ตอนที่4 เรื่องทรงจำในชาติก่อนและความรู้สึก(ยุย)

เรย์จิ:ถ้างั้นขอตัวก่อน "สายตาเหยียด"

ไรโตะ:ไปล่ะนะ~ บิทช์จัง~

อายาโตะ:หึ ไปล่ะ ยัยเอ๋อ!!

คานาโตะ:ไว้มาเล่นกันใหม่นะครับ...หึ "คานาโตะแสยยิ้ม"

ชูว์:น่ารำคาญ...

สุบารุ:.....

"สุบารุคนสุดท้ายไม่ได้พูดอะไรออกมาแต่สายตานั้นกลับดูเศร้าสร้อยกับยุย"

"จากนั้นพวกเค้าก็ออกไปหลังพูดเสร็จ"

ยูกิโตะ:กว่าจะไปได้สักที~ เจ้าพวกนั้นเป็นแวมไพร์หรอเนี่ย ถึงแม้ว่าพวกเราจะเจออะไรแบบนี้ แต่ก็ไม่อยากจะเชื่อเลย~ "ยูกิโตะทรุดลงและบ่นออกมาไม่ยั้ง"

ยูกิโตะ:ใช่ไหมแก?"และเอ๋ยความเห็นมาทางยุย"

ยุย:...............

"ยุยไม่ตอบอะไรนิ่งเงียบ"

ยูกิโตะ:อึก "ยูกิโตะที่เห็นยุยแบบนั้นก็นิ่งเช่นกัน"

ยุย:(อึก ไอ้เจ้าพวกนั้น บังอาจ!!!) กรอก

หมับ "ยุยบีบกำปั้นตัวเองที่มีเลือดออกอยู่"

ปิ้ง

*อายาโตะ:โ***ห~ สีหน้าดีนี่เธอน่ะ......

หึ ยัยเอ๋อ{ชักอยากจะเล่นแล้วสิ}

"รอยยิ้มอันสะใจ"

"ยุยมองอายาโตะแล้วมองรอบๆข้าง"

อึหึ ตาเปล่งแสง {ชักสนุกขึ้นมาแล้วสิ~ ถ้าบิทช์จัง~ ได้กลัวผมด้วย~}

{หึ สุดยอดไปเลยครับ... ตอนเธอกลัวเนี่ยนะ น่าจะเอาไปทำตุ๊กตาด้วยครับ...!}

"คานาโตะยิ้มอย่างสะใจ"

หึ {น่ารำคาญ}ชูว์มองอย่างเย็นชา"

{ทำตัวสั่นแบบนั้นนะ ช่างไร้มารยาทเสียจริงครับ}"เรย์จิไม่ได้พูดอะไรแต่มองด้วยสายตาดูถูก"

"ยุยกำมือแรงๆ"

ยุย:(ดูถูกฉัน)

ยูกิโตะ:(นี่แก คงโมโหอยู่สินะ...)

ยูกิโตะ(แม้ว่าฉันจะมองถึงขั้นเดาใจคนเก่งไม่เท่ากับแก)

ยูกิโตะ:(แต่สีหน้าดูก็รู้แล้วว่ากำลังดูถูกถึงแกแบบสุดๆอยู่)

ฮึก ฟูว์

"ยุยหลับตาและค่อยเบาลมออกจากตัวพร้อมภาพควันโขมงออกจากหัว"

ยูกิโตะ:(ดูท่าทางทำใจได้แล้วสินะ)

ยุย:นี่ยูกิโตะ

ยุย:ช่วยทำแผลหน่อยสิ

ยูกิโตะ:โอเค

"เค้าทั้งสองมาที่ห้องของยุย"

[ที่ห้องยุย]

"ยูกิโนะทำแผล"

ยูกิโตะ:อะ เสร็จแล้ว~ แม้จะไม่เท่ากับยัยนั้นก็เถอะ

ยุย:ขอบใจ...

ยูกิโตะ:แล้วจะเอาไงดีเนี่ย~

ยุย:อะไรล่ะ..

