🌧 เรื่องสั้น
เสียงฝนโปรยลงมาตามหลังคาสังกะสีเก่า “กานต์” ยืนมองออกไปนอกหน้าต่างห้องเช่าแคบ ๆ เขาคิดถึงใครบางคนที่หายไปจากชีวิตตั้งแต่เมื่อสองปีก่อน
“มินตรา” เคยยิ้มให้เขาทุกครั้งในวันที่ฝนตก เธอชอบวิ่งออกไปกางร่มสีเหลืองใบเล็กแล้วหันมาหัวเราะเหมือนเด็ก ทั้งที่ตัวเองก็เปียกฝนไปเกือบครึ่ง แต่เขาก็จำภาพนั้นได้ชัดเจน
คืนนั้น... วันที่เขาตัดสินใจปล่อยมือเธอไป เพราะเชื่อว่าเธอควรได้พบกับชีวิตที่ดีกว่า ไม่ต้องติดอยู่กับคนที่ไม่มีอะไรจะมอบให้เลย เขาไม่กล้าบอกความจริงว่าในใจเขา “รักเธอที่สุด”
เวลาผ่านไปสองปี กานต์ยังคงอยู่ที่เดิม ห้องเช่าหลังเก่า งานใช้แรงงาน และร่มสีเหลืองที่เขาเก็บไว้ในตู้เสื้อผ้าไม่เคยถูกกางอีกเลย
ฝนวันนี้ตกหนักเหมือนคืนวันนั้น เขาล้วงเอาร่มออกมาเปิดอีกครั้ง น้ำตาไหลลงบนร่มผสมกับละอองฝนจากหน้าต่าง
“ถ้าวันนั้น… ฉันกล้ารั้งเธอไว้” เขาพึมพำเบา ๆ “บางทีเธออาจจะยังยืนยิ้มให้ตรงนี้”
เสียงฝนยังคงดังต่อไป แต่คนที่เขารอคงไม่มีวันกลับมาอีกแล้ว…
