**ภายในห้องของแคมป์และซีนาย…**
แสงไฟสีวอร์มโทนในห้องนอนส่องสว่างอย่างนุ่มนวล พัดลมเพดานหมุนช้าๆส่งเสียงเบาๆผสมกับสายลมเย็นจากระเบียงที่พัดแผ่วเข้ามา ภายนอกเป็นยามค่ำที่เงียบสงบหลังเหตุการณ์ใหญ่ทั้งวัน ทำให้บรรยากาศในห้องยิ่งผ่อนคลายลงไปอีกระดับ
ซีนายนั่งอยู่บนโซฟาริมกระจกระเบียง ไขว่ห้างเล็กน้อย ใบหน้าคมมีแว่นกรองแสงล้อมกรอบเอาไว้ เสื้อกล้ามสีแดงเข้มกับกางเกงนอนขาสั้นทำให้สัดส่วนเรียวสวยของเขายิ่งเด่นชัดขึ้นโดยไม่ต้องพยายาม
เขากำลังจดงานลงในiPadอย่างตั้งใจ ปลายนิ้วเรียวเลื่อนหน้าจออย่างคล่องแคล่ว ริมฝีปากเม้มเบาๆทุกครั้งที่อ่านเจอรายละเอียดเยอะๆ
ท่าทางนั้น…ทำเอาใครบางคนที่พึ่งอาบน้ำเสร็จถึงกับต้องหยุดมอง
แคมป์เดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกางเกงขายาวสีดำตัวเดียว ท่อนบนเปลือยเปล่า โชว์แผงอกและซิกแพ็คที่ยังมีหยดน้ำไหลตามร่องกล้ามเนื้อ ผ้าเช็ดตัวถูกพาดบนบ่ากว้างก่อนที่เขาจะเดินไปตากไว้บนราวข้างระเบียง
กลิ่นสบู่หอมอ่อนๆผสมกับไออุ่นจากตัวเขาทำให้บรรยากาศยิ่งคล้ายกำลังแกล้งซีนายอยู่เงียบๆ
แคมป์เดินกลับเข้ามาใกล้ ยืนอยู่ด้านหลังซีนายก่อนจะก้มศีรษะลงเล็กน้อย
เสียงทุ้มอ่อนเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง
แคมป์“ออกมานั่งทำงานตากหมอกตอนกลางคืนแบบนี้ เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอกครับคุณซี… ไม่หนาวเหรอครับ?”
ซีนายไม่หันหลัง แต่ยกคิ้วขึ้นนิดๆเหมือนกำลังกลั้นขำ
เขาตอบด้วยน้ำเสียงเรียบแต่แฝงความแซวเชิงตำหนิ
ซีนาย“ก็ไม่หนาวเท่าผู้ชายที่ไม่ใส่เสื้อหรอกนะครับ… แคมป์”
คำตอบนั้นทำเอาแคมป์ยิ้มกว้างอย่างห้ามไม่ได้ เขาก้าวเข้าไปอีกนิด มือใหญ่เอื้อมไปลูบต้นขาขาวเนียนของซีนายเบาๆ อย่างชอบใจ
แคมป์“แล้วกำลังทำอะไรอยู่ครับ?”
ซีนายก้มหน้ามองตารางงานที่ตนเองกำลังจัด แต่หางตาเหลือบมองมือเจ้าชู้ที่กำลังไล้ไปทั่วขาอ่อนเขาอย่างคาดโทษ
ก่อนจะยกมือตีหลังมือแคมป์ดัง *เพี้ยะ* พอให้เจ้าตัวสะดุ้งเล่น
ซีนาย “กำลังจัดตารางงานของสัปดาห์หน้าให้คุณอยู่น่ะครับ…
ถ้ายังลูบขาแบบนี้อีก ผมจะจัดตารางให้แน่นจนคุณไม่ได้พักสักวันเลยนะครับ”
แคมป์หัวเราะเบาๆเอียงหน้าไปกระซิบข้างหูซีนายอย่างเจ้าเล่ห์
แคมป์“งั้นให้ผมพักคืนนี้ก่อนได้ไหมครับคุณซี…หนาวอ่ะ ขออุ่นนิดนึง”
ซีนายสูดลมหายใจลึกอย่างพยายามไม่หลุดยิ้ม แต่แก้มกลับขึ้นสีแดงจางๆแบบฝืนไม่อยู่
เขาหันไปมองร่างสูงที่ก้มหน้าเข้ามาใกล้จนลมหายใจอุ่นๆชนแก้ม
ซีนาย“ไปใส่เสื้อก่อนครับ…แล้วค่อยมาคุยเรื่องอุ่นได้ไหม?”
