ตอนที่3

เออ ไอ้บิ้นมึงไปซื้อของเป็นเพื่อนกูหน่อยดิ พวกแม่งไม่ไม่มีใครว่างเลย" เฟลชพูดขึ้นหลังจากที่เพิ่งเรียนเสร็จ

"มันต้องเข้าชมรมว่ะ ช่วงนี้พวกกูต้องซ้อมหนัก"

ธาดาที่เงียบมาเกือบครึ่งวันพูดตัดขึ้นมา ทำเอาบิ้นที่กำลังจะตอบรู้สึกค่อนข้างแปลกใจ เพราะธาดาเงียบมาตลอดตั้งแต่เช้าที่เดินออกจากกลุ่มไปซื้อน้ำ ก็หายไปเลยเจอกันอีกทีก็ห้องเรียน

"เห้ออ ก็ต้องไปคนเดียวเหมือนเคยสิน่ะ" เฟลชพูดแล้วก้มหน้าทำหน้าตาน่าสงสาร

"เอาน่ามึง พวกมันต้องซ้อม อาทิตย์หน้าก็ขึ้นเล่นแล้วอ่ะ " เฟรมพูดขึ้นแล้วตบบ่าเพื่อนเบาๆ

หลังจากที่แยกย้ายกันไปหมดแล้ว บิ้นก็เดินตามหลังธาดาอย่างเงียบๆ ไปยังห้องชมรม เค้าทั้ง2คนเรียนวิศวะ แล้วยังอยู่ชมรมเดียวกันนั่นก็คือ ชมรมดนตรี เพื่อนกลุ่มเดียวกันของพวกเค้า จะมี เฟลช เฟรม อลิช บิ้น แล้วก็ ธาดา แต่ก็อยู่ชมรมแตกต่างกันไป ที่เค้าได้มาอยู่ชมรมดนตรี ก็เพราะธาดา อาทิตย์หน้าวงเค้าจะต้องขึ้นเล่นงานกิจกรรม ของมหาวิทยาลัย ช่วงนี้เลยต้องซ้อมหนักขึ้นหน่อย ความจริงแล้วการที่เค้าจะไปเป็นเพื่อนเฟลชมันก็ไม่ได้มีผลอะไรกับการเล่นของวงอยู่แล้ว เพราะวงของเค้าทุกคนในวงไม่ต้องซ้อมก็เล่นกันดีอยู่แล้ว อีกอย่างบิ้นเองก็เป็นนักร้องนำ แต่ชายหนุ่มแค่ไม่อยากขัดใจคนตรงหน้าก็แค่นั่น

"ไอ้ธา " บิ้เรียกคนตรงหน้าเมื่อเดินเข้ามาในห้องชมรมไม่มีใครสักคนเครื่องดนตรีก็วางอยู่เป็นที่ ตัวธาดาเองก็เดินไปนั่งลงที่เก้าอี้อีกฝั่งไม่ได้มีท่าทีว่าจะไปเตะต้องกลองเลยสักนิด

"อะไร" ธาดาพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมากดเล่น

"มึงอะ อะไรของมึง" หนุ่มร่างบางถามขึ้นด้วยความสงสัย

"มึงมีโทรศัพท์ไว้ทำไมว่ะ ไม่ดูเหี้ยอะไรเลยหรือไง"

ธาดาพูดขึ้นด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง บิ้นหยิบมือถือขึ้นมาแล้วกดเข้าไลน์กลุ่มก็เห็นว่า เพื่อนในชมรมคุยกันว่าวันนี้ไม่ต้องซ้อมเลื่อนไปเป็น พรุ่งนี้เนื่องจาก อันดา มือกีต้าร์ ไม่สบาย คิ้วทั้ง2ข้างขมวดเข้าหากันด้วยความไม่เข้าใจ ก็ในกลุ่มเค้าแจ้งมาตั้งแต่เที่ยงแล้ว ธาดาเองก็อ่านไลน์ไปแล้วด้วย ทำไมยังพูดปฏิเสธเฟลชแล้วยังพาเค้ามาที่นี้อีก

"แล้วมึงพากูมาทำไม " บิ้นเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกงแล้วเดินมาหยุดที่หน้าธาดา

"มึงเดินตามกูมาเอง กูไม่ได้เรียกให้มาตาม" ธาดาพูดขึ้นไม่ได้เงยหน้ามามองคนตรงหน้าแต่อย่างไร นั้นทำให้หนุ่มร่างบางตรงหน้าหงุดหงิดพอสมควร มันก็จริงอย่างที่ธาดาพูด เค้าเดินตามธาดามาเอง

"อืม งั้นกูกลับล่ะ" บิ้นพูดขึ้นแล้วเดินออกมาจากห้องชมรม อะไรของธาดากัน นี่ธาดากำลังแกล้งเค้างั้นหร่อ

ึปึกก!!!

