ตอนที่ 2

“นี้มันคืออะไรกันเหรอครับท่านผู้เฒ่า”พ่อของยูเรียถามด้วยความประใจ

“ของสิ่งนี้ข้าได้รับเมื่อนานมาแล้วในตั้งแต่สมัยที่ข้ายังหนุ่มยังแน่นบางทีนี้อาจจะถึงเวลาที่จะได้ใช้มันแล้วก็ได้  เจ้าสิ่งนี้มันคือไอเท็มที่เก็บงำพลังมหัศจรรย์เอาไว้

ไอเท็มที่หากใช้มันแล้วอาจจะอัญเชิญเทพหรือว่าจอมปีศาจมารับฟังคำอ้อนวอนขอร้องจากผู้ที่ใช้มัน

ซึ่งข้าเองก็ไม่อาจบอกได้เลยว่าผู้ที่จะตอบรับการอัญเชิญของไอเท็มนี้จะเป็นเทพเจ้าที่มาช่วยเหลือหรือว่าปีศาจที่จะมาทำลายล้างกันแน่

ข้าจึงเก็บมันไว้มาเป็นเวลานานกว่า 50 ปีโดยไม่กล้าที่จะนำมาใช้ ข้ายกมันให้เจ้าก็แล้วกัน

ไม่ว่าจะใช้หรือไม่ใช้ก็ให้เจ้าเป็นคนตัดสินใจเอาเองแล้วกัน

กว่าฟ้าจะมืดลงก็ยังเหลือเวลาอีก 4 ชม. ค่อยๆคิดให้ดีๆแล้วกัน

คนแก่อย่างข้าก็คงทำได้แค่นี้แหละ”

แม้ว่าจะเหลือเวลา

4

ชม.แต่สำหรับพ่อของยูเรียที่ต้องแบกรับการตัดสินใจครั้งนี้เวลานั้นมันก็ช่างเดินไปไวพอๆกับเวลาแค่

4 นาที

เมื่อท้องฟ้าเริ่มท้อแสงด้วยสีส้มก่อนที่ท้องฟ้าจะถูกกลืนกินด้วยความมืดอีกครั้ง

เสียงเคาะระฆังดังกังวานขึ้นทั่วหมู่บ้าน มันคือสัญญาณเพื่อเรียกให้ทุกคนที่อยู่ในหมู่บ้านมารวมตัวกัน

ไม่นานนักชาวบ้านก็ต่างพากันมารวมตัวกันบริเวนลานกว้างกลางหมู่บ้าน ชาวบ้านทุกคนยืนล้อมเป็นวงกลมสายตาพากันจับจ้องไปยังผู้นำหมู่บ้านของพวกเขาที่ยืนอยู่ตรงกลาง

พ่อของยูเรียสอดส่องสายตามองไปรอบๆ

เมื่อเห็นว่าจำนวนคนมากันเยอะแล้วไม่มีทีท่าว่าจะมีคนมาเพิ่มแล้วเขาก็ได้พูดขึ้น “ข้าในฐานะที่เป็นผู้นำหมู่บ้านคนปัจจุบัน

ที่ได้ตีระฆังเรียกทุกคนมาวันนี้หลายๆคนก็น่าจะรู้ว่าเพราะเหตุผลอะไร

แต่สำหรับคนที่อาจจะยังไม่รู้ วันนี้ก็คือวันคล้ายวันเกิดของยูเรียลูกสาวของข้า

ซึ่งปีนี้ก็จะครบ 18 ปี นั้นก็คือวันที่หัวหน้ากลุ่มโจรหัวแดงได้กำหนดไว้ว่าจะมารับลูกสาวข้าไปแต่งงาน

และก็จะลดการเก็บค่าคุ้มครองลงจากที่ 70/30 จากผลผลิตทั้งหมดที่พวกเราหาได้เป็น 50/50”พ่อของยูเรียหยุดคิดสักพักก่อนจะพูดขึ้นต่อ “ ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมากว่า

