Meteor meteor 1

[ทุกคนคิดว่า...วิญญาณมีจริงรึเปล่า]

[ตั้งแต่จำความได้..โลกของฉันก็ไม่เคยเหมือนคนอื่น]

[สิ่งที่ฉันเห็น..คือภาพของวิญญาณเสมอมา]

มิน

นี่ ฉันจะไปเรียนแล้วนะ

กันต์

อื้ม..

มิน

....

ฉันเคยคิดว่า..

[บางทีวิญญาณพวกนั้นอาจจะยังยึดติดกับอะไรบางอย่าง]

[จนไม่สามารถไปสู่สุคติได้]

[แต่ความจริงแล้ว..]

[มนุษย์ก็อาจเป็นต้นเหตุ]

[ที่ทำให้มันไปสู่สุคติไม่ได้]

โรงเรียนมัธยมปลาย

แกร๊ก...

ใครบางคนเปิดประตูห้องเรียนเข้ามา

ช

รีบไปนั่งที่กันได้แล้ว

ช

ปัดโธ่สิ...เด็กพวกนี้จริงๆเลย

ญ.

อาจารย์คะ...ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครเหรอคะ

ช

เธอเป็นนักเรียนใหม่ที่ย้ายมาจากในเมือง

[แค่ทำมัน...เหมือนอย่างเคยก็พอ]

มิน

สวัสดี

มิน

ฉันชื่อมิน มินนารา

มิน

ฝากตัวด้วยนะ

[ถ้าเห็นอะไร...ก็ทำเป็นไม่เห็นไปซะ..]

ช

ฝากเพื่อนด้วยล่ะ

ช

เธอพึ่งย้ายมา

ช

อาจจะยังไม่คุ้นชิน

ช

มิน เธอไปนั่งที่ว่างตรงนั้นนะ

มิน

ค่ะ

ช

อีก30นาทีจะเริ่มโฮมรูม

ช

จัดการห้องเรียนให้เรียบร้อย

ปึง!!

เสียงปิดประตูดังขึ้น

จูน

เธอ..เป็นเด็กใหม่สินะ

จูน

ทำไมถึงย้ายจากในเมือง

จูน

มาในที่ชนบทแบบนี้ล่ะ

มิน

มีปัญหาอะไรนิดหน่อยน่ะ

จูน

เธอคง..

จูน

ไม่ได้โดนแกล้งใช่มั้ย

มิน

ไม่ๆ..ไม่ใช่หรอก

จูน

โล่งอกไปที..

[ก็ไม่ใช่ว่าไม่เคย...]

จูน

อ่ะ...ฉันชื่อจูน

จูน

จูนิรา

จูน

ยินดีที่ได้รู้จักนะ

มิน

อื้ม

มิน

ยินดีที่ได้รู้จัก

[หวังว่า...โรงเรียนนี้จะเป็นโรงเรียนสุดท้ายนะ]

พักกลางวัน

จูน

เธอไม่กินข้าวเหรอ

มิน

ฉันไม่ค่อยหิวน่ะ

จูน

พึ่งย้ายมาคงจะปรับตัวยากสินะ

จูน

แถมยังย้ายมากลางเทอมอีก

จูน

จะเรียนตามเพื่อนทันมั้ยเนี่ย

จูน

เรื่องเรียนฉันช่วยเธอไม่ได้หรอกนะ

จูน

แต่ฉันสามารถเล่าเรื่องของโรงเรียนให้เธอฟังได้

มิน

งั้นเหรอ

มิน

ฟังดูน่าสนุกจังเลยนะ

[แน่นอนว่า...ทุกๆที่นั้นล้วนแต่มีเรื่องเล่าที่เล่าขาน]

[และที่นี่เอง...ก็เช่นกัน]

จูน

มิน

จูน

เธอรู้รึเปล่าว่าที่นี่น่ะ...มีผี

มิน

ผีเหรอ..

จูน

ใช่

จูน

ว่ากันว่าตอนที่โรงเรียนนี้สร้างขึ้นแรกๆ

จูน

มีนักเรียนหญิงถูกฆ่าในห้องศิลปะล่ะ

มิน

หืม?

