Meteor meteor 4

วิชาพละ

ญ.

จูน! ส่งมาทางนี้

จูน

อย่าวิ่งเร็วสิย่ะ!

มิน

เฮ้อ..

มิน

[น่าเบื่อจัง...]

มิน

[เพราะบาดเจ็บเลยได้นั่งพัก]

เธอเงยหน้าขึ้นมองพระอาทิตย์ที่ส่องแสงแรงกล้าอยู่บนท้องฟ้า

แสงแดดร้อนแรงทำให้ผิวของเธอรู้สึกราวกับโดนจุมพิตแห่งไฟ

แม้จะจ้าแสบตาแต่มินกลับไม่ยอมละสายตา

ท่ามกลางความร้อนรุ่ม

เธอรู้สึกเหมือนกำลังเผชิญหน้ากับบางสิ่งที่อยู่ไกลเกินเอื้อม

มิน

....

ทันใดนั้นความเย็นวาบก็แตะลงบนแก้มของเธอ

มิน

มินสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันไปพบธีร์ยืนอยู่ข้างๆพร้อมกับขวดน้ำเย็นในมือ

ธีร์

ไม่แสบตาเหรอ

มินไม่ได้ตอบอะไรเธอกลับลดสายตาจากท้องฟ้าและหันมาจ้องมองธีร์แทน

ธีร์

ทำไมไม่เรียน

มิน

เพราะเป็นแผลน่ะ

ธีร์

ยังไม่หายอีกเหรอ

มิน

ก็ใกล้แล้ว

ธีร์

งี้นี่เอง

มิน

แล้วนายล่ะ...

มิน

ไม่มีเรียนเหรอ

ธีร์

ฉันโดดน่ะ

มิน

เอ๋..

ธีร์

ไม่ต้องมาสงสัยหรอก

ธีร์

ฉันทำแบบนี้ประจำ

มิน

แล้วทำไมถึงมาหาฉันล่ะ

ธีร์

ไม่ได้มาหาสักหน่อย

ธีร์

แค่บังเอิญผ่านมาทางนี้แล้วเห็นเธอนั่งคนเดียวต่างหาก

มิน

บังเอิญสินะ

ธีร์

อืม

มิน

....

ธีร์

นี่

มิน

หืม

ธีร์

ทำไมถึงเอาแต่เหม่อมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วล่ะ

มิน

ก็ไม่ทำไมหรอก

มิน

แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ

ธีร์

เธอเคยโดนแกล้งใช่มั้ยละ

มิน

ทำไมถึงรู้ได้ล่ะ

ธีร์

แววตามันบอกแบบนั้นน่ะ

มิน

ธีร์

จะอธิบายยังไงดี..

ธีร์

แบบว่า..แววตาเธอน่ะ...มันดูว่างเปล่าตลอดเวลา

ธีร์

เหมือนคนที่เคยเจ็บปวดมาก่อน

คำพูดของธีร์ราวกับไปสะกิดความทรงจำที่เธอไม่อยากนึกถึง

ธีร์

ฉันพูดผิดเหรอ

มิน

ก็ไม่ผิดหรอก..

มิน

ฉันเคยโดนแกล้ง

มิน

แต่มันก็นานมาแล้วล่ะนะ

ธีร์

งั้นที่นั่งเหม่ออยู่แบบนี้..คงจะเป็นเรื่องอื่นสินะ

มิน

เป็นหมอดูรึไง

ธีร์

ไม่ใช่สักหน่อย

มิน

แล้วทำไมถึงทายนู้นทายนี่ถูกไปหมด

ธีร์

ก็...มันก็มีอยู่ไม่กี่อย่างนั่นแหละ

มิน

เคยผ่านมาแล้วรึยังไง

ธีร์

....

ธีร์

เคยสิ

มิน

ธีร์

เธอน่าจะได้ยินเรื่องฉันมาบ้างนะ

ธีร์

ที่กระทืบเพื่อนร่วมห้องจนปางตาย

ธีร์

เมื่อตอนม.ต้น

มิน

ก็ได้ยินผ่านๆมาบ้าง

ธีร์

นั่นเป็นเรื่องจริง

มิน

....