5 ปีที่พวกเราถูกกดขี่และข่มเหง วันนี้ในที่ฐานะที่ข้าเป็นผู้นำหมู่บ้าน

และในฐานะที่ข้าเป็นพ่อของลูกสาวผู้แสนน่ารักที่จะต้องไปเป็นเจ้าสาวของหัวหน้าโจรผ้าแดง

ข้าได้ตัดสินใจแล้วว่าหลังจากนี้ข้าจะไม่ยอมอดทนอีกต่อไป เพราะข้ามีไอ้นี้!”พ่อของยูเรียชูไอเท็มคริสตัลรูปทรงเหมือนไข่สีขาวประหลาดๆที่ได้รับมาจากผู้อาวุโสขึ้นให้กับชาวบ้านทุกคนได้เห็น

เมื่อชาวบ้านทุกคนได้เห็นไอเท็มนั้นต่างพามองดูสิ่งนั้นด้วยความตื่นเต้นและประหลาดใจบางก็พูดถึงของสิ่งนั้นไปต่างๆนาๆว่ามันคืออะไร

“ไอ้ของประหลาดนั้นคืออะไรกัน”

“ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย”

“ของนั้นมันคืออะไร”

“หรือมันจะเป็นไข่วิเศษ”

“ด้วยลักษณะเช่นนั้นข้าว่ามันเป็นไข่มอนสเตอร์ระดับสูงมากกว่า”

“ท่านผู้นำของสิ่งนี้มันคืออะไรกันแน่ครับ

แล้วมันใช้ทำอะไร” ชาวบ้านคนหนึ่งเอ่ย

พ่อยูเรียมองดูของสิ่งนั้นที่อยู่ในมือของตัวเองด้วยสีหน้าที่เปี่ยมล้นไปด้วยความหวังก่อนพูดขึ้น“เอาละข้าจะบอกให้ทุกคนได้รู้ มันก็เป็นไอเท็มที่ข้าได้รับมาจากท่านผู้เฒ่า

มันเก็บงำพลังอำนาจมหัศจรรย์ใช้เพื่ออัญเชิญเทพเจ้าหรือจอมปีศาจมารับฟังคำอ้อนวอนจากพวกเรา

ถ้าเทพเจ้ายอมรับฟังคำร้องขอจากพวกเรา ต่อให้มีกองโจรสักกี่กองโจรพวกเราก็ไม่ต้องกลัวมันอีกแล้ว”

ได้ยินคำอธิบายจากผู้นำหมู่บ้านของตนแล้วชาวบ้านต่างพากันพูดซุบซิบถึงไอเท็มนั้นด้วยความตื่นเต้นและยินดีก่อนที่ผู้นำหมู่บ้านจะพูดต่อ

“ข้าเรียกให้ทุกคนมารวมกันก็ด้วยเรื่องนี้แหละ

ขอถามความเห็นจากทุกคนหน่อยว่า ถ้าข้าจะใช้ไอเท็มนี้มีใครที่ไม่เห็นด้วยบ้างหรือไม่”

“เดี่ยวก่อนสิท่านผู้นำท่านบอกว่ามันอัญเชิญเทพเจ้าหรือจอมปีศาจมา

แล้วถ้าเกิดสิ่งที่มาคือจอมปีศาจ พวกเราจะไม่แย่กันเหรอ”ใครบางคนถามขึ้นโดยความกลัว

“ถ้าเกิดว่าสิ่งที่ออกมาคือจอมปีศาจจริงๆทุกคนไม่ต้องห่วง

ข้าเองพร้อมสละร่างกายของข้าเป็นเครื่องสังเวย” ผู้นำหมู่บ้านตอบด้วยความมุ่งมั่นที่จะรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองได้เป็นผู้กระทำ

“ท่านพ่อ!” เสียงของหญิงสาวผู้หนึ่งดังขึ้นมาก่อนที่เธอจะเดินมาหาผู้นำหมู่บ้านแล้วพูดต่อ “ท่านไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้

ข้าบอกแล้วว่าข้ายินดีเป็นเจ้าสาวไปอยู่กับหัวหน้ากองโจรผ้าแดง…”

เพี๊ยะ!

