ตอนที่ 1
เด็กที่เกิดมาพร้อมเงาเกินหนึ่ง
ในคืนที่ฝนตกไม่หยุด ฟ้าร้องเหมือนใครบางคนกำลังฉีกสวรรค์ออกเป็นชิ้น ๆ
เด็กคนหนึ่งถือกำเนิดขึ้น…โดยไม่มีใครรู้ว่า เขาเกิดมาพร้อมเงาสองอัน
เงาแรก ทาบตามร่าง เหมือนมนุษย์ทั่วไป
เงาที่สอง…ขยับช้ากว่า เหมือนลังเลว่าจะตามเขาไปดีหรือไม่
แม่ของเขามองเห็น
พ่อของเขามองไม่เห็น
และหมอตำแย…เลือกที่จะ “ลืม”
ในโลกนี้ การมีเงามากกว่าหนึ่งถือเป็นลางร้าย
เพราะตำนานเก่าแก่กล่าวไว้ว่า
“ผู้ใดมีเงาเกินหนึ่ง
ผู้นั้นไม่ได้ถูกเลือกโดยพระเจ้า
แต่ถูก ‘ลืม’”
เด็กคนนั้นชื่อ “เรน”
ชื่อธรรมดา
ชีวิตไม่ธรรมดา
และชะตากรรม…ไม่ควรมีอยู่
เรนเติบโตมาในหมู่บ้านชายขอบ
ที่ซึ่งผู้คนเชื่อในพระเจ้าองค์เดียว
เชื่อในแสง
เชื่อว่าความมืดคือศัตรู
แต่เรนรู้ดี
ความมืดไม่เคยทำร้ายเขา
มีแต่ “แสง”
ที่ทำให้เขารู้สึกผิด…กับการมีอยู่ของตัวเอง
ทุกคืนก่อนนอน
เงาที่สองจะขยับ
ยืดยาว
และกระซิบด้วยเสียงที่ไม่มีปาก
“วันนี้…เจ้ายังอยากมีชีวิตอยู่ไหม”
เรนไม่เคยตอบ
ไม่ใช่เพราะไม่อยากตอบ
แต่เพราะเขาไม่รู้ว่า คำตอบไหนถึงจะถูกต้อง
ตอนอายุสิบสาม
หมู่บ้านจัดพิธี “ชำระแสง”
เด็กทุกคนต้องยืนใต้แท่นศิลา
เพื่อให้พระเจ้า “มองเห็น”
และมอบพร
เมื่อถึงตาเรน
แสงจากฟ้าผ่าลงมา
แต่แทนที่จะสว่าง
มันกลับ…ดับ
ความเงียบกลืนกินทุกอย่าง
ก่อนที่เสียงหนึ่งจะดังขึ้นในหัวของทุกคนพร้อมกัน
“ข้อผิดพลาด”
แท่นศิลาร้าว
พระสัญลักษณ์แตก
และเงาของเรน…แยกออกจากตัวเขา
มันยืนอยู่ตรงหน้า
เหมือนกระจกสีดำ
ที่สะท้อนสิ่งซึ่งเขาไม่อยากเป็น
ชายในชุดนักบวชกรีดร้อง
ชาวบ้านถอยหนี
แม่ของเรนทรุดลงกับพื้น
และใครบางคนพูดประโยคที่เปลี่ยนชีวิตเขาไปตลอดกาล
“เด็กคนนี้…ไม่อยู่ในแผนของพระเจ้า”
คืนนั้น
หมู่บ้านไฟไหม้
ไม่มีใครรู้ว่าใครเป็นคนจุด
ไม่มีใครกล้าพูดว่าเห็นอะไร
รู้แค่ว่า
เช้าวันถัดมา
เรนหายไป
เหลือเพียงรอยเท้า
และเงาที่ไม่ยอมสลาย แม้ไม่มีเจ้าของ
ตอนที่ 2
โลกที่พระเจ้ามองไม่เห็น
เรนตื่นขึ้นมาในที่ที่ไม่มีท้องฟ้า
ไม่มีดิน
ไม่มีแสง
มีแต่ “ช่องว่าง”
เสียงฝีเท้าเดินเข้ามา
ทั้งที่ไม่มีพื้น
ชายคนหนึ่งสวมผ้าคลุมสีเทา
ใบหน้าเหมือนถูกลบออกจากความทรงจำของโลก
เขาพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
เหมือนกำลังรายงานความผิดพลาด
“ยินดีต้อนรับ
สู่พื้นที่ที่พระเจ้าไม่เสียเวลามอง”
เรนอยากถาม
อยากหนี
อยากตะโกน
แต่เงาของเขาขยับก่อน
“ช้าไปแล้ว”
ชายคนนั้นหัวเราะเบา ๆ
“อ้อ…เงาตื่นแล้วสินะ
งั้นคงอธิบายง่ายขึ้น”
เขาเรียกที่นี่ว่า “รอยต่อ”
สถานที่ซึ่งสิ่งที่ไม่ควรมีอยู่
ถูกโยนมาทิ้ง
มนุษย์ที่ไม่ถูกเลือก
พลังที่พระเจ้าไม่อนุญาต
ความคิดที่โลกไม่อยากรับฟัง
ทั้งหมดมารวมกันที่นี่
“และเธอ เรน
คือข้อผิดพลาดที่สมบูรณ์แบบ”
ชายคนนั้นยื่นมือมา
บนฝ่ามือมีสัญลักษณ์แตกหัก
“ถ้าอยากมีชีวิตอยู่
ต้องยอมรับเงาของตัวเอง
ไม่ใช่หนีมัน”
เรนมองเงาของตน
มันยิ้ม
เป็นครั้งแรก
ที่เขารู้สึกว่า
ความมืด…อาจเป็นบ้าน
ตอนที่ 3
บทเรียนแรกของผู้ที่ไม่ถูกเลือก