แคมป์ส่ายหน้า ยิ้มกวนๆ
มือยังวางแน่นบนต้นขาซีนายเหมือนไม่คิดจะปล่อยง่ายๆ
แคมป์“ไม่เอาอะ ผมร้อน… ร้อนเพราะคุณ”
ซีนายเงยหน้าขึ้นช้าๆแว่นกรองแสงสะท้อนแสงไฟจนทำให้ดวงตาเขาดูเย้ายวนขึ้นไปอีกระดับ
เขาพูดเสียงแผ่วแต่ชัดเจนทุกคำ
ซีนาย“ผมจะนับหนึ่งถึงสาม ถ้าคุณไม่ปล่อยมือ…
ผมจะให้คุณทำงานเพิ่มเป็นสองเท่านะครับ คุณแคมป์”
แคมป์หัวเราะ แล้วถอนมือออกอย่างว่าง่ายเหมือนลูกหมาโดนดุ
แต่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆไม่ไปไหน
แคมป์“…ก็ได้ครับ แต่ขอนั่งด้วยได้ไหม?”
ซีนายมองหน้าเขานิ่งๆสักสามวินาที ก่อนจะขยับตัวเล็กน้อย ยกขาออกจากการไขว่ห้าง เปิดพื้นที่ข้างตัวบนโซฟา
ซีนาย“นั่งตรงนี้… แต่ห้ามกวนผมนะครับ”
แคมป์ฉีกยิ้ม หมุนตัวลงไปนั่งทันทีแบบไม่คิดมาก และแทนที่จะนั่งให้ห่าง เขาดึงซีนายมาแนบชิด ให้ไหล่ทั้งสองแตะกันเบาๆ
ซีนายทำหน้าเหมือนจะว่า…แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ผลักออก
ซีนาย“ผมบอกว่าอย่ากวน…”
แคมป์“ผมไม่ได้กวนนะครับ แค่อยาก…อยู่ใกล้คุณเฉยๆ”
เสียงทุ้มอุ่นข้างหูทำให้หัวใจซีนายเต้นแรงแบบที่ไม่อยากยอมรับ
มือเขาที่จับปากกายังสั่นนิดๆแต่ก็ทำทีเหมือนตั้งใจเขียนงานต่อ
แม้ปลายนิ้วของแคมป์จะค่อยๆเลื้อยไปสัมผัสหลังมือเขาเบาๆเหมือนคนแอบหยอด
แต่ซีนายก็ไม่ดุแล้ว
มีแค่แก้มแดงๆกับริมฝีปากยกขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่เท่านั้น…
ซีนายพยายามนั่งทำงานต่อ แต่ทุกการเคลื่อนไหวของแคมป์ที่นั่งชิดจนไหล่แนบกันนั้นทำให้สมาธิเขาเริ่มสั่นคลอนอย่างเห็นได้ชัด
เสียงพิมพ์บนแท็บเล็ตที่เคยตั้งใจกลับเรียบช้าลงกว่าปกติราวกับระบบในหัวกำลังประมวลผลไม่ทัน
แคมป์มองใบหน้าที่แก้มขาวที่แดงขึ้นเรื่อยๆแล้วก็อดยิ้มไม่ได้
เจ้าตัวรู้ดี—ซีนายกำลัง "เสียสมาธิเพราะเขา"
และนั่นยิ่งทำให้เขาอยากแกล้ง…
อยากรุก…
อยากครอบครองคนตรงหน้ามากขึ้นโดยไม่ต้องพูดคำใด
มือใหญ่ค่อยๆเลื่อนจากต้นขาซีนายขึ้นมาที่เอว
ปลายนิ้วแตะโดนชายเสื้อกล้ามสีแดง