ยูกิโตะ:แกเองก็รู้นี่~ "ยูกิโตะเหลือบมองยุยอยู่ด่านข้าง"

ยุย:เรื่องนั้นฉันจะจัดการเองส่วนแก ไม่ต้องห่วงหรอกนะ

ยูกิโตะ:แน่ใจนะ..

ยุย:ออสิ แกก็รู้นี่ว่าฉันเป็นคนยังไง? ว่าแต่นายเถอะ

ยุย:นายนะทำหน้าที่ของนายไป

ยูกิโตะ:นั้นสิน่ะ ฮึ่บ "กระโดดลุกขึ้น" งั้นฉันไปล่ะ ขอให้แกโชคดีล่ะ~ ตึก หมับ ตึก ตึก

ยูกิโตะ:แล้วฉันจะเยี่ยมหาแกนี่นี้บ่อยๆล่ะ

"ระหว่างประตูจะปิด"

ยุย:ออ

ปึง "ประตูได้ปิดตัวลง"

"ฟรึ่บ" "โน้มตัวลงนอน"

ยุย:(เฮ่อ~ สุดท้ายงานก็ตกอยู่ที่เราจนได้)

หมุน"เอาหน้าแนบกับหมอน"

ยุย:(แต่ก็ช่างเถอะ เราเองก็ผ่านอะไรๆมาด้วยตัวคนเดียวนี่)

ยุย:(ตั้งแต่เด็กๆแล้ว)

ฟึ่บ "นึกภาพ"

แกมันก็แค่เครื่องสังเวย ก็ทำหน้าที่ของแกไป!!

ยุย:(ใช่ตั้งแต่เด็กแล้ว)

"ยุยมองรอบๆ"

ยุย:(ห้องดูเกะกะลูกตาชะมัดเลยแหะ)

ยุย:(อาบน้ำดีกว่า)

"ยุยลุกขึ้นอีกครั้งเพื่อที่จะไปอาบน้ำแต่งตัว"

[ทางด้านยูกิโตะ]

ยูกิโตะ:(เฮ่อ~ สุดท้ายแกก็ต้องอยู่และจัดการคนเดียว...)

ตึก ตึก ตึก ตึก

ยูกิโตะ:(ตอนนี้เราก็แค่ทำได้เพียง... ทำหน้าที่ของเรา...)

"ยูกิโตะมุ่งหน้าไปที่ทางประตูของคฤหัสถ์ซาคามากิ"

แอ๊ด~ ปึง

"นอกคฤหัสถ์ซาคามากิ"

ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก

ตรู๊ด

"แถวใกล้ชานเมือง"

"แนบที่หู"

ตรู๊ด

?:มีอะไร {.....}

"มีชายปริศนารับสาย"

ยูกิโตะ:ครับ ทาง{....}เค้าเข้าไปได้แล้วครับ

ยูกิโตะ:แต่ว่าผิดแผนไปหน่อย ดูเหมือนทางซาคามากิดูท่าทางแค่ให้{.....}คนเดียวเองครับ

?:งั้นหรอ

?:ถ้างั้น{..............................}

ยูกิโตะ:ครับ เข้าใจแล้วครับ

ติ๊ก "วางสาย"

ยูกิโตะ:เฮ่อ~ จะเป็นอะไรไหมนา~ แกนะ?

(เพราะต้องอยู่คฤหัสถ์สุดอันตรายพิศวงและน่ากลัว)

"ยูกิโตะมองไปทางคฤหัสถ์สุดพิศวงอย่างคฤหัสถ์ซาคามากิ"

อึกหือ

ภาพคนทำร้าย

หึ "รอยยิ้มอันสะใจ"

"ยุยพุ่งตัวออกจากเตียง"

เฮ่อๆ เฮ้อๆ "ยุยในตอนนี้ตกใจเหงื่อท่วมตัว"

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก

"เสียงหัวใจสูง"

ยุย:เฮ่อ ฮึ่บ ฟูว์ "ยุยตั้งสติได้แล้ว"

ยุย:(อีกแล้ว)

ยุย:(เฮ่อ~ ให้ตายสิ~)

ยุย:(ดันฝันโสโครกนั้นอีกแล้ว)

"ยุนมองที่หนังสือ"

ยุย:(เป็นเพราะแกเซย์จิ ไอ้แ-งดา!!) "ยุยมองไดอารี่ของโคโมริ เซย์จิด้วยสายตารังเกียจเคียดแค้น"

ฟึ่บ

"ขอบดีใจ จริงๆที่ได้ยุยเป็นลูกสาวรู้สึกขอบคุณอยู่ทุกวัน"

ยุย:(ฉันจำสิ่งที่แกทำกับฉันไว้ได้...)