จูน

ไม่ใช่แค่ถูกฆ่า..แต่ถูกกระทำชำเราด้วย

มิน

...

จูน

แล้วหลังจากนั้นก็มีนักเรียนหญิงมากมาย

จูน

มาผูกคอตายในห้องศิลปะ

จูน

ตำรวจเข้ามาตรวจสอบที่นี่หลายต่อหลายครั้ง

จูน

แต่ก็ไม่พบศพนักเรียนหญิงสักคน

มิน

ก็คงจะเป็นเรื่องแต่งล่ะมั้ง

จูน

ไม่ใช่นะ!

จูน

ไม่ใช่เรื่องแต่ง

จูน

มีผู้หญิงมาผูกคอตายในห้องศิลปะจริงๆ

จูน

คดีนี้เกิดขึ้นเมื่อหลายสิบปีก่อน

มิน

.....

ญ.

นี่จูน

ญ.

เธออย่าไปทำให้เด็กใหม่กลัวสิ

ญ.

สมัยนี้ยังมีคนกลัวเพราะเรื่องเล่าอยู่หรอ

ญ.

เรื่องเล่าที่ไม่มีที่มาที่ไปเนี่ยนะ

ญ.

55555555

ญ.

น่าขำจริงๆ

จูน

พวกเธอไม่เชื่อก็อยู่เงียบๆไปสิ

มิน

....

[แต่ก็นะ...ไม่แปลกหรอกที่คนพวกนั้นจะหัวเราะ]

[เพราะว่า..ในขณะที่พวกเขากำลังสนุกอยู่นั้นพวกเขาไม่รู้เลยว่า..]

[มีบางสิ่งบางอย่างคอยตามติดพวกเขาตลอด]

ญ.

นี่เด็กใหม่

ญ.

อย่าบอกนะว่าเธอเชื่อเรื่องไร้สาระพวกนี้น่ะ

มิน

....

จูน

จะมากเกินไปแล้วนะ...

มิน

จูน

มิน

ฉันพึ่งย้ายมา

มิน

ยังไม่รู้จักที่นี่

มิน

ช่วยพาเดินชมได้รึเปล่า

จูน

อ...อื้ม

จูน

ได้สิ

[ถึงยังไงพวกนั้นก็เป็นแค่วิญญาณเร่ร่อน]

[ทำเป็นมองไม่เห็นไปน่าจะดีกว่า..]

มิน

ที่นี่คือที่ไหนเหรอ

จูน

ตึกเรียนเก่าน่ะ

จูน

ถูกปล่อยทิ้งร้างไว้นานหลายปี

จูน

เลยมาอยู่ในสภาพนี้น่ะ

มิน

เก่าจริงๆเลยนะ

จูน

ระวังประตูด้วยนะ

จูน

มันขึ้นสนิมแล้ว

มิน

อื้ม

จูน

จริงสิ...ฉันมีที่ที่หนึ่งที่อยากให้เธอดู

หมับ..

จูนจับแขนของมิน

ก่อนที่จะพาเธอไปดูบางอย่าง

ทั้งสองวิ่งไปตามทางเดินเก่าเรื่อยๆ

ของรอบๆนั้นดูเก่าและตัวตึกก็ทรุดโทรมมากสมควร

มิน

นี่..คงไม่ได้จะลวงฉันไปที่ไหนใช่มั้ย

จูน

ไม่หรอก

จูน

เชื่อฉันสิ

มิน

เธอลากฉันมาเรื่อยๆโดยที่ไม่บอกว่าคืออะไรเนี่ย

มิน

มันก็น่ากลัวอยู่นะ

จูน

จะถึงแล้ว

จูน

รออีกแปปสิ

มิน

ช้าลงหน่อยได้มั้ย..

มิน

ฉันเหนื่อย..

จูน

นี่ไง...ถึงแล้ว

ทิวทัศน์เบื้องหน้าทำให้มินนั้นต้องตกตะลึงในทีเดียว

เพราะจากจุดที่พวกเขาอยู่นั้น

คือเนินสูงที่มองเห็นวิวของทะเลได้ชัดเจน

จูน

เป็นไง...

