เรื่องสั้น: “ซากุระใต้ต้นไม้”
ผม—โทชิฮิเดะ—ไม่เคยตั้งใจจะรักปลาตัวนั้นเลย
มันก็แค่ปลาทองตัวเล็ก ๆ ที่พี่ข้างห้องโยนให้เราเพราะบอกว่า
“ห้องมันเงียบเกินไป เลี้ยงอะไรสักอย่างจะได้ไม่บ้า”
แต่ผมว่ามันเป็นจุดเริ่มต้นของความบ้าทั้งหมดมากกว่า
โคฮารุเรียกมันว่า “ซากุระ”
ชื่อหวานเกินไปสำหรับปลาที่มองผมด้วยตากลม ๆ เหมือนเด็กง่วงนอนที่จำหน้าผมไม่ได้ด้วยซ้ำ
แต่เธอรักมันมาก
เช้า เธอพูดกับมัน
เย็น เธอถามว่ามันหิวไหม
ก่อนนอน เธอให้ผมนอนฝั่งที่โหลอยู่ เพราะบอกว่าซากุระเหงา
แต่ผมน่ะ…
…ผมเรียกมันว่าอย่างอื่นตลอด
บางวันผมเรียกมันว่า โมมิจิ
บางวันเรียก ทาโร่
บางวัน คิราระ
บางวันเรียกมันว่า หลวงพ่อ เพราะเวลาเปิดไฟมันลอยขึ้นเหมือนจะโปรดผม
โคฮารุถามว่า “ทำไมจำชื่อมันไม่ได้สักที”
ผมก็บอกว่า “มันเป็นปลานะ มันจะรู้ไหมว่าเราพูดผิด?”
แล้วผมก็หัวเราะ
แต่เธอไม่หัวเราะด้วย
จนวันหนึ่ง ปลานั้นลอยนิ่ง
ไม่ขยับ
ไม่กระดิกครีบ
ไม่ทำเสียง “ปุ๊บ ปั๊บ” ในหัวผมอีกแล้ว
โคฮารุร้องไห้
ผมกลับรู้สึกโล่งแปลก ๆ
ผมจะทิ้งมันลงถังขยะ แต่โคฮารุหยุดผม
“ฝังมันดี ๆ นะโทชิฮิเดะ มันเป็นครอบครัวของเรา”
ผมไม่ชอบคำว่า “ครอบครัว”
เพราะมันทำให้ผมรู้สึกว่าหากผมทำผิด… ผมจะเป็นคนเลวทันที
แต่สุดท้ายผมก็เดินไปสวนสาธารณะตอนเย็น ขุดดินด้วยมือ
เล็บผมแตก
ดินแข็ง
และผมเหนื่อย
ผมจึงวางมันไว้บนดินเฉย ๆ แล้วกลับมาบอกโคฮารุว่า “ฝังเรียบร้อยแล้ว”
เธอยิ้มทั้งน้ำตา
แต่ในใจผมมีเสียงอะไรสักอย่างกระซิบว่า
“โกหกอีกแล้วนะ โทชิฮิเดะ เหมือนทุกที”
คืนนั้นผมนอนไม่ได้
โหลปลาว่างเปล่ากลับดังเสียงน้ำกระเพื่อม
เหมือนปลายังคุยกับผมอยู่
หรือด่าผมอยู่ ผมก็ไม่แน่ใจ
ผมเดินกลับไปสวนทั้งที่เป็นตีสอง
ท้องฟ้ามืดเหมือนมีคนเอาผ้าดำมาคลุมไว้
ใต้ต้นไม้เดิม ผมเห็นมันนอนอยู่
มดกำลังลากมัน
แต่สิ่งที่ผมหยุดมองคือ…
มันกำลังร้องไห้
ผมเห็นชัดเลย
น้ำตาเล็ก ๆ ไหลออกจากตามัน
แม้มันจะตายไปแล้วก็ตาม
ผมก้มลง มองมันใกล้ขึ้น
แล้วมัน… ขยับปาก
เสียงเบาเหมือนลมกระซิบลอดเบาะโซฟา
ฟังแทบไม่ได้
แต่ผมได้ยินชัดเจน
“โทชิ… ฮิเดะ…”
เสียงแหบเหมือนคนจมน้ำยังหาอากาศ
“พากลับบ้านที…”
หัวผมมึนวูบ
ผมควรตกใจ
แต่ผมกลับดีใจอย่างบอกไม่ถูก
มันรู้ชื่อผม
มันจำผมได้
ต่างจากคนบางคน
ต่างจากโลกทั้งใบที่ไม่เคยจำผม
ผมหยิบมันขึ้นมา
มันเย็น แต่ยังร้องไห้อยู่
น้ำตาของปลาตายมีรสเค็มเหมือนเหงื่อ
และจู่ ๆ ผมก็รู้สึก… หิว
หิวมาก
หิวจนมือสั่น
ผมถามมันเบา ๆ
“นายชื่ออะไรอีกทีนะ”
มันกระพริบตาช้า ๆ
เหมือนเหนื่อยจากการตายซ้ำไปซ้ำมา
แล้วตอบว่า
“…ซากุระ…”
เป็นครั้งแรกในหัวผมที่ชื่อหนึ่ง “เข้าที่”
ไม่หลุด ไม่สับสน
ไม่วนไปหลาย ๆ ชื่อเหมือนคนบ้า
ซากุระ
ซากุระ
ซากุระ
ผมทวนชื่อมันเหมือนสวดมนต์
แล้วผมก็ยิ้มให้มัน
ยิ้มอย่างอ่อนโยนที่สุดตั้งแต่ผมจำได้
“กลับบ้านกันนะ… ซากุระของผม”
และยังไม่ทันที่มันจะพูดอะไรต่อ
ผมก็อ้าปาก
แล้ว กลืนมันลงไปทั้งตัว
มันดิ้น
ดิ้นจนถึงลำคอ
ร้องชื่อผมอีกครั้ง
ก่อนเสียงจะหายไปในท้องผม
ตอนที่ผมเดินกลับห้อง
รู้สึกอบอุ่นตรงท้องเหมือนมีใครกำลังว่ายน้ำ
และเรียกชื่อผมถูก
ซ้ำไปซ้ำมา
โคฮารุเปิดประตูรอ
ตาแดง ๆ จากการร้องไห้
“โทชิฮิเดะ… ซากุระล่ะ?”
ผมลูบท้องเบา ๆ
แล้วยิ้มให้เธออย่างภูมิใจ
เหมือนตอบข้อสอบถูกครั้งแรกในชีวิต
ผมพูดช้า ๆ ชัด ๆ
“ซากุระ… อยู่กับผมแล้ว”
-จบ-
