ท่ามกลางสายฝนที่กำลังตกโปรยปรายกลับมีชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของใบหน้าที่งดงามปานประหนึ่งประติมากรรมอันล้ำค่า เขากำลังนั่งยองอยู่บนฟุตบาทท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมาราวกับกำลังปลอบใจใครคนหนึ่ง.....

พอร์ช: ทำไมเธอถึงต้องทิ้งฉันไปด้วย....ทำไม

/น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยเสียใจเเละเย็นชาเอ่ยถามตัวเอง/

เเต่จู่ๆก็มีหญิงสาวคนหนึ่งที่เขาเองก็ไม่รู้ตัวว่าเธอมาตั้งเเต่เมื่อไร มานั่งข้างๆเขาเเล้วเอ่ยประโยคนึงเเก่เขา

... "No matter how much it hurts,you have to hold your head up and keep going....

...(ไม่ว่าจะเจ็บปวดสักเพียงใด คุณต้องเชิดหน้าขึ้นเอาไว้ เเละก้าวต่อไป)...

พั้นธ์: เสียใจเรื่องอะไรหรอคะ? บอกพั้นธ์ได้มั้ยคะ พั้นธ์เป็นกูรูด้านการให้คำปรึกษาที่ดีเลยน๊าาา มามะบอกพั้นธ์คนนี้มาเร็วว่าเสียใจเรื่องอะไรคะ

เสียงหวานใสของเธอคนนั้นที่ชื่อว่าพั้นธ์เอ่ยถามเขา ทั้งที่เขาไม่เคยบอกความรู้สึกของเขาให้ใครรับรู้เลย เเต่ทำไมเมื่อได้ฟังเสียงหวานนั่นเอ่ยถามเขา เขากลับบอกเธออย่างไม่คิดปิดบังเลย โดยที่ตัวเขายังไม่ได้มองหน้าเธอด้วยซ้ำเพราะเอาเเต่ก้มหน้าเพื่อ....ซ่อนน้ำตาไว้รอให้น้ำฝนกลบมัน

พอร์ช:เธอเป็นใครฉันไม่รู้หรอกนะ..คนที่ฉันรักหน่ะ..เขาทิ้งฉันไปเเล้ว ทิ้งไปโดยที่ยังไม่ได้ร่ำลา..เเต่ฉันเชื่อว่าสักวักเธอคนนั้นจะต้องกลับมาหา

/ชายหนุ่มบอกเธอด้วยน้ำเสียงเย็นชาเจือความเศร้า/

พั้นธ์:อะ...เอ่อ เสียใจด้วยนะคะ (เรื่องนี้กูรูคนสวยก็ไปต่อไม่เป็นหน่ะสิ)

พอร์ช:ครับ..งั้นเรื่องนี้หล่ะ คนรักของผมเพิ่งทิ้งผมไป เเต่คุณพ่อก็ยังให้ผมหมั้นกับผู้หญิงที่ผมไม่รู้จัก ไม่ได้รัก เเล้วผมก็คงไม่อยากรู้จักเเละรักเธอด้วย..

พั้นธ์:หืมมม..เเล้วทำไมพี่ไม่ปฏิเสธไปเล่า เฮ้อ..น่าสงสารผู้หญิงคนนั้นจัง เธอจะเสียใจเเค่ไหนนะถ้ารู้ว่าคู่หมั้นของเธอคิดเเบบนี้ น่าสงสารจัง

ประโยคหลังหญิงสาวก็ได้เเต่พึมพัมกับตนเองเบาๆ เเต่เธอคงไม่รู้หรอกว่าชายหนุ่มเองก็ได้ยิน

เเละเธอเองก็คงไม่รู้เช่นกันว่าวันหนึ่งเธออาจจะต้องมานั่งสงสารตัวเองเหมือนอย่างตอนนี้??

พอร์ช: ฉันทำไปเเล้วเเต่มันไม่มีประโยชน์หรอก ถ้าพ่อฉันคิดจะทำอะไรใครก็ขวางไม่ได้หรอก

พั้นธ์: งั้น...สู้ๆนะคะ พั้นธ์อยากให้คุณสุดหล่อลองเปิดใจให้ผู้หญิงคนนั้นดูบ้าง บางทีเธออาจจะดีกว่าที่คิดก็ได้นะคะ..