หมับ "ยุยกำผ้าที่นอนเอาไว้"

(แกทำให้ฉันต้อง!!... มาอยู่ที่นี้!!)

ปึง

//ตั้งแต่เด็กเราไม่เคยได้สิ่งที่เราอยากได้เลย//

ว้าว~ นี่ยากิ เรามาเล่นด้วยกันเถอะ "ทีหลุ่มคนเรียก"

อื้มไปอยู่!!

ยากิ:ป๊ะป๋าหนูขอไปเล่นนะค่ะ~

อื้ม!!

ยากิ:เย้ ขอบคุณค่ะ

ฟึ่บ ซวบ "ใส่รองเท้า''

ยุย:ทำไมถึงได้มีแค่พี่ยากิไปเล่นได้ แต่หนูทำไม?

เซย์จิ:หึ ก็ลูกนะ.....ร่างกายอ่อนแอ วันนี้อากาศร้อน

ไว้วันหลังน่ะ.... "เซย์จิตอบอย่างรอยยิ้ม"

"วันต่อมา"

หนูไปก่อนหน้าค่ะ

ตึก ตึก ตึก เอี๊ยด ปึง~

ยุย:คุณพ่อทำไมวันนี้หนูก็ไม่ได้เล่นอีกแล้วล่ะ

เซย์จิ**:เพราะว่าวันนี้อากาศเย็นน่ะ ลูกนะไว้ค่อยเล่นวันหลังเถอะ

//จากนั้นก็พูดแบบนี้ซ้ำวกวน//

//ราวกับว่ากีดกั้นทุกอย่างเราเอาไว้//

ตอนเย็น

เซย์จิ:อ่า~ ยากิกินข้าว~

ยากิ:ค่ะคุณพ่อ~!

ตึก ตึก ตึก ฟึ่บ ฮึ่บ! "กระโดดลงนั่ง"

เซย์จิ:555 วันนี้ลูกก็ยังร่าเริงอยู่นะ...

ยากิ:ค่ะ ป๊าป๋า~

ยุย:คุณพ่อ...

เซย์จิ:หือ อ้าวยุย~

เซย์จิ:มานี่ด้วยเร็ว

ยุย:ค่ะ ตึก ตึก "ยุยค่อยเดินมานั่ง"

เอาละนี่นะ ข้าว

ของยากิ

ส่วนนี่ของยุย

ยากิ:ฮา ทานเลยนะค่ะ~

ยุย:ทานเลยนะค่ะ...

ยากิ:อ้าม~ อืม~ หื้อ~ อย่อย~ "พูดด้วยข้าวในปาก"

อ้าม~ อ๊าก~

เซย์จิ:เดี๋ยวสิ~ยากิ~

'เซย์จิหยิบชิดชู''

เซย์จิ:ลูกอย่ากินมูมมามแบบนั้นสิ~ มันไม่ดีเลยน่ะ

ยากิ:ค่ะ ป๊าป้า "ข้าวในปาก"

"จากนั้นก็กินต่อ"

เซย์จิ:หึๆ ดีมาก~

ยุย:ออ..คุณพ่อค่ะ..

เซย์จิ:หือ มีอะไรหรอยุย..

ยุย: ทำไมของพี่ยากิถึงได้เยอะกว่าของหนูล่ะค่ะ

เซย์จิ:อ้อช่วงนี้... วัตถุจิบไม่พอไว้วันหลังนะลูก

ยุย:ค่ะ..

ตักกิน

//อาหารและความอบอุ่นก็ไม่เท่าพี่//

"ตัดมาที่ช่วงเช้า"

้เซย์จิ:อ่ะ นี่~ ยากิ

ยากิ:ขอบคุณค่ะป๊าป๋า

ตึก

ยากิ:หนูไปเลยนะค่ะ~

ตึ่ง!!