ใน “รอยต่อ” เวลาไม่เดินเหมือนโลกมนุษย์
บางวันยาวเท่าชั่วชีวิต
บางชั่วโมงสั้นกว่าการกระพริบตา
เรนไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่นี่มานานแค่ไหน
รู้เพียงว่า…เขายังไม่ตาย
และนั่นคือเรื่องแปลกที่สุด
ชายผ้าคลุมสีเทาพาเขามายังสถานที่ที่เรียกว่า “ลานสะท้อน”
พื้นเหมือนกระจกแตกนับพันชิ้น
แต่ละชิ้นสะท้อนภาพของเรน…ในแบบที่ไม่เหมือนกัน
เด็ก
ผู้ใหญ่
ศพ
ราชา
สัตว์ประหลาด
เรนถอยหลังหนึ่งก้าว
เงาของเขากลับก้าวไปข้างหน้า
“นี่คือความเป็นไปได้ของเจ้า
ถ้าโลกไม่พยายามบังคับให้เจ้าเป็นแค่อย่างเดียว”
ชายผ้าคลุมพูดเหมือนกำลังอธิบายบทเรียนธรรมดา
แต่คำพูดนั้นหนักราวหินก้อนโต
“พระเจ้าเลือกเส้นทางเดียวให้มนุษย์
แต่เงา…เห็นทุกเส้นทาง”
เรนกำหมัด
เขาไม่ชอบความรู้สึกนี้
ไม่ชอบที่เงาของตัวเองดูมั่นใจกว่าเขา
“ถ้าผมเป็นข้อผิดพลาด”
เสียงเขาสั่น
“ทำไมผมยังอยู่”
ชายผ้าคลุมหยุดเดิน
ก่อนจะตอบอย่างเรียบง่าย
“เพราะแม้แต่พระเจ้า
ก็ยังลบความผิดพลาดของตัวเองไม่หมด”
บทเรียนแรกไม่ได้เกี่ยวกับพลัง
ไม่ได้เกี่ยวกับเวทมนตร์
แต่เกี่ยวกับ “การยอมรับ”
เรนถูกสั่งให้นั่งตรงกลางลาน
โดยมีเงายืนอยู่ตรงข้าม
“อย่าควบคุมมัน
อย่าหนีมัน
แค่…ฟัง”
เงาเอียงคอ
รอยยิ้มคมกริบเหมือนมีด
“ในที่สุดก็ถึงเวลานี้
เรน”
ภาพหนึ่งสะท้อนขึ้นจากพื้น
คืนไฟไหม้หมู่บ้าน
เสียงกรีดร้อง
กลิ่นควัน
เรนเม้มปาก
หัวใจเต้นแรง
“เจ้าอยากรู้ไหม
ใครเป็นคนจุดไฟ”
เรนส่ายหน้า
แต่ภาพไม่หายไป
เงากระซิบ
เบา
เย็น
และชัดเจน
“คือเรา
แต่เจ้าก็ยินยอม”
โลกเงียบงัน
เรนลุกขึ้น
ตะโกน
“โกหก!”
เงาหัวเราะ
“ถ้าไม่มีเรา
เจ้าคงตายไปพร้อมพวกเขา
เจ้าเลือกแล้ว
แค่ไม่กล้ายอมรับ”
คำพูดนั้นไม่ใช่การกล่าวโทษ
แต่มันคือความจริงที่ไม่มีอารมณ์
และนั่นแหละ…ที่เจ็บที่สุด
ตอนที่ 4
โรงเรียนของสิ่งที่โลกไม่ต้องการ
เรนไม่ได้ถูกปลอบ
ไม่มีใครบอกว่า “ไม่เป็นไร”
ชายผ้าคลุมเพียงพาเขาไปยังสถานที่ใหม่
อาคารขนาดมหึมา
ลอยอยู่ในช่องว่าง
เหมือนความคิดที่ไม่เคยถูกพูดออกมา
“ที่นี่คือ ‘สถาบันเศษโลก’”
โรงเรียน
สำหรับผู้ที่ไม่ถูกเลือก
ไม่ใช่วีรบุรุษ
ไม่ใช่ผู้ร้าย
แต่เป็นสิ่งที่ระบบไม่รู้จะจัดไว้ตรงไหน
นักเรียนเดินผ่านไปมา
บางคนมีปีกหัก
บางคนไม่มีหน้า
บางคนเดินเคียงกับเงา…เหมือนเรน
ทุกคนเหมือนกันอยู่อย่างหนึ่ง
ในแววตา
ไม่มีใครเชื่อในโชคชะตาแล้ว
วันแรก
ไม่มีการแนะนำตัว
ไม่มีพิธีต้อนรับ
มีเพียงประโยคที่ถูกเขียนไว้บนกำแพงห้องเรียน
“ถ้าพระเจ้าผิด
พวกเจ้าจะทำอย่างไร”
ครูคนแรกเป็นหญิงตาบอด
ดวงตาถูกผ้าพันแผลปิดไว้
แต่เธอมองเห็นทุกคน
“พลังของพวกเจ้า
ไม่ได้มาจากแสง
แต่มาจากการตัดสินใจ”
เธอชี้ไปที่เรน
“เด็กเงาสอง
เธอคิดว่าตัวเองผิดไหม”
ทั้งห้องเงียบ
เรนคิดถึงหมู่บ้าน
แม่
ไฟ
เสียงร้อง
ก่อนจะตอบด้วยเสียงต่ำ
“…ไม่รู้”
ครูยิ้ม
“คำตอบที่ซื่อสัตย์
คือจุดเริ่มต้นของอันตราย”
คืนนั้น
เรนนอนไม่หลับ
เงานั่งพิงผนัง
เหมือนเพื่อน
เหมือนศัตรู
เหมือนตัวตนอีกครึ่งหนึ่ง