/ชายหนุ่มไม่ตอบกลับก้มหน้าเงียบ/

พั้นธ:์คุยมาตั้งนานน้องสุดหล่อชื่อไรคะ?

พอร์ช:หืม.ฉันคิดว่าฉันน่าจะอายุมากกว่าเธอนะ เเต่เอาเถอะพี่ชื่อพอร์ช นะ

พั้นธ์:งั้นโตเเล้วก็...ก็เลิกร้องให้เเละลุกขึ้นมาต่อสู้กับปัญหาสิคะพี่พอร์ช

เธอพูดพลางจับใบหน้าของชายหนุ่มขึ้นมาสบตาเธอ ทำให้ทั้งสองเห็นขี้ตาเห้ยๆ หน้าตา

ของกันเเละกัน พั้นธ์เธอเป็นคนที่สวยเเละมากด้วยสเน่ห์โดยที่เจ้าตัวไม่ได้รู้ตัวเลยว่าตนนั้นมีสเน่ห์มากเเค่ไหน ใบหน้ารูปไข่ที่ไร้เครื่องสำอางสักชิ้นของเธอดูขาวเนียนใสเเละเป็นใบหน้าที่มีทั้งหวานทั้งคมในเวลาเดียวกัน คิ้วเข้มติดกันได้รูปอย่างเป็นธรรมชาติก็รับกับใบหน้าที่ทั้งหวานเเละคมของเธออย่างลงตัว นัยน์ตาสีดำกลมโตเเละเปี่ยมเสน่ห์ ขนตายาวเเพหนา จมูกที่โด่งเเละเชิดรั้นส่วนปลายบ่งบอกถึงความดื้อรั้นของเธอได้เป็นอย่างดี ริมฝีปากบางเเต่ดูอวบอิ่มสีเเดงเป็นธรรมชาติ ผมสีดำเงางามตรงยาวสลวยถึงกลางหลังที่เจ้าตัวไม่เคยผ่านการดัดเเปลงสีผมหรือยืดเเต่อย่างใด ผิวพรรณขาวเนียนใสดั่งหยกชั้นดี ใบหน้าของเธอโดดเด่นมากโดยเฉพาะรูปร่างสูงโปร่งที่มีสง่าราศี ชายหนุ่มที่ได้มองหน้าเธอชัดๆก็เกิดอาการตะลึงในความสวยเเละหัวใจเต้นเเรงมากๆทั้งที่ความรู้สึกนี้ไม่เคยเกิดขึ้นกับหญิงสาวคนใดมาก่อนเลย...เเม้กระทั่งคนรักของเขา..

พอร์ช: หืม...ชั่งเถอะ

พั้นธ์:เดี๋ยวพั้นธ์เช็ดให้เองค่ะ

ว่าพลางหญิงสาวก็ยื่นมือเรียวยาวมาเกลี่ยน้ำตาที่ไหลมาจากนัยน์ตาสีนิลของชายหนุ่มด้วยความอ่อนโยน

พอร์ช:พี่ไปละ ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะครับ

พั้นธ์: ค่ะพี่พอร์ช ถ้ามีโอกาสเราคงได้เจอกันอีกนะคะ อย่าเเอบมานั่งร้องกลางฝนอีกนะคะ บรั้ยส์

พอร์ช:ครับ

สิ้นคำพูดเขา ร่างบางก็หันหลังใส่เกียร์หมาวิ่งไปที่รถหรูคันสีดำของตน เมื่อเขาเห็นรถของร่างบางขับไปลับสุดตาเเล้ว ชายหนุ่มจึงเอ่ยขึ้นมาว่า

