

“แม่งเป็นวีไอพีหรือไงวะ”

“เป็นไรของมึงวะ”

“กูล่ะอยากเห็นหน้าแม่งจริงๆ”

“กูรู้มาว่ามันอยู่ห้องเดียวกับเรานิเดี๋ยวมึงก็ได้เห็น”

“ซีเรียสป่ะ”

“กูจะล้อเล่นทำไมล่ะกูเป็นถึงเลขาประธานกูจะโกหกมึงเพื่อ”

“เป็นแค่เลขาประธานอย่าอวดได้มะไม่ได้เป็นเลขาพระเจ้าซะหน่อย”

“อ่าวไอ้สัสนี่”

“ล้อเล่น” (ฮา)

เมื่อกริ่งโรงเรียนดังขึ้นอาจารย์ก็เดินเข้ามาพร้อมกับไอ้เด็กใหม่นั่นเท่าที่สังเกตดูก็ไม่ได้โดดเด่นอะไรร่างเล็กผอมนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนกับใบหน้าเย็นชานั่นอีก

“เงียบหน่อย เวลาเรียนไม่สนใจเรียน เวลาสอบจะมาโอดครวญฟังเรื่องที่สองต่อ” หลายคนเบ้หน้าก่อนจะทำท่าตั้งใจฟังทั้งที่ใจนั้นอยากฟังบ้างไม่อยากฟังบ้างหากแต่คนที่ยืนอยู่ข้างอาจารย์ทำให้หลายคนสนใจอย่างกระตือลือร้นอยากรู้ขึ้นมาทันที

“วันนี้ครูมีนักเรียนใหม่จะมาแนะนำ”

“แนะนำตัวได้เลยจ่ะดาวเหนือ”

ทุกสรรพเสียงเงียบสนิทรอฟังเสียงของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างใจจดใจจ่อสายตาทุกคู่ก็มองไปยังผู้มาใหม่ที่อยู่หน้าชั้นอย่าขมักเขม่น

ร่างเล็กที่ในชุดนักเรียนชายอย่างเรียบร้อยริมฝีปากและรอยยิ้มน้อยๆวงหน้าเล็กเรียวผมสีน้ำตาลอ่อนๆดวงตาสีน้ำตาลอ่อนที่พอเพ่งดูดีๆแล้วช่างดูมีสเน่ห์

“ชื่อดาวเหนือ ศศิวิมนท์ ชื่อเล่นชื่อจริงชื่อเดียวกัน”

เสียงทุ้มนุ่มนวลไม่ทุ้มมากหรือแหลมทำให้ฟังแล้วรู้สึกสบายขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

“โอเคไปนั่งที่ได้เลยจ่ะตรงที่ว่างตรงนั้นนะ”

“ครับ”

ผมรู้สึกว่าผมมองหมอนั่นอย่างละสายตาไม่ได้อาจไม่ใช่ว่าเพราะหลงสเน่ห์แต่คงเป็นเพราะแปลกใหม่

“ไงมึงมองเขาไม่ลดละเลยนะ”

“อะไรของมึงวะก็แค่ของแปลกมั้ย”

“หราาจ๊ะ”

ตินมันเบ้ปากทำหน้ายู่กวนประสาทของผมก่อนจะหันไปจดบนกระดานต่อ

“เฮ้ย ถึงไหนแล้ววะ”

“ต่อจากเมื่อกี้ไง”

“กูไม่ได้จดอะ”

“โหหหห ไอ้”

“หยุด แล้วเอามาให้กูลอก”

ผมแย่งหนังสือที่มันกำลังจดอยู่มาลอกลงใส่สมุดของตัวเองมันเบ้ปากใส่ผมเล็กน้อยแต่เพราะอาจารย์มองอยู่มันก็เลยได้แต่ด่าผมในใจทำไมผมถึงรู้น่ะหรอเหอะเป็นบ่อย (แฮร่)

“เออมึงเที่ยงนี้กินไรดีวะ”

“อย่าเพิ่งกวนได้มะกูยังจดไม่เสร็จเลยเนี่ยมึงเห็นไหม”

ผมเงยหน้ามาตวาดมันเบาๆด้วยสีหน้ายียวนกวนประสาทใส่มันก่อนก้มลงไปจดต่ออย่างใจจดใจจ่อมันก็ไม่ได้สนใจและนั่งควงปากกาเล่นอย่าชื่นมื่น

“ในที่สุด! ก็เสร็จซะที”

“แดกไรดีมึง?”

“ข้าวกระเพราหมูสับไข่ดาว”

“อย่างเดิมๆ”

มันพึมพัมก่อนที่จะเก็บของเข้าใต้โต๊ะเพื่อเตรียมตัวไปกินข้าวเที่ยงกันดูเหมือนว่าไอ้เด็กใหม่นั่นจะยังไม่มีเพื่อนนะผมได้แต่คิดในใจและเพ่งมองไปยังหมอนั่นที่นั่งอยู่

“เออ ดูเหมือนว่าหมอนั่นจะยังไม่มีเพื่อนนะมึงเราไปชวนมันมากินข้าวด้วยไหมเพื่อมันจะได้สนิทกับใครบ้างอะ”

เสียงไอ้ตินเอ่ยขึ้นเหมือนว่ามันจะคิดเหมือนผมนะแต่ไอ้นั่นก็ดูหยิ่งซะขนาดนั้นใครมันจะกล้าเข้าใกล้กันล่ะ

“หยิ่งขนาดนั้นอะนะใครมันจะกล้าเข้าหาวะ”

“น่ามึงสงสารเขาหน่อยในถานะผู้เชี่ยวชาญก็ได้”

“ตลกตายล่ะมึง”

“กูพูดจริงงง”

ใบหน้าเบื่อหน่ายที่อยู่ตรงโต๊ะข้างหน้าที่สามารถมองเห็นได้นั้นดูเหมือนกำลังสังเกตในที่ๆไม่คุ้นเคยอยู่

ผมยิ้มมุมปากขึ้นมาก่อนจะจับไหล่เพื่อนของผม

“เออว่ะ น่าสงสารจริงด้วยเราไปชวนกันไหมมึง”

“เซม”

ผมเดินไปหยุดยังตรงหน้าของไอ้นักเรียนใหม่นั่นก่อนจะยิ้มและยื่นมือออกไปทักทาย....

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***