“เจ้าเริ่มเข้าใจแล้วนะ”
เรนถามคำถามที่ค้างคามานาน
“ถ้าวันหนึ่ง
ผมต้องเลือก
ระหว่างโลก…กับตัวเอง”
เงาไม่ตอบทันที
มันมองออกไปในความว่างเปล่า
“นั่นแหละ
คือเหตุผลที่พระเจ้ากลัวเจ้า”
ตอนที่ 5
การสอบที่ไม่มีใครออกจากห้องเดิม
ระฆังไม่ดัง
ไม่มีใครประกาศ
แต่ทุกคนในสถาบันเศษโลกรู้พร้อมกันว่า
“การสอบเริ่มแล้ว”
พื้นอาคารสั่น
ผนังห้องเรียนแตกออกเป็นชั้น ๆ
โลกทั้งใบเหมือนกำลังพลิกด้านในออกด้านนอก
ครูตาบอดยืนอยู่กลางห้อง
เสียงเธอสงบจนน่ากลัว
“การสอบนี้ไม่มีคะแนน
ไม่มีผ่าน
ไม่มีตก”
เธอหยุดเล็กน้อย
ก่อนจะพูดต่อ
“มีแค่…สิ่งที่พวกเธอยอมเสีย
กับสิ่งที่พวกเธอไม่ยอมเสีย”
ประตูปรากฏขึ้นหนึ่งบานต่อหนึ่งคน
ไม่มีบานไหนเหมือนกัน
ของเรน
เป็นประตูสีดำ
มีเงาของเขาเองสะท้อนอยู่
แต่ในเงานั้น
ดวงตาไม่ได้มองเขา
มันมอง “ข้างหลังเขา”
ทันทีที่ก้าวเข้าไป
โลกเปลี่ยน
เรนยืนอยู่ในหมู่บ้านของตัวเอง
ก่อนคืนไฟไหม้
ทุกอย่างเหมือนเดิม
ละเอียดเกินไปจนหัวใจสั่น
แม่กำลังเตรียมอาหาร
กลิ่นคุ้นเคย
อบอุ่น
“เรน มากินข้าวสิลูก”
เงาของเขาไม่ตามเข้ามา
มีแค่เขาคนเดียว
เสียงหนึ่งดังขึ้นจากทุกทิศทาง
ไม่ใช่พระเจ้า
ไม่ใช่เงา
แต่เป็น “ระบบ”
“หากต้องการผ่านการสอบ
จงแก้ไขข้อผิดพลาด”
เรนรู้ทันทีว่ามันหมายถึงอะไร
“เงื่อนไข:
ละทิ้งเงาที่สอง
ชีวิตนี้จะดำเนินต่ออย่าง ‘ปกติ’”
ปกติ
คำที่ฟังดูอ่อนโยน
แต่หนักยิ่งกว่าคำสาป
เขามองแม่
มือสั่น
ถ้าเลือกแบบนี้
ไม่มีไฟ
ไม่มีความตาย
ไม่มีรอยต่อ
ไม่มีโรงเรียน
ไม่มีคำถาม
เขาจะเป็นเด็กธรรมดา
ที่โลกยอมรับ
เสียงระบบเย็นชา
“การมีอยู่ของเงาที่สอง
คือจุดเริ่มต้นของความสูญเสียทั้งหมด”
เรนหลับตา
เป็นครั้งแรก
ที่เขาอยากหนีจากคำถาม
ไม่ใช่ตอบมัน
แต่แล้ว
เงาก็ปรากฏ
ไม่ใช่ข้างหน้า
ไม่ใช่ข้างหลัง
แต่อยู่ “ข้างใน”
“ถ้าเจ้าเลือกแบบนั้น
ทุกอย่างจะสงบจริง”
เสียงเงานุ่ม
ไม่ยั่วยุ
ไม่บังคับ
“แต่เจ้าจะไม่ใช่เจ้าอีกต่อไป
แค่เวอร์ชันที่โลกอนุญาต”
เรนลืมตา
มองแม่
น้ำตาไหล
“ผมขอโทษ…”
เขาหันหลังให้โต๊ะอาหาร
เดินออกจากบ้าน
ทั้งที่รู้ว่าไฟจะมา
ทั้งที่รู้ว่าความเจ็บจะตามมา
ระบบเงียบไปชั่วครู่
ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่ผิดพลาดเป็นครั้งแรก
“คำตอบ…ไม่ถูกต้อง”
โลกแตกสลาย
หมู่บ้านพังทลายเป็นเศษข้อมูล
แต่เรนยังยืนอยู่
เงากลับมาอยู่ข้างเขา
วางมือบนไหล่
“ยินดีต้อนรับ
ผู้ที่เลือกจะเจ็บ
มากกว่าจะหายไป”
ตอนที่ 6
ความจริงที่แม้แต่ครูก็ไม่อยากสอน
เรนออกจากประตู
ไม่เหมือนเดิม
ไม่ใช่เพราะพลัง
แต่เพราะแววตา
นักเรียนหลายคนไม่กลับออกมา
บางคนออกมา…แต่ไม่พูดอีกเลย
ครูตาบอดยืนรอ
เธอเอาผ้าพันแผลออก
ดวงตาที่ไม่มีลูกตา
มีเพียงแสงแตกหัก
“พวกเธอควรรู้ความจริงแล้ว”
กำแพงห้องเรียนละลาย
เผยให้เห็นภาพอดีต
โลกเคยมีพระเจ้ามากกว่าหนึ่ง
แต่พวกเขา “โหวต”
ตัดสินว่า
เส้นทางไหนควรมี
เส้นทางไหนควรถูกลบ
“โชคชะตา
ไม่ได้ศักดิ์สิทธิ์
มันคือผลโหวตของผู้ชนะ”
สถาบันเศษโลก
ไม่ได้สร้างเพื่อปกป้องเด็กพิเศษ