พอร์ช: มันคงเป็นไปได้ยากที่ฉันจะยอมเปิดใจให้ผู้หญิงคนนั้น

**เเละทั้งสองไม่รู้เลยว่าโลกนี้ช่างกลมเสียยิ่งกว่าลูกฟุตบอลอีก. /ไรท์คนนี้เเหละจะจัดการปั้นโลกนี้ให้กลมดิ๊กไปเลย ฮ่าๆ**/

Talk พั้นธ์

ในขณะที่ฉันกำลังขับรถอยู่นั้นก็ได้พบกับผู้ชายคนหนึ่งเขานั่งอยู่ที่ฟุตบาทโดยที่ฝนกำลังตกอยู่ด้วย ฉันจึงตัดสินใจขับรถไปที่เขาโดยไม่กลัวเลยว่าเขาอาจจะเป็นมิจฉาชีพก็ได้ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันไปเอาความกล้ามาที่ไหนอิอิๆ เเละฉันก็ทั้งเห็นใจ เเละสงสารพี่พอร์ชกับผู้หญิงคนนั้น เเต่ประเด็นก็คือเขาหล่อมากค่ะเเม่ ฮ่าๆ

จบTalk

  เมื่อกลับมาถึงบ้านหญิงสาวก็ได้ขึ้นห้องนอนเเละรีบอาบน้ำนอน

เวลา 08.30 นาที ณ คฤหาสน์ตระกูลธำมรงค์ไพจิตรจิณดา

เช้าวันที่สดใสสำหรับใครบางคนเเต่ไม่สดใสกับพั้นธ์ศิกาคนนี้นี่ซิ

พั้นธ์: คุณพ่อคะ พั้นธ์ไม่หมั้นนะคะ เขาเป็นใครพั้นธ์ยังไม่รู้เลย

พีระ:ไม่ได้! เเกต้องหมั้นนะยัยพั้นธ์

พั้นธ์:์ พั้นธ์รู้ว่าพ่อเป็นห่วงพั้นธ์เลยอยากหาคนดีๆให้พั้นธ์ เเต่นี่มันชีวิตพั้นธ์ ความสุขของพั้นธ์นะคะ คุณพ่อจะมาบังคับชีวิตของพั้นธ์เเบบนี้ไม่ได้!!

พีระ:ฉันคิดว่ามันดีต่อเเกยัยพั้นธ์

พั้นธ์: คุณพ่อคิดว่ามันดีหรอคะ กับการบังคับลูกให้ทำในสิ่งที่ลูกไม่มีความสุขที่จะทำมันเลย ทั้งที่คุณพ่อก็รู้ว่าพั้นธ์ไม่ชอบการบังคับที่สุดเลย!!

พั้นธ์: ถ้าคุณพ่อจะให้พั้นธ์หมั้นกับพี่เขานักหล่ะ ได้ค่ะ พั้นธ์จะหมั้นก็ได้ เเต่พั้นธ์อยากให้พ่อรู้เอาสิ่งหนึ่งนะคะ ว่าพ่อได้ทำลายความสุขของพั้นธ์ไปเเล้วด้วยวิธีนี้ที่พ่อคิดว่ามันดีต่อพั้นธ์!

พูดจบหญิงสาวก็ได้เดินขึ้นห้องของเธอ

พั้นธ์: ฮึกๆ...ฮือๆ...ไม่ เราต้องไม่ร้องสิ พั้นธ์ศิกาซะอย่าง เเค่หมั้นหนิ หมั้นได้ก็ถอนหมั้นได้เเล้วชั้นจะโวยวายให้มากความทำไม 🤔😊

:ห้องเเชท: ชะนี3:

พั้นธ์: พวกเเกร~ ทำอะไรอยู่

ฟ้าใส: คืนนี้ว่างมั้ย ว่าจะชวนไปผับไปเหล่หนุ่มๆ อุ้ยไม่ใช่ๆ ไปทำความรู้จักกับเพื่อนต่างเพศ

ซัน: มึงไม่ใช่คนดี เเล้วก็ไม่ได้ใสสมชื่อ

พั้นธ์: เออ มึงควรชื่อ "ฟ้าหม่น"