มิน

ทำไมถึงทำแบบนั้นล่ะ

ธีร์

ก็คนพวกนั้นมันแกล้งฉันนี่

ธีร์

ให้ทำไงได้

มิน

รุนแรงจังนะ

ธีร์

ฉันเล่าเรื่องฉันแล้ว

ธีร์

ถึงตาเธอบ้าง

มิน

อะไร?

ธีร์

ทำไมถึงย้ายมาที่นี่กลางเทอมล่ะ

มิน

....

ธีร์

มีเรื่องอะไรที่โรงเรียนเก่างั้นเหรอ

มิน

อยากฟังจริงๆเหรอ..

ธีร์

ก็นะ..

มิน

.....

มิน

ก็ไม่มีอะไรหรอก

มิน

แค่เบื่อบรรยากาศที่นั่นแล้วเฉยๆ

ธีร์

โกหกชัดๆ

มิน

ไม่ได้โกหก

ธีร์

ในเมื่อยืนยันแบบนั้นก็จะไม่ถาม

ธีร์

เอาล่ะ

ธีร์

น่าจะใกล้หมดเวลาแล้ว

ธีร์ลุกขึ้นเขายื่นมือออกมาช้าๆก่อนจะลูบศีรษะของมินเบาๆ

ธีร์

ไปก่อนนะ

ธีร์ลดมือลงและก้าวถอยหลังเขาหันหลังเดินจากไป

มิน

....

ลมเย็นพัดผ่านเบาๆทำให้มินยกมือขึ้นแตะศีรษะของตัวเอง

เธอสัมผัสได้ถึงความอุ่นที่ยังหลงเหลืออยู่

หัวใจของเธอเต้นแผ่วเบาไม่เป็นจังหวะ

จูน

มิน!!

จูน

เขาเรียกรวมแล้วนะ

มิน

อ..อื้ม!

ห้องเก็บของ

มิน

เฮ้อ...

มิน

เหนื่อยจัง..

มินวางกล่องอุปกรณ์กีฬาที่ยกมาลงบนพื้น

เธอกวาดสายตามองไปรอบๆห้องที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์กีฬาเก่าๆ

มิน

[แปลกจังแหะ...เป็นโรงเรียนที่ประหลาดจริงๆ]

มิน

[แทบจะไม่มีผีสักตัว]

มิน

[ยิ่งเป็นที่ที่มีคนตายเยอะ..ก็ยิ่งมีผีเยอะไม่ใช่รึไง]

มิน

[ไม่เคยเจออะไรแบบนี้เลยแหะ]

มิน

ไม่สบายใจเอาซะเลย..

มินยืนนิ่งอยู่ชั่วครู่ก่อนที่เสียงปิดประตูจะดังขึ้น

ปึง!!

เงาของคนสองคนปรากฏ

มินตกใจจึงนั่งลงเพื่อหลบ

ญ.

จะไม่ถูกจับได้จริงๆเหรอ

ช

อ่า..เชื่อฉันสิ

ญ.

อย่าทิ้งรอยล่ะ

ช

รู้แล้วน่า..

ญ.

อึก..

มิน

[ไอ้พวกนี้...ถึงจะอยากแค่ไหนก็ไม่ควรมาทำที่โรงเรียนสิ]

มิน

[อีกอย่าง...ในนี้มีคนอยู่นะ]

มิน

[คิดว่าวันดีคืนดีประตูมันจะเปิดเองรึไง]

มิน

[บ้าเอ้ย...]

มิน

[ฉันเหมือนโรคจิตเลย]

มิน

[ตรงนี้ไม่ค่อยมีสัญญาณเลย..ติดต่อใครก็ไม่ได้]

มิน

[ต้องทนไปอีกนานแค่ไหนกันนะ]

ญ.

นี่จูน

ญ.

ไม่ไปเรียนเหรอ

จูน

มินยังไม่มาเลย

ญ.