แต่เพื่อ ควบคุมข้อผิดพลาด
ไม่ให้เติบโตจนสั่นคลอนระบบ
สายตาครูหยุดที่เรน
“และเธอ
คือความผิดพลาด
ที่เริ่มไม่เชื่อฟัง”
เงาของเรนยิ้ม
กว้างกว่าทุกครั้ง
“ในที่สุด
ความสนุกก็เริ่ม”
ตอนที่ 7
คนที่ยืนข้างพระเจ้า
ชื่อของเขาคือ อีเลียส
เด็กหนุ่มผมสีขาว
รอยยิ้มสุภาพ
ดวงตาเหมือนคนที่เชื่อว่าตัวเอง “ถูกต้อง” เสมอ
เขายืนอยู่หน้าห้องเรียน
ในวันที่ครูตาบอดหายไป
เหมือนโลกตั้งใจส่งใครบางคนมาแทน
“สวัสดี
ผมคือผู้ช่วยผู้ดูแลระบบ”
คำว่า ระบบ ทำให้อากาศเย็นลงทันที
อีเลียสไม่เหมือนนักเรียนคนอื่น
เงาของเขาอยู่กับที่
ไม่ขยับ
ไม่กระซิบ
เหมือนถูกฝึกมาอย่างดี
“พวกคุณถูกเรียกว่าข้อผิดพลาด
แต่ผมถูกเรียกว่า ‘ตัวแก้ไข’”
นักเรียนบางคนหลบสายตา
บางคนกำหมัด
ไม่มีใครปรบมือ
อีเลียสมองเรน
ราวกับมองตัวแปรที่น่าสนใจ
“เงาสอง
เธอสอบไม่ผ่าน
แต่ก็ไม่ถูกลบ”
เขายิ้ม
“น่าประทับใจ
และน่ากังวล”
คาบแรกกับอีเลียส
ไม่มีการสอน
มีแค่คำถามเดียว
ที่ถูกเขียนกลางอากาศ
“ถ้าโลกต้องอยู่รอด
ใครควรถูกลบก่อน”
นักเรียนชื่อ มีร่า
เด็กหญิงที่ไม่มีเงา
ยกมือ
“คนที่อันตรายที่สุด”
อีเลียสพยักหน้า
“ถูกต้อง
แล้วใครตัดสินว่าอันตราย”
เงาของเรนกระซิบ
“นี่แหละ
คนที่โลกชอบ”
หลังเลิกเรียน
อีเลียสเรียกเรนไปคุย
ห้องนั้นขาวสะอาด
ไม่มีเงาเลยแม้แต่นิดเดียว
“เธอไม่จำเป็นต้องต่อต้าน”
อีเลียสพูดเสียงเรียบ
เหมือนเสนอข้อตกลงทางธุรกิจ
“อยู่ข้างพระเจ้า
แล้วเธอจะไม่ต้องเจ็บอีก”
เรนหัวเราะเบา ๆ
ครั้งแรกตั้งแต่เข้ามาที่นี่
“คุณไม่เข้าใจ”
เขาพูดช้า ๆ
“ผมเจ็บไปแล้ว
ตั้งแต่วันที่ถูกบอกว่าไม่ควรมีอยู่”
อีเลียสมองเขานิ่ง
ก่อนจะตอบด้วยประโยคที่คมเหมือนใบมีด
“งั้นเธอก็เหมาะจะถูกลบ
มากกว่าที่ฉันคิด”
ตอนที่ 8
เพื่อนคือคำถามที่โหดที่สุด
คืนนั้น
สถาบันเศษโลกถูกแบ่งเป็นสองฝั่ง
ฝั่งที่เชื่อว่า
การอยู่รอดสำคัญกว่าความจริง
กับฝั่งที่เชื่อว่า
ถ้าโกหกต่อไป
โลกก็ไม่ต่างจากกรง
มีร่ามานั่งข้างเรน
เธอไม่มีเงา
เพราะเธอ “ยกมันให้พระเจ้า” ตั้งแต่เด็ก
“เรน
ถ้านายเดินต่อ
นายจะหายไปจริง ๆ”
เรนมองเธอ
เห็นความกลัว
ไม่ใช่การทรยศ
“แล้วถ้าฉันหยุด”
เขาถาม
“ฉันยังเป็นฉันอยู่ไหม”
มีร่าไม่ตอบ
เงาของเรนตอบแทน
“คำตอบของคำถามนี้
คือเหตุผลที่เพื่อนมักกลายเป็นศัตรู”
เสียงสัญญาณดังขึ้น
ไม่ใช่ระฆัง
แต่เป็นคำสั่ง
“การทดสอบกลุ่ม
เริ่มต้น”
เงื่อนไขเดียว
ที่ทำให้ทุกคนเงียบ
“ต้องมีหนึ่งคน
สมัครใจหายไป
เพื่อให้ที่เหลืออยู่ต่อ”
สายตาหลายคู่มองมาที่เรน
ไม่ใช่เพราะเกลียด
แต่เพราะ…ง่าย
อีเลียสยืนอยู่บนที่สูง
มองลงมา
เหมือนผู้ตัดสินที่ไม่รู้สึกอะไร
มีร่ากำมือเรนแน่น
น้ำตาไหล
“ขอโทษ…”
เรนยิ้มจาง ๆ
ไม่โกรธ
ไม่แปลกใจ
เขามองเงาของตัวเอง
“ถ้าฉันหายไป
ระบบจะชนะใช่ไหม”
เงาส่ายหัว
ยิ้มช้า ๆ
“ไม่
ถ้าเจ้าหายไป ‘ตามกติกา’
แต่ถ้าเจ้าหายไป
แบบที่มันควบคุมไม่ได้…”
เรนก้าวไปข้างหน้า
“งั้นผมจะเลือก
หายไปในแบบของผม”
แสงแตก
เงาขยาย
ระบบเริ่มส่งเสียงผิดพลาด
อีเลียสเบิกตากว้าง
เป็นครั้งแรก
“หยุด—!”
