บทที่ 4 การเผชิญหน้สกับเงาแห่งอดีต

สายลมแห่งโชคชะตา - ตอนที่ 4: การเผชิญหน้ากับเงาแห่งอดีต

สายลมเย็นที่พัดผ่านในป่าราตรีแฝงด้วยความหนาวเหน็บที่ชวนให้ร่างกายสั่น หลี่หยางและเหวินหลงเดินลึกเข้าไปในป่า เสียงลมกระซิบฟังราวกับเสียงคำเตือนอันแผ่วเบา แต่กลับสร้างความรู้สึกที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

“เจ้าเคยมาที่นี่มาก่อนหรือ?” หลี่หยางถามขณะที่พวกเขาเดินข้ามผ่านต้นไม้ใหญ่ที่ล้มลงกีดขวางเส้นทาง

เหวินหลงหยุดชั่วขณะ เขามองไปยังเส้นทางข้างหน้า ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ “ข้าเคยมา... ที่นี่เป็นสถานที่ที่ข้าเรียนรู้เกี่ยวกับพลังของสายลม และยังเป็นสถานที่ที่ข้า... ต้องสูญเสียสิ่งสำคัญไป”

หลี่หยางมองเห็นแววเศร้าในดวงตาของเหวินหลง ความเศร้าซ่อนอยู่ใต้หน้ากากแห่งความเยือกเย็น เขารู้สึกว่ามีความเจ็บปวดบางอย่างที่อีกฝ่ายไม่เคยเปิดเผย “เจ้าหมายถึงสิ่งใด?”

เหวินหลงหันมามองหลี่หยาง ยิ้มเศร้าสร้อยที่ไม่ค่อยได้เห็น “ข้าเสียพี่ชายไปที่นี่ เมื่อหลายปีก่อน... เขาเป็นคนที่คอยดูแลข้าตั้งแต่เด็ก เราทั้งสองมาที่นี่เพื่อแสวงหาความหวังในการเปลี่ยนแปลงชะตากรรม แต่... พลังของสายลมนั้นไม่เคยปรานีใคร การเสียสละเป็นสิ่งที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้”

หลี่หยางสัมผัสได้ถึงความหนักแน่นในคำพูดของเหวินหลง เขาเองก็เริ่มรู้สึกถึงน้ำหนักของการเดินทางที่พวกเขากำลังเผชิญ มันไม่ใช่เพียงแค่การเปลี่ยนแปลงชะตากรรมของตนเองเท่านั้น แต่ยังเป็นการยอมรับว่าการเปลี่ยนแปลงนั้นมาพร้อมกับความสูญเสีย

ระหว่างที่ทั้งสองคนพูดคุยกัน เงาอันมืดมนเริ่มก่อตัวขึ้นรอบตัวพวกเขา เงาเหล่านี้ดูเหมือนจะมีชีวิต ราวกับเป็นดวงวิญญาณที่ติดอยู่ในป่านี้ สายลมรุนแรงพัดมาจนต้นไม้เริ่มโยกคลอน

เหวินหลงขมวดคิ้ว พลางหันมามองหลี่หยาง “เราต้องระวัง เงาเหล่านี้คือดวงวิญญาณของผู้ที่ไม่สามารถผ่านการทดสอบของสายลมได้ พวกเขาจะพยายามล่อลวงท่านให้หลงทางและหวาดกลัว”

ทันใดนั้น เงาดำก่อตัวขึ้นเป็นรูปร่างของชายคนหนึ่ง ซึ่งหลี่หยางไม่เคยเห็นมาก่อน แต่มีบางอย่างที่ทำให้เขารู้สึกคุ้นเคย เงานั้นก้าวเข้ามาใกล้พลางพูดด้วยเสียงกระซิบเย็นเยียบ “เจ้าคิดหรือว่าเจ้าสามารถเปลี่ยนแปลงชะตากรรมได้? เจ้าจะต้องสูญเสียสิ่งสำคัญเช่นกัน... เหมือนที่ข้าเคยสูญเสีย”

หลี่หยางรู้สึกถึงความกลัวที่เกาะกุมหัวใจ เขาหันไปหาเหวินหลง แต่เหวินหลงกลับยืนเงียบ สีหน้าของเขาดูหนักแน่น แต่ก็มีความเศร้าที่ซ่อนอยู่ในแววตา

“อย่าหลงกลสิ่งที่เงาเหล่านี้พูด” เหวินหลงกล่าว พลางยื่นมือมาจับแขนหลี่หยาง “จงจำไว้ว่า เจ้าต้องเข้มแข็งกว่าเงาในหัวใจของเจ้าเอง มันเป็นเพียงภาพลวงตา แต่หากเจ้าปล่อยให้ความกลัวเข้าครอบงำ เจ้าจะตกอยู่ในกับดักของมัน”

หลี่หยางพยักหน้าและหันมามองเงานั้นอีกครั้ง เขารู้สึกถึงความกลัวที่ค่อย ๆ จางหายไป เขาตะโกนสวนกลับไป “ข้าอาจต้องเผชิญกับความสูญเสีย แต่ข้าจะไม่ปล่อยให้ความกลัวควบคุมข้าอีกต่อไป!”

เสียงของหลี่หยางดังสะท้อนก้องไปทั่วป่า เงาที่เคยปกคลุมรอบตัวเริ่มจางหาย สายลมที่พัดรุนแรงก็เริ่มสงบลง ร่างของเหวินหลงยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ

“ดีมาก ท่านทำได้” เขากล่าวด้วยความภาคภูมิใจ

ในขณะเดียวกัน ที่ริมขอบป่าราตรี องค์ชายเฉิงหลงก็นำทัพเดินทางมาถึง ป่าอันหนาทึบดูเหมือนจะกลายเป็นด่านทดสอบสำหรับเขาเช่นกัน แต่ความมุ่งมั่นในดวงตาขององค์ชายไม่สั่นคลอน เขาสั่งการทหารให้เตรียมพร้อม และเริ่มก้าวเข้าไปในป่าด้วยตัวเอง

“หลี่หยาง... ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าหลบหนีไปได้ ไม่ว่าพวกเจ้าจะทำอะไรในป่านี้ ข้าก็จะใช้พลังของสายลมเพื่อเปลี่ยนแปลงชะตากรรมของข้าเช่นกัน” องค์ชายกล่าวกับตนเอง เสียงของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและความลึกลับ

เมื่อเงามืดเริ่มกระจายตัวไป ความเงียบสงบกลับคืนสู่ป่า หลี่หยางและเหวินหลงยังคงมุ่งหน้าต่อไป ท่ามกลางปริศนาที่รอพวกเขาอยู่ และเงาแห่งอดีตที่ไม่อาจละทิ้งได้

----

..."พูดคุยกับนักอ่าน"...

ฝันดีค่าทุกคนนนน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

บทที่ 3 เส้นทางที่ต้องเลือก

บทต่อไป

บทที่ 5 แผนการที่ถูกเปิดเผย