ดีกว่าฟ้าใส

ซันนี่: อุ้ยๆ พูดถูกใจกระเทยค่ะ ชะนี "อีฟ้าหม่น" เหมาะกับมึงตั้งเยอะ

ฟ้าใส: ว้ายๆ อีกระเทยอีชะนีหยุดเลยนะ ฟ้าใสอ่ะดีเเล้ว ออกจะน่ารัก

ซัน:เออ ชื่ออ่ะน่ารักอยู่หรอก เเต่มึงนี่สิหน้าส้นTeen

ฟ้าใส:เออ!!ชิชะ

ฟ้าใส: เออพวกมึงก็นอนไปเหอะ

เเต่ 2ทุ่ม กูต้องเห็นหัวพวกมึงอยู่หน้าผับเเล้วนะ

พั้นธ์&ซันนี่: เออ•~•

(ปล. ...&... นี่คือพูดพร้อมกันนะคะ)

19.58 นาที ณ ผับชื่อดังเเห่งหนึ่ง

 พั้นธ์: เมื่อไหร่อีฟ้ามันจะมาวะ

กูรอจนหัวหงอกหมดเเล้ว

ซันนี่: เออน่า มึงก็รอชะนีมันหน่อย

ฟ้าใส: มาเเล้วจ้า นางฟ้ามาเเล้ว พวกมึงไม่ต้องด่ากูเลยนะ เล่นมาเร็วก่อนเวลานัดเอง นี่เห็นไหม 20.00 นาที ตรงเวลานัดเป๊ะๆกูเห็นหัวพวกมึงครบ ไปเข้าไปข้างในกัน

พั้นธ์: เออพั้นธ์: เออๆ ว่าเเต่พวกมึงไปเอาเศษผ้าที่ไหนมาใส่เนี่ย อีฟ้า อีนพ

ใช่ค่ะ ซันนี่หรือ นาย นพดล ปฐมวัฒนา

เพื่อนของพั้นธ์เเปลงเพศเรียบร้อยเเล้วค่ะ

ฟ้าใส&ซันนี่:เศษผ้าบ้านมึงสิอีพั้นธ์

ซันนี่: เเล็วก็โปรดเรียกกูว่าซันนี่ด้วยค่ะ

พั้นธ์: เริ่มจากชุดมึงก่อนนะซันนี่

เดรสเเสนสั้นโคตรรัดรูป เเล้วยังเสือกเเหวกที่ขาอ่อนอีก โชว์ขาเรียวว่าซ่าน อีฟ้ามึงก็ชุด

เดรสสั้นสีโคตรเเดงอย่างกับพริกร้อยสวน นี่มึงจะใส่ไปล่อกระทิงหรอ สีชุดนี่ไม่ค่อยเท่าไหร่เเต่มึงจะโชว์นมน๊มอะไรขนาดนั้นเเม่คู๊น!!

ฟ้าใส:เออ ของดีมีต้องโชว์ เเล้วมึงหล่ะดูซิ ใส่ชุดอะไรของมึง เสื้อยืดสีขาว กางเกงยีนขายาวสีดำ รองเท้าผ้าใบสีขาว มัดผมหลวมๆ เเถมยังสวมหมวกอีกกะจะไม่ให้ใครยลโฉมเลยหรอเเม่คู๊ณ นี่มึงเเน่ใจเหรอว่าจะเข้าผับ หน้าก็ไม่เเต่งเเต่เรื่องเบ้าหน้ากูยอมให้มึงไม่เเต่งก็สวยหว่ะ อิจฉาชิบ

พั้นธ์: เฉิ่มๆเซอร์ๆ สไตล์พั้นธ์ศิกาค่ะ เห็นเเบบนี้เเต่กูก็คัพcนะคะชะนี

ซันนี่: พอๆเข้าไปข้างในกันเถอะ

ณ ในผับ

พั้นธ์: น้องคะ ตากีล่า 1 วิสกี้2ค่ะ

ซัน: Thank you my friend.

ฟ้าใส: ใช่เเกนี่รู้ใจหว่ะยัยพั้นธ์

พั้นธ์:ก็เออนะซิ ฟ้าถึงลิขิตให้ชะนีอย่างเรามาเจอกันจจชีวิตเเทบบรรลัยไง

ฟ้าใส&ซันนี้: เกิ๊น!!

