“เสียงหัวใจ…ดังกว่าเสียงหนังสือ”
วันพฤหัสบดี บ่ายเงียบสงบในห้องสมุดกลางของมหาวิทยาลัย
เสียงแอร์เบาๆ และเสียงกระดาษพลิกทีละแผ่นเป็นสิ่งเดียวที่ได้ยิน
“อย่าขยับมาก เดี๋ยวโต๊ะมันดัง”
เสียงทุ้มของ ‘กวิน’ ดังเบาๆ ข้างหู ขณะที่เขาโน้มตัวมาดูโจทย์วิชาฟิสิกส์บนโต๊ะเดียวกัน
พีช — เด็กสาวเอกวรรณคดีที่ไม่เข้าใจเลขเลยสักนิด พยายามตั้งสติอ่านตัวเลข แต่จู่ๆ กลับรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ รินรดต้นคอ
เธอขยับตัวเบาๆ แล้วหันไปทางเขา
“ใกล้ไปแล้วปะ…?” เธอถามเบาๆ
เขายิ้มนิดหน่อย ไม่ตอบ แต่ขยับเข้ามาใกล้อีกนิด... กลิ่นน้ำหอมของเขาทำให้เธอหน้าร้อนวาบ
อยู่ดีๆ เขาก็พูดเบาๆ ด้วยน้ำเสียงที่เกือบเป็นกระซิบ
“ก็อยากดูใกล้ๆ จะได้เข้าใจว่าเธอไม่ตั้งใจ หรือแค่หาข้ออ้างให้เราได้อยู่ด้วยกัน…”
ใจเธอเต้นแรงจนต้องเบือนหน้าหนี
แต่นั่นกลับทำให้ปลายจมูกของเขาเฉียดแก้มเธอไปนิด
โต๊ะที่ใช้กันสองคนอยู่ในมุมลึกสุดของชั้นสาม ไม่มีใครเดินผ่าน ไม่มีเสียงใดๆ ยกเว้นความเงียบที่เริ่มกลายเป็นความรู้สึก
พีชยกมือดันอกเขาเบาๆ แต่กวินจับมือเธอไว้ แล้วกระซิบเบาๆ ข้างหู
“ขอแค่นิดเดียว…แค่นิดเดียวที่เธอจะไม่ผลักฉันออกไป”
มือเขาแตะหลังมือเธอเบาๆ แล้วโน้มหน้าเข้ามาใกล้จนริมฝีปากเกือบจะแตะกัน เธอหลับตาไปแล้วโดยไม่รู้ตัว… หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
“ขอโทษครับ พี่คะ ห้ามเสียงดังในห้องสมุดนะคะ”
เสียงบรรณารักษ์สาวคนหนึ่งดังขึ้นจากอีกมุม ทำให้ทั้งสองคนสะดุ้ง
พีชรีบผละออกมา ใบหน้าแดงก่ำเหมือนคนกำลังจะเป็นไข้ กวินหัวเราะเบาๆ แล้วก้มกระซิบอีกครั้ง
“ไว้วันไหนฝนตก เราไปอ่านหนังสือกันที่หอฉันดีกว่า…ไม่มีใครเตือนแน่ๆ”
เธอทำได้แค่เขิน หัวใจยังเต้นแรงอยู่ไม่หาย
-จบ-