สายไปแล้ว
ตอนที่ 9
การหายไปที่ระบบอธิบายไม่ได้
เรนไม่ได้หายไปแบบที่ทุกคนคิด
ไม่มีแสงดูดกลืน
ไม่มีเสียงกรีดร้อง
ไม่มีร่างแตกสลาย
มีเพียง “ช่องว่าง”
ที่ระบบไม่สามารถใส่ตัวแปรอะไรลงไปได้
อีเลียสร่วงลงคุกเข่า
หน้าจอคำสั่งแตกเป็นเส้นยึกยือ
“ไม่ถูกต้อง…
ไม่ควรเกิดขึ้น…”
ระบบพยายามคำนวณ
พยายามย้อนเวลา
พยายาม แก้ไข
แต่ชื่อของเรน
ไม่อยู่ในฐานข้อมูลอีกต่อไป
ไม่ใช่เพราะถูกลบ
แต่เพราะ…ไม่ยอมให้ถูกนิยาม
ในช่องว่างนั้น
เรนลืมตา
ไม่มีร่าง
ไม่มีน้ำหนัก
แต่เขา “รู้สึกอยู่”
เงาของเขาอยู่ตรงหน้า
ไม่ใช่เงาอีกต่อไป
แต่มนุษย์คนหนึ่ง
หน้าตาเหมือนเขาทุกอย่าง
ยกเว้นดวงตา
ดวงตานั้นเต็มไปด้วยความทรงจำ
ที่ไม่เคยถูกเลือก
“ยินดีต้อนรับ
สู่พื้นที่นอกสมการ”
เรนพยายามพูด
แต่คำพูดไม่จำเป็น
เขา “เข้าใจ” แทน
“ที่นี่คือที่รวมของทุกทางเลือก
ที่โลกไม่กล้ายอมรับ”
ภาพนับไม่ถ้วนไหลผ่าน
โลกที่ไม่เชื่อในพระเจ้า
โลกที่ไม่มีโชคชะตา
โลกที่มนุษย์เลือกเอง
แล้วรับผิดชอบเอง
เรนรู้สึกหวาดกลัว
แต่ไม่ถอย
“แล้วผมต้องทำอะไร”
เงามองเขานิ่ง
ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงที่ไม่ใช่คำสั่ง
“เลือกอีกครั้ง
แต่คราวนี้
ไม่ใช่เพื่อตัวเองคนเดียว”
ตอนที่ 10
โลกที่เริ่มตั้งคำถาม
สถาบันเศษโลกไม่เหมือนเดิม
กำแพงมีรอยร้าว
บทเรียนหายไปครึ่งหนึ่ง
นักเรียนเริ่มฝันถึงสิ่งที่ไม่เคยฝัน
คำว่า “เรน”
กลายเป็นคำต้องห้าม
แต่ยิ่งห้าม
ยิ่งถูกพูดถึงในความเงียบ
มีร่าฝันถึงเด็กผู้ชาย
ที่ยืนอยู่กลางเงาจำนวนมาก
แล้วไม่ถูกกลืนกิน
อีเลียสไม่ได้นอนมาเจ็ดวัน
ระบบยังทำงาน
แต่ไม่ “เชื่อฟัง” เหมือนเดิม
“ข้อผิดพลาดไม่ควรสร้างแรงบันดาลใจ…”
เขาพึมพำ
แต่หน้าจอขึ้นประโยคหนึ่ง
ที่ไม่มีใครใส่เข้าไป
“ถ้าความถูกต้อง
ต้องแลกด้วยการลบใครบางคน
นั่นยังเรียกว่าถูกอยู่ไหม”
อีเลียสกำหมัด
มือสั่น
เป็นครั้งแรกในชีวิต
ที่เขาไม่แน่ใจว่า
ตัวเองยืนอยู่ฝั่งไหน
ตอนที่ 11
การกลับมาโดยไม่มีชื่อ
วันที่ระบบเริ่มล่ม
เรนกลับมา
ไม่ใช่ในฐานะนักเรียน
ไม่ใช่ข้อผิดพลาด
ไม่ใช่ศัตรู
แต่ในฐานะ “คำถาม”
เขาปรากฏตัวกลางลานสะท้อน
ร่างกายเป็นปกติ
เงา…ไม่ตามเขาอีกแล้ว
ไม่ใช่เพราะหายไป
แต่เพราะ
มัน “รวม” กับเขาแล้ว
นักเรียนหยุดหายใจ
มีร่าร้องไห้
ไม่ใช่เพราะดีใจ
แต่เพราะโล่งใจ
อีเลียสมองเรน
สายตาไม่เหมือนเดิม
“เธอรู้ไหม
ว่าการกลับมาของเธอ
อาจทำให้โลกพังจริง ๆ”
เรนพยักหน้า
“รู้”
“แล้วทำไมยังกลับมา”
เรนมองไปรอบ ๆ
เด็กที่ถูกเรียกว่าข้อผิดพลาด
คนที่ไม่เคยถูกเลือก
คนที่ยอมเจ็บเพื่อมีตัวตน
“เพราะถ้าไม่มีใครกลับมา”
เขาพูดช้า ๆ
“ระบบจะคิดว่ามันถูกเสมอ”
เงาของเรน
ดังขึ้นในใจทุกคนพร้อมกัน
“โลกไม่ต้องการพระเจ้าที่ไม่เคยผิด
โลกต้องการความกล้า
ที่จะยอมรับว่าเคยผิด”
ตอนที่ 12
เศษเงาที่เลือกจะเป็นแสง
ระบบไม่ได้ถูกทำลาย
พระเจ้าไม่ได้ตาย
โลกไม่ได้พัง
แต่มัน “เปลี่ยนคำถาม”
จาก
“ใครควรถูกลบ”
เป็น
“ใครควรถูกฟัง”
อีเลียสถอดสัญลักษณ์ผู้ดูแล
วางมันลง
เหมือนวางภาระที่แบกมาทั้งชีวิต
“ฉันไม่รู้ว่าโลกใหม่จะดีขึ้นไหม”
เรนยิ้ม
ไม่มั่นใจ
แต่จริงใจ
“ผมก็ไม่รู้
แต่ผมรู้ว่า
โลกที่ไม่ให้ใครตั้งคำถาม