"โอ้ยย"

"เห้ยย ขอโทษครับๆ " บิ้นสบถโดยไม่ลืมที่จะขอโทษเมื่อเดินชนเข้ากับใครบางคน เพราะความไม่ระวังของตัวเค้าเอง

"มะ.ไม่ อ้าว พี่บิ้นสวัสดีครับ" บิ้นเงยหน้ามองชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนยิ้มกว้างให้เค้าตรงหน้าด้วยความแปลกใจแทนที่จะโวยวายที่โดนชน แต่นายหน้าหล่อคนนี้กลับยืนยิ้มกว้าง

"เอ่อ อื้มม นี้มึงรู้จักกูด้วยหรอ " บิ้นถามขึ้น

"หื่ม พี่บิ้นจำผมไม่ได้หรือครับ" หนุ่มร่างสูงตรงหน้าถามขึ้นด้วยสีหน้าแปลกใจ ยิ่งทำให้หนุ่มร่างบางยิ่งไม่เข้าใจเข้าไปอีก บิ่นพยายามเพ่งมองคนตรงหน้ายังไงก็ไม่อาจทำให้เค้ารู้ได้เลยว่าคนตรงหน้าเป็นใคร

"ผมว่า เราไปนั้งคุยกันตรงนั้นดีกว่าครับ เชิญครับ"

ยังไม่ทันที่ลิ้นจะได้พูดอะไรหนุ่มหล่อตรงหน้าเค้าก็เดินนำไปที่โต๊ะใต้ต้นไม้ บิ้นก็เดินตามไปอย่างเลี่ยงไม่ได้เนื่องจากเค้าเองก็อยากรู้จักชายคนนี้เหมือนกันว่าเป็นใคร โดยที่ไม่รู้เลยว่าทุกการกระทำทุกคำพูดของเค้าทั้ง2 อยู่ในสายตาของหนุ่มร่างสูงอีกคนที่อยู่ไม่ไกลนักจากพวกเค้า

"พี่จำผมไม่ได้จริงดิ" ทันทีที่ทั้ง2นั่งลงแล้วชายหนุ่มร่างสูงถามบิ้นขึ้นด้วยน้ำเสียงติดขำ

บิ้นส่ายหน้าไปมาทันทีเพราะเค้าคิดไม่ออกจริงๆว่าใคร แต่ก็มีมุมคุ้นอยู่บ้าง

"ผมชื่อพาสเทลครับ " หนุ่มร่างสูงตรงหน้าพูดขึ้นด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ก็ทำให้บิ้นพอนึกขึ้นได้บ้างว่า คงเป็นคนเดียวกันกับที่มาหาเค้าที่คณะเมื่อเช้า บิ้นพยักหน้าตอบว่า ประมาณว่าอืม นั้นยิ่งทำให้คนตรงหน้ายิ้มกว้างขึ้นไปอีก พาสเทลมองบิ้นด้วยสายตาอ่อนโยน พลางเหลือบสายตามองไปที่เอวของร่างบางตรงหน้าแล้วทำหน้าแปลกใจ

"เพื่อนพี่ไม่ได้คืนเข็มขัดที่ผมฝากไว้ให้หร่อ"

พาสเทลถามขึ้น เมื่อมองไปที่เอวเห็นเข็มขัดอีกอันที่ไม่ใช่อันที่เค้าฝากไว้

"อ๋อ คือพี่มี2ตัวอ่ะ แล้วมึงจะบอกพี่ได้ยัง ว่าเรารู้จักกันได้ยังไง" บิ้นถามสิ่งที่ตัวเองอยากรู้ทันที

