ตอนที่ 3 พักผ่อน

หลังจากที่โซลมาถึง เมืองออส เขาได้ทึ่งมาก

โซล : ใหญ่มาก!?

อาร์ : ใช่ไมล่ะ

โซลได้เข้าเมืองมาและได้เดินเล่นไปมาทั่วเมืองส่วนเหล่าผู้กล้าก็ได้แยกทางจากโซลโดยให้เงินไว้ 5 เหรียญทองก่อนจะขอตัวกลับที่พักก่อน ส่วนโซลก็ได้เดินเที่ยวไปมาในเมืองและเริ่มง่วงนอนจึงไปหาโรงเตี้ยมนอนโดยถามจากคนแถวนั้นเอา

โซล : เออคือว่าแถวนี้มีโรงเตี้ยมไมครับ

ชาวบ้าน : อ๋อ ตรงไปเลี้ยวขวาจะมีอยู่ที่นึงชื่อว่า"อาทิตย์สาดส่อง"น่ะ

โซล : อ๋อ ครับขอบคุณครับ

ซักพักนึงต่อมา...

โซล : นี่สินะ"อาทิตย์สาดส่อง"ที่เขาพูดถึงน่ะ ที่นี่น่าอยู่ดีนะ

และโซลก็เดินเข้าไปข้างในโรงเตี้ยม

โซล : ขอซื้อห้องห้องนึงครับ

พนักงาน : ค่ะ 1 เหรียญเงิน

โซล : นี่ครับ(เหรียญทอง)

พนักงาน : ค่ะ รับมา 1 เหรียญทองนะคะ ทอนให้ 9 เหรียญเงินค่ะ

โซล : อะ ครับ

และโซลก็ได้เดินไปนั่งรอข้าว ในระหว่างที่รอก็เปิดสเตตัจขึ้นมาดูพลังตัวเอง

โซล : อืม พลังลดลงไปเยอะเลยนะเนี่ยแต่รวมๆ ก็น่ากลัวกว่าคนปกติอยู่ดี

ในระหว่างที่พูดอยู่นั้นก็ได้มีพวกนักเลงในร้านมานั่งที่ข้างๆ เมื่ออาหารเสิร์ฟแล้ว ด้วยความหิวโซลก็เลยกินเลย

โซล(คิด) : ไม่ได้กินอย่างนี้ตั้งนาน อ-อร่อยยย

ตุบ...นักเลงที่อยู่ที่นั่งหน้า ได้ปัดจานข้าวของโซลตก

โซล : .....

พนักงาน : ข-ขออภัยด้วยนะคะ เดี๋ยวจะทำให้ใหม่นะคะ

นักเลง1 : โอ๋ กลัวจนนิ่งไปเลยเหรอไอ้แห้...

ตูม...โซลได้หันไปต่อยนักเลงที่ปัดจานจนปิวไปชนประตูจนพัง

โซล : เฮ้ย! จะทำอะไรฉันไม่สนหรอกนะแต่ ทว่าสิ่งที่แกทำน่ะมันยกโทษให้ไม่ได้ ที่มาทำให้ข้าวของฉันต้องเป็นแบบนี้

นักเลง2 : เฮ้ย คิดว่าพวกข้ากระจอกเหรอวะ ฮึ่ย

โซล : ก็เออดิวะ!

โซล(คิด) : ศิลปะการต่อสู้Lv.max!!!

ตูม...ตุบ...ตูม...โซลได้โดนเหล่านักเลงในร้านที่เข้ามาหาเรื่องกระทืบ

พนักงาน : เอ๋ เออ ห๊ะ

โซล :เฮ้อ

พนักงาน : อะ

โซล :ว-ว่าแต่เธอบอกจะทำจานใหม่ให้ใช่ไม?

พนักงาน : ค่ะ

โซล : งั้นฉันขอแบบเดิมจานนึงนะ

พนักงาน : ค่ะ กรุณารอด้วยนะคะ

โซล : (พยักหน้า) และฟุบไปกับโต๊ะ

หลังจากนั้นพนักงานคนนั้นก็ไปทำอาหารมาให้ใหม่อีกจานนึง

-ตอนนี้จะเปลี่ยนจากพนักงานเป็นแฟรนะครับ-

แฟร : เป็นอะไรมั้ยคะ

โซล : ก-ก็เจ็บอยู่นะ

แฟร : ขอโทษค่ะ

โซล : ? ทำไมล่ะ

แฟร : ไม่รู้ค่ะ แต่รู้สึกผิด

โซล : ฮ่าๆ ฉันไม่เป็นอะไรมากหรอก เห็นมะ

แฟร : แต่...

โซล : ก็บอกว่าไม่เป็นไรไง ไปล่ะกินหมดแล้ว นอนดีกว่า

แฟร : ค่ะ

วันต่อมา

โซล : เฮ้อ นี่โปรแกรม

โปรแกรม : ต้องการอะไรคะ

โซล : ทำไมไม่เตือนฉัน~

โปรแกรม : ถ้าเกิดฉันเตือนล่ะก็ คนเหล่านั้นคนโดนฆ่าตายแล้วล่ะค่ะ

โซล : ฉันไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นซักหน่อย

ก็อกๆๆ

แฟร : ฉันเองค่ะ

โซล : เข้ามาเลยไม่ได้ล็อค

แฟร : ค่ะ

โซล : มาทำอะไรเหรอ

แฟร : อ๋อ ฉันจะนำยารักษามาให้ค่...ผ-แผลหายไปหมดเลยเหรอ

โซล : อ-เออ แล้วทำไมเหรอ

แฟร : ใช้เวทย์รักษาได้งั้นเหรอคะ

โซล : อ-อ่า ใช่

แฟร : ข-ขอร้องล่ะค่ะ ช-ช่วยคุณแม่ด้วยค่ะ

โซล : หืม แม่เหรอ

แฟร(ร้องไห้) : ค่ะ แม่ของฉันป่วยเป็นโรคที่รักษาไม่ได้ชื่อโรคนั้นมีชื่อว่า "หลับนิรันดร์" ค่ะ