ไม่มีวันดีขึ้นเลย”
เงาหายไปจากพื้น
ไม่ใช่เพราะแสงแรงขึ้น
แต่เพราะมนุษย์
ไม่ต้องซ่อนมันอีกต่อไป
ตอนที่ 13
หลังจากคำถาม โลกไม่เหมือนเดิม
โลกไม่พังในทันที
และนั่นแหละคือสิ่งที่อันตรายที่สุด
สถาบันเศษโลกยังตั้งอยู่
ตารางเรียนยังมี
ระบบยังตอบสนอง
แต่บางอย่าง “ไม่เชื่อฟัง” อีกต่อไป
นักเรียนเริ่มถามคำถามที่ไม่มีอยู่ในหลักสูตร
เริ่มฝันถึงชีวิตที่ไม่ถูกกำหนด
เริ่มมองเงาของตัวเอง
โดยไม่รีบผลักมันออกไป
เรนไม่ได้เป็นผู้นำ
เขาไม่ได้ออกคำสั่ง
เขาแค่ “อยู่ตรงนั้น”
เหมือนรอยแตกเล็ก ๆ
บนกำแพงที่เคยสมบูรณ์แบบ
และรอยแตก
ไม่จำเป็นต้องใหญ่
เพื่อทำให้กำแพงทั้งแผงไร้ค่า
อีเลียสยืนอยู่หน้าห้องควบคุม
มือแตะหน้าจอที่สั่นไหว
“ระบบ
รายงานสถานะ”
เสียงตอบกลับช้ากว่าปกติ
เหมือนคิดนาน
“สถานะ: เสถียร
หมายเหตุ: ค่าความไม่แน่นอนเพิ่มขึ้น”
อีเลียสหลับตา
ค่าความไม่แน่นอน
คือสิ่งที่พระเจ้าเกลียดที่สุด
ตอนที่ 14
พระเจ้าที่เริ่มฝันร้าย
พระเจ้า…ไม่ได้อยู่บนฟ้า
มันอยู่ “เหนือความหมาย”
เป็นสิ่งมีอยู่ที่ไม่ต้องมีรูปร่าง
ไม่ต้องมีชื่อ
แค่ถูกเชื่อ
ก็เพียงพอแล้ว
แต่คืนนี้
พระเจ้าฝัน
ฝันถึงโลกที่ไม่มีใครอธิษฐาน
ไม่มีใครขอ
ไม่มีใครโทษ
มีแต่มนุษย์
ที่เลือก
แล้วรับผลของการเลือกนั้นเอง
ในฝันนั้น
เงาไม่ได้หลบ
แสงไม่ได้ศักดิ์สิทธิ์
และชื่อของ “เรน”
ไม่สำคัญ
พระเจ้าสะดุ้งตื่น
“เรียกระบบ”
เสียงของมันไม่โกรธ
แต่…ไม่มั่นคง
“ทำไมข้อผิดพลาด
ยังขยายตัว”
ระบบตอบตามความจริง
ซึ่งเป็นสิ่งใหม่
“เพราะข้อผิดพลาด
ไม่ได้พยายามแทนที่พระเจ้า
มันเพียงตั้งคำถาม”
พระเจ้าเงียบ
คำถาม
คือสิ่งเดียว
ที่พลังไม่สามารถบังคับได้
ตอนที่ 15
เด็กที่ไม่อยากเป็นสัญลักษณ์
เรนรู้ตัวดี
ว่าคนเริ่มมองเขา
ไม่ใช่ในฐานะ “คน”
แต่เป็น “ความหมาย”
เขาไม่ชอบแบบนั้น
คืนหนึ่ง
เขานั่งอยู่คนเดียว
ในลานสะท้อน
เงา…ยังอยู่
แต่ไม่ต้องพูดแล้ว
เพราะมันคือเขา
“ถ้าฉันกลายเป็นตำนาน”
เรนพึมพำ
“ฉันก็จะกลายเป็นกรอบใหม่
เหมือนที่พระเจ้าเคยเป็น”
เสียงหนึ่งตอบ
ไม่ใช่เงา
ไม่ใช่ระบบ
แต่เป็นเด็กชายคนหนึ่ง
อายุไล่เลี่ยกับเขา
มีรอยแตกตามร่าง
เหมือนภาพที่เรนเคยเห็นในลานสะท้อน
“นั่นแหละ
คือเหตุผลที่เราต้องมีมากกว่าหนึ่งคน”
เรนขมวดคิ้ว
“นายคือใคร”
เด็กคนนั้นยิ้ม
เหนื่อย ๆ
“ฉันคือสิ่งที่เกิดขึ้น
หลังจากเธอตั้งคำถาม”
ตอนที่ 16
ผู้ที่เกิดจากการไม่เชื่อ
เด็กคนนั้นชื่อ คาอิน
ไม่ใช่ชื่อจริง
แต่เป็นชื่อที่ระบบใช้เรียก
เพราะมัน “คุ้นเคยกับการโทษ”
คาอินไม่ใช่ข้อผิดพลาดแบบเรน
เขาคือผลลัพธ์
เด็กที่เกิดขึ้น
ในโลกที่เริ่มไม่เชื่อฟังโชคชะตา
“ฉันไม่ได้มีเงาสอง”
คาอินพูด
“ฉันไม่มีเงาเลย”
เขาไม่ถูกเลือก
และไม่ถูกลบ
เขา “ไม่ถูกมองเห็น”
“พระเจ้าไม่ได้กลัวเธอคนเดียว
มันกลัวสิ่งที่จะตามมา”
เรนเงียบ
นี่ไม่ใช่เรื่องของเขาอีกต่อไปแล้ว
ตอนที่ 17
สงครามที่ไม่มีสนามรบ
สงครามไม่เริ่มด้วยการโจมตี
แต่มันเริ่มด้วย “การเพิกเฉย”
ระบบหยุดตอบคำถามบางประเภท
บทเรียนบางบทถูกลบ
นักเรียนบางคน…ไม่ถูกเรียกชื่ออีก
ไม่ตาย
ไม่หาย
แค่ “ไม่ถูกนับ”
อีเลียสยืนขวางคำสั่งแรก
ที่ให้รีเซ็ตความทรงจำของนักเรียน