หลงทางรึเปล่า

จูน

ไม่น่าใช่นะ

ญ.

เดี๋ยวก็กลับมาเองแหละ อาจจะพักเหนื่อยอยู่ก็ได้

จูน

....

ญ.

ถ้าจะขนาดนี้ทำไมไม่ไปตามเลยล่ะ

จูน

ปัญหาคือฉันไม่รู้น่ะสิ

จูน

ว่ามินไปห้องเก็บของที่ไหน

จูน

โรงเรียนเราใช่ว่าจะมีห้องเก็บของที่เดียวสักหน่อย

จูน

ถ้าเธอไปก็เจอเก็บของเก่าล่ะก็...ฉันเดินไกลมากเลยนะ

ญ.

อ๋อ...ที่ที่มีคนไปทำเรื่องแบบนั้นแบบลับๆน่ะเหรอ

จูน

ก็นะ..

จูน

ไม่ใช่แค่ทำเรื่องลับๆแต่เรื่องผีต่างหาก

ญ.

หมกหมุ่นจริงๆเลยนะเธอเนี่ย

ญ.

ลองโทรหาดูสิ

จูน

ลองแล้ว แต่โทรไม่ติด

ญ.

ก็ลองเดินหาดู

ธีร์

มีเรื่องอะไรงั้นเหรอ

ญ.

มินน่ะสิ..ถูกอาจารย์สั่งให้ไปเก็บอุปกรณ์กีฬาที่ห้องเก็บของ

ญ.

ตอนนี้ยังไม่กลับมา

ธีร์

ยังไม่กลับมาเหรอ

ญ.

ใช่

ธีร์

ให้ฉันช่วยหามั้ย

จูน

นายไม่มีเรียนรึไง

ธีร์

เรื่องนั้นไม่เห็นต้องสนใจ

จูน

เหลือจะเชื่อจริงๆ

มิน

[ผ่านไปนานแค่ไหนแล้วนะ]

มิน

[น่าจะสักชั่วโมงครึ่ง]

มิน

[เฮ้อ...ทำไมไอ้พวกนี้ยังไม่ออกไปอีก]

มิน

[ฉันจะตายอยู่แล้วนะ]

ญ.

นี่ ช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นธีร์เลย

ญ.

หมอนั่นไปไหน

ช

เธอชอบหมอนั่นรึไง

ญ.

ก็นะ...ธีร์หน้าตาดีใครๆก็ชอบ

ช

ชิ..ก็มีดีแค่หน้าตานั่นแหละ

มิน

[หืม...]

มิน

[ชอบอีกคน...แต่มานอนกับอีกคน]

แกร๊ก..

ทันทีที่ประตูเปิดออกเงาของคนสองคนก็ปรากฏ

ธีร์

นี่พวกนาย...

ธีร์

มาทำอะไรกันที่นี่

ญ.

บ้าเอ้ย...

สองคนนั้นรีบวิ่งออกไปในทันที

มินเห็นดังนั้นจึงลุกขึ้นยืนจากที่ซ่อน

จูน

มิน!

จูน

เธออยู่ในนี้ตลอดเลยเหรอ

มิน

อ่า..

ธีร์

หาเจอแล้วนะ

มิน

....

มิน

ขอบคุณนะ..ที่มาช่วย

มิน

ไม่งั้นฉันคงได้ติดอยู่ที่นี่อีกยาว

มิน

ฉันเป็นหนี้นายจริงๆ

ธีร์

ไว้เลี้ยงข้าวตอบแทนฉันก็ละกัน

มิน

อื้ม..

ธีร์

ไปล่ะ

จูน

เธอ...ยังไม่เสียสติใช่มั้ย

จูน

ไอ้พวกนั้นทำอะไรบ้างเนี่ย

จูน

แล้วทำไมถึงมาไกลขนาดนี้

จูน

ฉันเป็นห่วงมากนะ

มิน

ขอโทษที..

จูน

เฮ้อ...

จูน

ในเมื่อเจอตัวแล้วก็ช่างมัน

จูน

รีบไปเถอะ

มิน

อื้ม

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