จูน

สวยมั้ย

จูน

ถึงทางเข้าจะดูอันตรายไปหน่อยก็เถอะ

จูน

แต่ก็..คุ้มค่านะ

มิน

ที่นี่..คือที่ไหนเหรอ

จูน

เป็นเนินสูงของโรงเรียนน่ะ

จูน

เรียกได้ว่าเป็นพื้นที่รกร้างล่ะมั้ง

จูน

เพราะตึกนี้ถูกปล่อยร้างไว้มานานแล้วล่ะ

มิน

....

จูน

ถ้ามาตอนกลางคืนจะสวยกว่านี้อีกนะ

จูน

แต่ว่ามันอันตราย

มิน

จูนเคยมาเหรอ

จูน

อื้ม ครั้งเดียว

มิน

งั้นสินะ..

จูน

รีบไปกันเถอะ

จูน

ยังมีที่อื่นอีก

มิน

อื้ม

ทั้งสองเดินกลับไปยังทางเดิมที่เคยเดินผ่าน

[ไม่เห็นพวกผีหรือได้กลิ่นเหม็นเน่าเลยแหะ]

[มันเป็นไปได้ด้วยเหรอ....ในสถานที่รกร้างแบบนี้]

[แต่กลับไม่มีวิญญาณสักตัว]

มิน

แค่คิดว่าถ้าออกไปแล้วได้กลิ่นเหม็นเน่าก็อยากจะอ้วกอยู่แล้ว

จูน

หืม?

จูน

ว่าไงนะ

มิน

อ๋อเปล่า

จูน

มิน

จูน

เธอรอฉันตรงนี้แปปนึงนะ

จูน

ฉันขอไปปิดประตูตรงนั้นก่อน

จูน

ถ้ามีคนแอบเข้ามามันจะแย่เอา

มิน

โอเค

จูนรีบหันหลังเดินกลับไปตามทางเดิน

มิน

ตึกร้าง..สินะ

จู่ๆกลิ่นบางอย่างก็โชยมาเบาๆในอากาศ

มันคือกลิ่นบุหรี่

มินลังเลชั่วครู่ก่อนตัดสินใจเดินตามหาต้นตอของกลิ่นบุหรี่ที่ลอยมา

เธอเดินเข้าไปในห้องเก็บของเก่าๆห้องหนึ่ง

ภายในห้องเต็มไปด้วยฝุ่นและเฟอร์นิเจอร์เก่า

แต่สิ่งที่สะดุดตาที่สุดคือชายรูปร่างสูงโปร่งในชุดนักเรียน

หน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยแผลและรอยฟกช้ำ

มิน

นาย...เป็นใคร

ธีร์

ฉันต่างหากที่ต้องถามเธอ

ธีร์

เข้ามาที่นี่ได้ยังไง

มิน

ฉัน...เป็นนักเรียนใหม่

ธีร์

....

มิน

เดี๋ยวสิ..หน้านาย..

มิน

มีแผลอยู่น่ะ

ธีร์

ไม่ต้องสนใจหรอก

มินล้วงผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋ากระโปรง

มิน

อย่างน้อย..

มิน

ก็เอาผ้านี่เช็ดเลือดสักหน่อยนะ

ธีร์

ก็บอกไม่ต้องสนใจไง

ชายคนนั้นปัดมือของมินอย่างแรง

ก่อนที่มือของเธอจะไปโดนเข้าไปกับเศษเหล็ก

มิน

อึก...

ธีร์

.....!

เลือดของมินไหลลงสู่พื้นอย่างช้าๆ

[หรือบางที...เราไม่ควรเข้าไปยุ่งกันนะ]

มิน

เฮ้อ...

จูน

มิน!!

ทันใดนั้นจูนก็มาปรากฏตัวอยู่ข้างหลังเธอ

มิน

จูน

ฉันบอกให้รอไง

จูน

แล้วทำไมถึงเดินมานี่..

จูนเห็นเลือดที่มือของมิน

จูน

นี่เธอไปทำอะไรมาเนี่ย

จูน

เลือดไหลเยอะมากเลย

มิน

อุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะ

ธีร์

....

จูน

รีบไปทำแผลเถอะ

มิน

อื้ม

ธีร์

....ยัยบ้า

...

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