ป๊ะป๋า!~

[ตอนไปโรงเรียน]

ตึ๋งตึ้ง

คุณครู:อ้าวยุยจังจะกลับแล้วหรอ~

ยุย:ค่ะ คุณครู

ฮือ ฮือ "ยุยวิ่ง"

(วันนี้คุณพ่อให้ถ่ายรูปวันครอบครัวด้วยกัน!! วันนี้เราอุตส่าห์ตั้งใจทำงานเสร็จ ให้เร็วเพื่อการนี้)

ฟึ่บ

อ่าวถ่ายรูปน่ะนะครับ

ยิ้มสวยนะคร้าบ

"ยุย ยากิ เซย์จิยิ้ม"

"มีภาพถ่ายรูปด้วยกันโดยมีเซย์จิอยู่กลางยาดิอยู่ด้านซ้าย ยุยอยู่ด้านขวาที่ยิ้มด้วยกันอย่างเท่าเทียม"

ตึก ตึก ตึก

เอี๊ยด~ กลับมาแล้วค่ะคุณพ่อ!!

อ่ะ ......

หือ มีอะไรหรอ? ยุย?

เอ๊ะ

ปึง..

แล้วช่างภาพล่ะค่ะ!!

ปึง.. "เสียงบางอย่างแตกออกมา"

อ๋อ...เรื่องนั้นน่ะ

ปึง...

ตาช่างถ่ายภาพได้ถ่ายกลับไปแล้ว~ ก็บูกกลับมาช้านี่ "ตอบอย่างยิ้ม"

เพ็ง!! "เสียงบางอย่างแตกสลายออกมา"

หึ นี่ป๊าป๋าดูรูปนี้สิ~

เซย์จิ:ว้าวรูปดูน่ารักดีนี่ ยากิ

ยากิ:อื้ม~

"ยากิเอารูปให้เซย์จิดูผู้เป็นพ่อที่ถ่ายด้วยกันและทางเซย์จิก็ชมพร้อมลูบหัวต่อหน้าของยุยที่ราวกับว่ายุยไม่มีตัวตน"

เซย์จิ:เอาล่ะ ถ้างั้นเดี๋ยวมานะ

เซย์จิ:พ่อจะออกไปซื้อวัตถุดิบ

ยากิ:ค่ะ~

"ยุยนิ่งเพราะช็อกกับเหตุการณ์"

ยากิ:หึ อ้าว~ ยุยเป็นอะไรไปล่ะ~ "รอยยิ้มอันสะใจ"

ยุย:พี่....

ยากิ:หือ มีอะไร~

ยุย:ไหนบอกว่า...ช่างภาพจะมาตอน 4 โมงไง?

ยากิ:หึ ที่พูดและทำหน้าแบบนั้นหรือว่าผิดหวัง~

เรื่องไม่ได้ถ่ายรูปนะ~

อึก

ยากิ:อุ๊ปส์ 555555555

ยากิ:มันก็แหง~ อยู่แล้ว~ ที่ฉันไม่ได้บอกสิเพราะแกน่าไม่เหมือนกับพวกเราสักหน่อยนี่~

ยุย:เอ๋

ยากิ:หึ ฉันอะน่ะ ไม่ได้เห็นแกเป็นน้องเลยสัก เผลอๆสะอิดสะเอียนที่มีแกด้วยซ้ำเพราะอะไรน่ะหรอ

ยุย:หือ

ยากิ:ก็เพราะว่าแกอ่อนแอ อัปลักษณ์ไร้ประโยชน์ แถมเป็นตัวกาลกิณีที่ทำให้บ้านเราโดนประนามว่ามีสับประลาดเลี้ยงอยู่ในบ้าน...

เอ๋

ยากิ:เอาล่ะไหนๆก็ไหนๆ

ยากิ:หึ ถุย!!

แหมะ

ยุย:อ่ะ

"ยากิถ่อมน้ำลายใส่ยุย"

"ยุยเช็ดน้ำลายที่แก้ม"

ยากิ:ฉันจะทำให้แกออกจากบ้านเราให้ได้!!

