ฉัน มีอา เดเรียร์ เด็กสาววัยรุ่นธรรมดาๆคนนึงที่ไม่ชอบยุ่งกับใคร สิ่งที่ทำให้ฉันประหลาดใจมากตอนฉันตื่นขึ้นมาคือมีเลือดของใครก็ไม่รู้จำนวนมากเลอะตัวและหน้าของฉัน ฉันใช้เวลาอยู่นานกว่าจะจัดการกับคราบและกลิ่นคาวตลบอบอวนที่ตัวฉันอยู่พอสมควร ฉันมาเรียนปกติใช้ชีวิตวัยรุ่นธรรมดาๆเหมือนคนอื่นแต่ไม่รู้ทำไมถึงกลับมาเป็นอีก ความลับของฉันคือฉันมี2บุคลิกในคนเดียว อันที่จริงมันไม่เคยปรากฎออกมาเลยตั้งแต่ฉันฆ่าพ่อตัวเองแล้วถูกพาตัวไปบำบัด อยู่ๆคืนนั้นก็กลับมาฉันก็ไม่ทราบสาเหตุ ฉันจำอะไรไม่ค่อยได้เลย
"มีอา มีอา!"
"ห..ห้ะ มีอะไรหรอบี" ฉันสดุ้งออกมาจากวังวนแห่งความคิดเมื่อเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของฉัน'บี'เรียกฉัน
"เป็นอะไรรึเปล่าฉันเห็นแกดูเหม่อๆ" บีถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
"ฉ..ฉันไม่เป็นอะไรหรอก ฉันแค่กำลังคิดอะไรอยู่นิดหน่อยน่ะ" ฉันตอบกลับ
"แน่นะ? ฉันเรียกแกอยู่ตั้งนานแกก็ไม่หันมา บอกมาเลยแกคิดอะไรถึงเหม่อหนักขนาดนี้" บีจับหน้าฉันหันไปตรงกับหน้าเธอพร้อมยิงคำถามมา
"ไม่มีอะไรหรอกน่าบี ไม่มีไรมาก"
"ฉันไม่เชื่อ บอกมาตรงๆเลยนะเพื่อนสาว" บีจ้องเขม็ง
" ฉันแค่...."(จะโกหกยังไงดีเรา)
"หืม"
"ฉันแค่กำลังคิดเรื่องบ้านน่ะ" (เนียนมั้ยเนี่ยเรา)
"อ้อหรอ คิดอะไรบ้างอ่ะ" (ฉันรู้นะยะว่าแกกำลังปิดบังเรื่องอะไรบางอย่าง)
"ก็....แค่ฉันอยากเอาสัตว์มาเลี้ยงที่บ้านแต่ไม่รู้จะเอาตัวอะไรมาเลี้ยงแล้วมันถูกใจแม่น่ะ แหะแหะ" (แถๆไปก่อนเรา)
"อ้อ แกเลยเหม่อหนักอ่ะหรอ" (ฉันต้องหลอกถามแกให้ได้ว่าแกกำลังปิดเรื่องอะไรมีอา)
"ช..ช่ายๆ" (ไม่เชื่อแน่นอนเลย)
กริ๊งงงง!!
"เที่ยงแล้วเราไปหาไรกินกันเถอะ" ฉันรีบพูดก่อนที่ยัยบีจะถามมากไปกว่านี้
"เคร"(เอาไว้ถามที่หลังแล้วกัน)
//โรงอาหาร 12:00 น.
"คนเยอะมากเลยอ่ะแก"บีชะเง้อมอง
"ตรงนั้นมีโต๊ะว่างล่ะบีรีบไปจองกันเถอะ" ฉันบอก
พอเราจองแล้วยกมาพร้อมกับอาหารกลางวัน
"Hi~ laby"
เราสองคนเลยหันตามเสียงไป
"แกรู้จักหรอมีอา"
"ไม่รู้อ่ะ" (ใครวะ)
"จำผมไม่ได้หรอครับ คุณหญิงมีอา"
"คุณหญิงมีอา?" บีหันมามองหน้าฉัน
"นิคหรอ" (ไอบ้านั่นที่ชอบเรียกฉันว่าคุณหญิงก็มีแต่มันนี่แหล่ะ)
"Yes นิคคนเดิมคนนี้เองครับผม" นิคส่งสายตากวนบาทามาทางฉัน
นิค เป็นเพื่อนฉันสมัยตอนอยู่มัธยม ไอหมอนี่ชอบมากวนบาทาฉันตลอดฉันเลยยังพอจำได้บ้าง
"สวยกว่าแต่ก่อนเยอะเลยนะ คุณหญิง~" นิคพูดเชิงขำ
"เกะกะน่านิคไปเล่นตรงโน้นเลยไปฉันจะกินข้าว" ฉันพูดตัดรำคาญเขา
"โด่ เห็นใจเพื่อนเก่าบ้างดิคุณหญิงมีอา" ไม่ยอมไป
"เฮ้อ เลิกเรียกฉันคุณหญิงสักทีเถอะรำคาญ"
"งั้นผมเรียกเจ๊แทนก็ได้555" ฉันทำท่าจะวิ่งไปตบเขาจากนั้นนิคก็วิ่งหนีออกไปไหนก็ไม่รู้
"เฮ้อ ฉันล่ะปวดหัว" ฉันกุมขมับแล้วนั่งลง
"เขาก็ดูตลกดีนะแก ฉันล่ะชอบ"
"ชวนปวดหัวล่ะสิไม่ว่า"
"เขาน่ารักดีออกนะแก แกไม่สนใจเขาได้ไงอ่ะเป็นฉันนะเสร็จไปนานแล้วคิกๆ"
จากนั้นฉันก็ปวดหัวมากแล้วตาก็เริ่มพล่ามัวไปฉันก็สลบตอนไหนก็ไม่รู้เสียงสุดท้ายที่ได้ยินก็คือเสียงยัยบีที่ตะโกนเรียกฉัน
"ตายแล้ว! มีอาๆ! แกเป็นไร?! ไม่เอานะอย่าแกล้งฉันเชียวนะ!!---"
นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่ฉันได้ยินก่อนจะไม่รับรู้อะไร.....
To be continue...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 39
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments
กาญจน์เกล้า รารามนัส
สนุกดีอ่านยาวๆดลย
2022-09-28
0