เมื่อกงล้อแห่งโชคชะตาเริ่มหมุนเดิน

ฮีก.... เสียงสำลักน้ำดังออกจากปากของหยวนชิงหลี ปอดที่เหมือนถูกบีบอัดตอนนี้เริ่มผ่อนคลายลงบ้างแล้ว หลังจากสำลักน้ำออกมาจนหมดก็ สูดหายใจเฮือกใหญ่เข้าปอด ค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างยากลำบาก พยายามจะยันตัวลุกขึ้นนั่งอย่างทุลักทุเล 

นี่ข้ายังไม่ตายหรือนี่ ?

" คุณหนูใหญ่ฟื้นแล้ว"   เป่ยซ่าวที่ถูกขัดไว้ห่างๆ ก็รีบวิ่งเข้าไปดูคุณหนูของนางทันทีโดยไม่เกรงกลัวต่อองค์รักษ์ผู้มีสีหน้าเย็นชาสองคนที่ขัดขวางนางก่อนหน้านี้

หยวนชิงหลีที่เห็นว่าคนที่มามีเพียงป่ายซ่าวเพียงคนเดียว  สีหน้าที่ซีดขาวยิ่งซีดเข้าไปใหญ่ เอ่ยถามป่ายซ่าวอย่างร้อนรน  " พี่ป่ายซ่าว แล้วชิงหลิงละ ชิงหลิงอยู่ที่ใด?นางเป็นอะไรหรือไม่? "

ปายซ่าว   " เรียนคุณหนู คุณหนูรอง ยังไม่ฟื้นคืนสติเจ้าค่ะ " 

เด็กชายท่าทางสูงศักดิ์ที่ยืนมององค์รักษ์ของตัวเอง ช่วยเด็กหญิงตัวน้อยที่งมขึ้นมาได้จากก้นสระ จนเห็นว่าอาการปลอดภัยแล้วก็กำลังจะสาวเท้าหันหลังมุ่งตรงไปในตำหนัก ของพระสนมเสียนเฟย เพื่อไปดูเด็กน้อยในชุดสีม่วงที่ถูกพาเข้าไปในตำหนักก่อนหน้านี้ เขารู้สึกคุ้นเคยกับเด็กน้อยชุดสีม่วงอย่างแปลกประหลาดและรู้สึกเกลียดชังเด็กน้อยชุดสีเหลืองนวลตรงหน้าอย่างไม่มีเหตุผล

เพียงแค่ได้ยินเสียงเล็กๆนั้นเอ่ยออกมาไม่กี่ประโยค กลับรู้สึกระคายหูจนอยากจะให้องค์รักษ์โยนลงไปในสระน้ำอีกครั้ง

ถ้าไม่ติดว่าเมื่อตอนที่งมพวกนางขึ้นมาจากในน้ำจะทราบว่าที่แท้เด็กน้อยทั้งสองคนเป็นบุตรสาวของท่านราชครูและเป็นหลานสาวแท้ๆของพระสนมเสียนเฟยที่เลี้ยงเขากับน้องชายมาตั้งแต่พระมารดาแท้ๆหรือก็คืออดีตฮองเฮาฉางเล่อเสียชีวิตตั้งแต่คลอดพวกเขาออกมาไม่นาน

ดวงตาสีทองสุขสดใสก้มมองดูเด็กน้อยตรงหน้าอีกครั้ง หัวคิ้วขมวดมุน แสดงถึงความไม่พอใจ ยิ่งมองก็ยิ่งเห็นความอัปลักษณ์ อย่างเห็นได้ชัด ผมเปียกลู่ไปกับศรีษะ มีโคลนจับอยู่ตามผมเป็นก้อนๆ ส่งกลิ่นเหม็นมาเป็นระยะ ชุดสีเหลืองที่ตอนนี้มีโคลนเปื้อนอยู่เต็มไปหมด มองเช่นใดก็หาถูกชะตาไม่ 

น่ารังเกียจ น่ารังเกียจ สิ้นดี !!