ยากิ:ยัยการลากิณี

ยุย:เห๋

//ตอนนั้นเราได้รู้นิสัยที่แท้จริงอย่างโคโมริ ยากิที่อ้างว่าเป็นแฝดพี่สาวเราที่อายุเท่ากัน ตั้งแต่นั้นมาเราก็โดนแกล้งจากเธอสาระพัด//

ฟึ่บ ตึก

ยุย:เอาคืนมาน่ะ!! พี่ยากิ

ยากิ:อะไรของแก ห๊ะ?

ตึ้ง!!

ยุย:อ่ะ ตุบ!

"ยุยโดนถีบจนล้ม"

ยากิ:หึ โยนมันเลย!! ของๆมัน!!

ฟึ่บ พริ้ว~

จ๋อม!

ยุย:อ่ะ

"ยากิเพื่อนของโยนของยุยตกลงสระ"

//เริ่มจากถุยน้ำลายใส่หน้าเราแล้ว ก็มาโยนของของเราลงในสระ//

//แล้วก็สุดท้าย//

หึ ป้าบ!! ยากิตบหน้าแก้มขวาตัวเอง

ยุย:เอ๋ พี่ทำอะไร..

หึ ฟึ่บ หมับ!!

ยุย:พี่จะทำอะไรน่ะ!! ทำร้ายตัวเองทำไม!! "ยุยได้จับมือของยากิเพื่อห้ามยากิทำร้ายตัวเอง"

อ๊าก!! คุณพ่อ!! ยุยแกล้งหนู!~

เซย์จิ:อะไรยากิ!!!!

ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก

"เซย์จิวิ่งเข้ามา"

อึก!!

"เซย์จิเข้ามาเห็นยุยที่จับมือและรอยตบยากิไว้"

เซย์จิ:ยากิ!!

ยากิ:คุณพ่อ!!"ยากิวิ่งไปหาเซย์จิหลบหลัง"

เซย์จิ:นี่ลูก? โดน

"เซย์จิมองยากิด้วยสายตาอ่อนโยน"

เซย์จิ:ยุย? นี่ลูกทำหรอ?

ยุย:ไม่ใช่นะค่ะ คุณพ่อหนูไม่ได้ทำ!! หนูจะห้ามพี่ยากิไม่ให้ทำร้ายตัวเอง!!

เซย์จิ:ทำร้ายตัวเอง?

ยากิ:ไม่ใช่นะค่ะคุณพ่อ !!!ยุยใส่ร้ายหนู!!! น้ำตาคลอ คุณพ่อคิดว่าหนูแบบนั้นหรอค่ะ!!

ยากิ:ยุยที่เธอเป็นคนทำแท้ๆแต่ไม่ยอมรับผิดเนี่ยนะ..

ยุย:ไม่ใช่น่ะ คือ

เซย์จิ:ยุย? ตั้งแต่นี้ต่อไปลูกต้องกักบริเวณ? 1อาทิตย์

แต่ว่า... หนูไม่ได้ทำไงล่ะ!!

อึก!!! หลักฐานแค่นี้ก็บอกได้แล้วว่าลูกทำร้ายพี่สาวตัวเอง!!!

เซย์จิ:ลูกยังบอกอีกหรอว่าลูกไม่ได้ทำ!!!!

จากกักขังบริเวณ1 อาทิตย์เป็น 4อาทิตย์

4 อาทิตย์?

เซย์จิ:โทษฐานที่ลูกไม่ยอมรับแล้วโกหก!!

ยุย:เดี๋ยวสิค่ะ!! คุณพ่อ!! 4อาทิตย์ ถ้าทำแบบนั้นก็ไม่ได้ไปสอบชิงทุนที่เมืองนอกนะค่ะ

เซย์จิ:เรื่องนั้นก็ช่างสิ!!

เอ๋?

เซย์จิ:ลูกนะ!! ทำร้ายพี่สาวตัวเองถึงขั้นไม่สนใจขนาดนี้แล้ว!!