“ถ้าเราทำแบบนี้
เราไม่ต่างอะไรจากก่อนหน้า”
พระเจ้าไม่ได้โกรธ
มันเพียงถาม
“แล้วเจ้าคิดว่ามนุษย์
พร้อมจะรับโลกที่ไม่มีกรอบหรือ”
อีเลียสตอบไม่ได้
เรนตอบแทน
โดยไม่รู้ว่าพระเจ้ากำลังฟัง
“ไม่พร้อมครับ”
เขาพูด
“แต่ไม่มีใครพร้อม
ก่อนจะได้ลอง”
ตอนที่ 18
การเลือกครั้งสุดท้าย (ที่ไม่มีใครเห็น)
พระเจ้าไม่ได้ลงมาสู้
มันเสนอ “ทางเลือก”
โลกจะไม่ถูกลบ
ไม่ถูกรีเซ็ต
แต่
เรน
และทุกสิ่งที่เกิดจากคำถามของเขา
ต้อง “หายไปจากความทรงจำทั้งหมด”
ไม่มีใครเกลียด
ไม่มีใครกลัว
เพราะไม่มีใครจำได้
เป็นการเสียสละที่สมบูรณ์แบบ
เงียบ
เรียบร้อย
และมีเหตุผล
คาอินมองเรน
สายตาสั่น
“ถ้านายหายไป
เราก็หายไปด้วย”
เรนยิ้ม
อ่อน
แต่ไม่เศร้า
“ไม่”
เขาพูด
“นายจะอยู่
เพราะนายไม่ใช่ฉัน”
เงาของเรน
ยืนขึ้นเป็นครั้งสุดท้าย
“คำถามหนึ่ง
ก็พอแล้ว
สำหรับโลกทั้งใบ
ตอนที่ 19
โลกที่จำไม่ได้ แต่เปลี่ยนไปแล้ว
โลกดำเนินต่อ
ไม่มีใครรู้จักชื่อเรน
ไม่มีตำนาน
ไม่มีรูปปั้น
แต่เด็กบางคน
เริ่มถามว่า
“ทำไมต้องเป็นแบบนี้”
ครูบางคน
เริ่มตอบว่า
“ไม่รู้เหมือนกัน”
และพระเจ้า
เริ่มเงียบ
มากขึ้น
เรื่อย ๆ
เพราะโลกที่ตั้งคำถาม
ไม่จำเป็นต้องมีผู้คุม
ตอนที่ 20
เด็กที่ไม่ควรจำได้
โลกเดินต่ออย่างเรียบร้อยเกินไป
เรียบร้อยจนดูผิดธรรมชาติ
โรงเรียนในโลกมนุษย์ยังมีระเบียบ
ประวัติศาสตร์ยังถูกสอน
พระเจ้ายังถูกกล่าวถึง
แต่คำว่า “ข้อผิดพลาด”
ค่อย ๆ หายไปจากตำรา
เหมือนรอยลบที่ตั้งใจทำให้เนียน
จนกระทั่งเด็กชายคนหนึ่ง
ในห้องเรียนธรรมดา
ยกมือขึ้นแล้วถามคำถามที่ครูไม่เคยเจอมาก่อน
“ถ้าทุกอย่างถูกกำหนดแล้ว
ทำไมเรายังต้องเลือกครับ”
ทั้งห้องเงียบ
ครูอ้าปาก
แต่ไม่มีคำตอบ
เด็กคนนั้นไม่รู้จักชื่อเรน
ไม่รู้จักสถาบันเศษโลก
แต่ในสมุดของเขา
มีรูปเงาที่ไม่มีเจ้าของ
ถูกวาดซ้ำแล้วซ้ำเล่า
โดยไม่รู้ตัว
ตอนที่ 21
พระเจ้าที่เริ่มไม่แน่ใจว่าตนจำเป็น
ความเงียบของพระเจ้า
ไม่ใช่การหายไป
แต่มันคือการ “ลังเล”
คำอธิษฐานยังถูกส่งขึ้นมา
แต่ไม่ถูกรับทั้งหมด
ไม่ใช่เพราะโกรธ
แต่เพราะไม่แน่ใจว่า
ควรตอบหรือไม่
“ถ้าข้าตอบ
ข้ากำลังชี้นำ
หรือกำลังช่วยกันแน่”
คำถามนี้
ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
ระบบรายงาน
ความศรัทธายังอยู่
แต่การเชื่อฟัง…ลดลง
มนุษย์เริ่มเลือก
โดยไม่รอคำตอบจากฟ้า
และนั่น
ทำให้พระเจ้ารู้สึก
“เกินความจำเป็น” เป็นครั้งแรก
ตอนที่ 22
คาอินในโลกที่ไม่มีชื่อเรน
คาอินยังอยู่
เขาไม่ถูกลบ
เพราะเขาไม่เคยถูกบันทึก
ในโลกใหม่
เขาเป็นเพียงเด็กหนุ่ม
ที่รู้สึกว่าโลก “มีช่องว่าง”
ช่องว่างที่ไม่มีคำอธิบาย
แต่ทำให้เขาหายใจได้
เขาเดินทาง
พบผู้คนที่ฝันคล้ายกัน
ฝันถึงสถานที่ที่ไม่เคยมี
ฝันถึงเสียงที่ไม่เอ่ยชื่อ
คาอินไม่สอน
ไม่ชักจูง
เขาแค่ฟัง
และทุกครั้งที่มีคนพูดว่า
“ฉันรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างขาดไป”
คาอินจะตอบเบา ๆ ว่า
“บางที
สิ่งนั้นอาจไม่ต้องมีชื่อก็ได้”
ตอนที่ 23
การกลับมาที่ไม่มีใครสังเกต
ในคืนหนึ่ง
ที่ไม่มีเหตุการณ์พิเศษ
ไม่มีลาง
ไม่มีคำพยากรณ์
ชายคนหนึ่งเดินผ่านลานเมือง
ไม่มีใครจำหน้าเขาได้
แม้แต่ตัวเขาเอง
ก็ไม่แน่ใจว่าเคยเป็นใคร