"พี่บิ้นจำไม่ได้จริงด้วย" พาสเทลพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนอยด์ๆ

"ขอโทษน่ะ คือกูจำไม่ได้จริงๆ" บิ้นตอบกลับตามความจริง

"ไม่เป็นไรครับ จริงๆผมก็ทำใจไว้แล้วล่ะครับ เรื่องของเราพี่ก็เป็นคนบอกเองตั้งแต่คืนก่อนแล้วว่าไม่ให้ผมจำ เพราะตัวพี่เองพอวันรุ่งขึ้นพี่ก็ลืม" พาสเทลพูดออกมาด้วยสีหน้าเศร้าๆ พลางหลบตาชายร่างบางตรงหน้าไม่กล้าสบตาคนตรงหน้าเพราะกลัวชายหนุ่มร่างบางตรงหน้าเค้าจะรู้ว่าตอนนี้เค้าเศร้าแค่ไหน

"เรื่องอะไรว่ะ" บิ้นถามขึ้นด้วยความสงสัย นี้คืนนัั้นเค้าคงไม่ได้เมาแล้วไปทำอะไรกับเด็กนี้แล้วจำไม่ได้หรอกน่ะ

"ก็....เรา" พาสเทลก็เริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้บิ้นฟัง

.

.

.

.

.

.

.

.

"เห้อออออ เอาส่ะกูคิดหนักทั้งวัน " บิ้นพูดออกมาด้วยความสบายใจ เหมือนยกภูเขาออกจากอก

..."ครับ คืนนั้นนอกจากที่พี่เมาไม่ได้สติแล้ว ก่อนผมจะหาที่อยู่พี่เจอแล้วไปส่งพี่ พี่ยัง.." พาสพูดพลางกั...

ดปากตัวเองอย่างใช้ความคิดว่าเค้าควรจะพูดหรือไม่

"อะไรว่ะ?" บิ้นถามด้วยความที่เจ้าตัวอยากรู้

"พี่จูบผม แล้วบอกให้ผมลืม แล้วเข็มขัดนั้น... " พาสเทลพูดพลางหลบตาบิ้น ด้วยการก้มหน้าพูด

"ทำไมว่ะ " บิ้นถามขึ้นด้วยสีหน้าสงสัย ที่เค้าอยากรู้นั้นคือเข็มขัดอยู่กับพาสเทลได้ไง ส่วนเรื่องจูบมันก็ไม่ได้แปลกสำหรับเค้ากับผู้ชายด้วยกันนั้น แค่จูบเค้าไม้อะไรหรอกใช่ว่าเค้าจะไม่เคยจูบใคร เว้นก็แต่คนในสถานะลับๆนั้น

"เปล่าอ่ะ พี่แค่ร้อนแล้วถอนเขวี้ยงทิ้งไว้ ผมเจอก็เลยเก็บมาให้นี้แหละ" พาสเทลตอบกลับไปเพื่อคลายความสงสัยของหนุ่มร่างบางตรงหน้า จะให้เค้ากล้าพูดกับคนตรงหน้า ได้ยังไงว่ามันมีอะไรมากกว่านั้นแต่เค้าดันกินแห้วเมื่อร่างบางตรงหน้าดันไม่ต่อ แถมยังเพ้อถึงแต่อีกคน

"เออๆๆ งั้นกูกลับก่อนละกัน " บิ้นพูดขึ้นแล้วลุกขึ้นเตรียมตัวเดินออกไป

"เอ่อ พี่บิ้นให้ผมไปส่งพี่ดีกว่าน่ะ" พาสเทลพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าบิ้นจะไปแล้ว บิ้นหันกลับมามองคนข้างหลังพลางใช้ความคิด นี้ก็ค่ำมากแล้วรถคงติด ธาดาเองคงกลับไปโดยไม่รอเค้าแล้วมั้ง ทั้งสองคนเดินไปยังที่จอดรถหน้าคณะ โดยไม่มีใครพูดอะไร มีก็แต่พาสเทลที่มีลอบมองบิ้นบ้างเป็นระยะ