บริกร:นี่ครับ

พั้นธ์:ของคุณค่ะ

พั้นธ:์พวกมึง กูมีเรื่องจะบอก

ฟ้าใส&ซันนี่: ว่ามา (กำลังจะดื่มวิสกี้)

พั้นธ์:พ่อกูจะให้กูหมั้นกับใครไม่รู้

ฟ้าใส&ซันนี่: พรวด~

พั้นธ์:เชี่ย~~ พ่นทำห่าอะไร

ฟ้าใส:ก็กูตกใจหนิ

ซันนี่: เออใช่ เเล้วมึงทำไง

พั้นธ์: ก็ทะเลาะกันเเล้วกูก็บอกว่าเเต่งก็เเต่ง

ฟ้าใส:ทำไมมึงยอมวะ ปกติเชื่อฟังใครซะที่ไหน

พั้นธ์:ชั่งเหอะ ดื่มต่อๆเสียบรรยากาศหมด

 ณ โต๊ะของสามหนุ่ม

มาร์ค: โห มึงดูสาวโต๊ะนั้นดิ โคตรเเจ่ม ทั้งนั้น

นที:OMG เเม่ของลูกชัดๆ มึงดูสิใอ้พอร์ช

พอร์ช: ชั่งเเม่ง สวยก็สวยไปดิ

นที: อย่ายึดกับอดีตให้มาก ลองเปิดใจบ้างซิวะ

พอร์ช:(เงียบ)

มาร์ค: ไอ้ที มึงว่าน้องคนนั้นหลงเข้ามาในผับรึปล่าววะ เเต่งตัวเเม่งโครตเป็นกุลสตรีศรีสมรเลยหว่ะ กูเเม่งไม่เห็นขาอ่อนน้องเลย ใส่หมวกด้วยไม่เห็นหน้าเลยหว่ะ

พอร์ช: (ปรายตามอง)ทำไมรู้สึกคุ้นๆวะ

นที: มึงว่าอะไรนะ

พอร์ช:ปล่าว กูกลับบ้านละ

นที&มาร์ค:เออๆ

ณ โต๊ะของสามสาว

พั้นธ์: กลับบ้านได้เเล้วจะ5ทุ่มเเล้ว

ฟ้าใส&ซันนี่:Ok

พั้นธ์:ขับรถดีๆ กูเป็นห่วง เมามั้ย?

ฟ้าใส:ไม่เมา

ซันนี่:ใช่ ดื่มนิดเดียวเอง มึงก็ด้วยขับรถดีๆอีชะนีน้อย.

พั้นธ์:เออๆอีชะนีใหญ่

  หลังจากกลับมาจากผับก่อนขึ้นห้อง หญิงสาวก็ได้พบกับผู้เป็นพ่อ

พีระ:กลับมาเเล้วหรอ ไปไหนมาหล่ะ

พั้นธ์:ไปผับมาค่ะ พั้นธ์จะขึ้นห้องเเล้วค่ะ คุณพ่อก็ไปนอนเถอะ

/น้ำเสียงเรียบเฉย/

พีระ: อืม เเกก็รีบนอนเหอะ พ่อเป็นห่วง เออเเล้วพรุ่งนี้เราจะไปคุยเรื่องการหมั้นกับญาติผู้ใหญ่ฝั่งพี่เขานะ เเกเตรียมตัวด้วย

พั้นธ์:หึ..ค่ะ

 จบตอนที่1 ค่ะ

"นิยายเรื่อง รักร้ายๆของนายเเละฉัน เป็นนิยายเรื่องเเรกของไรท ์อาจจะใช้คำไม่ค่อยสละสลวยเท่าไหร่ เเละอาจมีคำผิดบ้างก็ต้องขอโทษด้วยนะคะเเละสามารถเเนะนำหรือติชมได้เลยค่ะ ไรท์จะนำไปปรับปรุงให้ดีขึ้นค่ะ

ขอขอบคุณนักอ่านทุกท่านนะคะที่เข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้ของไรท์ 😊🙏💓"

เวลา 08.30น. ณคฤหาสน์ตระกูลธำมรงค์วิจิตรจิณดา

พีระ: พจน์นายไปตามยัยพั้นธ์มาซิ

สุพจน์:ครับ

พั้นธ์:ไม่ต้องหรอกค่ะลุงพจน์

พั้นธ์มาเเล้ว

เจ้าของเสียงหวานใสเอ่ยก่อนที่จะปรากฎตัวมากับชุดที่ทำให้ทุกคนตกตะลึง.....