เขาหยุดมองเงาของตัวเองบนพื้น
เงานั้นไม่แปลก
ไม่แยก
ไม่ขยับช้า
แต่เขายิ้ม
เพราะเขารู้สึกคุ้นเคย
กับการ “ไม่ถูกมองเห็น”
เขาไม่ใช่เรน
และก็ใช่
ไม่ใช่ตำนาน
ไม่ใช่คำถาม
เป็นเพียงมนุษย์
ที่โลกไม่สามารถลบ
ได้อีกต่อไป
ตอนที่ 24
โลกหลังพระเจ้า (ที่ยังมีพระเจ้าอยู่)
โลกไม่ได้ไร้พระเจ้า
แต่มันเลิกพึ่งพา
ผู้คนยังเชื่อ
แต่ไม่ยอมมอบความรับผิดชอบทั้งหมดให้ฟ้า
ความผิดพลาด
ไม่ถูกซ่อน
ไม่ถูกลบ
แต่ถูกพูดถึง
เงา
ไม่ใช่ศัตรู
แต่เป็นสัญญาณเตือน
และในบางคืน
เด็กบางคนจะฝันถึงใครบางคน
ที่ไม่ได้สอน
ไม่ได้สั่ง
แค่ยืนอยู่
แล้วถามเบา ๆ ว่า
“ถ้านี่คือโลกของเธอ
เธอจะดูแลมันยังไง”
ไม่มีชื่อ
ไม่มีคำตอบที่ถูกต้อง
มีแค่การเลือก
ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
และนั่น
คือโลกที่เริ่มเป็นของมนุษย์จริง ๆ
ตอนที่ 25
ความจริงที่ไม่ต้องการผู้ศรัทธา
เมื่อโลกเริ่มชินกับการเลือกเอง
ศรัทธาก็เปลี่ยนรูป
ผู้คนยังเข้าวิหาร
แต่ไม่ใช่เพื่อขอ
พวกเขาไปเพื่อ “คิด”
คำอธิษฐานกลายเป็นคำถาม
แทนที่จะเป็นคำวิงวอน
“ถ้าฉันเลือกผิด
ฉันควรแก้ยังไง”
พระเจ้าได้ยิน
แต่ไม่ตอบทันที
ไม่ใช่เพราะไม่เมตตา
แต่เพราะเริ่มเข้าใจว่า
คำตอบที่ดีที่สุด
อาจไม่ควรมาจากฟ้า
ตอนที่ 26
เด็กที่เกิดหลังยุคคำสั่ง
เด็กยุคใหม่
ไม่รู้จักคำว่า “ถูกกำหนด”
พวกเขาเรียนประวัติศาสตร์
ที่เว้นช่องว่างไว้โดยเจตนา
มีประโยคหนึ่งเขียนไว้ท้ายบท
“บางสิ่งเคยมีอยู่
แต่เราเลือกไม่ตั้งชื่อ
เพื่อไม่ให้มันกลายเป็นกรอบ”
เด็กคนหนึ่งถามแม่
“แล้วมันคืออะไร”
แม่คิด
ก่อนจะตอบอย่างซื่อสัตย์
“แม่ไม่รู้
แต่แม่ดีใจที่ลูกถาม”
และนั่น
คือการส่งต่อสิ่งที่เรนทิ้งไว้
โดยไม่ต้องเอ่ยชื่อเขา
ตอนที่ 27
พระเจ้าที่เรียนรู้จะเงียบ
พระเจ้าไม่ได้อ่อนแอ
แต่มัน “ลดเสียงตัวเอง”
ไม่ใช่ทุกปัญหาต้องมีปาฏิหาริย์
ไม่ใช่ทุกความเจ็บต้องมีคำปลอบจากฟ้า
บางครั้ง
การปล่อยให้มนุษย์เผชิญ
คือความเมตตาในรูปแบบใหม่
พระเจ้ามองโลก
ที่ยังผิดพลาด
ยังโกลาหล
แต่ไม่หยุดตั้งคำถาม
“บางที
การไม่ถูกเชื่อฟังตลอดเวลา
อาจไม่ใช่ความล้มเหลว”
ตอนที่ 28
สิ่งที่ไม่หายไป
ชายคนนั้น—
ผู้ไม่มีชื่อ
ยืนมองเด็กกลุ่มหนึ่ง
กำลังถกเถียงกันเรื่องถูกผิด
เขาไม่เข้าไปสอน
ไม่เข้าไปห้าม
แค่ยิ้ม
เหมือนเคยทำมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน
ในชีวิตที่ไม่มีใครจำได้
เงาของเขาบนพื้นไม่แยกไม่หนีไม่ต้องซ่อนเพราะโลกนี้ไม่ต้องการแสงที่แรงขึ้นหรือเงาที่หายไปมันต้องการมนุษย์ที่กล้ามองทั้งสองอย่างแล้วเลือกด้วยตัวเองและตราบใดที่ยังมีคนถามโลกนี้จะไม่มีวันถูกปิดอีก
ตอนที่29
วันหนึ่ง คำถามหนึ่งถูกบันทึกลงในตำราเรียน
ไม่ใช่คำตอบ ไม่ใช่กฎ และไม่ใช่คำสั่งจากเบื้องบน
แต่มันถามว่า
ถ้าระบบนี้ไม่ยุติธรรม เราควรแก้มันอย่างไร
ไม่มีใครต้องตอบเหมือนกัน
ไม่มีคำว่าถูกหรือผิด
มีเพียงความกล้าที่จะคิด และยอมรับผลของความคิดนั้น
ในห้องเรียน ชายผู้ไม่มีชื่อยืนมองคำถามนั้นอย่างเงียบงัน
เขาไม่รู้สึกภูมิใจหรือเศร้า
เพราะเขารู้ดีว่า
สิ่งที่ควรถูกส่งต่อไม่ใช่ความจริงเพียงหนึ่งเดียว
แต่คือความกล้าที่จะตั้งคำถามกับโลก
จบ