ซีนายสะดุ้งเล็กๆ
มือที่ถือปากกากรอกกร่างเหมือนคนเขียนผิด
ซีนาย“แคมป์… ผมบอกว่าอย่า—”
ไม่ทันได้พูดจบ
แคมป์ก็สอดมือเข้าไปใต้เสื้อของเขาอย่างนุ่มนวลแต่ชัดเจน
ฝ่ามืออุ่นจัดลูบผ่านผิวเอวเรียบเนียน ไล่ขึ้นจนถึงแผ่นหลังบริเวณเอวคอดของซีนาย
ซีนายตัวแข็งทั้งคน
หายใจสะดุดไปหนึ่งจังหวะ
ซีนาย“อ๊ะ…! แคมป์… นี่มัน—”
แคมป์ยกยิ้ม
ไม่พูดสักคำ
แต่ก้มหน้า…
เลื่อนใบหน้าลงต่ำ…
แล้วซุกลงไปที่ซอกคอขาวของซีนายอย่างเนียนกริบ
ลมหายใจอุ่นๆเป่ารดผิวคอ
ทำให้ซีนายเผลอเกร็งหลัง แผ่นหลังโก่งเล็กน้อยอย่างห้ามตัวเองไม่ได้
แคมป์(เสียงทุ้มอู้อี้บนผิวคอ)
“หอม… ทำงานไปเถอะครับ เดี๋ยวผมอยู่เฉยๆเอง”
เขาพูด แต่สิ่งที่ทำมันสวนทางสิ้นเชิง
แคมป์ขยับหน้าแนบชิดขึ้น
ซุกไซร้เบาๆที่ซอกคอ
จมูกไล้ผ่านผิวอย่างจงใจ
ปลายปากแตะแผ่วๆอย่างจงใจแกล้งให้หัวใจอีกฝ่ายเต้นไม่เป็นจังหวะ
ซีนาย“แ—แคมป์… อย่ามา… เล่นแบบนี้…”
เสียงซีนายสั่นจนแทบไม่เหมือนเสียงเดิม
มือเขาที่จับปากกายกขึ้นมาปิดปากตัวเองเบาๆเหมือนกลัวเสียงเล็ดรอด
แคมป์ขยับหน้าแนบลงอีกนิด
โน้มตัวเข้าหา
มือที่สอดในเสื้อกอดเอวซีนายไว้แน่นขึ้นนิดหน่อย
แคมป์“ผมไม่ได้เล่นครับ… คิดถึง”
คำสั้นๆแต่น้ำเสียงจริงจัง
ทำให้ซีนายชะงักไปทั้งร่าง
เขาหลุบตาลง กัดริมฝีปากแน่นเหมือนกำลังสูญเสียการควบคุมอารมณ์ของตัวเองทีละน้อย
คอขาวขึ้นสีแดงตามแรงหายใจของคนด้านหลัง
ซีนาย“พ—พอแล้ว… ผมทำงานไม่… ไม่ได้…”
แคมป์ยิ้ม กัดมุมปากอย่างพอใจ
เลื่อนใบหน้าออกจากคอซีนายแค่ครึ่งเดียว กระซิบชิดใบหูอีกครั้ง
แคมป์“งั้นเลิกทำงานแล้วหันมามองผมสิครับ… คุณซี”
ซีนายเม้มปากแน่น
แต่ร่างกายกลับทำตามโดยไม่รู้ตัว
ค่อยๆหันหน้าไป—
และแคมป์ก็ยกมือที่อยู่ในเสื้อขึ้นมาจับเอวเขาให้ขยับเข้ามาใกล้จนเกือบจะนั่งบนตักเดียวกัน
ระยะห่างเหลือเพียงลมหายใจที่ชนปลายจมูก
💜
ใครสนใจ สามารถไปอ่านต่อเนื้อเรื่องเต็มๆได้เลยนะ พิมพ์ชื่อว่า ไอริสกับพี่ชายทั้ง6 หรือไม่ก็กดเข้าโปรไฟล์ไรท์ได้เลย มีเรื่องให้เลือกอ่านเยอะเลย