"เอ่อ พี่บิ้นครับผมขอไลน์พี่ไว้หน่อยสิ" พาสเทลพูดขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้ แล้วยื่นมือถือให้หนุ่มร่างบางตรงหน้า บิ้นหันไปมองหน้าพาสเทลอย่างใช้ความคิด บิ้นพยักหน้าแล้วรับมือถือในมือมา สำหรับเค้าพาสเทลก็เป็นคนดีอยู่ระดับหนึง แถมในคืนนั้นพาสเทลยังช่วยส่งเค้ากลับคอนโด ในวันที่เค้าเมาไม่รู้เรื่องถ้าไม่ได้น้องมันเค้าเองคงแย่

"ไอ้บิ้น !! ไม่กลับบ้านไงว่ะ ห๊ะ" ยังไม่ทันที่จะได้แลกไลน์กับพาสเทล ธาดาที่ยืนพิงรถอยู่อรกฝั่งหนึ่งก็ตะโกนขึ้นมาทำให้ทั้งบิ้นและพาสเทลหันไปมองพร้อมๆกัน

"กูรอนานแล้วน่ะเว้ย!! เร็วดิ๊ กูไม่ชอบรอใครนานๆ"

ธาดายังคงเร่งขึ้นอีกด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด บิ้นที่ยืนมองด้วยความไม่เข้าใจกับการกระทำของชายหนุ่ม

ก็รีบหรอกไอดีไลน์ลงมือถือทีถืออยู่ทันทีแล้วยื่นให้พาสเทล

"พาสงั้นพี่ไปก่อนน่ะ ขอบคุณสำหรับทุกอย่างน่ะมึง" บิ้นพูดขึ้นกำลังจะเดินออกไปเพื่อเดินไปที่ธาดาที่ยืนจ้องมาที่พวกเค้าด้วยสายตาที่ทำให้บิ้นรู้สึกเสี่ยวสันหลัง แต่ก็ต้องชะงักเมื่อพาสเทลดึงแขนไว้

"ผมบอกจะไปส่ง" พาสเทลท้วงขึ้นเมื่อเห็นท่าบิ้นจะเดินไปที่รถของธาดา

"ไอ้บิ้น!!" ธาดาตะคอกขึ้นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดที่คนตัวเล็กไม่มาสักที

"งั้นกูกลับกับมันล่ะกันกูมาด้วยกันอ่ะ มึงก็ เอ่อ มีไรก็ไลน์มาล่ะกัน" บิ้นพูดขึ้นพลางแกะมือพาสเทลออกแล้วรีบเดินไปที่รถธาดาทันที พาสเทลถอนหายใจเฮือกใหญ่พลางจ้องไปที่ธาดาด้วยความไม่พอใจ ธาดายักไหล่ให้พาสเทลหนึ่งทีแล้วก็ขึ้นรถไปหลังจากที่บิ้นขึ้นรถเป็นที่เรียบร้อยแล้วขับรถออกไปทันที

พาสเทลยืนมองรถที่เพิ่งวิ่งออกไปพลางใช้ความคิด

"หรือคนที่พี่บิ้นเพ้อถึงจะเป็นคนนี้"

.

.

.

.

.

.

นี้ก็สักพักแล้วทางกลับคอนโดทั้ง2ยังคงเงียบใส่กันไม่มีใครพูดหรืถามอะไรเลยสักคำมีบ้างที่ลอบมองกันไปมาแต่ไม่มีใครพูดอะไรสักที นั้นทำให้ธาดายิ่งหงุดหงิดขึ้นไปอีกเค้าเองก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองต้องหงุดหงิดได้ขนาดนี้ด้วย เค้าเองก็ไม่เคยเป็นแบบนี้เหมือนกัน

"มึงมีอะไร" ธาดาถามขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ

"มึงอะเป็นไรมากป่ะ " บิ้นถามขึ้นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดอารมณ์ตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรจากธาดาเลยไหนจะเรื่องซ้อมดนตรีที่ตั้งใจไม่บอกเค้า ทำให้เค้าไม่ได้ไปเป็นเพื่อเฟลช แล้วยังจะมาทำท่าไม่พอใจที่เค้ามาขึ้นรถช้าอีกทั้งๆที่ปกติก็รอเค้าได้ตลอด แบบนี้มันจงใจแกล้งกันชัดๆ

"ไปรู้จักกันตอนไหน" ธาดาพํดขึ้นในสิ่งที่ตัวเองอยากรู้ ลิ้นขมวดคิ้วทันทีที่ธาดาถาม

