ตอนที่2 ความงามที่นำมาซึงสงคราม

ผมลืมตาขึ้นมาพร้อมกับความมึนงงเต็มพิกัด อ้าวเห้ยกูอยู่ที่ไหนว่ะเนี้ยยย ผมกรีดร้องเสียงหลงในใจ ผมมองซ้ายมองขวาไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็เจอแต่ที่ๆไม่คุ้นตาเลยซักนิ หรือว่ากูจะตายแล้วตกนรกว่ะ!!! อืม แต่ไม่น่าใช่ นรกน่าจะไม่ใช่แบบนี้ดิ นี่มันเหมือนอย่างกับโลกยุคโบราณเลยนี่หว่า ไอของตบแต่งคร่ำครึนี่มันอะไรกัน โรงพยาบาลที่ไหนตบแต่งแบบนี้เนี้ย บ้าสิ้นดี ผมคิดไปแล้วก็มองของต่างๆอย่างพิจารณา แต่พอผมก้มลงมองเพื่อสำรวจตัวเองว่ามีตรงไหนแตกหักหรือเละไปบ้างรึปล่าวก็ต้องตกใจจนหน้าซีดเพราะมือที่ผมดูอยู่มันเล็ก เล็กมากๆอย่างกะมือของเด็กน้อยเด็กกะโปกวัยแบเบาะ "หรือเราจะบ้าไปแล้วจริงๆ"ผมพูดงึมงำออกมาด้วยความมึนงงอย่างถึงที่สุด ผมคิดไปคิดมาซักพักก็มีคนเข้ามาในห้อง ผมหันไปมองก็เห็นหญิงสาวสวมชุดโบราณที่หันมามองผมเช่นกันเธอทำหน้าตกใจนิดหน่อยแล้วรีบวิ่ง ออกไปจากห้องไม่ให้ผมได้ถามอะไรเลยซักคำ เมื่อเวลาผ่านไปเธอก็กลับมาพร้อมกับหญิงสาวอีกคนหนึ่งแต่คนผู้นี้สวยมาก งดงามอย่างกับนางฟ้าบนสวรรค์ ผมมองด้วยความตกตะลึงและคิดในใจว่า ยังดีที่ข้าตายแล้วมาอยู่บนสวรรค์ ถ้าไปนรกนี่ข้าไม่มีทางที่จะอยากไปเหยียบที่นั้นแน่ๆ

เมื่อหญิงนางฟ้าเห็นผมนั่งอยู่บนเตียงก็โผเข้ากอดทันทีพร้อมร่ำให้"ฮึก อึก โถ่ซีซีลูกแม่ ถ้าลูกไม่ฟื้นขึ้นมาแม่คงต้องอกแตกตายแน่ๆ"นางพูดพลางร่ำให้ไม่หยุด แต่เดี๋ยวนะแม่งั้นเหรอ "เอ่อ คุณเป็นใครงั้นเหรอครับ ทำไมถึงแทนตัวเองว่าแม่ล่ะ"ผมพูดถามด้วยความสุภาพ นางนิ่งอึ้งก่อนจะร้องให้หนังกว่าเดิมซะอีก

"โถ่ ไม่นะลูกแม่ อึก แม่ควรช่วยเจ้าเช่นไรดี"นางร้องให้ไม่หยุด"คุณหยุดร้องให้เถอะนะครับผมไม่เป็นไร ไม่ต้องร้องแล้วนะครับ"เอ้า ตีหน้ายิ้มเข้าไปอีกดิกู ก็แม่ใครมันจะทนให้ผ.ญ สวยๆ ต้องมาร้องให้เพราะตัวเองอะเนอะ ใครทนได้ก็ทนไปแต่ผมทนไม่ได้ ยังไงก็ปลอบก่อนละกันเผื่อช่วยได้ อย่างที่คาดเธอเริ่มหยุดร้องให้แล้วเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้างดงามนั้น"ผมมีเรื่องอยากถามครับ คือว่าที่นี่ที่ไหนเหรอครับนางเงยหน้าขึ้นมาก่อนตอบ "ที่นี่คือวังเจ่เยี่ยนของแคว้นเซียนเยี่ยน ของพวกเราจ่ะ"หืม ทำไมชื่อคุนๆจังแหะ"แล้ว...ผมชื่ออะไรงั้นเหรอครับ"ผมถามพร้อมชี้มาที่ตัวเอง"ลูกมีนามว่าเหลียนเยี่ยนเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของเจ้าเเคว้นจางเยี่ยนกับแม่"อืม..งี้นี่เอง ดะเดี๋ยวนะอะไรมันจะชื่อคุ้นปานนี้ ทั้งชื่อชั้น ชื่อพ่อชื่อแม่แม่งเหมือนกับเคยได้ยินที่ไหนมาก่อนเเน่ๆ เห้ยนี่มัน มัน เหมือนกับนิยายเรื่องแรกที่เราแต่งเลยนี่ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้ล่ะ นี่มันเกิดอะไรกันแน่ว่ะเนี่ยย "อ๋อครับ เอ่อผมขอนอนพักซักแปปนะครับ ออกไปก่อนได้ไหมครับ"นางพยักหน้าแล้วลูบหัวผมก่อนเดินออกไป พอเธอออกไปผมก็รีบวิ่งไปที่กระจกทันที สิ่งที่ผมเห็นในกระจกทำให้ผมเผลออุทานในใจด้วยคำหยาบทันที ไอ้เหี_เอ้ยไอแม่เย็_คนเชี่ยอะไรจะสวยจะน่ารักได้ขนาดนี้เนี้ยนี่กูเป็นผู้ชายนะเห้ย อีกอย่างตอนนี้คนในกระจกก็เป็นเพียงเด็กกะโปกน้อยเท่านั้นแต่ทำไมดันสวยกระตุกจิตกระชากใจได้ขนาดนี้ว่ะเนี้ย ถ้าโตขึ้นแค่มีคนหันมามองก็คงนอนตายกันระนาวแน่ๆแค่คิดก็ปวดจิตละสมแล้วที่เป็นตัวละครที่เราชอบมากที่สุด เมื่อคิดถึงตรงนี้ผมก็ต้องกุมขมับ เห้อก็เพราะไอความสวยเกินไปนี่เเหละเลยทำให้เกิดสงครามแย่งชิงกันเกิดขึ้นแบบไม่หวั่นไม่ไหว ไอเราก็นึกได้ไงเนอะสุดท้ายตัวละครที่เราชอบมากที่สุดก็ต้องมาตายซะได้ไม่น่าแต่งไปแบบนั้นเลยเรา เพราะไอความที่คิดว่าเรื่องมันน่าเบื่อเกินไปเลยแต่งซะแบบที่เราก็คาดไม่ถึงไปเลย หึเป็นไงล่ะคาดไม่ถึงไปเลยที่ต้องกลายมาเป็นเค้าคนนี้ไปซะได้ สุดท้ายชั้นก็จะต้องตายอีกแล้วเหรอเนี้ย ไม่ชั้นจะตายไม่ได้เด็จขาดเพราะไหนๆก็ไหนๆแล้วได้มาอยู่ในนิยายที่ตัวเองแต่ทั้งทีก็ขอเปลี่ยนเนื่อเรื่องให้มันหลุดโลกไปเลยละกัน555

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***