เรื่องเรียนต่อเมืองนอกก็ไม่ต้องสนใจเหมือนกัน!!!!!

ยุย:อึก

หึ ไปเข้าห้องซะ ยุย!!!

"มองด้านหลัง"

ยากิ:หึๆๆๆๆ "แอบยิ้มต่อหน้ายุย"

//จนสุดท้ายเราก็ไม่ได้เป็นธรรมจากพ่อของตัวเองเลยแม้สักนิด เข้าข้างแต่คนผิดมาตลอด หัวใจเองก็แตกสลายมาไม่รู้ต่อกี่ครั้งๆ พยายามๆ ที่จะซ่อมและให้โอกาสอีกครั้งซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ก็ยังทำลายอีกราวกับว่าตัวเราไม่มีค่าอะไรสำหรับเค้า จนกระทั่ง//

ตูบ "ยุยทรูดลง"

ยุย:นะ...นี่เรา~ ไม่ใช่ลูกของคุณพ่อหรอ~ "น้ำตาคลอไหลออกมา"

ยุย:แถม..ยัง~

ขอบดีใจจริงๆ ที่ได้ยุยเป็นลูกสาวรู้สึกขอบคุณที่อยู่ทุกวันทำให้ฉันมีความสุข'ที่ได้ขายลูกเลี้ยงจนโตแลกกับเงินมหาศาล'

//ตอนนั้นเราเสียใจหนักมากที่รู้ว่าเราไม่ใช่ลูกแท้ๆของเค้า แถมยังขายกับเราแลกกับเงินอันมหาศาลจากซาคามากิ//

//แต่มันก็แค่จุดเริ่มต้น//

อายาโตะ:หึ ชิชินาชิ

ยุย:อายาโตะคุง~ ขอร้องล่ะอย่าทำแบบนี้เลย

อายาโตะ:ห๊ะ? นี่เธอ

หมับ "อายาโตะจับแขกยุย"

อายาโตะ:คิดจะขัดขืนฉันคนนี้หรอ!? ห๊ะ!!

ยุย:ขอร้องล่ะ....

"เสียงกัด"

อึก

"อายาโตะได้ฝังคมเขี้ยวในตัวร่างของยุยอย่างเต็มแรง"

อายาโตะ:อึก ฮึก เหิม

นี่มัน!!

"ปล่อย"

อายาโตะ:หวาน? หวานขนาดที่ไม่เคยกินมาก่อนเลย...

ยุย:อึก

นี่น่าสนใจจริง

กว๊าก "จากนั้นก็ดื่มเลือดต่อที่คอ"

//จนเราสลบ//

//ต่อมา//

//คนที่สอง//

ยุย:คุณชูว์?!

"หมับ"

อ่ะ

ตุ้ม!!

"ลากลงอ่าง"

ยุย:นี่จะทำอะไร ..."สายตาหวาดกลัว"

ชูว์:ส่งเลือดมาซะ!!

ยุย:เอ๋ อึก

ชูว์:ทำหน้าแบบนั้นกำลังกวาดกลัวอยู่งั้นหรอ

อึก!!

หมับ "กอดคอยุย"

ขาวจัง "ชูว์มองบนตัวยุย"

ถ้าตัดผมออกไปเลือดสีแดงสดจะพุ่งออกมา...ไหน..

อึก

ทำไมกัน ทั้งๆที่คิดว่าคุณต่างจากคนอื่น

ห

แฮ็ก~กร๊อบ

ยุย:อึก (เจ็บจัง~)

อึก อ๊า~ เลือดเธอเนี่ยสุดยอดไปเลยนะ....

อึก

เพราะอย่างงี้สินะถึงได้...หึ

//จากนั้นเราโดนถูกพวกเหล่าแวมไพร์ ทำร้ายสาระพัดทั้งๆที่เราไม่เคยทำอะไรพวกนั้นเลยสักครั้งเดียว!! ทำกับว่าเราเป็นเพียงของตายที่จะทำอะไรก็ได้ ยำยีอะไร//

หมับ

ยุย:(ปากบอกว่าตัวเองสูงส่งแล้วเหยียดคน แต่สันดานที่เลวยิ่งกว่าสัตว์นรกในขุมชั้นอเวจีอีก!!)