พีระ:นี่เเกเเต่งตัวอะไรของเเกหนิยัยพั้นธ์ ชุดสวยๆกระเป๋าดีๆมีตั้งเยอะเเยะ เเต่ทำไมเเกถึงเลือกใส่กางเกงยีนขาดๆกับเสื้อยืดสีขาว กางเกงเเกปลวกกินหรอห๊ะยัยพั้นธ์

พั้นธ์:พั้นธ์อยากใส่ เเละพั้นธ์ก็จะใส่ชุดนี้ไปด้วยค่ะ ตกลงจะไปหรือไม่ไปคะ เห็นรีบซะขนาดนั้น

อ้อเเล้วกางเกงที่ขาดๆมันเป็นเเฟชั่นนะคะพ่อ ไม่ใช่ปลวกกิน

พีระ:ใครจะไปรู้เล่า เห็นขาดๆก็นึกว่าปลวกกิน เอาเถอะๆเเกจะใส่อะไรไปพ่อไม่ห้ามเเก

พีระ:เฮ้อ!!เเกนี่มันดื้อด้านจริงๆยัยพั้นธ์

พั้นธ์:ใครๆก็บอกพั้นธ์อย่างนั้นค่ะคุณพ่อ

เมื่อพูดจบทั้งสองก็ได้ขึ้นรถตู้คันหรูมุ่งหน้าไปสถานที่ที่นัดได้นัดกันไว้

ณ ร้านอาหารชื่อดังเเห่งหนึ่ง

(ห้องที่คุยเป็นห้องส่วนตัวนะคะ)

ธานิช: ไง พีระ

พีระ:ไง ธานิช ไม่เจอกันนานสบายดีมั้ย

ธานิช: สบายดีๆเเล้วเเกหล่ะ

พีระ:ชั้นก็สบายดี ยังเเข็งเเรงเหมือนเมื่อตอนหนุ่มๆเลย ฮ่าๆ

ธานิช:สวัสดีคุณลุงเขาซิพอร์ช

พอร์ช:สวัสดีครับ คุณลุงพีระ

พีระ: จ่ะๆ

ธานิช:เเล้วหนูพั้นธ์หล่ะ

พอร์ช:(พั้นธ์หรอ คงไม่ใช่น้องพั้นธ์คนนั้นหรอกมั้ง เเต่จะเป็นใครชั้นก็ไม่มีวันรักผู้หญิงคนนั้นหรอก)

พีระ:อ๋อ ไปเข้าห้องน้ำอยู่หน่ะ เดี๋ยวก็คงมา

พั้นธ์:สวัสดีค่ะ คุณลุง ขอโทษนะคะที่ทำให้รอนาน

น้ำเสียงหวานใสเอ่ยขึ้นฟังดูเเล้วช่างเป็นน้ำเสียงที่เขารู้สึกคุ้นเคยนัก ทำให้ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองต้นเสียงนั้น เป็นเวลาเดียวกันที่หญิงสาวได้มองไปยังชายหนุ่มพอดีทำให้ทั้งสองได้เห็นหน้าของกันเเละกัน เเละเกิดอาการตกใจขึ้นเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าเธอคือคนๆนั้นที่ให้กำลังใจเขา เเละเขาคือคนๆนั้นที่เธอเคยให้กำลังใจในวันที่ฝนตก