"ใคร? " บิ้นถามขึ้น ธาดาถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วหันไปจ้องบิ้นแขม็ง

"ไอ้เด็กนั่นไง" ธาดากัดฟันพูดกับบิ้นเบาๆ ไม่ได้ตะคอกแต่อย่างใด

"ก็น้องที่เอาเข็มขัดมาคืนกูเมื่อเช้าไง" บิ้นพูดขึ้น

"กูก็ถามไง ไปรู้จักกันตอนไหน" ธาดาพูดย้ำด้วยความหงุดหงิด เค้าเองก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องหงุดหงิด อาจเป็นเพราะตั้งแต่หมั้นกันมา บิ้นไม่เคยมีใครเข้าหา บิ้นไม่เคยอะไรกับใคร สนใจแต่เค้าคนเดียว

"คืนก่อน" บิ้นตอบด้วยสีหน้านิ่งๆ

เอี๊ยดดดด (เสียงเบรกรถ)

"เหี้ยอะไรของมึงเนี่ยไอ้ธา!!!" บิ้นตะคอกใส่ธาดาอย่างเต็มเสียงเมื่อหนุ่มร่างสูงเบรกรถทำให้ตัวของเค้าเกือบกระเด็น

"มึงจะบอกกูว่ามึงรู้จักกันคืนที่มึงไปแดกเหล้าคนเดียวงั้นหร่อ" ธาดาถามขึ้นหลังจากระงับอารมณ์ตัวเองให้คงที่โดยที่เจ้าตัวเองก็ไม่คิดว่าคำตอบของร่างบางตรงหน้าจะทำให้เค้าอารมณ์เสียได้ขนาดนี้

"ก็เออไง แล้วมึงเป็นเหี้ยอะไรว่ะ เดียวดีเดียวร้าย! ถ้าเมื้อกี้หัวกูฟาดหัวแตกขึ้นมามึงจะทำไงห๊าา" บิ้นพูดด้วยความโมโห

"ทำไมเข็มขัดมึงไปอยู่กับมัน" ธาดาถามโดยที่ไม่มองหน้าบิ้น

"กูร้อนกูถอด ลืมเอากลับมันเจอก็เลยเอามาคืนกู" บิ้นตอบตามความจริง

"ที่ไหน?" ธาดาถามร่างบางพลางขมวดคิ้วเพราะความอยากรู้เพราะไม่น่าเป็นไปได้ถ้าร่างบางจะถอดเข็มขัดที่ผับ หรือว่าคนของเค้าจะไปต่อกับไอ้เด็กนั้นที่ไหน

"เรื่องของกู" บิ้นตอบด้วยน้ำเสียงหน่ายๆ

"แต่มึงหมั้นกับกูแล้วน่ะไอ้บิ้น" ธาดาพูดขึ้นด้วยความโมโห คำพูดของเค้าทำให้บิ้นชะงัก บิ้นหันไปมองธาดาที่ตอนนี้ก็กำลังมองมาที่เค้าอยู่

"มึงต้องการจะสื่ออะไรว่ะ" บิ้นถามด้วยความไม่เข้าใจ ธาดาคิดอะไรอยู่เค้าต้องการอะไรกันแน่ บิ้นเองก็ไม่อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองว่าธาดาหึงหวงเค้าเพราะคงไม่มีวันนั้น ธาดาไม่ได้คิดอะไรกับเค้า ธาดาเป็นคนบอกเค้าเองว่า เป็นได้แค่ไหน อยู่กันยังไง

แล้วอาการที่คนตรงหน้าเป็นอยู่มันคืออะไร

"ช่างแม่งเหอะ " พูดจบธาดาก็ขับรถตรงไปที่คอนโดทันทีด้วยความสับสน เค้าเองก็ตอบบิ้นไม่ได้ว่าทำไมเค้าถึงเป็นแบบนี้เค้าไม่อยากให้ใครมายุ่งกับบิ้น อาจเป็นเพราะเค้ากลัวคนที่เข้ามาเป็นคนไม่ดี หรือเพราะบิ้นหมั้นกับเค้าอยู่ ตกลงอาการแบบนี้มันคืออะไรกัน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***