พ่อของยูเรียตบหน้าลูกสาวสุดที่รักแล้วพูดด้วยน้ำตาคลอในขณะที่มืออีกข้างกำแน่น “ยูเรียลูกรู้บ้างรึเปล่า พ่อเลี้ยงเจ้ามาตั้งแต่เล็ก

ถึงเจ้าจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่จะให้ข้าผู้เป็นพ่อนิ่งเฉยได้อย่างไร

เจ้ารู้ไหมว่าข้ารู้สึกเจ็บปวดมากแค่ไหน”

“แต่ว่าท่านพ่อ...”ยูเรียพูดด้วยเสียงสะอื้น

“ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว

ขอให้พ่อได้ทำในสิ่งที่พ่อทำได้ในตอนนี้เถอะ”

“ข้ารักท่านพ่อนะ”ยูเรียพูดทั้งที่น้ำตาไหลก่อนจะโผเข้ากอดพ่อของตัวเองแล้วร้องให้สะอึกสะอื้น

“หยุดร้องให้ได้แล้วเด็กโง่พ่อยังไม่ตายสักหน่อย

และเราเองก็ยังมีความหวังอยู่” ผู้เป็นพ่อพูดปลอบลูกสาวของตน  หลังจากที่ทั้งสองสงบสติอารมณ์ได้จึงเอ่ยถามชาวบ้านอีกครั้ง

“ตอนนี้ยังมีใครไม่เห็นด้วยบ้างหากข้าจะใช้ไอเท็มประหลาดนี้บ้างไหม”เมื่อชาวบ้านได้เห็นเหตุการณ์ที่แสนหดหู่ของสองพ่อลูกแล้วก็ไม่มีใครกล้าที่จะคัดค้าน

“ขอบคุณทุกคนที่เห็นด้วย

ถึงแม้จะเป็นความหวังที่เล็กน้อย แต่มันก็คือความหวังที่มีค่ามากแก่พวกเรา”เมื่อพูดจบเขาก็นึกถึงวิธีการใช้ไอเท็มนี้ที่ผู้อาวุโสได้บอกไว้

ให้เจ้าวาดวงกลมขึ้นที่พื้นดินแล้ววาดรูปดาวห้าแฉกไว้ในวงกลมนั้นอีกทีหนึ่ง

เจ้าจงยืนข้างนอกห่างจากสัญลักษณ์ประมาณสามเมตร แล้วพูดว่า

“ด้วยความปรารถนาอันแรงกล้า  ข้าขออัญเชิญท่านผู้ยิ่งใหญ่”

จากนั้นให้จับไอเท็มนี้ให้แน่นและทุบทำลายมันลงไปตรงกลางของสัญลักษณ์ที่วาดไว้

ผู้นำหมู่บ้านไม่รอช้า

ปฏิบัติตามลำดับขั้นตอนทุกอย่างได้อย่างสมบูรแบบ หลังจากที่ได้ทำลายไอเท็มนั้นเขาจึงรีบออกหากจากสัญลักษณ์ที่พื้น

ไม่นานภาพที่เห็นเบื้องหน้าก็กำเนิดสายฟ้าฟาดเปรี้ยงลงมาหลายหน

จนเกิดฝุ่นหนาขึ้นตลบอบอวนจนไม่สามารถมองเห็นว่ามีสิ่งใดอยู่ในวงกลมนั้นหรือไหม

ทุกคนในบริเวณโดยรอบต่างจับจ้อง

สายตาทุกคู่มองดูด้วยความตื่นเต้นว่าสิ่งที่ถูกอัญเชิญมานั้นแท้จริงแล้วจะเป็นอะไรกันแน่

เวลาผ่านไปไม่กี่อึดใจ ฝุ่นควันค่อยๆจางลงที่ละนิดและก็สลายหายไปจนหมด วินาทีถัดมาสิ่งที่เข้ามาอยู่ในความคิดของทุกคนนั้นก็คือความสิ้นหวัง

เพราะภาพที่ปรากฏเบื้องหน้าของพวกเขา คือ ความว่างเปล่า

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***