ธานิช:ไม่เป็นไรจ่ะหนูพั้นธ์

พีระ:มานั่งซิยัยพั้นธ์ สวัสดีพี่เขาด้วย พี่เขาชื่อพอร์ช นะ

พั้นธ์:สวัสดีค่ะ พี่พอร์ช

พอร์ช:ครับ สวัสดีครับ

พีระ:เอาหล่ะในเมื่อรู้จักกันเเล้ว

มาคุยข้อตกลงเรื่องการหมั้นดีกว่า

ธานิช:ใช่ งั้นเริ่มเลยนะ

ข้อตกลงข้อที่1 เราจะให้ฝ่ายหญิงเเละฝ่ายชายอาศัยอยู่ด้วยกัน ที่บ้านที่เราจัดเตรียมไว้ให้

ข้อตกลงข้อที่2 ภายในเวลา5เดือนเเล้ว หากฝ่ายหญิงเเละฝ่ายชายไม่มีความสัมพันธ์เฉกเช่นคนรัก เราจะทำการยกเลิกการหมั้นหมาย

ข้อตกลงข้อที่3 ทั้งสองฝ่ายจะไม่มีการเข้าไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของกันเเละกัน หากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งไม่อนุญาต

ข้อตกลงข้อที่4 ในตลอดระยะเวลา5เดือน ทั้งสองฝ่ายจะต้องกลับมานอนที่บ้านหลังดังกล่าว ยกเว้นกรณีที่มีความจำเป็นจริงๆ สามารถพักที่อื่นได้

พั้นธ์:(กว่าจะพูดจบ)

ธานิช:ข้อตกลงก็มีเพียงเท่านี้

พีระเเละหนูพั้นธ์ว่ายังไง

พอร์ช:(จะไม่ถามลูกคนนี้หน่อยหรอ)

พีระ:ตกลง ชั้นเห็นด้วย

พั้นธ์:พั้นธ์ก็ตกลงค่ะ เเฟร์ๆดีไม่มีอะไรเสีย 5เดือนไม่เกิดอะไรขึ้นก็ยกเลิกการหมั้นค่ะ

พีระ:ยัยพั้นธ์ เเกพูดอะไรดูหน้าพ่อด้วยซิ ยัยลูกคนนี้

ผู้เป็นพ่อได้เเต่กระซิบบอกลูกสาวของตน

ธานิช:เเกหล่ะว่าไงพอร์ช

พอร์ช:ครับ โอเคครับ 5 เดือนเตรียมยกเลิกการหมั้นได้เลยครับ

พั้นธ์:พี่พอร์ชพูดเเน่ชัดขนาดนี้ ยกเลิกการหมั้นตอนนี้ได้มั้ยคะ พั้นธ์โอเคเลยนะคะ

พีระ:ยัยพั้นธ์! ขอโทษด้วยนะธานิช ยัยพั้นธ์มันก็เป็นอย่างนี้เเหละ

ธานิช:ไม่เป็นไรๆ ชั้นก็ขอโทษเเทนลูกชายชั้นด้วยเหมือนกัน

พีระ:เอาเป็นว่าข้อตกลงมีเพียง4ข้อเท่านี้ เเละต่างฝ่ายต่างยอมรับ

ธานิช:ใช่ งั้นพรุ่งนี้ให้หนูพั้นธ์ย้ายไปอยู่บ้านหลังนู้นเลยนะ

พีระ:อืมได้ ชั้นกลับก่อนนะธานิช

ธานิช:เออๆ กลับดีๆ

พีระ:เเกก็ด้วย

พั้นธ์:สวัสดีค่ะคุณลุงธานิช สวัสดีค่ะพี่พอร์ช

ธานิช:จ่ะหนูพั้นธ์

พอร์ช:ครับ สวัสดีครับ

พอร์ช:สวัสดีครับคุณลุงพีระ

พีระ:จ่ะๆ

✌จบตอนที2ค่ะ💙

อาจจะสั้นหน่อยนะคะ มีอะไรเเนะนำหรือมีคำผิดบอกไรท์ได้นะคะ ขอบคุณนักอ่านที่น่ารักทุกท่านนะคะ

(* พ่อเเม่ของพั้นธ์เเละพอร์ชเป็นเพื่อนกันนะคะ

เเต่ตอนนี้เเม่ของทั้งสองได้ไปเที่ยวด้วยกัน จะมีบทบาทในตอนหลังๆนะคะ)💓🙏