หมับ "บีบผ้าปรงขึ้น"

"ยุยด่าในใจและกำผ้าแรงที่มือที่เป็นแผลเมื่อๆวานนี้อยู่"

?:เห้ นี่เธอทำอะไรอยู่

ยุย:เอ๋อ!!อายาโตะจะ...คะ...คุง!!

"อายาโตะปรากฏตัวต่อหน้ายยุยโดยไม่ให้ซุ้มให้เสียงให้ตั้งตัว"

หึ

อายาโตะ:ไง ยัยเอ๋อ?

สะ...สวัสดีตอนเช้าอายาโตะคุง...."ยุยรีบเปลี่ยนเสียงทันทีที่อายาโตะพูดประโยคที่สองออกมา"

ยุย:(เกือบไปแล้ว เกือบจะพูดว่าอายาโตะ-ังไรส์คุงแล้ว!)

"ยุยทำหน้าเลิ่กลั่กและพูดในใจกับคนเดียว"

?:บิทช์จัง~ ฟึ่บ หมับ!!

ยุย:อ๊า!!

ยุย:ระ.ไรโตะคุง!!

"ยุยสะดุ้งกับไรโตะที่ไม่ให้ซุ้มให้เสียงเช่นเดียวกันกับอายาโตะ"

ยุย:(เกือบไปแล้วอีกเช่นเคย เกือบจะจับหักนิ้ว หักข้อมือ หักแขนไปตามปกติแล้ว!!)

ไรโตะ:เมื่อกี้นี้เสียงร้องตกใจของบิทช์จังฟังดู

ไรโตะ:ชวนน่าฟังมากเลยล่ะ~

ยุย:(อี้ ขนลุก!! อยากเรากระดานซักผ้าถูกับสมองมันนัก!!)

"ไรโตะกระซิบยุยด้วยเสียงขนหัวลุกจนยุยขยะแขยงในใจ"

ยุย:อะ...อายาโตะคุงกับไรโตะมีอะไรงั้นหรอ ถึงได้มาหา(ที่ตาย)ถึงที่...

"ยุยตั้งตัวทันเสร็จก็ยิ้มแสร้งใส่อายาโตะและไรโตะ"

ไรโตะ:หือ ..บิทช์จัง~เมื่อกี้นี้...

?:นี่พวกคุณ.. ทำอะไรกันอยู่ล่ะครับ

อ่ะ "ไรโตะที่กำลังถามยุยแต่ก็มีเสียงขัดจังหวะ

ทุกคนในห้องเลยหันไปทางต้นเสียงทางประตู"

ยุย:เรย์จิซัง...

อายาโตะ:นี่แกเองหรอ เรย์จิ

"คนที่มาขัดจังหวะกาาพูดของไรโตะก็คือเรย์จิที่มาด้วยมาดนิ่งราวพ่อบ้าน"

เรย์จิ:ให้ตายสิครับ มาทีแรกก็เอะอะกับแขกของท่านพ่อเลยนะครับทั้งสองคน

อายาโตะ:ห๊ะ? แล้วไง ทำไมพวกฉันต้องฟังมันด้วย

ไรโตะ:นั้นสิน่ะ~

ยุย:ออ...ขอโทษที่ขัดจังหวะ(นรก)นะค่ะ

เรย์จิซังมาทำอะไรที่นี้หรอค่ะ?(ใช่มาเพื่ออะไร)

"ยุยยกมือขึ้นถามเรย์จิและเติมคำในใจไปด้วย"

เรย์จิ: ผมแค่มาเรียกคุณครับ

ยุย:เอ๋? เรียกหรอค่ะ? มีอะไรรึเปล่าค่ะ?

เรย์จิ:เรื่องนั้นรายละเอียดเดี๋ยวคุยกันที่ห้องรับแขกครับ

เรย์จิ:กรุณารีบมาด้วยนะครับ

ยุย:ค่ะ

ไรโตะ:งั้นไว้เจอกันที่ห้องรับแขกนะบิทช์จัง~

ยุย:อะ....อื้ม

"พวกเรย์จิออกจากห้องไป"

ยุย:เฮ่อ~ ในที่สุดก็ออกไปได้สักทีอึกอัด

ยุย:ไม่สิ!!! มันอึกอัดตั้งแต่ชุดนี้แล้ว!!!