ริมฝีปากบางได้รูปคู่นั้นขยับขึ้น อย่างเอ่ยตัดบทอย่างรำคาญ 

" เด็กอัปลักษ์ ข้าจะพาเจ้าไปพบน้องสาวของเจ้าตามข้ามานางอยู่ในตำหนักของพระสนมเสียนเฟยเจ้าอย่าเล่นลวดลายรีบลุกขึ้นตามข้ามาเร็วเข้า" 

หยวนชิงหลี หันไปตามที่มาของเสียงที่ได้ยินภาพที่สะท้อนในดวงตาสีทองของเด็กหญิงตัวน้อย คือภาพ เด็กชายอายุประมาณสิบหนาว เครื่องหน้าทั้งหางดงามราวรูปสลัก สีดวงตาของเขาเป็นสีเหลืองทองเช่นเดียวกับสีตาของนาง เขาแต่งกายด้วยชุดสีดำขลิบทอง ผมที่ยาวยันหลังถูกมัดไว้ครึ่งศรีษะอย่างพิถีพิถัน หยวนชิงหลีมองเด็กชายตรงหน้าอย่างหลงไหล ทั้งเป็นความความรู้สึกที่คุ้นเคยผูกพันและปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูก

น่าแปลกที่คนตรงหน้าไม่ได้มีท่าทางอย่างที่นางรู้สึกเลย

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใดหยวนชิงหลี ที่ผ่านความเป็นความตายจนหมดสภาพก่อนหน้านี้ กลับลุกขึ้นอย่างกระทันหัน

วิ่งเข้าไปกอดเด็กชายตรงหน้าอย่างรักใคร่และแสนคิดถึงปากน้อยๆก็ตะโกนว่า

" อี้ฟางโตขึ้นข้าจะแต่งงานกับเจ้า "

ถึงแม้จะมึนงงที่ถูกเด็กหญิงผู้ซึ่งไม่เคยพบหน้ากันสักครั้งเอ่ยเรียก ชื่อตัวเองออกมาเหมือนรู้จักกันมานานแถมยังพูดจาแก่นแก้วแก่แดดแก่ลม ว่าจะแต่งงานกับเขาอีก

เมื่อหายมึนงงและตั้งสติได้ ก็ใช้มือแกะแขนที่กอดเอวเขาออกทันทีอย่างนึกรังเกียจ แรงเด็กหญิงตัวน้อยที่เพิ่งพ้นจากความตายมาหมาดๆหรือจะสู้แรงของเด็กชายที่ฝึกยุทธมาตั้งแต่สามหนาวได้ก็ แขนเล็กที่กอดไว้ก็ถูกแกะออกอย่างง่ายดาย

คิดก็ไม่คิดออกเหวี่ยงออกไปโดยตรง 

พลั๊ก !!  เสียงร่างของเด็กหญิงตัวน้อยกระทบพื้นหินเสียงดัง

ทั้งองค์รักษ์ที่ยืนอยู่รอบๆ และ เป่ยจื่อต่างตกใจกันถ้วนหน้า

หลังจากเหวี่ยง ออกไปได้สำเร็จ เท่านั้นยังไม่พอ ก็หันไปคาดโทษองค์รักษ์ ที่ยืนตกใจอยู่ใกล้ๆอย่างโกรธเกรี้ยวว่า

" ถ้าหากพวกเจ้าให้นางเข้าใกล้ตัวข้าอีก ข้าจะสั่งตัดมือพวกเจ้าให้หมดทุกคน มือที่ไร้ความสามารถของพวกเจ้ามีไว้หาใช้ประโยชน์อันใดได้ไม่ "

พูดจบก็หันหลังจากไปโดยไม่หันกลับไปมองข้างหลักอีกเลย

หยวนชิงหลีที่เห็นแบบนั้นก็นั่งนิ่งประหนึ่งวิญญาณออกจากร่างไปแล้วดวงตาสีทองยังคงมองตามแผ่นหลังที่เริ่มลับหายไปจากสายตา ม่านน้ำตาไหลลงมานองหน้าเอ่ยเสียงเรียกคนที่จากไปอย่างไม่ไยดี

" อี้ฟาง อี้ฟาง " ฮื่อๆ

เป่ยซ่าวรีบเข้ามาช่วยประคองคุณหนูของนางอย่างระมัดระวัง ถึงแม้จะไม่เข้าใจว่าทำไมคุณหนูของนางที่แสนเรียบร้อย และแสนอ่อนโยนจะแสดงกิริยาเช่นนี้

หลังจากตั้งสติได้ก็รีบลุกขึ้นทันทีความห่วงน้องสาวที่ยังไม่คืนสติก่อนหน้านี้ ได้หายไปเกือบหมดแล้ว เพราะนางรู้ว่า กงล้อแห่งโชคชะตาได้เริ่มหมุ่นเดินอีกครั้ง ต่างคนต่างมีภาระหน้าที่และโชคชะตาเป็นของตัวเองและโชคชะตาของนางก็คือเขา!!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***