เสียงนกกลางคืนร้องแว่วมาในความเงียบ ลิลิตยังคงนั่งเฝ้าคิรันที่หลับใหลบนฟูกเก่า
เธอเอื้อมมือเกลี่ยเส้นผมที่ปรกหน้าผากเขาอย่างเผลอตัว
หัวใจเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
แต่แล้ว—
เสียงฝีเท้าหนักแน่นดังใกล้เข้ามา
“ลิลิต!” เสียงนั้นคุ้นเคยเกินกว่าจะไม่หันไปมอง
เรน… เขายืนอยู่หน้าประตู เพียงเห็นภาพตรงหน้า ดวงตาก็เต็มไปด้วยความตกตะลึงและเจ็บปวด
“นาย… มาได้ยังไง” ลิลิตถามเบาๆ
เรนเม้มปากแน่น “เธอหายไปทั้งคืน ฉันเป็นห่วง พอมาตามก็เจอว่า… เธอกำลังดูแลผู้ชายคนอื่น”
ลิลิตอึ้ง เธอรู้ว่าไม่ควรปล่อยให้เขาเข้าใจผิด แต่จะให้พูดความจริงทั้งหมดก็ทำไม่ได้
เรื่อง “ผู้พิทักษ์ดวงดาว” ฟังยังไงก็คงไม่ต่างจากนิทานเพ้อฝัน
“เรน ฟังฉันก่อนนะ เขา… เขาเจ็บหนัก ถ้าฉันทิ้งเขาไว้ เขาอาจตายไปแล้ว”
แววตาของเรนสั่นไหว เขาก้าวเข้ามาใกล้ หยุดยืนตรงหน้าเธอ
“แล้วฉันล่ะลิลิต? ฉันอยู่ข้างเธอมาตลอด… แต่พอมีใครสักคนโผล่มา เธอก็เลือกจะปกป้องเขาแทน?”
หัวใจลิลิตเหมือนถูกบีบรัด เธอพูดอะไรไม่ออก
เรนเอื้อมมือคว้ามือเธอไว้แน่น ความอุ่นจากฝ่ามือเขาสั่นสะท้านด้วยความสิ้นหวัง
“เธอรู้ใช่ไหม ว่าฉันรักเธอ… แต่เธอไม่เคยแม้แต่จะมองเห็นฉันในแบบนั้น”
น้ำเสียงสั่นเครือทำให้ลิลิตน้ำตาคลอ
เธออยากตอบ อยากอธิบาย แต่คำพูดทุกคำติดอยู่ในลำคอ
ทันใดนั้น คิรันพลันสะดุ้งตื่น เสียงครางเบาๆ หลุดออกมา
เรนหันขวับไปมอง ชั่วขณะหนึ่ง แววตาเขาเปลี่ยนเป็นแข็งกระด้าง
เหมือนเพิ่งตระหนักว่า… “ศัตรูหัวใจ” ของเขาได้ก้าวเข้ามาแล้ว
ลิลิตรีบผละออกไปดูคิรัน มือเธอสั่นเทาแตะหน้าผากเขา
ภาพนั้นเหมือนคมมีดที่กรีดลงกลางใจของเรน
เขายืนเงียบอยู่ตรงนั้นนาน ก่อนจะเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ แฝงด้วยความเจ็บปวด—
“ถ้าเขาคือคนที่เธอเลือก… งั้นฉันคงไม่มีที่ยืนในหัวใจเธออีกต่อไป”
