วันพิเศษ [1]

(ครืดดดดด\~)

เสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์เครื่องโปรดดังลั่นห้องแล้วมันเป็นเสียงเดียวที่ทำให้ผมตื่นจากฝันในตอนเช้าทุกๆวัน

วันนี้เป็นวันที่พิเศษกว่าวันอื่นๆตรงที่ผมไม่ต้องรีบอาบน้ำ แต่งตัว เพราะวันนี้คือวันอาทิตย์มันเป็นวันหยุดที่สบายมากๆผมไม่จำเป็นที่จะต้องตื่นเช้าก็ได้ผมสามารถนอนต่อได้อีกนานแต่ก็ไม่ใช่ว่าผมจะนอนต่อนะครับเพราะตอนนี้ผมกำลังหิว ผมตัดสินใจลุกอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงจากหอ เพื่อไปหาซื้ออาหารเช้าผมมุ่งตรงไปที่ร้านประจำเป็นร้านข้าวมันไก่ลุงแกขายมาตั้งแต่หอนี้เพิ่งสร้างมาใหม่ๆเป็นร้านประจำผมเลยครับ ผมกินตั้งแต่ผมเข้ามาที่หอใหม่ๆ ผมสั่งข้าวมันไก่ใส่กล่องแล้วมากินที่หอ

วันนี้ผมก็ไม่ได้ว่างทั้งวันผมมีนัดตอน 4 โมงเย็นเหลือเวลาที่จะนอนอีกเยอะ

เมื่อถึงเวลา 4 โมงเย็นผมหยิบสูทสีเทาที่เพิ่งเช่ามาเมื่อสองสามวันก่อนขึ้นมาสวมใส่จากนั้นก็ตรวจดูความเรียบร้อยทั้งใบหน้าล่ะชุดเหตุผลที่ผมต้องใส่สูทเพราะว่าวันนี้เป็นงานแต่งงานของ ‘น้ำหวาน’ รักแรกของผมเธอกำลังจะแต่งงานกับผู้ชายคนหนึ่งซึ่งผมก็เคยฝันไว้ว่าผมจะเป็นผู้ชายคนนั้นแต่มันก็เป็นได้แค่ฝันเพราะผู้ชายคนนั้นไม่ใช่ผม

ผมขึ้นแท็กซี่มาที่โรงแรมหรูแห่งหนึ่งแต่ก่อนจะไปถึงผมก็แวะซื้อของมาให้เธอเรียบร้อยแล้วผมเดินมาหยุดตรงที่บริเวณหน้างานภายในงานตกแต่งด้วยดอกไม้หลากหลายชนิดมีคนจำนวนมากอยู่ภายในงานสายตาผมไปหยุดอยู่กับหญิงสาวคนหนึ่งอยู่ในชุดเจ้าสาวเธอยังสวยเหมือนเดิมรอยยิ้มที่สดใสกว่าทุกๆครั้งที่ผมเคยเห็นเธอคงจะมีความสุขมากๆ สายตาผมเลื่อนไปที่ชายหนุ่มที่อยู่ในชุดเจ้าบ่าวใบหน้าเรียบผมสายตานิ่งไม่แสดงความรู้สึกคนนั้นคือ ‘เหนือ’ นักธุรกิจรายใหญ่ที่เป็นเจ้าของฉายาเสือสาว

ผมก้าวเท้าเข้ามาในโรงแรมหรูและหายืนบริเวณซุ้มอาหารเจ้าบ่าวเจ้าสาวก็เดินต้อนรับแขกในงานเค้าไม่ได้สนใจผมด้วยซ้ำผมก็ทำได้แค่เพียงมองดูรักแรกของผมไกลๆแค่นี้ก็พอแล้ว...

ตอนนี้ก็เป็นเวลา 6 โมงเย็นท้องฟ้ามืดครึ้มอยู่พอสมควรผมเดินมานั่งที่ป้ายรอรถเมย์ ผมเห็นยายแก่คนนึงกำลังจะเดินข้ามถนนผมจึงตัดสินใจลุกขึ้นไปหายายคนนั้น เพื่อช่วยพยุงข้ามถนน

“ยายครับให้ผมช่วยไหมครับรถเยอะเดี๋ยวผมพายายข้ามดีกว่า” ผมเดินมาพยุงยายพร้อมกับพูดขึ้น

“ไม่เป็นไรพ่อหนุ่มพายายไปนั่งก็พอ”

“ได้ครับ” ผมพยุงยายมาที่เก้าอี้บริเวณป้ายรอรถเมล์

“พ่อหนุ่มเป็นคนจิตใจดีมากยายมีของจะให้”ยายทำท่าทีเหมือนกำลังค้นหาอะไรซักอย่างในกระเป๋าเก่าๆสีน้ำตาล

“ไม่เป็นไรครับยาย”

“ยายให้รับไว้เถอะพ่อหนุ่ม”ยายยื่นนาฬิกาสีเขียวเป็นนาฬิกาตั้งโต๊ะมันดูเก่าแก่มากๆแต่มันก็ยังสามารถใช้ได้แต่มันก็ไม่ได้ดูเก่าจนสนิมขึ้นมันดูสวยแบบเก่า

“ขอบคุณครับยาย”ผมรับนาฬิกาสีเขียวที่ยายยืนให้มาถือไว้ “บ้านยายอยู่แถวไหนครับ”

“นู้นข้ามทางไปก็ถึงแล้วยายเปิดร้านขายดอกไม้กับเครื่องใช้สมัยก่อน”ยายทำมือชี้ไปที่ร้านค้าที่อยู่อีกฝั่งของถนนร้านนั้นมีลักษณะเป็นบ้านไม้บริเวณข้างหน้ามีสวนดอกไม้จำนวนมากดูแล้วน่าอยู่ไม่ใช่น้อย

กว่าผมจะกลับมาถึงห้องก็เป็นเวลาหนึ่งทุ่มกว่าผมอาบน้ำเปลี่ยนชุดนอนแล้วก็วางนาฬิกาสีเขียวเก่าๆที่ยายให้ไว้บนหัวเตียงก่อนจะเข้าสู่ภวัง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***