"ชุดกระโปรงสีขาวเรียบมีริบบิ้นสีชมพูผูกไว้"

#หากใครยังนึกไม่ออกก็เป็นชุดที่ยุยใส่ในอนิเมะภาคแรกนะค่ะ#

ปิ้ง

ยุย:(เอาล่ะงั้นไปอาบน้ำดีกว่า)

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"มีคนเคาะประตู"

อะ ฮึ่ม! ค่ะ

ตึก ตึก ตึก

แกร็ก เอี๊ยด~"เดินไปเปิดประตู"

ยุย:อ่ะ เรย์จิซัง...มาทำอะไรที่นี้หรอค่ะ..

"เรย์จิมาพร้อมกับสาวใช้ทางด้านขวาถือชุดส่วนทางซ้าย"

เรย์จิ:นี่ครับนี่ชุดของคุณครับ

"สาวใช้ยื่นชุดให้"

ยุย:ค่ะ?

เรย์จิ:จากนี้ไปคุณต้องสวมชุดนี้ และต้องใส่ชุดตามที่ผมสั่งด้วยครับ

ยุย:อ่ะ คือว่าฉันมีชุดใส่แล้วละค่ะ

เรย์จิ:เรื่องนั้นไม่จำเป็นครับ..คนอย่างคุณไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ คุณต้องสวมชุดนี้ครับ...ห้ามใส่ชุดอื่นครับ

แล้วอีกอย่างนะครับ ช่วยนำเสื้อผ้าของคุณมาด้วยครับ...

ยุย:คะ!! "จ๊าก"

หงิก "ส่งสัญญาณให้เจ้าไปนำของ"

ค่ะ "ขานตอบและเดินไปนำของ"

ตึก

ยุย:(อ่ะ!!!)

หมับ!! ตึ้ง

เดี๋ยวก่อนค่ะ

"สาวใช้ที่กำลังจะสาวเดินไปยุยสะกัดกั้นสาวใช้พร้อมพูดขัด"

ฮึก

เรย์จิ:มีอะไรอย่างงั้นหรอครับ....

"เรย์จิถามยุยด้วยเสียงนิ่งสงบอีกครั้งหลังนิ่งสักระยะหนึ่ง"

ยุย:ช่วยอย่า!! ช่วยอย่านำชุดของฉันไปได้ไหมค่ะ คือฉันสัญญาค่ะว่าฉันจะใส่ชุดของคุณที่เตรียมมาแน่นอนค่ะ!!

ยุย:เพราะงั้นอย่านำชุดของฉันไปเลยไหมคะ!....

"ทำท่าทางอ้อนให้กับเรย์จิ"

เรย์จิ:เฮ่อ~ถ้างั้นช่วยไม่ได้ครับ

หงิก

สาวใช้(1):ค่ะ

หงิก

สาวใช้(2):นี่ค่ะ

"ส่งสายตาให้กับทางสาวใช้ว่าหยุดและจากนั้นก็ส่งสายตาให้สาวใช้อีกคนยื่นชุดให้"

ยุย:ขอบคุณค่ะ

หลังนึก

ยุย:(แค่คิดก็โมโห!! เป็นแค่ไอ้แว่นเซนทรอ!!!)

ยุย:(ถ้าทำอีกทีแม่จะเอาแกมาเป็นกระสอบทรายคอยดู!!!)

ยุย:(เฮ่อ ก่อนอื่นต้องอาบน้ำก่อนเลย!!!)

(อารมณ์เสีย!!)

"ยุยลุกขึ้นแล้วเดินอารมณ์เสียขั้นสุด"

———————————————————————————

ผู้เขียน

จบตอนนี้แล้วเป็นไงบ้าง....สำหรับตอนนี้ พบการตอนหน้าว่าเรย์จิเค้าเรียกเพราะอะไรฝากติดตามตอนต่อไปนะคะ~ see you

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***