โซล : ขอไปดูแม่เธอได้ไม

ต่อมา

แฟร : นี่ค่ะ

พ่อแฟร : ลูกนี่ลูกพาใครมาในห้องนี้ พาออกไปเดี๋ยวนี้นะ!!!

แฟร : คนๆ นี้มีเวทย์รักษา เขาน่าจะสามารถช่วยแม่ได้ก็ได้นะคะ

พ่อแฟร : อึก (ชำเลืองมองโซล) ก็ได้

โซล : งั้นขอดูอาการหน่อยนะครับ

โซลได้ตรวจอาการของแม่แฟร

โซล(คิด) : อึกนี่มันคำสาปนี่ นี่ โปรแกรมฉันสามารถใช้เวท์อะไรล้างคำสาปได้บ้าง

โปรแกรม : คุณสามารถใช้เวทย์แสงเพื่อล้างคำสาปได้ค่ะ

โซล(คิด) : แหวนสองด้านเพิ่มพลัง

โปรแกรม : ตอนนี้พลังของคุณอยู่ในระดับเดียวกับผู้กล้าปกติแล้วค่ะ

โซล(คิด) : ปกติเนี่ยนะ ชั่งมันละกันรีบๆ รักษาดีกว่า

โซล : เวทย์แห่งแสง อาทิตย์สาดส่อง

ฟึบ...ได้มีแสงสว่างออกมาจากมือของโซล

พ่อแฟร : น-นี่มันอะไรกัน

แฟร(คิด) : เขากำลังใช้เวทย์ระดับสูง แต่ทำไมก่อนหน้านี้เขาถึงแพ้พวกนักเลงล่ะ

แสงได้ค่อยๆ ดับลงช้าๆ

โซล : โอเคครับ รักษาเสร็จแล้วครับ อีกพักนึงก็น่าจะตื่นแล้วล่ะครับ

พ่อแฟร : ข-ขอบคุณมากครับ!

โซล(กำลังจะเดินออกไปจากห้อง) : และอีกอย่างนะครับ คุณแม่ของแฟรน่ะไม่ได้โดนโรค "หลับนิรันดร์" หรอกนะครับแต่โดนคำสาปน่ะครับ ช่วงนี้ถ้าใครทำตัวน่าสงสัยก็ระวังไว้นะครับ

แฟร : ค-คำสาปเหรอ!?

โซล : ครับ งั้นผมขอตัวครับ

วันต่อมา

โซล(ลงมากินข้าว) : อ้าว คุณแม่ของแฟรไม่เป็นอะไรแล้วนะครับ

แม่แฟร : จ๊ะ ขอบคุณมากนะที่รักษาให้น่ะ

โซล : อ่ะ จริงด้วยตอนนี้ผมเริ่มจะไม่มีเงินแล้วล่ะครับ พอจะมีงานที่ทำได้ไมครับ

แม่แฟร : อืม งานเหรอ อยากได้งานแบบไหนล่ะ

โซล : ผมว่าจะยังไม่ลงหลักปักฐานที่ไหนหรอกครับ คิดเอาไว้ว่าจะออกเดินทางไปเรื่อยๆ น่ะครับ

แม่แฟร : มีอยู่ประมาณ 2-4 งานเท่าที่จำได้น่ะ ก็จะมีพวกงาน นักผจญภัย พ่อค้าเร่ นักสำรวจ และนักเดินทางน่ะ แต่ถ้าต้องการเงินก็แนะนำอยู่ 2 งานนะ ก็งานนักผจญภัย และก็พ่อค้าเร่น่ะนะ

โซล : งั้นเอาทั้งสองงานนั่นแหละ

แม่แฟร : พูดอะไรน่ะ 2 งานเหรอ นั่นมันไม่หนักไปเหรอ

โซล : ผมเคยขายของมาก่อนนน่ะ(ชาติก่อนนะ) และก็ต่อสู้เป็นด้วย

แม่แฟร : ถ้าเธอไหวก็ทำก็ได้นะ

โซล : งั้นต้องสมัครงานที่ไหนเหรอครับ

แม่แฟร : นักผจญภัย ไปที่กิลน่ะ ส่วนพ่อค้าเร่ไปที่ศูนย์พ่อค้าแห่งเมืองออสนะ

โซล : ครับขอบคุณครับ และซักวันไว้เจอกันใหม่อีกครั้งนะครับ

แม่แฟร : อืม ไว้เจอกัน รีบไปเถอะ

โซล : อ่า ครับ!!!

โซลได้เดินออกมาข้างนอกและได้พบกับแฟรที่ยืนรออยู่ข้างนอก

แฟร : คุณจะออกจากเมืองจริงๆ เหรอคะ?

โซล : เดี๋ยวฉันไปสมัครงานเสร็จก็จะไปแล้วล่ะ